Anemoia

Theodore gaf haar eigenlijk het perfecte tijdstip om zelf naar de maan te kijken. Haar ogen lichtten meteen op toen ze dat besef had en ze verplaatste haar blik voor enkele tellen naar hem. “Dat ik daar zelf niet aan heb gedacht!” bracht ze uit, alsof hij zojuist het wiel opnieuw had uitgevonden. “Dat ga ik vanaf nu ook eens uitproberen.” Haar mondhoeken krulden omhoog tot een tevreden glimlach en Abby liet haar blik weer naar de maan glijden. “Mijn zusje en ik deden vroeger ook weleens alsof we astronauten waren. Eigenlijk moesten we slapen, maar daar hadden we nog geen zin in, dus gingen we stiekem alsnog even spelen.” De brunette grinnikte bij de herinnering. Ergens leek het haar nog steeds gaaf om een keertje een ruimtereis mee te mogen maken, maar ze wist dat het te duur was. Die kans was maar voor weinig mensen weggelegd.

Theodore vertelde haar dat zijn vader daar veel te streng voor was. Ah, ja, haar ouders waren wat dat betrof nog best wel soft. Ze richtte haar ogen op de man naast haar in een poging om zijn blik te vangen, maar zijn toon zorgde ervoor dat er een bezorgde frons op haar voorhoofd verscheen. Lag het aan haar of klonk het nou alsof hij het een beetje moeilijk had met zijn vader? Het klonk in ieder geval ook alsof hij het er liever niet over wilde hebben, dus toverde ze voorzichtig een warme glimlach op haar gelaat. “Ruby is ook heel leuk,” ging de brunette verder. Op deze manier legde ze de aandacht bij zichzelf – iets wat ze niet uit arrogantie deed, maar om Theodore de ruimte die hij nodig had te gunnen. “We hebben wel eens ruzie, maar ze is er ook heel vaak voor me geweest.” Wacht, was dit misschien de verkeerde afslag die ze met haar afleiding maakte? Euh… “En ze heeft echt… bijzondere ideeën,” voegde ze er met een veel betekend grijnsje aan toe. Abby was vroeger de grootste durfal, maar Ruby zat met haar capriolen best in de buurt.

Hij gaf aan meer te willen weten over haar. Logisch, nu Abby er zo bij stil stond, want Ruby was er niet en ging niet met Theodore uit eten. Het idee dat Ruby met hem aan een tafel zou zitten maakte haar een beetje aan het grinniken, maar ze verplaatste haar aandacht al snel. “Wat zou je willen weten, love?” vroeg ze vrolijk aan hem. Ze had er geen problemen mee om over zichzelf te praten, zolang het maar niet over haar vorige carrière ging. Abby miste het soms – en het herinnerde haar aan een pijnlijke gebeurtenis die haar leven voorgoed had veranderd. In Kalos was ze echter vast minder bekend als coureur, dus kon Theodore daar niet echt over weten.

Er werd aan haar gevraagd wat ze in haar vrije tijd deed. Pfoe, dat was een goeie vraag. Niet omdat ze zo op haar werk was gericht, maar omdat ze gewoon zoveel deed! “Dat ligt eraan met wie ik ben,” biechtte ze in eerste instantie op. “Ik maak graag wandelingen en ik vind naar de film gaan heel leuk, maar een terrasje pikken of een boek lezen vind ik ook heel leuk.” Zoveel opties. Abby had of geen doel in haar leven of juist teveel. Eigenlijk kwam het maar op eentje neer: ze wilde het naar haar zin hebben. Dat gaf haar een idee voor een leuk grapje. “En soms,” ging ze uiteindelijk verder, terwijl ze haar ogen op Theodore richtte. “Soms dan pik ik mensen van het strand op om met ze te gaan uit eten.” Abby toverde een schaapachtig grijnsje rond haar lippen om aan te geven dat ze een grapje maakte. Theodore was de enige die ze op deze manier had ontmoet – en ze vond het eigenlijk zo’n bijzondere ontmoeting dat ze hoopte het niet nog eens mee te maken. Dan kon deze bijzonder blijven.

Toen Theodore stopte met lopen, deed zij dat automatisch ook. Abby richtte verbaasd haar blik op de man. Was er iets? Voelde hij zich weer niet goed? Ze wilde hem net van top tot teen onderzoeken toen hij vroeg of ze ook van dansen hield. De brunette besefte zich hierdoor dat er niks ernstigs aan de hand was en keek opgelucht in zijn ogen. “Ja,” reageerde ze. “Ik ben vast niet goed, maar ik vind het wel leuk om te doen.” Abby herinnerde zich nog wel dat ze een paar jaar terug haast dagelijks dansspelletjes met haar zusje deed. Het was niet alleen goed voor haar lijn, maar ook een fantastische manier voor de Jones zusjes om hun overtollige energie kwijt te kunnen. Abby was zelf niet zo’n feestbeest, maar als ze naar een feestje ging, dan was ze ook niet van de dansvloer te krijgen. Ze herkende Theodore zijn blik daarom meteen. “Wil je dansen, love?” vroeg ze voor de zekerheid.

Theodore gaf zonder aarzelen toe dat hij inderdaad wilde dansen. Abby weerspiegelde zijn glimlach toen ze hem zag. Het ging eigenlijk automatisch. Zijn opgekrulde mondhoeken zagen niet passend maar tegelijkertijd wel weer passend eruit. Alsof het hem schattig maakte ondanks dat hij een bodybuildertype leek. Dat was voor Abby natuurlijk iets positiefs. Hij legde zijn hand op haar rug en pakte de hare met zijn andere vast. Ze wist zelf niet echt zo goed wat de regels bij dit soort danspasjes waren, dus liet ze zich vooral verrassen. Wel wist de brunette dat ze haar vrije hand op zijn schouder moest leggen. Dat was dan ook wat ze deed. Er werd gevraagd of ze konden en dit leek voor haar het perfecte moment om nog even iets te zeggen. “Ja,” bevestigde ze eerst. “Ik weet alleen niet zo goed hoe, dus als ik iets verkeerd doe…” Ze maakte haar zin niet af, want dat vond ze niet echt nodig. Theodore begreep vast wel wat ze ermee bedoelde.

Abby keek op toen ze muziek hoorde, zich afvragend of het haar verbeelding was of dat er daadwerkelijk muzikanten in de buurt waren. In een vlugge blik opzij zag ze dat het tweede van toepassing was en kon ze de brede glimlach rond haar lippen echt niet helpen. Wat lief! Hadden ze hen gezien en voelden ze zich geïnspireerd? Wat het ook was; het maakte dit moment alleen maar magischer. Theodore gaf aan dat ze zich geen zorgen hoefde te maken en hij zette de eerste passen. Abby keek omlaag om haar eigen passen met de zijne te kunnen spiegelen, maar besefte zich al snel dat dit eigenlijk niet mocht en richtte daarom haar blik weer op Theodore. Was dat wel toegestaan? Ze had geen idee. Wat ze wel wist, was dat het tot nu toe noch goed ging ook. Was de sleutel dan gewoon… Zich laten leiden?

Abby was vooral bang dat ze per ongeluk op Theodore zijn voet zou staan. Dat was altijd zo in films en serieus als ze een grappig stukje bij het dansen wilden laten zien. De brunette vond het niet zo grappig, want dan zou ze iemand pijn doen. Zonder opzet, natuurlijk, maar toch. Gelukkig gebeurde dat niet. Een keertje bijna wel – maar dat wist ze nog net te voorkomen. Daar werd ze meteen voor beloond. Theodore gaf namelijk aan wel vaker met haar te willen dansen en dat was nou net genoeg om een vrolijke twinkeling in haar ogen te laten verschijnen. Dat was echt heel lief van Theo om te zeggen. Ze glimlachte dan ook dankbaar naar hem. “Ik ook met jou.” Ze meende het. Niet alleen in de zin van: ik geef je dit gebaar terug omdat dit het juiste is om te doen. Op de een of andere manier voelde het heel natuurlijk om zich te laten leiden door Theodore. Het was een vreemde connectie; een vreemde klik die ze ineens leken te hebben, maar Abby vond het niet vervelend. Integendeel zelfs. Dit was ook leuk.