Anemoia

Haar uitleg werkte kalmerend. Tenminste, zo voelde het voor Abby. Theodore trok zijn arm terug en stelde zich verder niet heel vijandig op. De brunette zou het meer als verdedigend beschrijven. Toen hij opstond, kwam zij ook overeind om dezelfde rede als de Golurk, al zou zij hem waarschijnlijk niet kunnen opvangen – mocht hij echt omvallen. Abby zou dan samen met hem ten onder gaan. “Weet je dat zeker?” vroeg ze, de bezorgde frons weer terug op haar voorhoofd. “Hoe voel je je? Oké? Licht in je hoofd?” Ze wilde eigenlijk heel graag horen dat het inderdaad goed met hem ging, maar niet als dat een leugen zou zijn. Hij had verzorging nodig als hij zich alsnog niet goed voelde. Ondertussen keek de zuster Abby onzeker aan. “Is dit jouw pokémon?” vroeg ze aan de Ranger. Die knikte. “Ja, ik heb haar weggestuurd,” legde ze alvast kort uit. Daarna richtte ze zich weer op Theodore.

Theodore voelde zich prika. Of, nou ja, dat maakte hij nu aan Abby duidelijk. De man vond in ieder geval niet dat hij hulp nodig had – en als Ranger en/of hulpverlener kon je daar in principe niet tegen in gaan. Dwingen leek de brunette in ieder geval niet de juiste optie, dus wierp ze een verontschuldigende blik naar de zuster. “Oké,” begon Abby, nog steeds niet helemaal overtuigd omdat ze zich zorgen maakte, maar ze was bereid zich erbij neer te leggen. Op één voorwaarde. “Maar als je je slechter voelt, dan wil ik dat graag horen.” Dan kon ze alsnog hulp inschakelen als ze dat nodig had. Stylers waren daar handig voor. De zuster probeerde ietwat ongemakkelijk de aandacht te trekken en Abby liet haar blik opnieuw op de dame vallen. “Het spijt me ontzettend,” begon ze tegen de vrouw. “Ik heb Mercy er in haar eentje erop uitgestuurd, omdat ik dacht dat het nodig zou zijn.” Was de zuster misschien boos?

“Dat geeft niet,” sprak de zuster met een glimlach. Abby zag dat het wel een vermoeide glimlach was en voelde zich meteen schuldig. “Je wilt liever het zekere voor het onzekere. Als ik hier niet nodig ben, dan ga ik weer terug naar het center.” Oh gelukkig, het viel nog best mee. De brunette knikte naar de vrouw en zwaaide haar uit zonder ertegen in te gaan. Vervolgens richtte ze haar blik weer op Theodore en voelde die van Mercy op haar branden. Oh, natuurlijk. “Mercy, dit is Theodore,” sprak ze, gebarend naar de man. Daarna gebaarde ze naar haar Fennekin. “Theodore, dit is Mercy, mijn partnerpokémon.” Hoewel Mercy nooit echt arrogantie toonde, stak ze wel een beetje trots haar borst wat naar voren. Dit was vooral om te laten zien dat je niet zomaar aan Abby zou komen als zij in de buurt was, maar een klein vosje was eigenlijk niet zo heel intimiderend.

Theodore stelde zijn eigen pokémon voor als Cid. Abby schonk Cid een welgemeende glimlach. Hij had haar namelijk wel proberen te helpen en dat vond ze heel fijn, ondanks dat ze hem niet meteen had begrepen. De gevaren van elkaars taal niet spreken. “Nice to meet ya,” sprak ze vrolijk tegen de Golurk, alsof ze niet al langer in zijn gezelschap stond. Theodore bracht toen een nieuw onderwerp aan bod. Of, eigenlijk sloeg het meer op een ouder onderwerp dat nieuw leven in kreeg geblazen. Dus hij was serieus over het etentje? Abby kon nu moeilijk terug krabbelen. Mercy keek vragend van de man naar haar trainer. Die had op het moment echter geen oog voor haar Fennekin, want ze probeerde zich voor de geest te halen waar die straat lag. “Ik geloof niet dat ik daar bekend mee ben,” sprak ze. Logisch, want ze was eigenlijk niet van Kalos. Schaapachtig keek ze naar Theodore.

En toen kwam het. Zijn reactie. Hij noemde haar u. Abby kon het niet laten om te grinniken. “Wat galant,” grijnsde ze scheefjes naar hem. Ze vatte het totaal niet negatief op, want het leek haar nogal onwaarschijnlijk dat hun leeftijden ver uit elkaar lagen. Ze zag er zelf in ieder geval niet als een veertiger uit – en ze gokte dat Theodore ook geen achttien jaar oud was. “Maar je mag gewoon je zeggen hoor,” vervolgde ze. “Begeleiden mag ook.” Hoe lang was het geleden dat iemand haar had begeleid? Toch wel een poosje. Het Rangerwerk zorgde ervoor dat zij het voortouw leerde nemen en op het circuit deed ze ook altijd hard haar best om haantje de voorste te zijn. Dit was echter anders. Een goed anders. “Zullen we dan maar?” Abby keek de man met een enthousiaste blik aan. Ze deed haar best om zich wat te bedaren, maar ze kon niet ontkennen dat ze de avond optimistisch bekeek. Zou hij zijn arm heffen, dan zou ze die van haarzelf er ongegeneerd omheen krullen.

Het was niet Theodore die zijn arm hief, maar Cid die de arm van Theodore omhoog trok. Abby vond het eigenlijk wel een schattig spektakel en kon het niet laten om even kinderlijk te giechelen. Daarna wikkelde ze met een glimlach haar arm om de zijne heen. Ze mocht hem wel. Hij was groot en gespierd en stoer, maar had zo te merken wel een zacht karakter. Als Abby eerlijk moest zijn, dan had ze daar best een zwak voor. Niet dat ze meteen als een blok voor hem zou vallen, wist ze uit ervaring, maar hij had zich in ieder geval al een weg op haar like-list gebaand. Bij Mercy moest hij echter wel wat meer doen. Ze vertrouwde het nog steeds niet helemaal – al vond ze het wel een lieve uitwisseling tussen de twee. Misschien vond ze het maar niets omdat Abby tot nu toe nog niet echt naar een specifiek persoon optrok en dit Mercy bang maakte. Alsof ze vergeten zou worden. De Fennekin fronste lichtjes. Haar trainer zou haar echt niet vergeten. Toch? Daar was Abby veel te lief voor.

De stilte was voor haar niet echt onprettig. Abby kon zichzelf wel uren bezig houden met allerlei gedachten. ‘Ik moet niet vergeten om mijn planten water te geven als ik terug ben in Hoenn,’ bijvoorbeeld. Die leidde weer naar: ‘Oh nee! Ik heb mam niet gevraagd of zij dat voor me wilt doen. Ik moet haar straks snel bellen.’ Het waren kleine, niet veelzeggende dingetjes, maar Abby kreeg zo orde op zaken. Op een chaotische manier. De brunette was echter ook niet vies van een gesprek, dus toen Theodore die aanknoopte, legde ze meteen alle aandacht bij hem. Daarna op de maan. “Ze is prachtig, ja,” reageerde ze met een brede glimlach. “Ik doe het niet meer zo vaak als ik zou willen.” Quotes out of context Vroeger, als kind, kon ze uren in een grasveldje blijven liggen om naar de maan en de sterren te kijken. Naarmate ze ouder werd, hoe sneller haar leven ging. Abby had op een gegeven moment gewoon geen tijd meer. Daar kon ze voor nu wel even verandering in brengen, echter.