[Quest] Twister Trouble

Rustig wandelde ze door de stad heen. Ze was weer door gegaan met haar rondreis, nadat ze een nieuwe opdracht van de Ranger Basis had geaccepteerd. Dit zou haar eerste opdracht worden nadat ze Graduate Ranger was geworden en eigenlijk had ze er best wel zin in. Maar nadat ze was gaan doorlezen wat precies de bedoeling was, was ze op een probleem gestuikt. Ze had werkelijk geen idee hoe ze dit moest gaan oplossen immers. Maar misschien was het beter om dat maar te bespreken met haar partner. Ze zou voor de verandering haar opdracht samen met iemand anders doen, in plaats van helemaal alleen. Rustig ging ze op een bankje zitten, in de buurt van het adres waar ze moesten zijn. Nu was het wachten op haar partner, voordat ze stappen zouden gaan zetten.

[+Ludwig Solus]

Het zonnetje was eigenlijk best wel lekker om in te zitten, terwijl ze aan het wachten was op haar partner voor de opdracht die ze moesten gaan doen. Terwijl ze met haar blauwe ogen gesloten zat, was ze in haar hoofd druk bezig. De afgelopen paar weken waren weer eens in een waas aan haar voorbij gegaan. Ze waren nog steeds druk aan het trainen voor de eerste gym die ze binnenkort wilde gaan uitdagen, maar ondertussen zat ze ook met haar hoofd bij Flynn, die ze uit een bar had gehaald en mee naar huis had genomen. Ze wist nog steeds niet echt wat ze daarvan moest gaan denken, alles wat toen gebeurd was gebeurde met zo'n dubbel gevoel, dat het haar een beetje buiten het veld had geslagen. Ze keek op en opende haar ogen toen een schaduw over haar viel en ze een stem hoorde. "Ik neem aan van wel," zei ze rustig tegen de roodharige man. Hij leek jonger dan haar te zijn, maar het leeftijd verschil was kleiner dan met de meeste die ze had leren kennen in Kalos. Gelukkig voor de verandering.

Rustig nam ze de hand aan die haar werd toegestoken. "Aangenaam," zei ze op een kalme toon. "Claudia Leblanc." Zichzelf voorstellen was alvast een punt dat ze konden afstrepen, nu opzoek naar een oplossing voor deze opdracht. "Is goed," zei ze rustig toen Ludwig vroeg om maar eens te gaan. "Enig idee hoe we dit kunnen gaan oplossen?" vroeg ze daarna rustig, terwijl ze kalm in de richting van het adres ging lopen. Toen ze voor de deur stond, drukte ze op de deurbel en wachten rustig af. Ze draaide zich eventjes om naar Ludwig en haalde d'r schouders op toen er niemand open deed. "Achterom kijken?" stelde ze rustig voor.

"Gelijk heb je," zei ze met een kleine glimlach op d'r gezicht. Ze zat zelf immers al de hele tijd te tobben hoe ze dit konden gaan oplossen, maar het was misschien wel het beste om te weten welke pokémon erbij betrokken zouden zijn. Rustig wandelde ze achter de roodharige heen naar de achterkant van het huis, waar ze een meisje verstrengeld vonden in een groep pokémon. Ze sloot zich aan bij de vraag die Ludwig, zo te zien meer tegen zichzelf dan tegen andere, stelde. Het was gewoon een kunst op zich om je zo vast te kunnen krijgen met je pokémon. Een oudere mevrouw kwam op het tweetal afgelopen. "Jullie zijn vast de Rangers. Het spijt me dat ik niet open deed, de deurbel wilt het niet altijd doen," Claudia keek eventjes naar Ludwig, maar ging er verder niet op in. "Dus, kunt u ons uitleggen wat er precies gebeurd is," vroeg ze rustig aan de mevrouw.

Er werd uitgelegd wat er precies gebeurd was en Claudia vroeg zich, waarschijnlijk hetzelfde als Ludwig, af hoe de hell iemand dit voor elkaar had gekregen. Er was iets fout gegaan bij het spelletje, ja dat was te blijken. Ludwig kwam al met het plan om ze voorzichtig uit elkaar te gaan halen en kijken wat er verder moest gebeuren. Claudia keek eventjes in het rond, was er geen andere manier om 't op te lossen? De Mareep die bij haar partner stond zorgde ervoor dat er een glimlach op d'r lippen kwam. "Misschien kunnen we je Mareep gebruiken als spierverslapper, dan kunnen we ze makkelijker uit elkaar krijgen?" stelde ze voor, terwijl haar blauwe ogen van de pokémon naar het zooitje mens/pokémon gleden.

Bij het idee dat ze geopperd had, zei haar partner dat het misschien niet het beste was, omdat in de opdracht had gestaan dat ze het pijnloos moesten doen. Toch vroeg ze zich af hoe ze het pijnloos moesten gaan oplossen, want deze hele situatie was gewoon te pijnlijk om te zien. Ludwig vroeg of ze nog meer pokémon had en ze knikte. "Een Glaceon en een Riolu, niet iets wat kan helpen, ben ik bang," zei ze met een lichte zucht. "We kunnen in de buurt zoeken naar een pokémon, maar dan moeten we wel eerst een goed plan hebben om ze uit elkaar te krijgen," stelde ze daarna voor, terwijl haar blauwe ogen even rustte op de man die bij haar was.

Ze stond nu al een goede vijf minuten te kijken naar wat er aan de hand was voor haar. Maar ondanks dat ze vaak nogal goed was in oplossend denken, stond ze nu dus echt gewoon voor een raadsel. Ze had aan Ludwig gevraagd of hij wilde gaan kijken of er misschien bruikbare pokémon in de buurt waren, die ze zouden kunnen gebruiken om dit zooitje ongeregeld te kunnen bevrijden. De moeder van het hele stel had haar ondertussen koffie aangeboden, die ze rustig aan het opdrinken was. Misschien moest ze maar gewoon zelf op zoek gaan naar een pokémon die ze kon gebruiken. En daarnaast zou Deandre waarschijnlijk ook wel van pas kunnen komen. De kleine Riolu had de hele tijd bij het groepje kinderen en pokémon gestaan, hun aura onderzoekend om te zien of hij iets kon doen. En misschien kon hij dat ook wel als ze hem goed zou begeleiden. Maar omdat ze de pokémon geen pijn wilde gaan doen, besloot ze eerst maar eens opzoek te gaan naar een pokémon die ze in slaap zou kunnen brengen. Ze wist immers niet veel pijn haar methode zou gaan doen en er stond, zoals Ludwig al zo mooi had gezegd, in de opdracht dat ze de pokémon geen pijn mochten doen. Ze pakte haar pokédex erbij en bladerde door een paar pokémons heen. Gelukkig stond er ook een lijst met aanvallen en op het moment dat ze Hypnosis had gevonden, kwam er een glimlach op d’r gezicht. Als ‘t goed was, zou er een pokémon hier in de buurt moeten zitten die die aanval kon leren. Ze keek eventjes naar de mensen die bij haar stonden. ”Ik ben zo terug, ik geloof dat ik een oplossing heb gevonden voor dit-” ze keek eventjes naar de pokémon die vast zaten. ”probleem.” De oudere mensen knikte rustig en lieten haar haar gang gaan. Ze pakte haar spullen, riep Sneaux bij zich en liep de tuin uit. Ze hadden een pokémon te vangen.

Ze moest in de buurt van water zien te komen, nu was dat gelukkig niet al te moeilijk. Maar de pokémon waarnaar ze opzoek was, de pokémon genaamd Inkay, was nogal schuw van nature en vond het daarom leuk om verstoppertje te gaan spelen. Daarom had ze het plan om eerst Sneaux erop uit te sturen, zodat de Glaceon er voor kon zorgen dat de pokémon zich op zijn gemak voelde. Claudia liep dan ook in de richting van de zee, waar ze de meeste kans had om iets te kunnen vinden. De Glaceon rende voor haar uit, maar bleef opeens stilstaan om haar trainer een seintje te geven. ”Wat is er, meid?” vroeg Claudia rustig, maar aan de geluiden van de Glaceon te horen was ‘t ernstig. Terwijl ze naar de rand toe liep, zag ze dat er een pokémon gevecht aan de hand was. Nou ja, gevecht. Er was één enkele kleine pokémon, die in elkaar werden gemaakt door twee grotere pokémon. Zo te zien waren ‘t twee Zangoose die aan het vechten waren om een prooi. En die prooi was zo te zien precies wat zij ook nodig had. Een Inkay. ”Sneaux!” riep ze naar de Glaceon, die direct knikte en tussen de pokémons sprong. De Zangoose bliezen tegelijk naar de Eeveelution, maar Sneaux liet zich niet zo snel imponeren. Met een snelle Ice Shard aanval dreef ze de twee uit elkaar en weg van de Inkay, waar ze beschermend over ging staan. De Zangoose keken elkaar eventjes aan, knikte en vielen tegelijkertijd aan met een Crush Claw aanval. Snel pakte Sneaux de Inkay vast en sprong weg van de twee aanvallende pokémons. Ze schoot naar haar trainer toe en liet de Inkay daar liggen, voordat ze zich weer richte op het gevecht met de Zangoose. De twee wit/rode pokémon vonden het wel leuk zo, een twee tegen een gevecht. Maar ze zouden al snel inzien dat Sneaux een gevorderde Glaceon was. Terwijl de twee pokémon het gevecht aangingen met haar pokémon, ontfermde Claudia zich over de gewonde Inkay. De pokémon was er zwaar aan toe, maar het was niet kritiek. Met wat rust en de juist medicatie zou hij er al snel weer boven op kunnen komen. Ze pakte haar tas erbij en rommelde er eventjes in. De Inkay was duidelijk van streek en angstig, aangezien ‘ie over zijn gehele lichaampje leek te trillen. Ze was al lang blij dat ze geen inkt over haar kleding heen kreeg. Ze wist een besje te vinden in haar tas en hield ‘t de kleine pokémon voor. Deze keek angstig van het besje naar de vrouw die hem vasthield, maar de honger overwon alles en gulzig at hij het besje op. Dat leek hem al een stuk beter te doen en hij begon weer te zweven, door middel van zijn psychische krachten. Claudia glimlachte eventjes, maar schrok toen opeens Sneaux naast haar op de grond viel. ”Sneaux?” vroeg ze aan haar Glaceon, maar deze kwam overeind en stuurde een nieuwe Ice Beam op de twee aanvallende Zangoose af. Ze richtte zich weer op de Inkay, die weer wat was opgeknapt. ”Hey kleine jongen, zou je mij nu misschien willen helpen?” vroeg ze, terwijl ze haar Capture Stylus van d’r riem haalde. De jonge pokémon keek een beetje onzeker, maar ging er niet echt tegen in terwijl ze de stylus op hem af schoot en ‘m met enkele simpele zwaaien wist te vangen. Ze glimlachte eventjes en floot haar Glaceon bij zich. ”Maak ‘t af hier, Sneaux, we moeten terug,” zei ze de tegen de pokémon, die de twee pokémons op afstand hielt met een Ice Shard aanval. De Zangoose hadden inmiddels ook wel door dat ze 1) hun prooi kwijt waren en 2) dit gevecht niet snel zouden winnen, dus dropen ze maar met z’n twee af. Claudia glimlachte eventjes en wandelde terug in de richting van het huis waar ze hun opdracht aan het doen waren.

Eenmaal terug viel het haar op dat Ludwig nog steeds niet terug was. Ze zou later wel gaan kijken of de man in de problemen was gekomen, terwijl hij opzoek was gegaan naar bruikbare pokémon. De oudere mevrouw keek haar vreemd aan toen ze aan kwam zetten met de Inkay en aan haar gezicht kon ze aflezen dat ze wilde vragen wat ze van plan was. ”Geen zorgen mevrouw, ik zal niemand kwaad doen,” zei Claudia oprecht en ze keek naar de Inkay. ”Inkay, zou je deze pokémon in slaap kunnen brengen met je Hypnosis aanval?” vroeg ze vriendelijk aan de pokémon. Deze zweefde op en neer als een soortement van aanval en ging daarna ondersteboven hangen om de slaapverwekkende stralen uit te oefenen op de clusterfuck van pokémon, die nog steeds in de meest pijnlijke houdingen in elkaar vast zaten. Al snel viel het hele geheel in slaap en verscheen een glimlach op ‘t gezicht van de ranger. Dit ging veel beter zo. Ze pakte haar Capture Stylus erbij en liet de Inkay vrij gaan, nadat ze hem had bedankt voor diens hulp. De pokémon maakte een vrolijk geluid en vloog er daarna vandoor. Ze hoopte maar dat hij niet weer in de problemen zou komen. Toen de pokémon eenmaal verdwenen zijn, richtte ze zich op haar Riolu. ”Oké, Deandre, nu is ‘t jouw beurt. Ik wil dat je met de aura opzoek gaat naar de drukpunten in de lichamen van de pokémon. Als je zodoende hun spieren kan verslappen, kunnen we ze uit elkaar halen.” De Riolu knikte en zijn oren gingen naar de zijkant staan, terwijl hij zijn ogen dicht deed om de aura’s te kunnen zien. Alles ging razendsnel, terwijl de kleine blauwe pokémon over de lichamen heen schoot en verschillende punten snel aan tikte. Het viel Claudia op dat beetje bij beetje alles … in elkaar zakte en terwijl ze probeerde op Deandre niet in de weg te lopen, begon ze ledematen uit elkaar te halen en bij de juiste pokémon neer te leggen. Iets meer dan een uur later waren ze klaar en lagen er vier pokémon te slapen op het gras. Ze glimlachte naar Deandre, die haar een opgestoken duim gaf als teken dat alles goed was gegaan en de oudere mevrouw kwam dankbaar naar haar toe gelopen. “Heel hartelijk bedank voor uw hulp mevrouw,” werd haar gezegd, maar Claudia wuifde ‘t weg. ”Geen dank mevrouw, ik heb gewoon gedaan waarvoor ik gevraagd ben,” zei ze op een rustige toon, terwijl ze de Riolu terug in z’n pokéball liet keren en zich klaar maakte om weer te vertrekken.