A hottie in a hottub [+Valentino]

Een geluid vulde de kamer. Valentino had eerst niet door dat er een nieuwe pokémon was verschenen, totdat een sissend geluid zijn oren reikte. Kwam dat nou dichterbij? Verbaasd keek hij op en kwam oog in oog met een Scizor te staan. Hij herkende de pokémon zelf niet, maar hij hoefde het wezen niet goed bestudeerd te hebben om te weten dat ze erg krachtig was. Gealarmeerd sprong hij op en deed een aantal stappen achteruit toen ze zijn kant op kwam. Toen viel het hem in. Dit was vast Scarlet. Wat had Vincent ook alweer over haar gezegd? Euh… Ze was sterk, maar van binnen een softie…?

“S-Scarlet…! Hey. Euh, Vincent is uitgegleden en–” Hij struikelde over zijn eigen tas die op de grond lag. Valentino wist nog net zijn evenwicht te bewaren door met zijn handen te zwaaien. “Hah. Dat scheelde niks,” lachte hij ongemakkelijk. Help?

Het kwam niet vaak voor dat Valentino bang was voor een pokémon. Zijn bijnaam had hij zelfs gekregen omdat hij de waarschuwende blikken van een elektrische pokémon had genegeerd, waardoor hij onder stroom kwam te staan. Voor deze Scizor, echter, voelde hij onmiskenbaar een angst die hij slechts enkele keren eerder had gevoeld. Toen een groepje op hem af kwam om hem in elkaar te slaan, bijvoorbeeld. Zo voelde het voor hem nu. Behalve dan dat het groepje werd vervangen door een Scizor – en dit keer waren er geen getuigen die hem konden bijstaan. Of wel? Vincent bewoog, en dat trok zowel zijn aandacht als die van Scarlet.

“Kunnen we de strijdbijl even begraven om te checken of hij oké is?” vroeg hij voorzichtig aan de rode pokémon. Hij wachtte geduldig op haar antwoord en verzette geen stap. “Daarna mag je me wel in elkaar slaan, als je daar de behoefte voor voelt.” Een nerveuze glimlach speelde met zijn lippen, onzeker of hij haar hiermee rustig kreeg of dat hij haar alleen maar kwader maakte.

Blijkbaar had het tweede dus effect. Valentino vervloekte zichzelf. Misschien was ze hem wel compleet vergeten als hij niks had gezegd, en daar was hij goed in, dus waarom moest hij zichzelf nu in gevaar brengen door zijn comfortzone uit te gaan? Geschrokken keek hij de Scizor aan toen ze opnieuw op hem af dreigde te komen, maar gelukkig was zijn held al ontwaakt en weerhield die zijn eigen partner ervan om hem in tweeën te splijten. Valentino keek bezorgd naar de jongen die op het bed lag en schudde zijn hoofd op de verontschuldigingen. “Ik snap het,” sprak hij, al kon hij niet zeggen dat hij in de buurt van Scarlet durfde te komen.

Daarom liep hij om het bed heen en ging aan die kant zitten. “Gaat het met je?” stelde hij vervolgens een vraag. Valentino besloot uit voorzorg het bij één vraag te laten. Hij wilde Vincent niet belasten en wie weet had hij wel erge hoofdpijn. De Ranger had een flinke smak gemaakt, immers.

Hij had dorst. Valentino ging meteen in z’n hoofd na of hij hier ergens glazen had gezien. Als het goed was, dan stonden er twee in het halletje naar de deur. Voor hij echter daarheen kon lopen om water uit de kraan te halen, stelde Vincent hem een andere vraag. Valentino keek de jongeman schaapachtig aan. “Ik… Ik geloof het niet,” reageerde hij onzeker. “Misschien een huisartsenpost? Het is een dorp – en ik ben hier niet echt bekend.” Als Vincent echt een hersenschudding had, echter, dan moest hij vooral in een donkere ruimte blijven rusten. Toch? Valentino wist het niet helemaal zeker. Misschien kon hij hulp vragen van de huisartsenpost, maar als hij niet bij Vincent weg wilde gaan, dan werd dat bellen. En wat vond hij eng? Juist. Bellen.

Vincent’s vraag kwam geheel onverwacht en sloeg in als een bom. Onzeker keek Valentino van de jongeman naar zijn Scizor en vervolgens naar het bed waar ze op zaten. “We…” begon hij verward. Mocht hij dit wel zeggen? Was het de bedoeling dat hij iets zei? Misschien kon hij beter iemand erbij roepen en meteen actie ondernemen. De drang om Amber te bellen werd groot. Zij wist veel beter wat ze in dit soort situaties kon doen en moest laten. Daar was ze Ranger voor. “We zijn al in een hotel…” Valentino kwam langzaam overeind, zodat hij Vincent niet liet schrikken. “Heb je veel last van je hoofd?” vroeg hij. “Ik kan wel een washandje zoeken en die nat maken met koud water?” Was dat iets goeds? Hij wist het echt niet… Ah shit.

Vincent liet Scarlet terugkeren. Waarom, daar kon Valentino alleen maar naar gokken. Vond hij dat Valentino te vertrouwen was? Dat hij wist wat hij moest doen? Dan moest hij de Ranger toch echt zijn bubbel doorprikken… Hij had geen flauw idee wat je bij een hersenschudding moest doen. Alles wat hij nu voorstelde, was gewoon op tast. Alsof hij in het donker naar een specifiek voorwerp aan het zoeken was. “Geen probleem?” reageerde hij op het bedankje van Vincent. Hij was nog steeds onzeker over de situatie en het hielp niet dat er geen antwoord op zijn vraag was gekomen.

Rust en een donkere kamer. Dat was wat Vincent nodig dacht te hebben. Dat kon hij wel regelen. Valentino stond op en liep al naar het raam om de gordijnen dicht te trekken, maar halverwege trok Vincent zijn aandacht weer. Hij bood zijn excuses aan voor wat er was gebeurd. Dit keer was het Valentino die naar de andere jongeman glimlachte. “Dat geeft niet. Ongelukjes zitten in een klein hoekje,” vertelde hij aan Vincent. Hij herinnerde zich het voorval van, euh, voor de val. Daardoor begon hij een beetje te twijfelen of zijn dag niet was verpest of juist wel. Niet omdat hij zoenen met een jongen zo walgelijk vond, maar meer omdat… Nou ja, hij was een verlegen jongeman. Dat liet hem toch wel een beetje schrikken. Maar om Vincent gerust te stellen, koos hij ervoor om die twijfel aan de kant te schuiven. “Mijn dag is niet verpest,” deelde hij resoluut mee. Daarna deed hij het gordijn dicht en werd de kamer in een subtiele duisternis gehuld.

Hij knipperde een paar keer met zijn ogen om aan het nieuwe licht te wennen. Gelukkig was hij niet nachtblind en kon hij al snel wat meer details van elkaar onderscheiden. Valentino deed een stap terug richting Vincent toen hij de jongeman iets hoorde zeggen, maar hij kon het niet helemaal verstaan. Hij stond net op het punt om te vragen of Vincent dat kon herhalen toen de witharige iets anders riep. Valentino schrok er zo hard van dat hij bijna een meter de lucht in sprong. “W-Wat is er?” vroeg hij verbaasd. Het was niet alsof hij het gemompel echt had kunnen ontcijferen. Hij had te ver weg gestaan om er iets van te kunnen maken…