A Fiery Encounter [+Echo Wolf]

Echo haalde zijn schouders op en toen Jace aan 'm vroeg of hij de weg uit de grot wist keek hij eventjes in het rond. "Uh..." begon hij iets wat moeizaam. Over het algemeen struinde hij gewoon rond en vond vanzelf wel op de uitweg, actief op zoek gaan was nooit echt een optie geweest. "Not really," zei hij rustig. Zijn goede oog keek de grot rond. "Voel je je niet op je gemak ofzo?" vroeg hij daarna aan de man die bij hem stond. Hij snoof eventjes en knikte naar Okami, die verder de grot in liep. Ze zou vanzelf wel terug komen als ze iets interessant had gevonden.

Jace vertelde dat hij vaker verdwaald, iets waarop Echo een kort lachje liet horen. "Ik ken dat probleem, ik heb het opgegeven om nog de weg terug te zoeken en loop over het algemeen gewoon rond. Kom vanzelf wel weer ergens uit," zei hij op een kalme toon, terwijl hij zijn schouders optrek. Snel bewoog hij zijn hoofd van links naar rechts om zijn nek los te krijgen, die luid kraakte en de witharige jongen slaakte een opgeluchte zucht. Dat voelde veel beter aan. Okami was ondertussen de grot aan het door speuren, opzoek naar een uitweg waar ze heen konden gaan. Dus het beste was om al vast in een richting te gaan lopen. Hij pakte zijn spullen op en zetten een paar stappen in Westelijke richting, hopend dat Jace hem zou volgen. Hij keek niet op toen er aan hem gevraagd werd waar hij vandaan kwam. "Er is me verteld dat ik geboren ben in Unova," zie hij op een kalme toon.

Jace vroeg aan hem of hij ooit in Unova geweest was en Echo liet een zacht lachje horen. "Vast wel, ik herinner me er alleen niet veel meer van," zei hij op een rustige toon, terwijl zijn grijze oog eventjes gleed naar de man naast hem. Ze waren ongeveer dezelfde leeftijd, maar Jace zag er met dat sikje ouder uit dan hem. Het maakte hem niet zo heel erg veel uit, immers kon hij toch wel alles voor elkaar krijgen als hij de juiste woorden gebruikte, maar dan nog. "En jij? Ooit in Unova geweest?" besloot hij daarna de vraag maar terug te kaatsen tegenover de man naast hem. Small talk was iets waar hij opvallend slecht in was, hij had het liever over interessantere dingen gehad, maar dat ging moeizaam als je elkaar net pas kon.

Een simpele opmerking dat hij uit Unova kwam, liet Echo rustig knikken. Oké, gesprek afgelopen, niets meer te doen, bye. Toch liet Jace het er verder niet bij zitten en begon over dat het bijzonder was hoe deze grot zich had gevormd zo dicht bij de vulkaan. Rustig haalde de witharige zijn schouders op. "A cave is a cave," zei hij op een kalme toon. Zijn goede oog gleed over de mot pokémon die het zo te zien aardig naar z'n zin had. "You mind?" vroeg hij, terwijl hij zijn pokédex pakte. Het was een pokémon die je niet vaak vond en hij was altijd wel nieuwsgierig naar een nieuwe aanwinst in z'n groeiende collectie geziende pokémon.

Hij wist niet waarom, maar de mot pokémon hielt hem scherp in de gate. Rustig scande hij de pokémon, om er achter te komen dat het een Volcarona was. Geen pokémon die hij kon, maar wel een die er prachtig en gevaarlijk uit zag. De witharige jongen keek op toen hij hoorde wat Jace te zeggen had, een vraag die hij eigenlijk al eerder had verwacht. "Basically. Ongeluk gehad een paar jaar geleden, kan me niets meer herinneren van wat ervoor gebeurd is," zei hij op een kalme toon, terwijl hij zijn handen in z'n zakken stak en rustig verder wandelde. Jace vroeg hoe zijn team eruit zag en dit was het moment dat hij voorzichtig moest zijn. Al moest nu niet te veel weggeven, maar aan de andere kant, echt veel zin om te vechten had hij momenteel niet. "Buiten Okami hier, heb ik nog een Venusaur, Garchomp, Mawile, Zoroark en Scolipede bij me," vertelde hij kalmpjes. "En bij jou? Nog iets interessants bij je?" kaatste hij daarna de vraag terug.

He got out-played, maar hij zou zich er niet bij laten zitten. "You got me curious," zei hij op een rustige toon, zachtjes vissend om erachter te komen wat voor pokémon hij precies bij zich had. De Absol tho, dat verhaal kende hij wel. Zelf had Okami ook wel de leiding over genomen in zijn team en had daarbij Caitlynn van haar troon gestoten. Iets waar de Mawile alles behalve blij mee was en dat helaas maar al te goed liet merken.
Jace vroeg naar zijn badges en Echo haalde zijn schouders op. "Bezig aan de vierde momenteel, ben met de te veel andere zaken bezig geweest om goed te gaan trainen. Probeer momenteel een inhaalslag te maken," legde hij kalmpjes uit. "Ik neem aan dat jij er meer hebt," concludeerde hij daarna. Jace zag er immers uit als een doorgewinterde trainer, in ieder geval sterker dan dat hij was.

Echo floot zachtjes. Hij had dus toch gelijk dat Jace een sterkere trainer was dan hij. Maar om eerlijk te zijn boeide de levels van zijn pokémon hem ook niet zo veel. Hij was zo gefocust op zijn rang binnen Team Rocket dat de trainingen van zijn pokémon er nogal onder begon te leiden. Uiteindelijk had hij de blonde man toch zo ver om te zeggen wat zijn team was en Echo knikte bewonderenswaardig. "Dat klinkt als een sterk en gevaarlijk team," zei hij oprecht. Hij maakte een mental note dat als hij deze vent ooit wilde uitdagen voor een gevecht, hij toch echt eerst iets moest gaan doen aan z'n team, want met rang alleen zou hij nooit echt sterk worden binnen Team Rocket. Maar, om eerlijk te zijn, niemand verwachtte van een scientist dat ze een sterk team zouden hebben, zolang ze maar een sterk koppie hadden. "Doe je verder nog iets in je vrije tijd?" vroeg hij daarna. Echo was niet echt opzoek naar informatie, hij wilde gewoon een gezellig gesprek aangaan met iemand. Dat mocht af en toe ook wel eens.

Zo te zien had hij de man gevleid met het gefluit en zijn woorden. Hij grinnikte eventjes, kon hij iedereen maar zo snel om de vinger heen wikkelen. Dat zou zijn leven een stuk makkelijker maken. Maar voor nu zou hij het maar met deze vent moeten doen.
Als antwoord op zijn vraag werd beantwoord met het feit dat de man een kok was, maar dat zijn hobby wat was weggezakt met het zich richten op de Kalos League. Echo grinnikte zachtjes. "Een kok, hè. Dan hoef ik me tenminste geen zorgen te maken dat we verhongeren hier," zei hij met een glimlach. Okami ondertussen snuffel een beetje in het rond. Zo te zien was ze nog steeds opzoek naar een uitweg. Hij vroeg zich af of hij ooit met enige hulp hier uit zou komen. Alhoewel, met dit soort dingen leek hij net een kat, kwam altijd op z'n pootjes terecht.