The Cliffhanger[Quest]

Het was voor een keer avond terwijl ze op pad ging om haar missie te doen. Ze moest een jongen vinden die vanochtend vertrokken was, maar nog niet teruggekomen was. De missie was van de vader gekomen, welke bezorgd was om zijn zoon, gezien er mogelijk wat gebeurd kon zijn. Ze was dan ook onderweg naar route 8 waar de jongen naartoe was gegaan en ze hoopte dat er nog niet al te veel gebeurd was. Het was tenslotte al donker aan het worden en het zou dus moeilijk zijn om goed te kunnen zien en ze zou ook moeten oppassen dat ze zelf niet zou vallen.
Ze was dan ook al bij de kliffen nu en liep op een pad, waarnaast er een afgrond was. Ze kon wel de grond daarbeneden zien, maar het zou nog steeds niet prettig zijn als je daarnaar beneden zou vallen. Ze hoopte dan ook niet dat dat met de jongen gebeurd was, want ze wilde geen slecht nieuws terugbrengen naar zijn vader. Ze hield haar ogen open terwijl ze liep en scheen met haar zaklamp van kant naar kant en zelfs af en toe naar beneden of boven, maar nog steeds geen spoor van de jongen. Ze was echter niet één om op te geven en ze liep dan ook door, hopende de jongen te vinden.
Na nog een tijdje gelopen te hebben leek ze plots iets te horen. Het was echter zacht en ze kon nog niet verstaan wat er gezegd werd. Ze liep dan ook dichter naar het geluid toe en merkte dat het haar bracht naar de rand waar de afgrond was. Voorzichtig boog ze wat naar voren en scheen haar zaklamp naar beneden, terwijl ze op hetzelfde moment een hulpkreet hoorde van onder haar. Juist op dat moment viel haar zaklamp op een klein plateau in de klifwand waar ze de jongen die ze moest vinden op zag zitten. ”Alles goed?” Riep ze richting de jongen, welke plotseling omhoog naar haar keek. “Ik ben naar beneden gevallen en heb mijn enkel verstuikt.” Riep de jongen terug. Dat verklaarde waarom hij niet zelf omhoog was geklommen. ”Als je even wacht, dan kom ik je helpen.” Zei ze terug, ook al was het nog wel de vraag hoe ze dat zou gaan doen. Ze zou Altaria kunnen gebruiken, maar of dat echt handig was om de jongen op haar te laten klimmen leek haar niet. Misschien kon ze een pokemon hier in de buurt vinden die ze zou kunnen gebruiken. Ze meende zich te herinneren een Onix niet al te ver terug gezien te hebben. Die zou zijn lichaam naar beneden kunnen laten gaan en de jongen omhoog hijsen. Dat zou moeten werken. ”Ik ben zo terug.” Zei ze nog voor ze terugging naar waar ze de Onix gezien had. De pokemon was er gelukkig nog en ze pakte vrijwel meteen haar Capture styler. Ze richtte de styler op de Onix en begon langzaamaan steeds sneller cirkels om de Pokemon heen te draaien tot deze uiteindelijk gevangen was. Ze wachtte voor een moment om er zeker van te zijn dat het gelukt was en liep toen naar de pokemon toe. ”Onix, zou je me kunnen helpen iemand omhoog te trekken?” Vroeg ze aan de pokemon welke een bevestigend geluid liet horen. Opgelucht begon ze in de richting van de jongen te lopen en de Onix volgde haar.
Zodra ze weer op de positie was, keek ze weer naar beneden om de jongen nog steeds op dezelfde plek te zien zitten. ”Ik ben terug en heb een Onix meegenomen.” Vertelde ze de jongen welke weer omhoog keek. “Kan je me hier snel weghalen? Het begint koud te worden.” Zelf had ze dat nog niet zo zeer gemerkt, maar nu de jongen het zei merkte ze wel dat het koud aan het worden was. ”Onix, kun je je staart naar beneden laten zakken, zodat hij zich eraan vast kan pakken en jij hem omhoog kan trekken?” Na een kort knikje liet de Onix zijn staart langzaam naar beneden zakken tot de jongen hem vast kon pakken. Zodra hij dat gedaan had, haalde de Onix hem omhoog tot de jongen naast haar zat. ”Bedankt Onix, je mag nu gaan.” Vertelde ze de pokemon voor ze naar de jongen keek. ”Kun je lopen?” Ze verwachtte van niet en toen de jongen zijn hoofd schudde, hurkte ze voor hem neer met haar rug naar hem toe. ”Klim er maar op, dan breng ik je terug, je moet wel de zaklamp vasthouden.” Vertelde ze hem toe en keek afwachtend over haar schouder. De jongen leek voor een moment te twijfelen en knikte toen. Eenmaal de jongen op haar rug zat, rechtte ze zichzelf en begon ze terug te lopen. Het zou nog een tocht zijn, maar in ieder geval kon ze hem terugbrengen.

Na een stukje gelopen te hebben werd haar toch wel duidelijk door het kermen van de jongen op haar rug dat er misschien meer was dan alleen zijn enkel. Het was tenslotte ook niet niks voor hem geweest om naar beneden te zijn gevallen. "Gaat het?" Vroeg ze dan ook voorzichtig, hopend dat de jongen eerlijk zou antwoorden. Ze wierp dan ook een blik over haar schouder om naar de jongen te kijken. "Het doet pijn als je me te veel beweegt." Het leek erop dat hij eerlijk was, maar het betekende wel dat hij waarschijnlijk op een andere plek ook pijn had. "Ik zal voorzichtig zijn, maar ik neem je eerst naar het Pokécenter." Zei ze voor ze haar pas wat versnelde, maar nog wel voorzichtig was dat ze hem niet te veel bewoog.
Eenmaal in Cyllage city ging ze meteen naar het Pokécenter waar ze naar binnen liep. "Kan iemand helpen?" Vrijwel meteen kwam zuster Joy aanlopen en nam haar mee naar een plek waar ze de jongen neer kon leggen. "Hij is gevallen tijdens het klimmen, ik weet dat hij sowieso last heeft van zijn enkel, maar verder weet ik het niet." Vertelde ze haar voor ze de kamer uit werd gestuurd om daar te wachten. Wat ze echter niet verwachtte was om oog in oog met de vader van de jongen te komen staan. "Hoe is hij?" Het was duidelijk dat de man nog steeds bezorgd was en ze wist dat ze hem niet veel kon vertellen. "Ik vond hem nadat hij was gevallen tijdens het klimmen, alles dat ik weet is dat hij zijn enkel heeft bezeerd, maar er kan meer zijn." Legde ze duidelijk uit. Het leek haar het beste om de man gewoon de waarheid te vertellen.
Voor de rest van de tijd bleven ze echter stil terwijl ze wachtten tot zuster Joy klaar was met de jongen en de kamer weer uitkwam. "Hij slaapt nu, maar hij heeft zijn enkel gekneusd en een rib gebroken." Dat verklaarde waarom hij pijn had terwijl ze hem op haar rug droeg. Ze liet haar blik naar de man naast haar gaan om te zien dat hij een bezorgde blik in zijn ogen had. "Je mag de kamer betreden, maar hij zal voorlopig nog niet wakker worden." Legde zuster Joy uit. Cindy was echter niet van plan om de kamer in te gaan en keek toe hoe de vader van de jongen de kamer in ging. Het was beter om de twee alleen te laten.

Cindy had niet verwacht dat de vader nog naar haar toe zou komen om wat spullen voor hem en zijn zoon te halen, maar erg vond ze het niet. Ze accepteerde de sleutel dan ook en verliet het pokecenter niet veel later. Het huis was gelukkig niet al te ver van het pokecenter vandaan en ze zette er dan ook een wat snellere vaart in. Ze vond het niet erg dat de man haar had gevraagd om nog wat te doen, het was nu alleen nog de vraag of ze alles zou kunnen vinden wat er gevraagd was.
Eenmaal bij het huis aangekomen opende ze de deur met de sleutel, waarna ze naar binnen liep. Na de deur achter haar gesloten te hebben keek ze voor een moment rond het huis voor ze zich naar de slaapkamers begaf, want daar moest ze de meeste spullen vandaan halen. Niet veel later had ze alles wat de man had gevraagd in een tas gestopt en verliet ze het huis alweer. De straten waren gelukkig verlicht terwijl ze zich terug naar het pokecenter begaf. Na een korte tocht liep ze er naar binnen en zag de man nog steeds bij de kamer van zijn zoon staan. Ze liep snel naar hem toe en hield de tas voor hem. "Als het goed is heb ik alles gepakt waarvoor je vroeg." Nu was het hopen dat het goed was en ze was dan ook lichtelijk nerveus toen de man de tas controleerde. Echter toen deze een knikje gaf dat het goed was verscheen er een lichte glimlach op haar lippen. "Ik hoop dat je zoon snel hersteld." Dat hoopte ze oprecht, het was namelijk zeker niet een prettig iets geweest om de jongen daar gevonden te hebben.