Al van veraf kon Tiffany de toren van Lumiose City herkennen. Het ding was een perfect herkenningspunt voor haar om na de lange reis in de juiste stad terecht te komen - al had ze de stad zonder het ding ook wel kunnen vinden. Inmiddels kende ze Kalos al verbazingwekkend goed. Zeker voor iemand die normaal gesproken niet zo veel op richtingen en aardrijkskundige locaties lette. Ranger zijn had veel meer voordelen dan ze van tevoren had kunnen bedenken.

Dat Ra de toren ook had gezien, was te merken aan zijn plotseling toenemende vaart. Een brede glimlach sierde Tiffany’s lippen. Haar maatje had net zo veel energie als zij. Zou hij door hebben dat er een speciale ontmoeting plaats zou gaan vinden binnen een paar minuten? Waarschijnlijk niet, maar dat maakte het alleen maar beter. Taylor had Ra hooguit eens als Charmander gezien. En nu was hij een volledig geëvolueerde Charizard. Voor hem zou het ook een bijzondere ontmoeting worden.

Tiffany begeleidde Ra richting de poort die naar de Badlands leidde, wetend dat Taylor daar vandaan zou moeten komen, en liet de Pokémon daar neerdalen. Taylor was er nog niet. Dat zorgde voor lichte teleurstelling, maar niet genoeg om Tiffany uit het veld te laten slaan. Ze sprong gewoon van Ra af en stuurde een berichtje op haar Holocaster naar haar jongere zusje.

Verveeld speelde Tiffany met haar Holocaster, wachtend op een teken van haar zusje. Haar spel werd onderbroken door een bericht terug, waarop ze slechts een snuif liet klinken. Haar bericht had inderdaad ongeduldig geklonken, maar dat ze hier bleef staan wachten bewees het tegendeel. Ze stond op het punt om dat terug te sturen naar het blonde meisje toen ze een stem hoorde die bijna haar Holocaster uit haar handen liet vallen. Ze draaide haar hoofd in de richting van het geluid en herkende Taylor meteen. “Taystee!” Bij ieder ander zou ze een opmerking hebben gemaakt over dat het lang had geduurd. Het aanzicht van haar zusje zorgde er echter voor dat ze niet eens er over durfde te denken om dat te doen.

Ze trok een sprintje om Taylor bij te halen en haar armen om het kleinere meisje heen te slaan. Ze moest iets bukken om haar een volwaardige knuffel te geven, maar voor haar zusje had ze dat over. Man, ze had zich niet gerealiseerd hoe erg ze dat kleintje gemist had. Nu moesten alleen hun ouders nog naar Kalos komen en dan was alles perfect.

Voor een moment gebeurde er iets bijzonders. Tiffany was sprakeloos. Ze hield Taylor vast alsof de twee waren herenigd na een bijna-dood ervaring. Aangezien Taylor zojuist had ingebroken bij de power plant zat daar eigenlijk nog wel iets van waarheid achter. Toch speelde dat totaal niet in Tiffany’s hoofd. Ze dacht er alleen maar aan hoe blij ze was dat Taylor nu ook in Kalos was.

Ondanks dat Tiffany nou niet bepaald de meest emotionele persoon op de planeet was, en ook zeker niet over een perfect empathisch vermogen beschikte, wist ze meteen het schokken van Taylors schouders te herkennen. Over het algemeen gedroeg ze zich afstandelijk naar dit soort emoties, maar als het er op aan kwam had ze er geen problemen mee om wie dan ook in haar armen te ontvangen. Wel met uitzondering van mensen die ze niet mocht, natuurlijk. Taylor behoorde daar absoluut niet tot, dus was het geen wonder dat Tiffany één van haar handen naar het achterhoofd van de blondine verplaatste en er rustig op begon te wrijven om haar te sussen. Iets er over zeggen deed ze echter niet. Haar zusje kennende zou die zo meteen doen alsof dit helemaal niet zo gegaan was. Misschien dat Tiffany zelfs alsnog die beloofde klap kreeg uitgedeeld.

De omhelzing duurde langer dan Tiffany had verwacht. Toch was ze niet verbaasd toen ze alsnog weggeduwd werd en niet veel later een klap tegen haar arm aan kreeg. Ze liet een ‘au’ klinken en greep met de hand van haar andere arm naar de plek, maar niet perse omdat het heel veel pijn deed. Ze voelde de klap, ja, maar dat zou binnen een paar minuten wel wegtrekken. Zeker als Taylor haar afleidde met haar woorden – welke ze overigens ook wel verwacht had. Daarom stond er een glimlach op haar gezicht toen ze haar reactie vormde. “Awh, houdt mijn kleine zusje niet meer van knuffels?” vroeg ze plagend. Ze wist dondersgoed dat de opmerking heel ergens anders op was geweest.

Taylor reageerde fel op het grapje. Dat viel te verwachten van de blondine, dus reageerde Tiffany ook niet verbaasd. De glimlach stond nog steeds op haar gezicht, en die was waarschijnlijk de komende tijd niet er van af te slaan. Zo blij was ze dat ze haar zusje weer zag. “Oké, oké, ik weet het goed te maken,” reageerde de brunette nonchalant, alsof ze de situatie zelf niet zo ernstig vond als Taylor. In principe was dat ook zo: voor haar betekende de frustratie van Taylor alleen maar dat de kleine van haar hield. Dat deed haar ego natuurlijk veel goeds.

Tiffany opende het heuptasje die ze al die tijd bij zich had maar tot nu het noemen niet waard was en begon er in te grabbelen, haar blik gefocust op de inhoud gericht Het kostte haar niet lang om te vinden wat ze zocht. “Hier, vang!” Ze had de woorden nauwelijks uitgesproken of er vloog een pak chocolate chip cookies met een boog de lucht door op Taylor af.

Het pak koekjes werd met een gil ontvangen. De glimlach van Tiffany maakte nu toch wel even plaats voor een brede, ietwat sadistische grijns. Hoe gemeen het ook klonk, vond ze het toch wel heerlijk om de jongere Marchetti te plagen. Natuurlijk hield ze er mee op als het echt genoeg werd, maar op het moment had ze niet het idee dat het een probleem was. Zeker niet toen de frustratie omsloeg naar vreugde bij het zien van wat het pak nou eigenlijk bevatte. “Ik weet niet of je ze wil, though. Het is immers geen snoep….” Ze haalde haar schouders op. Ze wist dondersgoed dat de koekjes gewaardeerd werden. Dat zou ze zo ook bevestigd krijgen.

Taylor was zo makkelijk te beïnvloeden. Tiffany kon haar act niet lang hooghouden, want de blondine stopte zo ijverig een koekje in haar mond dat de brunette de glimlach echt niet meer van haar gezicht af kreeg. Al snel volgde een vrolijke lach, welke stond voor het plezier wat ze met haar zusje beleefde. Man, wat had ze het gemist om zo te lachen. Ze had leuke mensen ontmoet in Kalos, maar geen van hen zou ze ooit zo’n band mee hebben als met Taylor. “Oké, point proven,” grinnikte ze na. “Damn, je houdt dus echt nog steeds zo veel van die dingen.” Ze had ook niets anders van de blondine verwacht.

Eenmaal uitgelachen kreeg ze een idee. “Hey, wat dacht je er van om langs te gaan waar ik nu woon? Je gaat het vast geweldig vinden.” Ze konden niet voor eeuwig bij de poort van een willekeurige route blijven staan en ver reizen was het toch niet.

Taylor was vrijwel meteen al overtuigd om mee te gaan. Ze deed misschien alsof het haar niet zo veel kon schelen, maar de brunette wist wel beter. Taylor was nou eenmaal het type wat zich onverschillig gedroeg, of haar interesse maskeerde met grapjes. Daar kon Tiffany zich vaak ook wel in vinden, dus dat vond ze helemaal niet erg. “’kay, spring maar op Ra.” Aangezien ze niet in Lumiose woonde, zouden ze weer een klein stukje moeten vliegen. De Charizard was klein voor zijn soort, maar kon nog wel twee personen een eindje dragen. Naar Tiffany’s woonruimte zou hem vast nog net lukken, en als hij er moeite mee bleek te hebben was het alleen maar een goede oefening. De Charizard kwam bij het horen van zijn naam al enthousiast op Taylor af gelopen, zodat ze minder moeite hoefde te doen om op zijn rug te klimmen. Zodra ze goed zat, zette hij zich af. Even leek het er op alsof hij Tiffany achter liet, tot zij haar arm omhoog hield en hij haar als een prinsesje in zijn korte armpjes kon optillen. Dit was de veiligste manier om twee personen tegelijk te vervoeren voor de Charizard. Voor Taylor en Tiffany was het sowieso veiliger als ze niet tegen elkaar aan zaten tijdens een vlucht, want het tweetal was niet bang om elkaar te plagen, zelfs als dat voor gevaarlijke situaties kon zorgen. Dat dat niet in Tiffany’s hoofd om ging bij de vlucht was echter niet bijzonder. Waar ze voornamelijk aan dacht, was hoe heerlijk het was om op deze manier gedragen te worden. Kon hij haar niet gewoon overal naartoe brengen in zijn armen? Dat zou dingen zoveel simpeler maken.