[open] Oogcontact van de eenzaamste soort

Onderwerp: [open] Oogcontact van de eenzaamste soort vr sep 29, 2017 6:21 pm

Huidig team: Helios (lvl 30), Solarium (lvl 35), Meri (lvl 25), Imimi (lvl 10), Isabis (lvl 5), Summer (lvl 10)

Imogen was, om het zacht uit te drukken, nogal verbaasd toen ze haar pc opende en er weer twee onbekende pokémon in haar box bleken te staan. En ze was nog verbaasder om te zien dat één van hen een shiny was. Een tijdlang staarde ze sprakeloos naar het scherm. Waar kwamen deze twee nu weer vandaan? Een telefoontje naar de klantenservice vertelde haar dat de ruilregistratiesystemen alweer gecrasht waren en het onmogelijk was de afzender te achterhalen, maar even later zag ze wel dat er bij de Mudkip een bericht was bijgevoegd. “Gefeliciteerd, je hebt de eerste prijs gewonnen!” …oké. Imogen groef in haar geheugen en meende zich inderdaad wel vaag te herinneren dat ze op een of ander festival een tijdje geleden aan een soort loterij had meegedaan. Ze was het alweer helemaal vergeten. Aarzelend haalde ze de twee pokémon uit de pc en ze staarde even naar de pokéballs. Als ze ze nu naar buiten liet, zouden ze dan net zo’n chaos veroorzaken als Imimi? Ze zat eigenlijk niet echt op een herhaling van dat drama te wachten. Ze zou maar even wachten. Dan had ze in ieder geval de tijd om zich emotioneel voor te bereiden op nog zo’n catastrofe.

Tevreden wandelde Imogen een tijd later over het bochtige pad, de twee nieuwgevulde pokéballs even naar de achterkant van haar bewustzijn verdreven. De vele trapjes waren wat vermoeiend, maar het uitzicht zou het waard zijn. Als er tenminste uitzicht zou zijn tussen de aswolken door. Imogen moest een parasolletje boven haar hoofd houden om de vallende as uit haar haren te houden. Ze had besloten al haar pokémon uit hun pokéballs te laten zodra ze boven was, want als het uitzicht zo mooi was als ze hoopte, wilde ze hen dat zeker niet ontzeggen. Alleen Meri was uit zijn pokéball en zat op haar schouder, tegen de as beschermd door Imogens parasol.

Licht. Oogverblindend. Hij sloot zijn ogen, maar het licht bleef. Hij opende ze weer, en nu pas verdween het, om weer plaats te maken voor de omgeving. Het bergpad, de vallende as, Imogens schouder en de parasol boven zijn hoofd. Hij staarde naar het randje van de parasol en dacht na.

Imogen bleef even uithijgen na de zoveelste trap beklommen te hebben, leunend tegen een groot rotsblok. Ze keek omhoog. Hoe veel trappen nog? Hé, stond daar nou iemand? Ze beklom nog een trap, en zag nu duidelijk een jongen staan, nog een heel eind boven haar. Imogen fronste. Hij stond daar wel erg stil, alsof hij versteend was. Alleen maar stil voor zich uit te staren. Een ongemakkelijk gevoel bekroop haar, maar ze liep verder, nog een trap op, en nog een. De jongen keek niet op of om. Uiteindelijk kwam ze op het plateau waar hij ook stond. Nog altijd keek hij haar kant niet op. Erg vreemd, dit. Een beetje verontrustend, ook. Maar ze zou toch langs hem moeten wilde ze de top bereiken.

De rand van de parasol verdween weer, alles verdween weer in die felle gloed, die nergens vandaan leek te komen en overal om hem heen leek te zijn. Zijn hart ging sneller kloppen. Wat gebeurde er? Wat was dit? Hij knipperde met zijn ogen en weg was het, alsof het er nooit geweest was. Hij keek opzij naar Imogen, maar het leek wel alsof ze niets gemerkt had. Alsof alleen hij het licht kon zien.

Ze was bijna bij hem en nog altijd keek hij alleen maar strak voor zich uit. Was hij in gedachten verzonken? Zat hij aan de drugs? Was hij ziek? Ze twijfelde of ze hem aan moest spreken. Hoe lang stond hij hier al? Misschien kon ze beter eerst in Lavaridge Town wat navraag doen. Misschien stond hij hier altijd wel. Misschien wilde hij niet gestoord worden. Misschien was hij wel gevaarlijk. Een beetje nerveus liep Imogen verder.

"Hé, jij!"

Ze verstijfde van schrik halverwege de stap die haar voorbij de jongen moest brengen, en draaide haar hoofd langzaam opzij. De jongen wees naar haar en staarde haar met een vreemde blik aan. Hij keek intens, maar er zat ook een soort droevige leegte in zijn blik. Een soort eenzaamheid.

"Ik ben Ace Trainer Saf en ik daag je uit voor een pokémongevecht!"
"Eh, ik was eigenlijk op weg naar-" protesteerde Imogen zwakjes, maar ze werd onderbroken.
"Ha! Zo makkelijk kom je er niet onderuit. Zet je schrap!" De jongen gooide een pokéball de lucht in. "Cora, ik kies jou!" In een flits verscheen een Misdreavus. "Cora, gebruik Mean Look!" riep de jongen, en de Misdreavus keek heel gemeen naar Imogen en Meri. Oké, dat was duidelijk, weglopen werd niet geaccepteerd. Imogen durfde zelfs niet meer van pokémon te wisselen, en dat betekende dat alles nu van Meri afhing.

Imogen en Meri vs. Saf en Caro

“Leer!” was Imogens eerste opdracht aan haar Natu, en Meri staarde dreigend naar de Misdreavus. Dreigend staren was niet echt zijn ding, maar aangezien anderen zijn onophoudelijke gestaar wel vaker een beetje verontrustend vonden, lukte het toch best aardig. “Cora, gebruik Confuse Ray!” Oei, die mocht zeker niet raken. Een verwarde pokémon was wel het laatste waar je in een gevecht behoefte aan had. “Teleport en Peck!" riep ze dan ook gauw, en Meri verdween uit de baan van de Confuse Ray, om vlak achter de Misdreavus weer te verschijnen. Cora draaide zich geschrokken om, maar was te laat om zijn Peck te ontwijken. Imogen grijnsde tevreden. Dit gevecht begon goed. Maar zoals het altijd gaat als iemand te vroeg juicht, sloegen Saf en Cora razendsnel terug met een Astonish die Meri heftig deed schrikken. "Teleport!" riep Imogen, maar Meri leek haar niet te horen. Ditmaal was Cora's Confuse Ray raak en was het aan Saf om te lachen. Imogen balde haar vuisten en keek gefrustreerd naar Meri, die verward zijn kop schudde en moeite leek te hebben zijn tegenstander te vinden. Saf had het gevecht snel om weten te draaien...

De jongen liet zijn Misdreavus snel achter elkaar verschillende aanvallen uitvoeren en Imogen, die er niet op durfde te vertrouwen dat Meri's aanvallen raak zouden zijn, kon niet anders dan hem steeds opnieuw opdragen zichzelf naar een andere plek te teleporteren om Cora's aanvallen te ontwijken. Maar eens zou ze zelf toch ook aan moeten vallen, want zo kwamen ze nergens. "Meri, gebruik Ominous Wind!" Als ze dan een aanval waagden, kon het maar beter een zeer effectieve zijn, en dat was deze ghost-move zeker tegen de geestpokémon. Meri sloeg met zijn vleugel, maar in plaats van een windvlaag op Cora af te sturen, woei hij zichzelf omver en hij rolde over de grond. Imogen knarste met haar tanden. Kom op, Meri, kom uit die confusion, dacht ze. "Probeer het nog een keer!" riep ze. Snel, voordat de Misdreavus nog een aanval op hem af kon sturen. Dit keer kreeg hij het wel voor elkaar om een goede windvlaag te vormen, en Imogen huiverde even bij het voelen van de duistere energie die ervan af straalde. Saf droeg zijn pokémon op het te ontwijken, maar de windvlaag ving haar en sloeg haar achteruit. Imogen fronste even terwijl ze naar Meri keek. Leek het maar zo, of zag hij er wat sterker uit dan voorheen? Ominous Wind kon dat effect hebben, dus als ze geluk had... "Astonish en dan Hex!" hoorde Imogen Saf roepen, en Cora slaakte een angstaanjagende kreet. "Teleport, Meri! Teleport!" riep Imogen wanhopig. De kleine Natu kon niet zo veel hebben. Met de schade die hij al had opgelopen door de twee Astonishes en zijn eigen mislukte aanval, zou een rake Hex desastreus zijn, zeker aangezien die aanval twee keer zo sterk was zo lang Meri verward was. Maar opnieuw leek de Astonish Meri zo van zijn stuk gebracht te hebben dat hij niet in staat was te reageren. Hij zat daar maar, doodstil, terwijl de duistere kracht van Hex op hem af raasde...

Er klonk een zachte 'plof', er was een klein rookwolkje, en Meri was weg. Imogens ogen werden groot. Wat was hier aan de hand? Dat was geen Teleport, toch? Plotseling zag ze vanuit haar ooghoeken een fel licht...

De Substitute had gewerkt. Meri keek vanuit de schaduw van een rotsblok toe hoe de Hex zijn kopie in een klein wolkje stof uiteen deed vallen. De confusion was uitgewerkt, zijn hoofd was weer helder, en hij stond net op het punt weer tevoorschijn te komen, toen het weer terugkwam, het licht. Maar dit keer was hij niet de enige die het licht zag, aan Imogens uitroep te horen. En dit keer was het ook niet alleen het licht, dit keer kwam er een gevoel bij, een gevoel van energie, een gevoel van verandering. En nu begreep hij het. Het licht was een visioen geweest, een voorbode. Hij had de toekomst gezien. Zijn toekomst. Zijn evolutie. Hij spreidde zijn vleugels en voelde ze van kleine, ronde, vrijwel nutteloze ledematen uitgroeien tot ware vleugels, vleugels die hem in staat zouden stellen te vliegen. En hij groeide, en groeide, en groeide. Weg was het kleine, onopvallende vogeltje. Nu stond er een indrukwekkende - of in ieder geval, relatief indrukwekkende - vogel, met lange kopveren die wapperden in de wind die hem de hemel in zou dragen als hij met zijn vleugels sloeg, en ogen die alles zagen, heden, verleden, toekomst.

Imogen keek verrukt naar de Xatu. De tweede evolutie in haar team, nog maar zo kort na de eerste! Ze lachte uitgelaten. Wat was hij mooi, haar lieve vogeltje! Groter dan eerst, maar nog altijd kleiner dan zij. Maar o, wat was hij majestueus. Het licht van de evolutie was gedoofd, maar ze kon het haast nog voelen, als een aura of een nabeeld.

"Het gevecht is nog niet afgelopen", zei Saf. Imogen keek hem geërgerd aan. Kon ze niet even van dit moment genieten? Was dit gevecht zo belangrijk voor hem ofzo? Haar ergernis ebde echter wel toen ze de hint van wanhoop in zijn blik zag. Oké, dit was dus écht zo belangrijk voor hem. Ze stelde hem met een handgebaar gerust en grijnsde naar Meri. "Kom, mijn Xatu, we hebben nog een gevecht te winnen", zei ze.

"Hex!" riep Saf. "Stored Power!" riep Imogen. Als ze het goed had gezien en de Ominous Wind van net inderdaad zijn stats had verhoogd, zou Stored Power nu heel wat sterker zijn dan normaal. Meri spreidde zijn vleugels en riep een paars licht op. De psychische energie botste tegen de duistere energie van Cora's Hex op. Gespannen staarde Imogen naar de twee strijdende energieën. In een gewone situatie zou de Hex zeker sterker zijn geweest, maar nu... Had ze het goed gezien, daarnet? Een grijns brak door op haar gezicht toen ze zag hoe het paarse licht van Stored Power aan terrein won, de duistere energie verdreef en Cora raakte. De Misdreavus werd achteruit geslagen, en het was duidelijk dat ze niet veel energie meer over had. Meri sloeg met zijn vleugels en een harde wind begon te waaien. Was dat Tailwind? Daar kon ze mooi gebruik van maken!"Peck!" zei Imogen en Meri sprong met gespreidde vleugels naar voren. Voortgestuwd door de Tailwind was hij bij Cora voor ze iets kon doen, en zijn Peck raakte haar vol. Het was duidelijk dat ze niet lang meer door kon vechten. "Kom op Cora, Hex!" riep Saf nog, maar een laatste Peck van Meri sloeg de Misdreavus tegen de grond. Het gevecht was afgelopen.

Imogen rende naar Meri toe en sloeg haar armen om hem heen. "Goed gedaan!" riep ze uitgelaten. Ze was Saf al haast vergeten toen hij op haar schouder tikte. "Hier", zei hij, en hij stak een paar munten naar haar uit. "Je prijs." "Oh, maar ik hoef niet- Je hoeft me toch geen geld te geven?" zei Imogen verbaasd. "Zo hoort het", zei Saf. "Ach, nee joh, houd dat geld. Ik ben al rijk", zei Imogen lachend. "Zo hoort het", drong Saf echter aan. Imogen sloeg haar armen over elkaar. "Ik hoef het niet, oké?" zei ze, en Saf sloot zijn hand en liet zijn arm zakken. Er viel even een stilte. "Goed, ik ga nu dus weer verder..." zei Imogen na een tijdje en ze zette een paar stappen achteruit. De jongen zei niets. Hij liep alleen terug naar waar hij net ook had gestaan en bleef daar staan, stil voor zich uit starend, net als eerder. Had hij niets beters te doen? Imogen keek naar hem, bezorgd fronsend. Hij stond er nogal verloren bij. Eenzaam. Aarzelend keek Imogen naar het pad dat ze had willen volgen, en daarna weer naar de jongen. Zou hij hier nou gewoon blijven staan tot de volgende persoon langskwam die hij kon uitdagen? "Ehm... moet je Misdreavus niet naar een pokémoncenter?" vroeg ze aarzelend. Hij keek op, verbaasd. "Je bent er nog?" vroeg hij. De manier waarop hij het zei klonk eerder hoopvol dan geërgerd. Imogen knikte, en wist even niet goed wat ze daarna moest zeggen. Toen hoorde ze voetstappen. Kwam er nog iemand langs het pad naar boven? Dat zou mooi zijn, dan hoefde ze tenminste niet alleen met deze vreemde, strijdlustige, eenzame jongen te dealen.

There are always flowers for those who want to see them.

Het geruis en geritsel van bewegende dorre gras die aan de minder vruchtbare zijde van de vulkaan groeide echode zwakjes op de achtergrond, voordat het gekreun van een menselijke wezen deze doorbrak. Het geluid werd vergezeld met die van gegraaf, en eens in de minuut een zeer bezorgde grom. Ze namen meer en meer toe en de grommen werden onrustiger en luider maar niet uit woede, het was pure bezorgdheid. Er had zich een catastrofe voor gedaan; Strigi en hij waren op jacht geweest langs de ruwe terreinen om de vulkaan heen, voornamelijk ter training maar een recente regenbui had de aarde te vochtig gemaakt en nou zat zij onder de aarde. Sneller en krachtiger groef hij de aarde weg nadat hij haar op basis van reuk had weten te lokaliseren maar het mocht niet baten. Hij kon haar maar niet bereiken en haar geur werd flink afgezwakt gezien het al naar kruiden rook door haar typing maar de regenbui had ook de meeste geuren gedempt. Om de kwestie vervelender te maken waren al zijn Pokémon momenteel op jacht in Hoenn en zelfs op Agami’s topsnelheid zouden ze hem niet zo snel kunnen helpen. Dat hield hem niet tegen en hij bleef door en door graven met zijn inmiddels licht onder de wonden en aarde zittende handen. Misschien moest hij zich maar neer leggen dat dit niet ging werken en hij stak zijn handen uit de aarde net toen hij meerdere aparte geuren rook. Één die hij verafschuwde met heel zijn hart en deze deelde met de rest van zijn vrienden en Pokémon; een Team Rocket lid. Deze had hij de laatste tijd steeds sterker geroken in de regio van Hoenn, verspreid over diverse menselijke vestigingen maar het sterkst rondom Mossdeep City, ze hadden de immers overgenomen maar… Ze begaven zich naar zijn weten zelden naar de vulkaan. Het was niet alleen afgelegen maar enkel vruchtbaar terrein op gebied van plantages en anders pure lava en enkele Pokémon soorten die überhaupt niet veel werden gevangen of gebruikt door zijn soortgenoten. Hier en daar waren er misschien enkele evolutiestenen maar meer dan dat was er niet, dus waarvoor waren ze hier en… het was er maar één. Geen meerdere wat des te vreemder was, ze werkten nar zijn weten vooral in groepen en zelfs in zijn meer getemde menselijke soortgenoten zag je groepsgedrag terug als bij een roedel Mightyena. Het was genoeg om hem te verbazen. Echter waren er meerdere geuren. Ook een geur van een onbekende vogel Pokémon en… de geur van nog twee mensen en… Een zoete, bittere geur die hij uit duizenden herkende als die van Strigi die de laatste tijd een andere geur afzette dan toen ze jonger was. Ze was duidelijk dichtbij haar evolutie, en net zoals het bij Homin gold was het nog maar een kwestie van tijd, voordat ze naar de volgende stage zou gaan. Ze wilde dan ook al te graag evolueren.

Alert rechtte hij zijn rug en volgde de zeer sterke geuren tot aan een regio die een trap had, een constructie van blokken van meestal stenen materiaal om verschil in hoogtes te overbruggen, en direct zag hij twee menselijke soortgenoten staan. Een vrouwelijke met een vogelachtige Pokémon die een kaneel-achtige geur had wat hem deed denken aan de geur van Dicyn maar niet helemaal. Tegenover haar zag hij een jongere soortgenoot staan met een lege blik, hangende schouders, gebrek aan spanning in zijn lichaam en zo te zien een vrij trage ademhaling, als hij op basis van de nek en shirt bewegingen af ging. Zonder woorden te gebruiken kon hij al concluderen dat de jongeman er niet goed aan toe was, niet zozeer fysiek maar eerder psychisch maar exact, dat vond hij moeilijker af te lezen van deze afstand. Alert stak hij maar zijn neus de lucht in en ving de geur op van de Team Rocket lid die inmiddels flink afnam maar die van Strigi werd daarentegen sterker. Vreemd, maar nou hadden twee wezens hem nodig, al had hij vertrouwen dat waar Strigi ook mocht zijn, ze goed voor zichzelf kon vechten. Ze was bijna op het niveau van de anderen wat hem tot een trotse peetvader van haar maakte.

Terwijl hij nieuwsgierig op de twee liep, slaakte hij wel een luide grom met een simpele boodschap; ‘waar ben je?’. Een tel later weerklonk een duidelijke tsjilp en hij wist al genoeg; het zat goed, ze was veilig en volgens haar getjilp had ze op tijd wezen vluchten en zou ze zo snel mogelijk terugkeren, maar… ze wilde eerst even een ontbijtje regelen. Met eindelijk de bezorgde blik uit zijn ogen en in plaats daar van een brede grimas, sprong hij dan uiteindelijk van het vochtige aarde op het pad, en landde met een luid ‘plofje’ voor de twee en verrast keek de mannelijke menselijke soortgenoot hem aan. “Zo te ruiken… heb ik net een spannend Pokémongevecht gemist en…” Hij snoof nogmaals de lucht in en liet zijn blik even vallen op de voelachtige Pokémon, voordat hij tevreden knikte naar hem en de vrouwelijke soortgenoot, “Gefeliciteerd met de evolutie! Altijd leuk om je beste vrienden te zien ontwikkelen na alle moeite die jullie er beiden in hebt gestopt!” Dat deed hem altijd denken aan de diverse evoluties van zijn team, maar degene die het meest bij bleef was toen Agami een Dragonair werd in de hitte van de strijd, toen hij het meest in gevaar was. “Het is net alsof je de geboorte van een Pokémon bijwoont maar deze dan wel nog alle herinneringen en ervaringen heeft!” zei hij met een glimlach tegen de jongen en rustte zijn hand bemoedigend op de schouder van de jongen, “Deel je da-“ De ogen van de menselijke soortgenoot staarde hem zonet dof aan, gevuld met pure eenzaamheid maar na zijn woorden verscheen er afschuw en… haat. ‘Hou op…. HOU OP!’ De jongen raakte van streek en stak zijn hand op en gaf een felle klap tegen Averill die het had kunnen ontwijken met zijn reflexen maar stil bleef staan en toen naar de vrouwelijke menselijke soortgenoot keek. “Voel jij je alleen… ?”

tag: - | words: 1020 | notes: -

robb stark

Onderwerp: Re: [open] Oogcontact van de eenzaamste soort do okt 19, 2017 9:42 am

_{Haar eerste opluchting maakte plaats voor verwarring. Want had ze nou net ook een grom gehoord? Verontrust als ze daardoor al was, schrok ze even toen er opeens een jongen voor hen op het pad landde. En de vreemde zaken waar hij daarna over begon te praten konden haar ook niet echt gerust zetten. Hij beweerde dat hij kon ruiken dat er net een gevecht had plaatgevonden, en Imogen moest zeggen dat dat wel een beetje creepy was. Wie had er nou zo'n goede neus? Hij was toch geen pokémon? "Eh, dankje", zei ze een beetje verrast toen hij haar feliciteerde met Meri's evolutie. Sowieso had hij gewoon vanuit de bosjes naar het gevecht zitten loeren, want het was echt onmogelijk dat hij zoiets kon ruiken. Evoluties hadden toch geen geur?

Saf voelde zich duidelijk ook niet al te zeer op zijn gemak bij de bosjesloerder, want hij reageerde behoorlijk heftig toen die hem aanraakte. Imogen sloeg haar armen over elkaar terwijl ze van de ene jongen naar de andere keek. Ze kwam vreemde types tegen vandaag, zo veel was zeker. Ze fronste even bij de vraag van de nieuwkomer. Had hij het nou tegen haar of tegen Saf. Zij voelde zich in ieder geval niet alleen. En Saf... Ze keek even naar haar uitdager, die op zijn beurt wantrouwig naar de anderen jongen keek. Een mengeling van twijfel, verdriet en ergernis wervelde door zijn ogen. "Gaat je niets aan, creep", gromde hij, terwijl hij ongemakkelijk over zijn arm wreef. Imogen zuchtte. "Oké, ik weet niet wat jullie deal is, maar als we hier een praatgroep gaan houden, kunnen we ons misschien het beste even voorstellen? Ik ben Imogen." Ze keek afwachtend naar Saf, die haar even twijfelend aankeek en daarna zuchtte. "Ace Trainer Saf", zei hij, en Imogens blik ging naar de bosjesloerder. Want het was toch wel beter zijn naam te weten dan hem in haar hoofd 'de bosjesloerder' te blijven noemen.}

Onderwerp: Re: [open] Oogcontact van de eenzaamste soort ma dec 04, 2017 6:51 pm

There are always flowers for those who want to see them.

Zijn aanwezigheid had duidelijk zijn menselijke soortgenoten flink wezen schrikken, een reactie die hij weleens eerder gehad had op zijn acties en verschijning maar waar hij steeds meer op meer begon te letten. Hij wilde niemand angst bezorgen of intimideren met zijn verschijning, zeker niet onschuldige soortgenoten en al helemaal degene in nood. Na een paar helaas mislukte pogingen enige hulp te bieden voor de jonge soortgenoot en een pijnlijk geformuleerde vraag, werd er snauwend op gereageerd maar zijn interesse lag eerder op de stromende emoties in de ogen van de jonge soortgenoot. Verdriet, twijfel en ergernis, maar de laatste twee emoties had hij waarschijnlijk veroorzaakt, dus hij kon eruit halen dat hij hoogstwaarschijnlijk al verdriet had en deze zou kunnen ontstaan uit verlies of een ander gebeurtenis maar dat had hij er nog niet uit kunnen halen. Nog voordat hij een actie had kunnen ondernemen, werd er een blik op hen twee geworden door de vrouwelijke soortgenoot die voorstelde om, indien ze een zogeheten ‘praatroep’ gingen houden, ze elkaars namen moesten weten. Dat was zeker gemakkelijk voor een praatgroep, een fenomeen waarin een groep menselijke soortgenoten zich verzamelden om hun innerlijke problemen te bespreken, maar veel hoorde hij er in de stedelijke gebieden niet van. Het was dan ook duidelijk geen alledaags fenomeen op het oppervlak, wellicht meer in de beschaving zelf. Eenmaal gewekt uit zijn gedachten luisterde hij alert naar de twee om hun namen op te vangen, ‘Imogen’ en ‘Saf’, twee namen die hij nooit eerder gehoord had en direct probeerde hij hun vocale identificaties te onthouden. “Aangenaam, Saf en Imogen, mijn naam is Averill en mijn oprechte excuses als ik iets te direct was zonet, ik wil je enkel graag helpen. En nee, niet perse als Ranger zijnde, als een mede-soortge-mens, gezien het veel te vaak gebeurd in de wereld dat er individuen zijn die het niet verdienen om zich slecht te voelen over iets. En hoe erg het is wat je denkt gedaan te hebben… Soms valt dat mee in de ogen van anderen,” zei hij ditmaal, zonder enig lichaamscontact maar wel met dezelfde glimlach op zijn gezicht en een wat kalmere blik op Saf gericht.

tag: - | words: 361 | notes: -

robb stark

_{De jongen klonk bijzonder beschaafd voor een bosjesloerder. Waar hij eerder nogal onverwachts tevoorschijn was gesprongen, stelde hij zich nu netjes voor en bood nog zijn excuses aan voor de schik ook. Averill, heette hij, en hij bleek nog een ranger te zijn ook. Imogen glimlachte opgelucht. Ze moest zeggen dat de jongen haar op het eerste gezicht was had verontrust, maar rangers waren altijd wel te vertrouwen, toch? "Wat ík gedaan heb?" zei Saf echter fel, duidelijk wat minder blij met de woorden van Averill. "Ík ben niet degene die vechtpartners in de steek laat!" Imogen wilde al bijna boos reageren dat zij ook nooit zoiets had gedaan, maar toen bedacht ze zich dat hij het natuurlijk niet over haar had, maar over iemand die hier niet aanwezig was. En tegelijkertijd was ze alsnog een beetje boos, want de geschreeuw wilde ze hier niet. "Doe eens rustig, Saf, wij proberen ook alleen maar te helpen hoor", bromde ze. Saf schrok even en sloeg zijn ogen neer. "Sorry..." mompelde hij een beetje beschaamd.}

There are always flowers for those who want to see them.

Hopelijk had hij deze keer niet een verkeerde snaar bij de menselijke soortgenoot geraakt, gezien hij daadwerkelijk hem niet wilde pijnigen met zijn vrij directe benadering. Het leek er ook bijna op dat het hem beter verging totdat helaas hij terugviel in een kwetsende houding, zijn spieren spanden aan, zijn ogen keken gepijnigd en de keel kneep lichtjes samen, voordat het geschreeuw eruit volgde. Het bleef ditmaal echter beperkt maar het was zeker informatief, gezien wat er exact gaande was geweest, de jonge menselijke soortgenoot het gevoel had dat hij in de steek was gelaten door zijn zogeheten 'gevechtspartner', het kon refereren naar een Pokémon maar ook een persoon. Dat wist hij helaas niet snel op te maken, maar het idee en de oorsprong van pij begon duidelijker te worden voor hem. Spoedig corrigeerde Imogen hem op het geschreeuw maar Averill had daar weinig last van gehad en dacht enkel na over wat er zou hebben zijn gebeurd. Ietwat voorzichtig met de uitbarsting van zonet nog in zijn hoofd geprint maakte hij weer oogcontact met de ander. “Weet je ook hoe het komt of heb je geen verklaring voor gekregen? En in welke scenario werd je dan door je gevechtspartner in de steek gelaten?” vroeg hij kalm, waarna hij zijn armen over elkaar heen vouwde, “Het lijkt in meeste gevallen dat je in de steek ben gelaten maar dat hoeft niet altijd zó te zijn, er gaat een motivatie in schuil,”

tag: - | words: 241 | notes: Ik wist weinig erbij te verzinnen, sorry!

robb stark

Onderwerp: Re: [open] Oogcontact van de eenzaamste soort vr maa 09, 2018 6:53 pm

_{Saf volgde Averills voorbeeld door zijn armen te kruisen. Met een zucht leunde hij tegen de rotswand achter hem. "De verklaring was wel duidelijk", bromde hij en hij viel even stil, starend naar zijn voeten. Imogen keek hem afwachtend aan. Zij wilde ook wel een verklaring. Mensen stonden over het algemeen niet langs bergpaadjes andere trainers op te wachten voor pokémongevechten. Toch? Saf keek even op en zag de blikken van de twee anderen. Op dat moment realiseerde hij zich waarschijnlijk dat hij niet met rust gelaten zou worden voor hij zijn verhaal gedaan had, want hij zuchtte nogmaals en praatte verder. "Ik weet niet wat jullie dit allemaal aangaat, maar goed. Ik vormde vroeger dus een duo met Jade. Een Ace Duo, weet je wel? We reisden samen een beetje rond, trainden onze pokémon, daagden andere trainers uit. We waren best wel goed, weet je?" Hij keek even van Imogen naar Averill, als om zijn punt wat kracht bij te zetten. Een van zijn mondhoeken ging zelfs wat omhoog in een schuin glimlachje bij de herinnering. Maar die mondhoek zakte al snel weer omlaag en de boosheid keerde weer terug in zijn stem toen hij verderging. "Maar blijkbaar vond zij dat allemaal niet zo belangrijk. Arceus, ik wou dat we die vervloekte Birdkeeper nooit uitgedaagd hadden. Lang verhaal kort: Jade werd verliefd op zijn vechtstijl, en vervolgens op het joch zelf, en nu lopen ze ergens in Kalos de Honeymooners uit te hangen." Saf wendde zijn blik af. "Dus, ranger, ik zie niet hoe je hierbij kunt helpen." Imogen beet op haar lip en keek even naar Averill. Tja, het klonk zo op het eerste gezicht niet als een zaak waar veel aan te veranderen viel... Toch zou Imogen de jongen wel graag willen helpen, op de een of andere manier. Mensen waren sociale dieren, die hoorden niet in hun eentje langs bergpaadjes te staan!}

Gesponsorde inhoud

» Voor dit soort dingen KIES je niet (ha-ha)
» [open] switching moods [ganzenopdracht] [open]
» Open lucht muziek [Open]
» [open] A new team member [open]
» [open]the one with a Quilava[open]