World's ugliest butterfly.

Voorzichtig keek Allison naar de kleine Charmander die voor haar neus stond. Zoals altijd, wanneer ze extra moeite deed haar identiteit te verbergen, zat haar haar in een knot op haar hoofd. Op deze manier wist ze het voor elkaar te krijgen enkel het roze van haar haren te laten zien, waardoor het al een heel ander gezicht was dan het paarse wat de bovenkant van haar haren bedekte. Op haar gezicht droeg ze een grote zonnebril en in haar mond had ze een lolly. In tegenstelling tot normaal, droeg ze nu enorm veel make-up, waardoor ze vrij onherkenbaar was, zelfs als ze de zonnebril van haar gezicht haalde. Waar ze normaal lichte kleding aanhad, droeg ze in haar ‘undercover’ staat dan ook donkerdere kleding. Een lange, zwarte broek bedekte haar benen en hoge, zwarte laarzen met sleehakken van minstens tien centimeter maakten haar aardig wat langer. Boven de broek droeg ze een wit, lang shirt en een leren jack. Het was een zeer simpele vermomming, iets wat niet enorm opviel en haar toch genoeg veranderde om anderen de link niet meteen te laten leggen. Als ze bezig was met dingen gerelateerd aan Team Rocket, kleedde ze zich graag zo. Als ze normaal rondliep, droeg ze haar onschuldige ‘look’, waardoor ze minder snel als iets slechts aangezien werd. Al zag ze er zelfs nu niet enorm angstaanjagend uit. In tegendeel zelfs. Ze leek nu meer op het type die niets meer deed dan feesten. Ze weigerde immers om er uit te zien als een op hol geslagen bandiet die nog nooit van een kleur had gehoord. De reden dat ze zwart en wit droeg, was omdat haar roze haar vloekte met veel andere kleuren. Dat was de vloek van het hebben van perfect haar.
“Hey, jongen,” zei ze zacht tegen de Charmander. Deze keek haar met een glimlachje aan, wachtend op wat ze zeggen zou. “Je weet dat de slechte meneer nu weg is, toch?” vroeg ze liefjes. Het ding knikte en ze grijnsde haar tanden bloot. Ja. De Pokémon was zich van geen kwaad bewust. Het zou vast niet lang duren voor het zijn eigenaar vergeten zou. Althans, dat hoopte ze. Ze wilde de Charmander namelijk graag houden…
“Vandaag gaan we eens kijken hoe goed jij kan vechten!” glimlachte ze naar het ding, waar deze langzaam op knikte. “En… Ik denk dat je er wel klaar voor bent om die steen weg te doen, denk je ook niet?” vroeg ze zacht. Ze deed een poging om de steen te pakken, maar wat onzeker leek de Charmander terug te stappen. Zou zijn vorige trainer hem niet willen laten evolueren?
“Wees maar gerust. Het is juist goed! Je bent er helemaal klaar voor,” glimlachte ze, voor ze haar hand uit stak. “Alsjeblieft?” vroeg ze toen liefjes. Het duurde even, maar uiteindelijk kreeg ze dan toch de steen toegereikt. “Goed zo!” sprak ze enthousiast en ze aaide de Charmander over zijn koppie. Ja, ze wist zeker dat de Charmander enorm sterk was. Vandaar dat ze hem zou inzetten tegen de Gym. Het zou een perfecte training zijn en misschien zou hij wel evolueren. Immers droeg hij de steen niet voor niets, toch?
“Je zult deze steen nooit meer nodig hebben…” glimlachte ze enthousiast en het begon erop te lijken dat de Pokémon haar enthousiasme overnam. Wat moest hij anders? Hij was jong en was zich van geen kwaad bewust. Het feit dat hij sterker kon worden zonder de steen was vast iets waar hij naar uitkeek, dus ze gaf hem dit. Ja. Ze had hoge verwachtingen van de Pokémon en ergens begon ze zelfs respect te krijgen voor de roodharige jongen die haar de Pokémon had overhandigd: Ethan. Waar ze normaal het idee had dat iedereen haar enkel kon teleurstellen, deed de jongen… Bijzonder veel goed. Zoveel zelfs dat het haar niet irriteerde om hem te zien en dat was een enorm compliment. Aangezien ze eigenlijk iedereen irritant vond. Het feit dat zij in een team zat verraste dan ook veel mensen, maar goed. Ze kon goed de baas zijn, had een enorme dominantie en wist zeker de zogenaamde engheidspunten uit te stralen. Al was ze klein, was het zeker zo dat ze respect afdwong. Haar blik, houding en Pokémon lieten zien dat ze geen enkel beetje angst had. Ze ging ervoor, wist wat ze deed en weigerde op te geven.
Het was wat haar had gebracht naar de rang die ze nu had en was wat haar misschien nog wel verder zou brengen in het leven. Het zorgde er echter ook voor dat ze nooit meer iemand volledig vertrouwde en liever alleen was dan in gezelschap, maar ze was zich niet bewust van het feit dat dit misschien slecht was, dat dit niet was hoe het hoorde.
Even zuchtte het meisje een keer, voor ze recht ging staan. Aan haar voet stond, zoals altijd, de kleine Tepig. “Vandaag is het niet jouw beurt, jongen,” glimlachte ze naar hem en de Tepig knorde een keer vrolijk. Al vocht de Pokémon zonder gezeur, was het niet zijn ding om voor de pret te doen. Hij hield meer van gevechten in het heetst van de strijd, waarin de winst echt belangrijk was. Hij wist echter maar al te goed dat de badge zijn eigenaar geen slechtwoord uit maakte. Het enige wat ze wilde was de Charmander testen. Meer maakte haar helemaal niets uit en ze zou er geen moeite voor doen ook.
“Kom mee! Dan gaan we kijken hoe sterk je bent,” glimlachte ze enthousiast naar de jonge Charmander, welke knikte. Met snelle passen liep de rozeharige vrouw dan ook de gym in, met haar Tepig aan haar voet en de Charmander achter haar aan hobbelend.

“Hey! Ik daag je uit!” riep ze. Wist zij veel wat ze moest doen in een gym. Ze had nog nooit een Gym uitgedaagd en haar interesse was ver te zoeken. Het enige wat ze wilde was de Charmander trainen en ze kon moeilijk rondvragen wie een gestolen Pokémon voor haar wilde testen. Aangezien ze de eigenaar van de Charmander niet kende, wilde ze ook niet dat ze deze perongeluk tegen zou komen. Wie weet wat voor overpowered Pokémon de blonde griet bij zich zou hebben. Immers wist ze wel dat de eigenaar van de Pokémon blond was. Bedankt, Ethan.
‘We hebben een uitdager? Hey! Welkom!’ klonk er. Allison keek op en richtte haar blauwe ogen, door de zonnebril, op het meisje wat voor haar stond. “Ja. Ik wil graag een badge,” sprak ze kalm. Het meisje begon te lachen, alsof ze dacht dat Allison het niet aan zou kunnen. Tsk. Ze had een hoge rang in Team Rocket en haar Tepig nog als plan B. Bang om te verliezen was ze niet.
‘Maar natuurlijk! Kom maar mee!’ glimlachte het meisje - wat de Gymleider wezen moest, wat een teleurstelling - voor deze zich omdraaide en begon te lopen. Zonder ook maar een woord te spreken, zette de jonge vrouw zich achter de gymleider aan. Ze zou het jonge meisje niet overschatten. Immers wist ze dat enkele Team Rocketleden, wie ze zelf vaak genoeg verslagen had in trainingen, dus zou het wel heel interessant zijn als ze zelf zou verliezen.
‘De uitdager mag al haar Pokémon gebruiken en is de enige die mag wisselen tijdens het gevecht,’ begon een jong jochie langs de kant te zeggen. ‘De tegenstander wint als alle Pokémon niet meer in staat zijn om verder te vechten,’ werd er toen gesproken. Allison knikte. Dus, ze mocht al haar Pokémon gebruiken? Behalve de Charmander en Stitch, mocht ze ook nog Fetch en Nilin gebruiken? Met Fetch aan haar zijde kon er al helemaal weinig mis gaan… De Pokémon had meer kracht dan Stitch of Nilin. Maar goed. Ze was benieuwd.

‘Surskit, ik kies jou!’ werd er geroepen en de gymleidster gooide een Pokéball de lucht in. Uit de ball kwam een Surskit. Allison kende de Pokémon, aangezien iemand er ooit één had ingezet toen deze een poging deed om Allison niet zijn Pokémon te laten stelen. Dit was gigantisch mislukt. Al was een Surskit voor een deel een waterpokémon, beschikte deze enkel over zielige, zwakke aanvallen en was ook deze niet al te sterk. Het zou absoluut geen match zijn voor de veel sterkere Charmander en zou hooguit zorgen voor enige schade.
‘Surskit, Quick Attack!’ werd er geroepen en met een enorme snelheid schoot de Surskit op de Charmander af. Het was jammer dat zijn aanvallen niet super effectief tegen haar zouden zijn, maar het zou vast en zeker genoeg schade aanrichten om haar binnen enkele klappen neer te krijgen. “Smokescreen,” sprak Allison rustig. Een laag rook bedekte het veld en zorgde ervoor dat de Surskit de Charmander niet kon vinden. “Flame Burst,” vervolgde ze toen. Enorm snel nadat ze het commando had gegeven, kwam er een straal vuur omhoog uit het rookgordijn. De straal vervomde zich tot een bal vuur, waarna verschillende stralen hieruit ontstonden en opnieuw het gordijn in schoten, waarna ze hoorde hoe de Surskit een kreet slaakte. Dit kon niets anders betekenen dan puur succes. Een enorme grijns sierde het gezicht van de jonge vrouw. Oh, ja. Ze zou zich absoluut kunnen vermaken met een gevecht als dit.
Door de klap verdween het rookgordijn en werde beide Pokémon weer zichtbaar. De Surskit zag er aardig toegetakeld uit, terwijl de Charmander vrolijk en ongedeerd leek. Ze had een enorme liefde voor vuurstarters en kon er goed mee werken, dus de klik vinden met de Charmander was niet lastig geweest.
‘Bubble!’ werd er geroepen. “Ember!” reageerde Allison meteen. Al was de Bubble in het voordeel, vergingen de bubbels in stoom bij het aanraken van de veel sterkere, hete vlammetjes die hen raakte.
‘Je Charmander is heel sterk,’ gaf de gymleider toe en Allison knikte. “Ja, dat is hij inderdaad,” sprak ze met een grijnsje. Oh, ja. Deze Charmander beviel haar wel. Misschien zou ze hem wel zelf houden… Hij leek goed met Stitch op te kunnen schieten, dus dat maakte het wel mogelijk.
‘Quick Attack!’ werd er geroepen. Quick Attack en Bubble, dus? Dat was ook niet veel variatie… “Dragon Rage!” riep Allison daarom. Zelf hield ze van variatie. Het hebben van meerdere aanvallen zorgde ervoor dat de tegenstander minder berekend was op wat je deed. Hoe minder goed de ander je acties kon voorspellen, hoe kleiner de kans dat deze ze zou ontwijken.
En zo bleek ook dit keer. Terwijl de Surskit super snel op de Charmander af wilde schieten, werd deze simpelweg geschept in haar aanval door de Dragon Rage, waardoor de Surskit enkele meters vloog voor het ding de grond hard raakte en enkele keren over de grond stuiterde, voor het even stil bleef liggen.
“Nu, laten we het afmaken! Fire Fang!” riep Allison. De Charmander knikte en rende op de Surskit af. Nog voor deze het voor elkaar had gekregen om op te staan, werd deze hard tussen de door vuur omhulde tanden van de Charmander gegrepen. Even bleef deze de Surskit vasthouden, tot het moment dat duidelijk werd dat er totaal geen energie meer zat in de kleine Pokémon.
“Laat maar los,” zei Allison rustig. De Charmander liet de Surskit vallen en het ding viel uitgeschakeld op de grond, iets wat betekende dat ze al op de helft waren. Natuurlijk kon de tweede Pokémon sterker zijn dan de eerste, maar ze twijfelde of het verschil groot genoeg zou zijn om een waar verschil te maken. Tot nu toe was ze zwaar teleurgesteld en begreep ze niet dat trainers dit zowaar spannend vonden. Ze begreep er werkelijk waar helemaal niets van. Waar zij haar plezier haalde uit het bestuderen van mensen, naïef als deze waren, was dit iets wat haar interesseerde. Ze begreep al niet hoe coördinators zich konden vermaken met contests en had gedacht dat gymgevechten enorm spectaculair waren. Dat de gymleiders doordachte aanvallen hadden, dat het een gevecht was waarbij je nagels in je handpalmen gedrukt stonden. Een gevecht wat je altijd zou blijven onthouden. Zo één waarvan je erna met je handen in het haar zat. Waarom ging het niet zoals verwacht? Waarom had je nog maar net gewonnen?
En dan kreeg ze dit. Een enorm teleurstellend gevecht waarbij ze alleen maar leerde dat de Charmander zowaar enige reactiesnelheid had, iets wat ze ook wel verwacht had. Dus, ze had er vrij weinig van opgestoken. Nu was het dus hopen dat de tweede Pokémon zowaar enige weerstand zou bieden. Anders werd het een kwestie van meerdere Flame Bursts afvuren en dan zou het wel af zijn.
‘Surskit is niet in staat verder te vechten! Charmander heeft gewonnen,’ klonk er. Allison glimlachte even droogjes en streek met haar hand over haar roze-uitziende haren. Bah, wat miste ze het om er met haar hand doorheen te gaan. Ze hield van los haar en gezien de enorme bos die ze had, voelde een knot zwaar aan en kreeg ze er hoofdpijn van. Maar, het moest maar. Ze kon moeilijk altijd rondlopen als zichzelf, want zodra bekend was dat zij de Elite was, was ze die rang snel kwijt. Als Elite was ze belangrijk en haar rang mocht geen gevaar lopen. Dat was ook de hele reden dat ze Grunts hadden. Die klaarden de klussen, zodat zij dat niet hoefden te doen. Zij waren immers veel minder belangrijk en individueel hadden ze geen waarde voor Team Rocket.
‘Keer terug, Surskit. Je hebt het goed gedaan,’ klonk er en de Surskit ging terug in haar ball. Het leek er niet op dat de gymleidster geamuseerd was, het bleef namelijk stil aan de overkant. Allison kon het ergens wel begrijpen. Immers had ze totaal geen respect voor de gymleider. Respect moest je verdienen en het leek er niet op dat dit persoon dat ging doen.

‘Vivillon, het is jouw beurt!’ riep de gymleidster en Allison keek de Charmander even aan. “Je doet het fantastisch. Ga zo door,” sprak ze rustig en de Tepig slaakte een enthousiaste kreet om de Charmander aan te moedigen. Ja, ze was er van overtuigd dat dit haar zou lukken.
‘Vivillon, Powder!’ riep de gymleidster en Allison zuchtte. Ze kende de aanval, dus het had vrij weinig nut. Zolang ze eerst een andere aanval zou doen voor ze terug zou gaan naar een vuuraanval, was alles in orde en zou de Charmander geen schade op lopen. “Dragon Rage!” riep ze daarom. Terwijl de Vivillon de Powder uitvoerde, werd deze de lucht in geschoten door de Dragon Rage.
Toen begon de Charmander te gloeien. Allison grijnsde haar tanden bloot. Perfect. De vorm van de Pokémon veranderde en binnen no-time stond daar een grotere, rode Pokémon. Het liet zijn stem horen en spuwde wat vuur, waardoor Allison de gymleidster even geamuseerd aankeek. “Goed zo! Je kon geen beter moment uitkiezen,” vertelde ze de Charmeleon met een glimlachje. De Charmeleon knikte en keek met een hernieuwde energie naar de Vivillon, die in de lucht hing. Nu de Charmeleon nog meer kracht had (immers was een geëvolueerde Pokémon vaak net wat sterker), was Allison er al helemaal zeker van dat dit moest lukken. Het kon niet anders!
“Ember!” riep Allison. De Charmeleon schoot verschillende vlammen af op de Vivillon. ‘Gust!’ riep de gymleidster echter en met enorm veel moeite wist de Vivillon een deel van de vlammen te doven, waardoor de kracht van de aanval enorm af nam en ze veel minder schade op liep.
“Helemaal niet slecht,” gaf Allison toe. “Nu! Flame Burst!” riep ze toen. Al deed ze graag een Fire Fang, was dit niet een aanval die zou werken. Charmeleons waren geen springers en met de Vivillon hoog in de lucht, was de kans zeer miniem dat de Charmeleon er zowaar bij zou kunnen. Vandaar dat het afvuren van verschillende lange-afstandsaanvallen meer effect zou hebben.
De Flame Burst raakte de Vivillon en het ding werd tegen de grond aan geslagen door de naderende stralen vuur. Perfect! Dit was de kans die Allison maar één keer zou krijgen. “Fire Fang en laat NIET los!” riep ze naar de Charmeleon. Deze knikte en schoot op de Vivillon af en wist haar vleugel net te grijpen met zijn kaken, voordat deze de lucht in vloog.
‘Sleep Powder!’ riep de gymleider. “Ember!” reageerde Allison onmiddelijk. De Charmeleon opende zijn bek en vuurde een Ember af, waardoor de Vivillon van enorm dichtbij geraakt werd en door de lucht heen vloog, om vervolgens op de grond terecht te komen. Gezien de snelheid van de Charmeleon was het de Pokémon niet gelukt om op tijd de Sleep Powder uit te voeren, waardoor Allison in het voordeel was geweest. Een Sleep Powder kon namelijk fataal zijn als de Vivillon een sterke aanval kende.
In tegenstelling tot wat ze verwachtte, krabbelde de Vivillon nog overeind. ‘Vivillon! Vlieg omhoog!’ riep de Gymleidster vlug. “Nee, Smoke screen!” riep Allison meteen en een rookgordijn omhulde de twee Pokémon binnen een kwestie van enkele seconden. “Nu, maak het af! Flame Burst!” riep Allison vervolgens. Opnieuw kwam een straal vuur uit de rookwolk tevoorschijn. Het vervormde zich tot een bal en het duurde niet al te lang voor de stralen terug de rookwolk in schoten, waarna een pijnlijke stilte volgde. Zowel de gymleider als Allison hadden hun blikken strak gericht op het veld, waar de rook langzaam van weg aan het trekken was. Allison was benieuwd. Zou de Vivillon uitgeschakeld zijn? Of zou het nog niet genoeg zijn en zou ze Stitch moeten gaan gebruiken? Ze hoopte van niet… De Charmeleon leek over een enorme kracht te beschikken en ze hoopte enorm dat de Pokémon deze gym in zijn eentje aankon…