Quest - It's the little things.

Een chip krijgen van één of andere contactpersoon, deze naar de base in Lumiose City brengen, geen aandacht trekken en niet naar de data op de chip kijken. Nu moest Nyx toegeven dat de verleiding heel groot was om naar de inhoud te kijken. Moesten ze nooit zo expliciet gezegd hebben dat het niet mocht, had hij het misschien niet eens willen weten. Zijn nieuwsgierigheid werd gewoon hard geprikkeld door de missie die hij had gekregen. Ze hadden het aan iemand anders moeten geven, want dat was niet goed voor Nyx. Als hij echter zijn baan niet tijdens zijn eerste missie wilde verliezen, moest hij zich maar aan de regels houden. Jammer genoeg.
Zoals altijd liep Lucille braaf aan zijn zijde. Ze was zijn partner in crime en de enige waar hij wat tegen kon zeggen want men mocht geen aandacht trekken. Als hij met een ander een conversatie zou starten, ging hij die regel gegarandeerd breken. Al kon hij voor het moment nog vrij met mensen spreken als hij dat wilde. De chip was nog niet in zijn bezit, dus moest hij zich daar eigenlijk geen zorgen om maken. Maar hij moest op tijd zijn, want hij kon de contactpersoon ook niet te lang laten wachten. Bij de gedachten liet Nyx een diepe zucht horen en zijn blauwe ogen richten hij op de lucht. De missie was nog niet eens echt van start gegaan en hij vond het al moeilijk. Zo een simpele quest, waar dat hij toch zoveel moeite mee had. Als je er eigenlijk over nadacht, trok hij altijd wel de aandacht van omstanders? Paars haar had dat effect nu eenmaal op mensen. Of misschien helemaal niet, want er liepen wel meer vreemde figuren rond op de wereld. Figuren die sneller de aandacht trokken dan een man van een meter 94 met paars haar. Nee, hij zou geen aandacht trekken. Toch zeker niet de verkeerde aandacht. Niemand die ging weten dat hij een supergeheime chip met zich mee droeg waarvan hij zelf de inhoud niet mocht weten.

Na een hele wandeling, zag Nyx in de verte eindelijk zijn contactpersoon staan. Of hij hoopte in elk geval toch dat hij de juiste persoon voor zich had. Misschien was het een vreemde die toevallig op dezelfde plek was. Al leek dat nogal onwaarschijnlijk in het midden van de wildernis. Nee, zonder twijfel moest dat wel de persoon zijn waar Nyx bij moest zijn. De man besloot dus om de vreemde figuur te benaderen. ‘Een hele goede namiddag, Nyx,’ begroeten hij de man en daarbij stelde hij ineens zichzelf ook maar voor. Zijn baas had de contactpersoon waarschijnlijk wel gewaarschuwd dat hij ging komen. Zo xist Nyx meteen of hij de juiste persoon voor zich had staan.
De man had zich naar Nyx toegedraaid wanneer dat hij aangesproken werd. Terwijl dat de jongeman een glimlach had op zijn gelaat, bleef de andere zijn gezicht strak in een plooi. Iets vertelde Nyx dat hij geen uitgebreid gesprek ging hebben met hun contactpersoon. ‘Jij komt voor de chip?’ werd er meteen gevraagd. ‘Straight to the point hé? Daar kom ik inderdaad voor,’ sprak hij grijnzend. ‘Wat staat erop?’ vroeg hij er gelijk achter, maar de hij kreeg enkel een paar rollende ogen als reactie. Helaas. Het zag ernaar uit dat hij niet te weten ging komen wat erop stond. Als hij de contactpersoon had kunnen laten zeggen wat het was, dan konden ze hem toch niet straffen? Het was dan niet dat Nyx zelf de chip had onderzocht met wat voor apparatuur daar ook voor nodig was. De contactpersoon was helaas slim genoeg en zou hem niets vertellen.
De teleurstelling bleef groot, maar misschien kreeg hij nog wel andere kansen. Breng hem naar de basis, trek geen aandacht en kijk NIET naar de data die erop staat,’ zei de contactpersoon. Natuurlijk moest hij Nyx nog eens op de regels drukken. Nu was het de jongeman zijn beurt om met zijn ogen te rollen. ‘Natuurlijk, doe maar alsof mijn missie al geslaagd is,’ zei Nyx en daarmee besloot hij het het genoeg was. De data chip werd hem overhandigd en hij draaide zich zeer om zodat hij weer aan zijn reis naar Lumiose City kon beginnen.

En zo begon Nyx aan zijn weg terug. Hij had de data chip veilig opgeborgen in zijn portemonnee die weer in de binnenkant van zijn jas tak. De kans dat hij die zo ging kwijt spelen was gelijk verminderd. Zo werd de verleiding gelijk kleiner om de data chip beter te bekijken en vooral om de informatie te achterhalen. Hij had geen holocaster en dat was maar goed ook. Als hij er wel één had dan was de chip daar misschien al in verdwenen en had hij al lang de inhoud gelezen. Nu zou Nyx speciaal naar een pokecenter moeten gaan om het daar in een computer te gaan steken. Te veel werk als je het hem vroeg dus ging hij maar gewoon rechtstreeks naar de base wanneer hij eenmaal weer in Lumiose City was.
De eerste paar keer dat hij naar de basis had moeten gaan, was hij steeds verdwaald, maar ondertussen kon hij de weg bijna blindelings afleggen. Je moest enkel steeds zien dat niemand besloot om je te achtervolgen. Omdat Nyx niet goed wist bij wie hij moest zijn om de chip af te leveren besloot hij richting het lab te gaan. Dat waren meestal de mensen die zich daarmee bezighielden.
Terwijl dat hij in de lift stond richting de juiste verdieping, nam hij de data chip weer uit zijn portemonnee zodat hij die meteen zou kunnen afgeven aan de ‘balie’. ‘Ik heb de chip waar naar gevraagd werd,’ deelde Nyx mee wanneer hij de andere mensen benaderde. Hij hield het kleine dingetje met twee vingers vast en hield die in de lucht. Nu hij het dingetje weer vast had en op het punt stond het weer af te geven, werd de nieuwsgierigheid enkel weer groter. ‘Iemand die weet wat erop staat?’ vroeg hij voor de grap. Het was niet dat hij vermoedde dat iemand zou antwoorden.