Just a Monster

De afgelopen paar dagen waren een hel geweest, hij wist niet meer wat hij moest doen, zijn experimenten liepen mis en in het lab waren ze alleen maar op hem aan het zeiken dat hij zijn werk niet goed deed. Hij had een goede reden, maar het was geen reden die hij graag hardop wilde zeggen. Die ene nacht bleef hem achterna zitten, het liet hem niet meer los. Niet overdag, al helemaal niet 's nachts. Hij had al een hele nacht doorgetrokken gewoon omdat hij niet wilde gaan slapen om de dromen uit zijn hoofd te houden, waardoor hij uiteindelijk in het lab in slaap gevallen was. De scientist die hem hadden gevonden hadden hem een day off gegeven en hem weggestuurd zodat hij kon uitrusten. Maar hij wilde niet uitrusten, hij wilde gewoon dat ze uit zijn hoofd ging. Hij zuchtte zachtjes, terwijl hij door de straten heen slenterde. Echo hoopte eigenlijk gewoon in een café terecht te komen en zijn problemen weg te kunnen drinken, maar aan de andere kant was hij bang dat hij weer zo'n nacht zou krijgen als hij weer dronken werd. De woorden van Flynn galmde door zijn hoofd heen en in een donker steegje stootte hij zijn hoofd tegen een muur aan. "Waarom ga je niet meer uit m'n hoofd," gromde hij tegen zichzelf. Met een zucht haalde hij zijn Holocaster uit z'n zak en zocht het nummer van Riddle op. Hij trilde voorzichtig terwijl hij de berichten typte.

Echo

is online and typing...

yo,

can we talk? meet me in ten at the prismtower

...

x E

©

Hij stopte de Holocaster weer terug in zijn zak en ging met zijn hand door zijn haar heen, waarna hij zijn handen in z'n zakken liep en in de richting van het middelpunt van de stad toe wandelde. Nu moest hij 't wel doen, nu kon hij er niet meer onder uit. Muk.

Hij deed een poging om een verhaal in zijn hoofd te vormen, maar het wilde niet echt bepaald lukken. Hij kwam niet veel verder dan twee woorden, voordat hij wist dat hij weer met z'n mond vol tanden zou staan. De witharige jongen zuchtte zachtjes terwijl hij zijn handen diep in zijn zakken deed en met zijn hoofd diep in zijn hood in de richting van het midden van de stad wandelde. De Prism Tower was een bekende plek om af te spreken, waardoor ze er makkelijk zouden kunnen praten zonder dat iemand stond mee te luisteren.
De witharige jongen keek op toen een schaduw over hem heen vloog en hij het silhouet van een Charizard over zag vliegen. Rustig wandelde hij verder, totdat het hem op viel dat de Charizard bij de Prism Tower stopte en er iemand vanaf stapte. Als dat die vervloekte ranger weer was dan had hij nog wel een appeltje met haar te schillen, maar op het moment dat hij dichtbij genoeg was merkte hij pas op dat het de roodharige was. Zijn hart sloeg een slag over terwijl hij een poging deed om zijn lichaam in 't geheel te houden. "Yo," zei hij op een rustige toon, terwijl hij in de richting van Riddle liep.

Nog voordat hij een antwoord terug had gekregen van de roodharige, vloog ze hem al om de hals. Een geschrokken blik verscheen in zijn ogen en eventjes wist hij niet wat hij moest doen. Iets wat voorzichtig legde hij zijn armen op haar rug en gaf d'r zo doende een kleine knuffel terug. Damn, hij was hier omdat hij opheldering wilde, niet nog meer verwarring. Toen ze 'm net zo spontaan weer los liet, richtte hij zijn blik eventjes af om te voorkomen dat dat ze zou zien dat hij iets wat rood was aangelopen. Hij beet eventjes op zijn lip en balde zijn hand tot een vuist. Echo haalde diep adem en keek d'r weer aan, om antwoord te geven op de vraag die Riddle hem had gesteld en het hele doel waarom ze hier waren gekomen. "Ik wilde 't met je hebben over ons," zei hij op een kalme toon, maar zijn hart bonsde in zijn keel. "Ik weet niet wat ik er mee aan moet," hij kon maar beter gewoon eerlijk tegen haar zijn. "Ik heb ... meer problemen dan dat je weet en ik wil je niet per ongeluk pijn doen als ik je te dicht bij me laat komen," vervolgde hij daarna, terwijl hij haar blik probeerde vast te houden.

Hij voelde gewoon hoe haar ogen hem vragend aankeken en hij wist niet precies hoe hij erop moest reageren. Hij grinnikte zachtjes op het moment dat Riddle zei dat hij zijn gevoelens moest voelen en niet z'n hoofd, als dat toch eens zou kunnen dan zou hij een stuk vrolijker door het leven heen gaan. De resterende vloedgolf aan woorden die over hem heen kwamen, lieten zijn schouders hangen. Hij was bang om de waarheid tegen haar te spreken, bang dat ze 'm ter plekke zou laten staan en weg zou lopen. Eindelijk had hij iemand gevonden bij wie hij zich op z'n gemak voelde en die wilde hij niet nu al weer verliezen. Als laatste zei ze nog dat hij het best mocht vertellen als hij zich daar beter bij voelde en hij slaakte een zachte zucht. "Sinds mi-" begon hij zachtjes, maar voordat hij de zin af kon maken, was hij door Riddle al naast haar op het bankje getrokken. Hij glimlachte eventjes, voordat hij haar aankeek en zijn verhaal begon. "Sinds dat ongeluk met de Rangers zitten er wat dingen los in m'n hoofd, de doktoren zeggen dat het door het trauma is gekomen, maar het is nooit met zekerheid vastgesteld. Anyhow, ik heb last van ... episodes, waarvan ik me niets kan herinneren. Een tijd geleden heb ik bijna een meisje neergestoken omdat ik de controle verloren had, terwijl ik daarna uitgeput in een steeg wakker werd zonder herinneringen aan het voorval. Ik heb het idee dat het komt als ik me te veel laat leiden door m'n emoties, daarom ben ik in het lab bezig met een serum om menselijk emoties uit te schakelen, al is het maar tijdelijk." Hij haalde eventjes adem en keek weg, zichzelf schamend over wat hij allemaal verteld had. "Ik wil je geen pijn doen Riddle, ik wil niet de kans lopen dat ik je op een gegeven moment een mes in je keel steek," vervolgde hij daarna. "Daar ben je me te dierbaar voor," sloot hij het zachtjes af.

Echo wist niet wat hij moest doen. Alles leek zo door elkaar heen te lopen. Hij wilde hier weg, hij wilde Riddle alleen laten staan en zichzelf opsluiten in z'n lab, zodat hij niemand meer om zich heen zou hebben. Maar hij wist dat zijn gevoelens dat niet aan zouden kunnen. De emoties zaten inmiddels zo hoog dat hij haar niet meer uit zijn hoofd kon krijgen.
Toch verraste haar woorden hem. Ze vond het spijtig wat hem overkomen was en ze vond het erg dat niemand hem op dat moment was komen helpen. "Tawnee heeft me gevonden en naar het ziekenhuis gebracht," zei hij zachtjes, niet om haar in de reden te vallen, maar om extra informatie te verschaffen. Hij wist niet eens zeker of hij dat al eens verteld had. Riddle vervolgde dat ze best wel wat psychische problemen bij mensen gewend was en dat ze er niets negatiefs in zag. Ze zei dat niemand perfect was en dat ze begreep dat hij haar geen pijn wilde doen. Ze sloot het af met zeggen dat ze wel tegen een stootje kon en dat ze hem wel tegen kon houden als het nodig was. "Ik weet 't niet," zei Echo zachtjes. "Ik ken de kracht niet, ik ken de kracht van ... hém niet. Dat meisje dat ik aanviel, ik heb d'r in een hoekje gedreven en proberen neer te steken. Ik weet niet wat ik er van moet denken," hij greep naar zijn hoofd en zuchtte. "Je wordt er moe van, stemmen in je hoofd, waanbeelden die af en toe voor je op poppen, een tweede persoonlijkheid die in je hoofd leeft," gaf hij daarna toe, terwijl hij Riddle aankeek. De roodharige was aan het begin van dit alles weer op zijn schoot gaan liggen en hij had niets gedaan om d'r tegen te houden, heck, hij wilde niet eens dat ze weg zou gaan. "Help me," zei hij zachtjes, terwijl zijn goede oog iets wat vochtig werd.

Echo knipperde eventjes met zijn ogen toen Riddle begon over haar zus. Wacht, was Tawnee haar zus? Oké, dat was iets wat hij niet had zien aankomen. Hij glimlachte zwakjes toen haar hand op zijn wang gelegd werd en eventjes legde hij zijn hand over de hare heen. Ergens was hij haar wel dankbaar dat ze hier was, dat hij eindelijk kon vertellen hoe hij zich voelde en dat hij gewoon een puur monster was. Maar nee, het leek erop dat Riddle hem geen monster vond, sterker nog, ze legde uit dat ze veel gewend was. "Nathan? De Elite Spy?" vroeg hij verbaast toen ze begon over haar ex, tenminste aan haar verhaal te horen was het haar ex, anders zat hij in een hele benarde situatie nu. Hij kon zich eigenlijk niet voorstellen hoe de groenharige Elite was buiten Team Rocket, aangezien hij er al bij zat toen hijzelf nog maar net actief werd binnen de organisatie. Hij luisterde rustig naar wat de roodharige dame op zijn schoot te vertellen had en toen ze zei dat ze eens moesten sparren, kwam er een smalle glimlach op zijn gezicht. "Dan zal ik proberen om je niet neer te steken," zei hij op een zachte toon. Nooit had hij zich kunnen bedenken dat hij zo zou kunnen zitten met iemand, met een dame nog wel, en zijn gevoelens kon uitspreken. Maar om eerlijk te zijn, deze hele situatie was best wel nieuw voor hem. "Bedankt," zei hij zachtjes, maar gemeend. Hij was zo blij dat hij tenminste tegen iemand had kunnen vertellen die hem niet voor gek verklaarde.

Echo grinnikte zachtjes toen ze zei dat ze het apprecieerde en dat ze hem dan ook niet zou gaan neerslaan. "Gelukkig, ik geloof dat je me eruit slaat namelijk," zei hij met een grijns op zijn gezicht. Hij was blij dat hij eindelijk iemand had om mee te praten over zijn problemen en daarbij, hij was sowieso altijd wel blij om bij haar te zijn. Zijn hand ruste nog altijd op haar hand en langzaam haalde hij hem weg. Hij wreef eventjes over d'r wang heen en wipte daarna een vinger over haar neus heen. "Ik vind nog steeds dat je een schattige neus hebt," zei hij met een glimlach, terwijl zijn grijze oog over haar gezicht heen gleed.
Hij was blij dat ze er was, dat hij zijn hart had kunnen luchten en gewoon weer in haar gezelschap kon zijn. Hij zuchtte eventjes opgelucht en keek naar de lucht. "Het leek nog maar gisteren," zei hij zachtjes. "Dat ik met jou in dat restaurant heb gezeten," grinnikte hij erachteraan, terwijl hij met een speelse glimlach op zijn gezicht Riddle weer aankeek. "I'm glad I decided to come back then," glimlachte hij daarna.