Super Lost

“W-We waren op onderzoek uitgegaan, ongeveer daar,” de jongen wees licht trillend naar de vulkaan. “Op de Jagged Pass, maar toen splitste we per ongeluk op en kon ik hem niet meer vinden e-en toen...” hij leek niet te weten hoe hij verder moest gaan. De jongen haalde diep adem en keek Kate weer recht aan. “Ik probeer hem terug te vinden, voor echt heel lang, maar het lukte niet,” wanhoop was vermengd in de gespannen stem van het kind. “En nu is hij daar helemaal alleen.” Hij leek in huilen te willen uitbarsten en Kate deed haar best iets opbeurends te zeggen. Ze had al gehoord dat de vermiste jongen al bijna vier uur was verdwenen en dat was niet goed. Bij vermiste personen waren de eerste vierentwintig uur het belangrijkst, dus ze hadden nog tijd. Maar een kind alleen in de bergen laten rondlopen, zonder enige vorm van voedsel of bescherming, was erg onveilig, om het zacht te zeggen. “We vinden hem wel,” bemoedigend keek Kate de jongen aan. “Kun je me vertellen waar je hem ongeveer bent verloren?” Het kind richtte zijn ogen op de berg, ging met zijn mouw langs zijn lopende neus en knikte. “Ik geloof,” begon hij langzaam, duidelijk voorzichtig met zijn woorden. “Dat we het hoofdpad naar boven volgden en toen vonden we een verborgen weg ergens bij een splitsing en ik wilde die onderzoeken.” De tranen leken weer in zijn ogen te springen bij de herinnering aan het hele gebeuren. “Het is mijn schuld. We gingen daar heen en na een tijdje kwam ik er achter dat hij niet meer bij me was.” Kate knikte en keek ook naar de berg. De Jagged Pass was geen ongevaarlijke plek, vol steile hellingen, kleine kliffen en scherpe rotsen. “Maar je geen zorgen, ik regel het,” Kate kwam overeind en klikte Tara’s pokéball van haar riem. De Flygon verscheen en rekte zich uit voor ze haar ogen op haar trainer en haar gezelschap plaatste. “Ik en mijn Flygon vinden hem wel.”

Het was niet hun eerste keer op de Jagged Pass en Kate kon het onbehagelijke gevoel dat ze had niet afschudden. De vorige keer was Tara’s vleugel gewond geraakt en had ze moeten herstellen voor ze weer volop kon vliegen, maar toen waren ze niet zo sterk geweest. Deze keer zou het beter gaan! “Een splitsing,” mompelde Kate hardop denkend. Dat was een hele hulp, maar jammer genoeg waren er heel wat onhandige splitsingen in de steile wegen naar de top van de vulkaan. Naar onder gaan was dan ook een heel stuk makkelijker dan andersom. “Tara?” hoopvol keek de Ranger haar partner aan. De Flygon keek om zich heen en testte de grond om te kijken of ze iets kon vinden. Na een lange seconde wachten schudde de draak haar kop en liep het duo verder. Als ze iets had geleerd was dat het nooit zo makkelijk was. Leuk, het werd een zoektocht. Het eerste wat ze moesten vinden was een splitsing, eentje waar een verborgen pad was te vinden. Hopelijk zou dat makkelijker zijn dan de naam deed vermoeden, al was Kate onzeker of ze de scherpe ogen van een kind had. Maar ze had Tara, dat was al een hele hulp. Op een rustig tempo – hoewel deze missie haast had, wilde ze niet gewond raken en moeten stoppen – ging de Ranger verder met de klim. Waarom deden kinderen dit in hun vrije tijd? Dit was niet leuk! Misschien miste ze wel iets, een fan van wandelen was ze nooit geweest. Tenzij het in de Desert was… misschien was zij toch wel de rare hier.

Ze waren aangekomen bij een splitsing. Zoekend keek Kate om zich heen, als dit de juiste was, waar was het ‘geheime pad’? Misschien moest ze een kleine pokémon naar buiten halen om te zoeken, dan konden ze- Tara onderbrak haar gedachten door zacht te hummen en trok haar kop uit een redelijk dichtbegroeide struik. Vragend keek Kate haar partner aan en liep naar de draak. Hoopvol duwde de blondine de bladeren en takken aan de kant en keek naar de ontdekking van de Flygon. Het was inderdaad een soort pad, maar je moest wel heel creatief zijn om dat te zien. Zand was platgedrukt door onherkenbare pootafdrukken en Kate raadde dat hier regelmatig pokémon reisden. En het kon prima zijn dat de kinderen dit hadden gevonden en bestempeld als een verborgen route. “Laten we gaan,” sprak de Ranger tegen haar pokémon voor ze zich tussen de struiken door wurmde. Tara had nog meet moeite dan haar trainer, maar uiteindelijk liep het duo verder. Natuurlijk had ze ook een andere pokémon kunnen meenemen, maar de meeste waren niet gewend aan rotsachtige gebieden en Tara kon zichzelf altijd redden door te vliegen. En mogelijk ook andere. Maar goed, nu hadden ze geen hints meer. Kate wierp een korte blik op haar pokémon en zag dat de draak al bezig was met het gebruiken van echolocatie. Dat was de snelste manier om iemand te vinden. Ze moest voorbereid zijn dat dit nog een tijdje door ging, want het was niet makkelijk iemand te vinden. Het was sneller dan rondlopen en wat roepen, dat was wat telde.

“Shhhhh,” siste Kate tegen Tara terwijl ze haar best deed beter te luisteren. Ze liep al ruim een half uur rond en hadden nog niet echt iets gevonden. Een paar spleten, maar daar had niemand in gezeten. De Flygon bleef staan en stak haar kop alert omhoog, op zoek naar het geluid wat haar trainer had gehoord. Er was inderdaad iets te horen, de wind bracht het mee van iets verder beneden. Het klonk niet als een pokémon… het klonk menselijk. “Tara!” Kate sloeg haar arm rond de nek van de draak en kon half op de achterpoot van de pokémon staan. Tara zette zichzelf af en vloog snel een verdieping rotsen naar onder om te ontdekken waar het geluid vandaan kwam. Eenmaal op de grond liet Kate snel los en kwam met een plof op de grond. Het was stoffig merkte ze meteen, dit was een zanderige plek waar niemand echt leek te komen. Geen voetsporen waren zichtbaar op de rotsachtige bodem. Tara stampte nog een keer zachtjes op de grond en humde zachtjes, de kop van de draak schoot naar de kant van het geluid en begon te lopen. Kate volgde de pokémon meteen, opgelucht zonder het vermiste kind nog maar gezien te hebben. Ze had al het vertrouwen in haar partner en als Tara iets had gevoeld daar, waar ook geluiden vandaan kwamen, moesten ze wel goed zitten. Het pad was gelukkig niet erg smal en het duurde niet lang of Tara hield halt. Er was niks te zien. Zoekend keek Kate om zich heen, niet zeker waar ze naar zocht. Ja okay, een vermiste jongen, maar er was niet echt iets te zien hier. Tara gaf haar plotseling een por en een verontwaardigde “Hey” kwam van de Ranger voor ze zich op de Flygon richtte. De draak was gebogen over een gat, half afgeschermd door de wortels van een oude boom. Kate liep naar haar pokémon toe en keek in het gat, nog steeds een beetje mokkend over de pijnlijke por die ze van de Flygon had gekregen. Tara was sterker dan ze eruit za- of nee, ze was niet sterker dan ze eruit zag. Ze was precies zo sterk en kende haar eigen krachten soms niet als ze vriendelijk wilde zijn met andere – en dan vooral haar.

Een hulpkreet leidde haar af. Verbaasd probeerde Kate beter in het gat te kijken en dacht een vage omtrek van iemand te zien. “Ben je okay?” dit was geen tijd om beledigd te zijn over pijn in haar zij, ze had een belangrijke taak. Het duurde een moment toen er aan antwoord kwam, maar er zat duidelijk iemand. “Kunt u me helpen?” de stem was zacht en de eigenaar was van slag. Heel erg. “Ben jij Jonathan?” reageerde Kate voor ze antwoord gaf op de vraag. “Ik krijg je er wel uit!” Er klonk een bevestigend antwoord en tevredenheid overspoelde haar. Niet dat ze blij was dat de jongen vast zat in een grot, maar deze quest had minder lang geduurd dan ze had verwacht. Als dit haar gewoonlijke geluk zou zijn geweest had ze nog drie uur mogen doorzoeken. Snel klikte Kate haar tas op en haalde het touw eruit wat Rangers meestal standaard bij hadden – de Area Rangers in elk geval. Je wist nooit wanneer touw van pas zou komen. “Ik ga een touw laten zakken,” riep Kate naar onder nadat ze het uiteinde van het touw stevig had vastgeknoopt aan een van de boomwortels. “Probeer het vast te grijpen.” Voorzichtig liet ze het ding zakken tot Jonathan riep dat hij het vast had. Nu moesten ze hem naar boven krijgen. Het was moeilijker dan gedacht, door de onhandige plaatsing van het hol lukte het Kate nauwelijks de jongen naar boven te trekken en na een paar pogingen gaf ze het – tijdelijk – op. “Ik ga kijken of ik iets kan vinden wat kan helpen,” riep ze naar onder. “Mijn Flygon blijft hier en houdt ze wacht.” Een timide antwoord kwam terug en de Ranger kon vertellen dat de jongen doodsbang was in de stikdonkere grot. Ze vond het al bewonderingswaardig dat hij niet in huilen was uitgebarsten. Maar waarschijnlijk had hij dat al gedaan, bedacht ze zich, hij zat hier al vier uur. Yikes, ze moest snel zijn.

Ver hoefde ze niet te lopen, voetsporen werden zichtbaar in het zand en Kate volgde ze tot ze uitkwam bij een Machoke die een boom aan het schudden was voor de sappige Oran Berries. Voor de pokémon door had wat er precies aan de hand was had Kate haar tol op het wezen afgevuurd en tekende rondjes om de wilde pokémon. De Machoke leek eerder verbaasd door het ding dan bang en viel de tol niet aan wat dingen een heel stuk makkelijker maakte. “Ik heb je hulp nodig,” zei Kate nadat de Styler zijn werk had gedaan en ze het ding weer had opgeborgen. De Machoke liet een verrast geluid horen, maar deed verder niks. De kracht van de Styler. Met de krachtige pokémon op haar hielen liep Kate terug naar het hol, bijna vrolijk fluitend door het feit dat alles vandaag zo soepel ging. De volgende keer zou vast hel zijn, welke reden was er anders voor deze verloop van zaken? De Machoke kon de jongen met gemak het gat uit takelen en Kate begon meteen met de verzorging van het kind nadat hij weer met beiden benen op de grond stond. “Hoe ben je überhaupt in dat gat terecht gekomen?” vroeg de Ranger terwijl ze de schaafwonden van de jongen verzorgde. “I-Ik wilde rusten nadat ik was verdwaald,” antwoordde Jonathan tussen gulzige slokken water door. “En ik zag het gat niet, dus viel ik erin. Het was echt… eng.” Hij rilde bij de gedachten en herinneringen aan die plek en bleef de rest van de behandeling stil, alleen maar geluiden makend tijdens het eten en drinken.

“Okay, hou je goed vast,” Jonathan zat voor haar op Tara. De Flygon gaf een waarschuwende hum en steeg op. Terwijl Kate haar best deed haar en de jongen op de draak te houden maakte de pokémon haar weg naar Lavaridge Town. De terug weg ging een stuk sneller dan de heenweg en na een rit die niet langer dan vijf minuten kon duren landde Tara voorzichtig op de grond en liet haar bagage eraf. Kate gleed als eerst van de rug van de draak en hielp de geredde jongen er daarna af. Het kind begon meteen richting huis te rennen en zorgde ervoor dat Kate achter hem aan moest sprinten. Hij wilde graag naar huis en dat begreep ze totaal. Aangekomen bij huis riep hij de naam van zijn vriend en Kate herinnerde zich dat ze vrienden waren. Het duurde geen seconde voor de deur naast zijn eigen open sloeg en de jongen die ze eerder op de dag hadden gezien naar buiten kwam stormen. Kate zuchtte en wisselde glimlachend een blik met haar draak. End good, all good.