A hottie in a hottub [+Valentino]

Zijn vorige poging was gefaald. Mislukt. Het was gênant. Eigenlijk wilde Valentino niet terug gaan, maar hij had nog niks van het bad mee kunnen krijgen en dat vond hij zo jammer dat hij toch maar een tweede poging waagde. De jongeman checkte dit keer tien keer zo goed of hij wel de goede richting op liep en marcheerde uiteindelijk wat onzeker naar binnen. Het leek tot dusver goed te gaan. Geen aanwezigen in de kleedkamer, waardoor hij zich gemakkelijk om kon kleden en comfortabel met de handdoek rond zijn middel kon rondlopen. Bij het bad had hij meer drukte verwacht, maar er zat maar één ander persoon in. En tot zijn genoegen leek het wel het goede geslacht te zijn dat hij aan het bad had gekoppeld. Hij was niet verkeerd geëindigd.

Dat betekende echter niet dat hij zich voor de volle honderd procent op zijn gemak voelde. Dit was immers een vreemde.

Houterig stapte Valentino naar de rand van het bad en bekeek de ander vluchtig. Een jongeman met spierwit haar. Hij leek een stuk jonger dan hem, maar hij kon natuurlijk niet met zekerheid inschatten hoe oud de knul was. “… Hallo,” begroette hij vriendelijk. Zijn toon was verbazingwekkend vast, ondanks dat hij nog niet helemaal het bad in durfde te stappen zonder zijn handdoek.

Het was de vriendelijke glimlach van de jongeman die het ijs een beetje liet wegsmelten. Ergens deed het hem denken aan Amber en dat gaf hem een zekerder gevoel van zichzelf. Het koste hem dan ook vrij weinig moeite om de glimlach te weerspiegelen, al keek hij gegeneerd opzij toen er werd gevraagd of hij nerveus was. “Ah – euh, een beetje,” mompelde hij, terwijl hij een hand door zijn wilde haren haalde. Hij ging op de rand zitten en liet voor nu zijn benen het water in zakken. Niet om het water te testen, maar om even te wennen aan de situatie. “Dit is m’n eerste keer hier. In het bad, eigenlijk,” sprak hij vervolgens, terwijl zijn blauwe ogen naar die van de vreemdeling zochten. Het water was wel van een heerlijk temperatuur.

Het grapje kon Valentino wel waarderen. Hij was immers wel wat gewend en als hij iemand beter kende, dan deed hij precies hetzelfde. Desondanks verbaasde het hem wel even, al brak al snel een geamuseerde glimlach op zijn gezicht door. “Nee, nee,” legde hij vlug uit. “Mijn eerste keer in een openbaar bad.” Technisch gezien had hij niet gelogen nu. Valentino was er namelijk niet zeker van of hij zijn vorige avontuur wel wilde delen met de vreemdeling. Die kwam naar hem toe gezwommen en stak zijn hand uit, waarna hij zichzelf voorstelde. De jongeman deed zijn best om zijn blik niet te laten afdwalen – al had hij zich tot nu toe niet heel erg aangetrokken gevoeld tot zijn eigen geslacht. “Valentino,” glimlachte hij, zijn eigen hand schuivend in die van Vincent. Zijn grip was niet heel ferm, maar dat had er meer mee te maken dat hij geen dominantie wilde uitstralen.

Een compliment, een grijns en een speelse blik. Dat was het laatste dat Valentino mee kreeg voor hij naar voren werd getrokken en met een verrast kreetje het water raakte. Zijn handdoek schoof wel los in zijn val, maar die redde het helaas niet naar de kant en viel met hem mee. De jongeman kwam verbaasd naar het wateroppervlak en had eenzelfde blik in zijn ogen toen hij Vincent aankeek. Boos was hij echter niet. Hij had het zelfs misschien al verwacht, omdat hij ervaring had met speelse mensen. Dat had juist een tegenovergesteld effect op hem; het haalde hem uit zijn schulp. En dat was precies de rede waarom hij nu water naar Vincent spetterde met zijn rechterhand, een eigen grijnsje rond zijn lippen nu.

Er werd niet boos gereageerd op het gespetter en hoewel Valentino dat wel al had gedacht, luchtte het hem enorm op dat er vrolijk mee werd gedaan. Hij kneep zijn ogen half dicht om geen water erin te krijgen en spetterde met een brede grijns gewoon terug. Zodra hem een vraag werd gesteld, echter, stopte hij even om fatsoenlijk antwoord te kunnen geven. “Ah, ik ben origineel van Alola,” biechtte hij op. “Jij?” Zijn blauwe ogen vielen op zijn handdoek, welke drijfnat door het water dreef. Een klein fronsje verscheen op zijn voorhoofd. Shit, waar moest hij zich nu mee gaan afdrogen als hij het water uit ging?

Het spelletje werd even gestaakt voor een gesprek. Valentino vond het niet erg om Vincent beter te leren kennen, zeker niet nu ze een heel bad voor zichzelf hadden. Hij pakte zijn handdoek wat somber vast en begaf zich nu ook naar de rand toe, waar hij aan de kant een poging deed tot het uitknijpen van het voorwerp. Wel boven het water, zodat de tegels niet te glad werden, natuurlijk. “Alola is echt een vakantieoord,” sprak de jongeman met een brede glimlach. “Ik heb me er geen moment gestrest gevoeld en je kunt er in principe doen wat je wilt als het niet schadelijk is.” Vincent deelde toen mee dat hij oorspronkelijk uit Johto kwam. Geïnteresseerd keek Valentino hem aan en legde zijn handdoek aan de kant. “Waarom ben je naar Hoenn gekomen, als ik vragen mag?”

Dat hij misschien de verkoop in kon met zijn praatjes had hij nog niet eerder bij stilgestaan, maar nu leek dat wel een optie door Vincent zijn reactie. Valentino was echter van mening dat hij het nog geen dag vol zou houden en liet het ook meteen varen. In plaats daarvan luisterde hij naar de jongeman zijn verhaal. Hij was begonnen als trainer maar eindigde als Ranger. Nog een overeenkomst met zijn beste vriendin. Hij begon Vincent steeds meer te mogen en hij liet zijn muur dan ook steeds verder zakken. Ondanks dat hij hem net ontmoet had, was het verbazingwekkend makkelijk om de ander te vertrouwen. Valentino schonk hem een warme glimlach en keek schaapachtig weg toen hem gevraagd werd wat hij in Hoenn deed.

“Niet lachen, oké?” begon hij een beetje zelfbewust. “Mijn beste vriendin wilde het Rangerpad in Hoenn volgen. Ik besloot met haar mee te gaan omdat ik niet alleen achter wilde blijven,” legde hij uit. Hij haalde even zijn schouders op en lachte kort. “Ik vind het heel nobel van jullie om dat werk te doen. Als ik wat moediger was zou het me ook wel leuk lijken, maar ik hou het toch maar op eieren uitbroeden en Contests, denk ik.”