[ QUEST ] Trashin' Tales

Met diepe teugen haalde de roodharige trainer adem terwijl hij het bos uit kwam rennen, met Copan op zijn hielen. Wist hij veel dat daar een nest met jonge Weedle had kunnen zitten waarvan de nogal humeurige ouders in de buurt waren?! Na het dorp wat ook zijn eindbestemming was, Aquacorde Town, bereikt te hebben, kwam hij eindelijk tot stilstand, en leunde zijn handen op zijn knieën terwijl hij uit stond te hijgen. Copan klom zijn rug op, kleine zweetdruppeltjes klevend aan zijn oranje vacht. “O-Oh dear Arceus, Beedrill zijn echt a-afschuwelijk!” wist hij er met een schokkerige stem uit the brengen, voordat hij een laatste grote ademhap nam en weer rechtop stond. Op z'n minst hadden die vliegende moordenaars hun wel naar hun eindbestemming toe weten te laten vluchten. Hij veegde zijn broekspijpen af voordat hij rondkeek. “Hey, we zijn er...” mompelde hij terwijl hij Copan wat beter zijn schouder op hees. Het leek erop dat het tijd was hun eerste Quest van start te laten gaan.

De roodharige Student Ranger haalde een verkreukeld papiertje uit zijn zak, ontvouwde het en staarde naar de zwarte letters die erop geprint waren. Hij had ze al meerdere keren doorgenomen, maar nu hij maar een paar meter van het dorp verwijderd was, besloot hij het maar een laatste keer door te nemen. Een of andere idioot die constant rommel in de rivier aan het dumpen was. Ryuu haalde zijn neus op, haast op een verachtende wijze. Hij had nooit kunnen inzien waarom mensen hun rommel in het wild los lieten slingeren zonder erbij na te denken. Prullenbakken stonden er zeker weten genoeg in deze enorme regio, en bovendien hadden onschuldige wilde Pokémon er veel last van. Als er maar geen kleine Pokémon waren gestikt in een stuk plastic ofzo. Dan zou hij echt de dader afmaken.

“Ah! M'n jongen!” Ryuu schrok op zodra een raspende, oud-klinkende stem hem riep. Een bejaarde man kwam op hem af gelopen, stok in een hand, de ander druk zwaaiend om zijn aandacht te grijpen. “Euh, ik?” vroeg hij een beetje verward, ook al had hij zelf ook wel kunnen bedenken dat mensen hoogstwaarschijnlijk wisten dat er een Ranger aankwam om te helpen. Iemand zou nu eenmaal de Assignment moeten hebben aangevraagd. “Ben jij de Ranger die is gestuurd? We hebben je hard nodig! Die arme Azurill durven het water niet eens meer in!” Ryuu draaide zijn hoofd een beetje. “Maar... droogt die huid van hun niet uit als een dolle?” De oude man knikte. Ryuu was even stil, nadenkend, voordat zijn glimlach terugkeerde en hij een hand op zijn heup legde. “Geen zorgen, ik ben hier om te helpen. Die kleintjes zullen in no time weer in het water liggen spetteren!”

Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Ryuu wist niet hoe lang hij daar maar had staan staren naar het water, zich afvragend hoe hij dit in godsnaam voor elkaar wou krijgen, maar hij ging ervan uit dat het op z'n minst een kwartier moest zijn. Hij keek even naar Copan, die hem met eenzelfde blik aanstaarde. De Chimchar verwachtte een oplossing van zijn trainer, zelf had die er namelijk ook geen. “Okay, okay, dit komt goed. Uh, hoe nat wil je je voeten eigenlijk maken voor deze missie?” Nope. Dat ging niet gebeuren. Copan hief zijn hoofd op en keek haast verontwaardigd. Niet dat Ryuu had verwacht dat het vuur-type het water in zou willen gaan. Dan moest hij het maar de creatieve manier op moeten lossen: door gebruik te maken van zijn Capture Styler.

Hij keek even naar een Weedle, voordat hij zijn hoofd schudde en verder keek. Hij had echt geen zin in Weedles na het incident met die Beedrill. Bovendien wist hij ook niet hoe hij ooit een rivier leeg moest maken met zo'n klein, nutteloos insect. Al veranderde die gedachte zodra hij een kleine Scatterbug uit het bos zag komen kruipen, of eerder uit een boom. Met een zijdeachtige draad liet het insect zich naar beneden zakken, voordat het een kleine Pecha Berry oppakte en begon op te peuzelen. Die draad... Die draden waren enorm sterk. Ryuu's blik verplaatste zich terug naar de rivier. Ook langs de rivier waren bomen, wiens takken laag over de rivier hingen. Een idee schoot hem te binnen.

“Copan, Flame Wheel op die Scatterbug!” Het kleine beestje had geen idee wat hem overkwam. Het schrok op, maar veel te laat: Copan's vlam gevatte lichaam tackelde hem hard waardoor het insect door de lucht heen vloog en vervolgens tegen een boom aan werd gesmeten. Ryuu greep zijn Capture Styler en vuurde de tol op de kleine Pokémon af, die hij vervolgens aanstuurde waardoor deze om de Pokémon heen begon te draaien. De Spewpa was voor een momentje te versuft en zodra het beestje opstond, sloot de lichtgevende ring al om hem heen; de Capture was gelukt.

Ryuu liep langzaam naar de Scatterbug toe en knielde neer, voordat hij het zachte vachtje met zijn wijsvinger begon te aaien. “Hey daar! Sorry om je lunchpauze te onderbreken, maar ik en heel veel andere Pokémon hebben jouw hulp hard nodig! Het enige wat ik nodig heb is een sterk, lang touw, door jou gesponnen met behulp van jouw String Shot. Net zoals het touw waarmee je uit die boom bent gekomen, maar dan net iets sterker!” De Scatterbug staarde hem even aan voordat hij een dikke draad begon te maken. Zodra deze draad af was, maakte hij er nog een, en nog een, voordat hij deze drie in elkaar begon te vlechten. In een paar minuten presenteerde de Scatterbug een sterk gevlochten touw, wat hij aan Ryuu gaf. “Goed gedaan! Bedankt voor je hulp, je mag nu gaan!” De Ranger gaf de Scatterbug een Oran Berry, voordat hij wegliep.

Met het touw opgerold en over zijn schouder heen gegooid, greep de Ranger een paar takken vast en begon de boom in te klimmen. “Kom op, Copan! Klim zelf, ik heb het hier al lastig genoeg!” miepte hij terwijl hij zijn voet op de volgende tak zette. Copan liet een klagend geluid horen, maar stribbelde verder niet tegen en klom van Ryuu's schouder af. Zodra Ryuu boven was, klom hij een tak op die over het water hing, en ging zitten. “Kom hier, Copan, we gaan dit doen!” zei hij, terwijl hij de dikke plakkerige draad in de aanslag hield. Copan hupste naar hem toe en hield daarna zijn armen omhoog, zodat zijn trainer het plakkerige touw om zijn middel heen kon binden. “Ben je er klaar voor? Ik houdt je vast, okay? Echt.” Ryuu staarde zijn Starter met een serieuze blik aan. Ook al was Copan zijn eerste Pokémon, hij had hem nog niet zo lang. Hij wist niet zeker of Copan hem wel genoeg zou vertrouwen om hem naar beneden te laten zakken en vlak boven de rivier te laten hangen. Maar de Chimchar knikte zelfverzekerd. Als de kleine Pokémon nerveus was, liet hij dat zeker niet merken. Ryuu glimlachte even, voordat zijn grip op het touw versterkte. “Okay, let's go!” De Ranger had het nauwelijks uitgesproken, of Copan sprong al de tak af.

Ryuu liet de bungelende Pokémon langzaam naar beneden zakken, totdat deze vlak boven het water hing. Ryuu checkte even of het helemaal goed ging, voordat hij de instructies begon te roepen. “Okay, mooi zo! Je kan dat een plastic zakje pakken, toch? Nee, niet die, die is veel te ver weg! Die links van je! Ja, die ja! Kan je die pakken?” Copan leek niet al te blij met het nat maken van zijn handen, maar negeerde het oncomfortabele gevoel van zijn natte, plakkende vacht en pakte het plastic op. “Goed! Gooi het nu aan de kant zodat we het zo makkelijk kunnen oprapen! Zo kunnen we steeds doorgaan!” Copan knikte om aan te geven dat hij het begreep en gooide het ding aan de kant. Ryuu begon zich te verplaatsen over de tak en sleepte Copan met zich mee. Zodra hij de Chimchar boven een leeg blikje had laten hangen, liet hij hem weer zakken, zodat Copan zijn armen kon uitstrekken en het metalen ding pakken, om het afval vervolgens aan de kant te gooien bij het plastic zakje van voorheen.

Zo ging het tweetal een tijdje door met opruimen, het afval een voor een uit het water halend om het vervolgens op de groeiende stapel aan de zijkant van de rivier te gooien. Het water begon er langzamerhand beter uit te zien, wat ook de aandacht van de Azurill leek te trekken. Eerst hielden ze zich nogal verstopt aan de zijkant, maar zodra ze zagen dat hun echte thuis er steeds schoner uit begon te zien, begonnen de blauwe baby Pokémon naar buiten te kruipen. Ze keken geïnteresseerd toe terwijl de twee hard werkten, en het duurde niet lang voordat een van de dapperdere Azurill het water in gleed en met zijn staart afval het water uit begon te schieten, ook op de afvalhoop die zij hadden gecreëerd. “Wa- Hey! Jij daar! Ga zo door!” riep Ryuu half verrast, half blij. De overige Azurill keken elkaar aan en na een tijdje gingen zij ook het water in om mee te helpen.

Op deze wijze gingen ze nog een uur door, voordat de rivier grotendeels leeg was. Ryuu haalde zijn bruine mouw over zijn voorhoofd om het zweet af te vegen (het kostte natuurlijk veel moeite om Copan vast te houden vanwege het gewicht) voordat hij eindelijk zijn partner omhoog begon te hijsen. “Mijn Arceus, dat duurde echt voor eeuwig- maar hey, we hebben het gedaan! Ik vind dat we onze eerste trial wel hebben afgerond! Laten we dat vieren in het dorp met warme chocolademelk of zoiets!” De Chimchar juichte instemmend en begon in een rap tempel de boom uit te klimmen. Ryuu hing het touw om een tak voordat hij ook achter zijn partner aan begon te klimmen. Dat touw telde toch als organisch afval? Hij kon het wel laten hangen.

Maar zodra hij diezelfde brug over liep die route 2 scheidde van Aquacorde Town om een afvalzak voor de hoop te halen, viel zijn oog op een nieuw Cola blikje dat in de rivier dreef. Ryuu kneep zijn oogleden samen. Hij wist zeker dat hij dat ding niet eerder in de rivier had zien liegen. De Azurill zwommen er al naartoe om het eruit te slaan, vastbesloten hun rivier nu schoon te houden, maar toch... Als Ryuu de bron van het afval niet zou tackelen, zou dit alles voor niets zijn geweest. En toen zag hij het. Een schaduw die een voedingsverpakking het water in gooide. “Hey!!” schreeuwde Ryuu en begon te rennen. De schaduw was beter zichtbaar, maar verdween voordat hij goed kon zien wie of wat het was. De schaduw leek verassend groot voor een mens... Was het een Pokémon?

De Ranger stormde achter het silhouet aan, wat nu duidelijk van hem aan het wegrennen was, al duurde dat niet lang meer; na een paar minuten rennen had het zich weten in te sluiten tussen twee muren en Ryuu. Eindelijk kon de roodharige jongen dicht bij genoeg komen om het ding goed te zien... “Stop! Doe Garbodor geen pijn!” Ryuu schrok voor de tweede keer die dag van een onbekende stem, al was het dit keer van een klein meisje. Het meisje sprong beschermend voor de Pokémon, blijkbaar een Garbodor, de afval Pokémon. “Ik weet dat wat hij doet slecht is, maar hij moet zijn afval ergens kwijt! En- En hij mag niet weg!” Ryuu hield zijn handen een beetje omhoog. “Ho, rustig maar. Wat is er aan de hand?” vroeg hij. Het kleine meisje keek even omlaag voordat ze begon uit te leggen.

“Een vreemde Trainer heeft een maand geleden deze Garbodor hier gedumpt... Gewoon achtergelaten. Garbodor en ik zijn goede vriendjes geworden, maar hij houdt nogal van afval overal verspreiden, en dat doet hij vooral in de rivier. Ik weet dat het niet mag, maar hij vind het zo leuk, en als ik iemand zou vragen of die kon helpen met zijn afval gewoontes, zouden ze hem meenemen... Ik wil niet dat hij gaat...” Ryuu was even stil, voordat hij een lieve glimlach probeerde op te zetten. “Wie zegt dat je afscheid moet nemen van je vriend als je de rest van het dorp verteld dat hij hier is? Garbodor is van niemand als hij is achtergelaten, en hij heeft een nieuwe Trainer nodig... Jij kan dat best zijn met wat hulp! Als je maar wel ervoor zorgt dat hij voortaan een goede plek heeft om zijn afval te dumpen, want iedereen heeft anders echt veel last van hem. Maar weet je wat? Als jij een nieuwe plek vindt voor Garbodor, zal ik een brief sturen naar je ouders om ze te overtuigen dat je Garbodor mag houden!”

En zo gezegd, zo gedaan. Natuurlijk nam het kleine meisje zijn aanbod al te graag aan. Hij gaf haar een officiële brief mee die ze aan haar ouders kon geven, haalde zijn afvalzak op en begon het afval op te ruimen wat Copan op de hoop had gegooid. Na een tijdje had hij wel drie zakken vol, die hij bij het vuilnis van het dorp stortte. De Ranger zei nog even gedag tegen de oude dorpeling, het meisje en de Garbodor, voordat hij Copan op zijn schouder zette en weer over de brug liep, dit keer om niet terug te gaan naar Aquacorde Town. Zijn missie leek geslaagd te zijn.