Not that much of a monster here. +Manolo

Langzaam leken zijn ogen te wennen aan de duisternis van de grot waarin hij zich begaf, Nathan had verhalen gehoord waarom de mijn wss dichtgegaan, blijkbaar door een één of ander monster. Kom maar op met dat monster zou de jongen zeggen, want bang ervoor was hij dus echt niet. De grot was verrassend groot geweest des te dieper hij erin liep, dus hij had maar Abby uit haar Poké ball gelaten, de Charizard had in tegenstelling tot haar trainer iets tegen de grot en was wat angstig aan het rondkijken erin. Waarschijnlijk dat het wel iets was dat enkel Pokémon konden oppikken, hij zou geen flauw idee hebben om eerlijk te zijn. De Pokémon die vermoedelijk in de grot leefden waren maar moeilijk te vinden, misschien dat hij soms een Sandshrew kom onderschijden, of ergens aan de bovenkant een Noibat, maar dat was het wel een beetje. Het enige licht dat hem nu bereikte van het vuur van Abby's staart, welke spookachtige schaduwen op de muur wierp maar deze verdwenen en opnieuw verschenen bij elke stap die de draak zette. Pfft, monster? Welk monster, hij had er nog geen gezien hier hoor.

Terwijl de jongen rustig verder liep had Abby ineens haar hoofd ergens heen gedraaid, uitte een lage grom en liep daarna weer rustig met de jongen door, hm, het zal wel. Ws het niet dat zijn aandacht nou ergens anders op was gericht, zou de jongen misschien even een klein beetje maar zijn geschrokken van de plotselinge lage brul en een al te bekend persoon die voor zijn neus stond. Kort grinnikte de groenharige van de plotselinge ongemakkelijkheid van de bruinharige, awkward. "Ik merk het." sprak hij met een klein, geamuseerd glimlachje op zijn gezicht. Abby keek Manolo onderzoekend aan, om daarbij ook meteen haar kop wat dichter bij de jonge man te houden en hem doordringend aankeek met de blauwe ogen van de Flame Pokémon, totaal niet imiterend ofzo.

De reactie van de ander op Abyy was nogal.. apart om het maar even zo te noemen. De Charizard knipperde even verbaast met diens ogen bij het zien van de Togepi, alsof ze niet zeker vist wat het was. Kort snoof ze even, maar al stond Nathan er zelf niet voor, wist hij eel vrij zeker dat het een warme adem moest zijn, niet bepaald geruststellend als er zo een draak voor je neus stond. "Nee, dat doet ze niet hoor." klonk er van de groenharige, waarna de Flame Pokémon haar kop weer terug trok. "Wat doe jij eigenlijk hier? Ook door die verhalen van dat 'monster'?" niet echt een moster te bekennen hier, of in iedergeval, op de manier van hoe het werd gezegt niet.

Ioc; telefoon post, kan slecht zijn ^^"

Abby zou niets verkeerds doen nee, tenzij de groenharige het haar zou vertellen. De ander leek het even niet te snappen waar de jongen het over had, maar al snel was dit toch wel het geval. Maar omdat het vooral Halloween was dat de bruinharige kwam, dat kon natuurlijk ook nog ja. Hij schudde kort zijn hoofd bij de vraag van Manolo "Heb ook maar weinig gevonden, en de Pokémon die hier wonen zijn niet echt bepaald eng." hij haalde kort zijn schouders op, wat terleurstellend was het wel zeker geweest ja, maar of hij er nou echt verder wat aan kon gaan doen? Nee, niet echt. Meer zoeken was ook niet echt dat nou kon gaan werken, want het leek er niet op dat er oom maar überhaupt iets was in de grot. Oh ja, dat was nog waar ook, bij de missie die de twee laatste hadden gedaan had Manolo zijn hand verbrand. "Hoe gaat het eigenlijk met je hand?" hij was gewoon benieuwd.

Hm, op die manier misschien ja, maar nog betwijfelde dat de groenharige ergens. "Het spookhuis kan wel, hebben ze eigenlijk best goed gedaan." ja, het was namelijk heus niet omdat hij er al twee eer was ingegaan. Op een manier was het spookhuis wel eng geweest, voor zover het dan wel weer eng te noemen was.. Het was gewoon op een bepaalde manier eng geweest, maar dan wel weer voor wel een beetje elke leeftijd. Ja, dat verduidelijkte ook wel een heleboel, dus niet. Maar goed, voor nu even van het spookhuis-onderwerp af. Kort knikte hij bij het eerste antwoord, je zou het eigenlijk aan een kant niet echt berwachten, omdat handen toch vaak werden gebruikt en dus met een verwonding werden belast. Hm, eerlijk gezegd leek Manolo niet echt een dude die zo heel snel wraak zou nemen, of iets dat daar nou heel veel in de buurt zou komen. "Succes daar dan mee." ah well, het was niet zijn taak om over iemand te gaan oordelen.

Kort knikte hij, om daarna wel even na te denken bij de volgende vraag. "Voornamelijk het geklooi van de Pokémon die er rondzwerven, ik had zelf weinig gemerkt van de mensen die blijkbaar het ook eng moesten maken." klonk er schouderophalend van Nathan. Hij fronste even lichtjes bij het horen dat er ander gewoon te lui was, tja, dat kon ook nog altijd. Er waren altijd wel van die mensen ja. "Oh? Je ziet er niet echt bepaald als zo'n dude uit die echt lui is." maar oke, het was nou niet dat de groenharige nou bepaald super geweldig was met mensen inschatten. Het was ook wel net een beetje zo een geval met dat je net gewoon kon denken dat iemand vrij normaal was, terwijl het heel anders kon zijn, wel een beetje zoals de jongen zelf, hoe slecht het wel niet mocht klinken, nog steeds de waarheid.

Inderdaad ja, mensen probeerden het vaak genoeg te hard om iemand te laten schrikken, dan was het niet zo echt als dat bijvoorbeeld de Pokémon het deden die er zowaar voor leken te bestaan. Want geef toe, hoeveel zin had het nou dat er Ghost Pokémon waren? Ja, dode Pokémon enzo wel, maar nog steeds. Hij fronste wel even lichtjes bij de woorden van de bruinharige, juist ja. "Oh? Er dan veel ervaring of wat dan ook mee?" kon hem het uitmaken of de ander wat arrogant erover praatte, het was namelijk ook wel dat hij soms zelf zo kon doen, of weer wat anders. Maar oke, blijkbaar was de ander toch juist lui, in tegenstelling van wat Nathan hem had geleken. Al was er wel wat verlicht door Abby's staart, was het duidelijk dat er meer dan genoeg dat niet was, gezien er nu wel het een en ander aan geluiden klonk, hij nam wel aan van de Pokémon.

Ah, vandaar dus "Wat heb je dan in je team zitten?" hey, het was wel handig om te weten wat voor team iemand had, of deze aan dezelfde kant stond of niet, het was hoe dan ook handig. Een kort, begrijpend knikje was te zien van de groenharige. Dat klopte wel weer ja, vaak genoeg bleek goed liegen en acteren wel enorm handig te zijn "Klopt, al kan het soms wel moeilijker zijn om de leugen in stand te houden." want hell, dat kon soms echt een pijn zijn namelijk, of bijvoorbeeld dat iemand het doorzag hielp ook niet bepaald geweldig. Hij grinnikte lichtjes. "Op de arme verhalen na die je mensen soms kan horen vertellen, is er denk ik weinig verder over bekend." maar het leek hem wel zeker intressant om meer over dit zogenaamde 'monster' te weten te komen. Het ding was eerder iets waarvan je zou twijfelen of het wel echt bestaat, want zeg nou, wie had het nou echt gezien?