Best of both worlds

De vensterbank was een plekje wat Gelato vaak claimde. Hij staarde dan met een treurige blik uit het raam naar wat er daar buiten ook maar te zien was. Sara was het vaak opgevallen, en de eerste paar weken had ze ook vaak geprobeerd om contact te leggen met het beertje. Meestal werd ze dan afgewezen. Gelato had geen hulp nodig, of hij wist niet wat er was. Sara maakte zich zorgen, maar vond het moeilijk om met hem te communiceren. De twee spraken totaal verschillende talen, wat soms toch wel problemen opleverde. De witharige had er niet aan gedacht om haar andere Pokémon om hulp te vragen, want ze vermoedde dat dezen dit uit zichzelf zouden doen. Dat vermoeden was lange tijd niet waar, behalve dat Vanilla in het begin veel aandacht aan Gelato had besteed. Sinds Cocoa aan het team was toegevoegd was die aandacht veel minder goed verdeeld, maar Sara had er geen oog meer voor. Ze was te gefocust op haar andere doelen, dat ze niet de tijd had om Gelato de aandacht te geven die hij nodig had. Het arme beertje verdween volledig op de achtergrond.

Sinds ze Gelato had gekregen in Lumiose City, had Sara een flink stuk gereisd. Niet alleen was ze de gebruikelijke steden afgereisd om van Santalune City in Cyllage City te komen, maar ze had tussendoor ook nog verschillende andere tripjes gemaakt. Natuurlijk met de nodige pauzes, zodat haar Pokémon genoeg rust tussendoor kregen. Momenteel had Sara ook zo’n rustmoment, en zou ze twee of drie nachten in Ambrette Town verblijven in een hotel. Overdag hing ze de normale toerist uit, want hier kon ze connecties mee maken die later weer van pas konden komen. ’s Nachts verbleef ze in het beste hotel wat ze zich kon veroorloven zonder meteen blut te raken. Geld had ze niet in overvloed, en ze moest op haar uitgaven gaan letten wilde ze haar reis vervolgen zonder al te erg in de problemen te komen, dus erg luxe zouden haar hotelbezoeken nooit meer worden. Daar voor moest ze eerst een wat stabieler inkomen hebben dan Pokémon gevechten. Het liefst zette ze een winkel op met haar snoepwaren, maar voor ze dat kon doen moest ze juist nog meer geld hebben. Als ze verder de gyms versloeg, zou ze vast wel meer geld er mee verdienen. Toch…?

Het was zo’n typische nacht waarop Gelato zich in de vensterbank had geplaatst en Sara wakker lag, denkend aan haar toekomst. Het boekje wat ze op het nachtkastje had gelegd stond al vol met de zorgen die haar momenteel uit haar slaap hielden. Wetend dat ze alles nu had genoteerd, hoopte ze dat ze in slaap kon komen, maar er was nog één ding wat haar aandacht opeiste. De schaduw van Gelato verduisterde de kamer. Een vreemd beeld, gezien het beertje zelf zo wit als sneeuw was. Sara dacht er over om hem te laten, om zich om te draaien en gewoon te gaan slapen, maar dat had ze al zo vaak gedaan en het gaf haar het gevoel dat het niets oploste. Dat klopte ook, want het loste niets op. Gelato zat daar nog steeds, stil en afzijdig als altijd. Natuurlijk respecteerde Sara dat hij een karakter had wat hem wat minder sociaal maakte, maar ze wilde niet dat het ten koste ging van hem. Aan zijn houding te zien, schuilde er meer achter zijn afzijdige gedrag dan zijn karakter.

Sara hees zichzelf daarom zo voorzichtig mogelijk onder de dekens weg. Cinnamon lag aan haar voeteneind, terwijl de rest het bovenste stapelbed hadden ingepikt. Een ander zou het overdreven vinden dat ze al haar Pokémon buiten de bal liet slapen, maar het stelde Sara gerust. Het lag vast lekkerder dan de binnenkant van een Pokéball.
“Gelato?” fluisterde ze. De Cubchoo draaide langzaam zijn hoofd een stukje opzij. Het was niet ver, maar genoeg om te laten merken dat hij zijn trainer gehoord had. “Lig je niet liever in bed?”
Zijn kop draaide hij weer weg. Schijnbaar was het antwoord nee.
“Ik maak me zorgen om je.” Sara’s geluidsniveau nam een klein beetje toe, en ze stond nu echt op van het bed. Ze trok haar nachtjapon recht en stapte naar haar Pokémon toe. “Ik weet dat je altijd zegt dat er niets is, maar je lichaamstaal vertelt iets anders. Ik wil je helpen, Gelato. Mag dat?” Hij haalde zijn schouders op. Niet echt het antwoord waar Sara op gehoopt had.

De witharige besloot het anders aan te pakken. In plaats van hem voorzichtig te benaderen, pakte ze hem nu op van de vensterbank, zodat ze daar haar eigen achterwerk neer kon zetten. Natuurlijk deed ze dit zo dat ze hem geen pijn zou doen. Gelato maakte een zacht, ontevreden geluid, maar liet zich toch gemakkelijk beetpakken. Hij voelde koud aan, wat logisch was voor een ijs type Pokémon. Zijn snottebel hing maar een klein stukje uit zijn neus.

“Ik heb je verwaarloosd,” sprak Sara zachtjes zodra ze eenmaal goed zat. Gelato reageerde niet, maar ze wist dat hij over haar woorden nadacht. “Ik heb altijd al meer aandacht besteed aan Cinnamon en Meringue en nu ook Cocoa, Vanilla en Marzipan. Ik weet hoe je je gedraagt, maar van jou zelf weet ik eigenlijk weinig. Ik zou dat graag veranderen, want als ik je beter begrijp, kan ik je misschien helpen. Tenzij je liever hebt dat ik het aan Vanilla over laat, maar ik wil op zijn minst wat meer tijd met je besteden.” Ze gaf Gelato de tijd om nog eens na te denken en hopelijk al tot een antwoord te komen. Voor een tiental tellen staarde hij wat in de verte, alsof daar het antwoord geschreven stond. Sara besloot hierbij niks te zeggen, want ze wilde hem niet dwingen of op een andere manier ongemakkelijk laten voelen. Hij moest zelf tot een besluit komen, en dat deed hij dan ook. Hij draaide zijn kop in haar richting en knikte eenmaal duidelijk.

Een kleine glimlach verscheen op Sara’s gezicht, die maar net te herkennen was in het vale maanlicht. “Wil je morgen al beginnen? En wil je dat Vanilla helpt of niet?” Sara nam een korte pauze tussen haar vragen in, zodat Gelato antwoord kon geven. Hij knikte beide keren. Fijn, want Sara verwachtte dat Vanilla de communicatie tussen Gelato en haar makkelijke maakte. Ze begreep haar namelijk beter dan Gelato, hoe graag ze ook al haar Pokémon even goed begreep. “Denk je dat je nu kan slapen, of wil je nog even naar buiten staren?” Aan de fonkeling in zijn ogen kon Sara zien dat hij liever nog even plaats nam op de vensterbank. Ze grinnikte zachtjes, en stond vervolgens op om Gelato terug op zijn plaats te zetten. “Slaap lekker alvast,” wenste ze hem nog toe, waarna ze zichzelf weer onder de dekens wurmde en na enkele minuten al in slaap viel.


Ochtend kwam al snel. Sara had haar wekker gezet zodat ze op tijd op zou staan en het beste van haar dag kon maken. Zeker nu ze afgesproken had om haar tijd met Gelato te besteden vond ze dat erg belangrijk. Ze haatte het geluid van de weker, maar zodra ze zich herinnerde wat het doel van vandaag was, stond ze al snel op. Ook mede omdat haar bed raar nat aanvoelde. Alsof iemand er in had zitten snotteren. Ze was nog niet eens opgestaan of de reden waarom dit zo voelde werd haar al duidelijk. Gelato was op haar bed gaan liggen, aan de bovenkant van haar deken. Zijn snottebel was blijkbaar de vrije loop gegaan want er zaten enorme natte plekken op de deken. Ze grinnikte, al walgde ze van binnen erger dan dat ze het grappig vond. Ze zou de deken straks wel laten wassen. Eerst opstarten en aankleden. Zodra ze zichzelf eenmaal in een witte jurk had gehesen, zag ze dat ook haar hele team wakker was geworden.
“Goedemorgen iedereen!” begroette ze ze vrolijk. Al haar zes Pokémon namen plaats op de bedrand, al vermeden ze allemaal de natte snot vlek. “De planning is ietsje aangepast. Vandaag ga ik met Gelato en Vanilla wat boodschapjes regelen in de stad. De rest mag rusten in hun Pokéballs.” Cocoa, Cinnamon en Marzipan waren teleurgesteld met deze mededeling. Meringue reageerde even enthousiast als altijd – Sara vroeg zich af of ze überhaupt enig idee had van wat haar gezegd was – en Vanilla keek verward. Begrijpelijk, want dit was niet van tevoren met haar afgesproken. “Maar eerst gaan we beneden een hapje ontbijten,” maakte Sara haar ochtendspeech af, waarna ze als eerste de deur uit liep, weten dat haar zestal Pokémon haar zou volgen naar de ontbijtzaal.


Na het ontbijt liet Sara al haar Pokémon behalve Vanilla en Gelato terugkeren in hun Pokéballs. Eerstgenoemde keek nog steeds wat verward, maar scheen er ook blij mee te zijn dat ze weer eens tijd kon doorbrengen met Gelato. Ze begon zelfs een gesprek met hem, en ondanks dat Sara het niet kon verstaan wist ze dat de Kirlia hem vroeg of het ging en haar excuses aanbood dat ze tegenwoordig niet meer zo vaak bij hem zat. Het werd haar vergeven. Gelukkig maar, anders zou vandaag een lang dagje kunnen worden. Dat kon het nog steeds, maar het zou een stuk gemakkelijker zijn als beide Pokémon elkaar nog steeds mochten. “Komen jullie?” vroeg Sara met een glimlach, duidelijk blij dat haar Pokémon nog steeds zo’n goede band hadden. Het maakte haar nog vrolijker toen de Kirlia Gelato’s poot vastpakte en ze zo achter Sara aan kwamen. Alsof hun vriendschap nooit was verwaterd.

Ambrette Town was niet heel groot, maar groot genoeg om een wekelijkse markte te hebben met allerlei interessante spullen. Sara wist niet of het Gelato zou helpen, maar ze besloot een rondje over de markt te maken. Het was nog vroeg op de dag, en dus nog redelijk rustig. Ze hoefde niet bang te zijn om haar Pokémon in de menigte te verliezen, dus. Sara stapte in een rustig tempo door, zodat haar Pokémon de tijd hadden om alles te bekijken. Die bleven eerst een tijdje achter haar, maar op een gegeven moment nam hun vrolijkheid het over en renden ze hun trainster voorbij, langs alle kraampjes. Vanilla hielp Gelato overal omhoog zodat hij kon kijken wat er op de tafels lag. Het zag er ontzettend schattig uit, en Sara kon het niet helpen om er naar te glimlachen. Net als vele omstanders. Het maakte de witharige trots, want zo konden mensen zien wat een goede band haar teammaatjes hadden. Ze wist niet hoeveel trainers dat van hun Pokémon konden zeggen, maar ze gokte dat het zo rond de helft lag. Natuurlijk had zij ook problematische Pokémon, maar dat liet ze maar achterwege. Het ging nu om Gelato en Vanilla.

Zo nu en dan leek het er op dat de twee Pokémon iets gevonden hadden om te kopen, en Sara had ook al meerdere malen haar portemonnee getrokken voor het geval ze moest betalen. Telkens schudde Gelato echter zijn kop. Het was het net niet. Vanilla wilde wel iets hebben. Een klein kaarsje in een potje met de geur van cacao. Sara vroeg zich af of het niets met Cocoa te maken had, maar besloot om die vraag voor zichzelf onbeantwoord te laten. Misschien was het toeval. Ze vond ook een handspiegeltje wat ze heel graag wilde hebben, en hoewel Sara hem eigenlijk iets te duur vond, gunde ze het haar Pokémon voor deze ene keer. Zijzelf had ook een dure smaak, dus ze kon haar Kirlia best begrijpen.

Het was echter Sara’s bedoeling geweest om Gelato te helpen, en het frustreerde haar dat die tot nu toe niks naar wens had gevonden. Natuurlijk kon een gift zijn probleem niet oplossen, maar ze had gehoopt toch iets voor hem te kunnen kopen om hem wat op te vrolijken. Ze liepen onderhand toch al wel een half uur rond op de markt en ze kwamen nu toe aan de laatste paar kramen. De hoop zonk een beetje in Sara’s schoenen, al had ze natuurlijk een plan B in gedachten. “Als we klaar zijn op de markt, zullen we dan even ergens gaan zitten en wat drinken en daarna nog wat winkels in?” Rust leek haar een goed idee, aangezien haar Pokémon zich best druk hadden gemaakt en waarschijnlijk veel vermoeider raakten van het lopen dan zijzelf. Daarna verder winkelen was omdat ze echt wilde dat Gelato geholpen kon worden. Vanilla knikte, maar Gelato had zijn aandacht bij iets anders. Er lag een strikje op de tafel waar ze bij stonden en zijn blik was er intens op gevestigd. Het had een simpele, lichtblauwe kleur wat perfect bij zijn bijna witte vacht paste. Sara deed een stap dichter naar de tafel en pakte het voorwerp op. “Wil je die hebben?” vroeg ze, verbazing te horen in haar stem. Ze had Gelato nooit voor een strikjes liefhebber aan gezien. Ze gaf het strikje aan hem en betaalde de dame achter de kraam. “Hij zou hem als vlinderdas kunnen dragen,” stelde zij met een glimlach voor. Sara vond dat een geschikt idee, en hielp haar ijsbeertje met het bevestigen van het accessoire. Ze perfectioneerde de positie van het ding en deed toen een stap naar achteren om haar werk te bewonderen. “Wauw, Gelato. Je ziet er echt geweldig uit!” Een glimlach sierde Sara’s lippen. Ook Gelato leek erg trots. Hij keek naar Vanilla, en sprak iets wat Sara niet kon verstaan. In tegenstelling tot Vanilla’s taal kon ze Gelato minder goed begrijpen, maar dat maakte niet uit. Hij zag er gelukkig uit, en dat was haar doel geweest. De dag was echter nog niet voorbij, en Sara had haar twee Pokémon beloofd om even ergens te gaan zitten. Of ze nog verder zouden shoppen zou ze dan overleggen met haar Pokémon.

“Hoe voel je je, Gelato?” Aan de stralende glimlach te zien was Sara’s plan geslaagd. Ze kon het niet helpen om zijn vrolijke emoties te weerspiegelen en zette daarom zelf ook een glimlach op haar gezicht. Haar ijskoffie zette ze aan haar lippen en ze nam een flinke slok. “We hadden dit veel eerder moeten doen,” zei ze vervolgens. Ze ging achterover hangen in haar stoel en legde haar benen op de vrouwelijke wijze over elkaar. “Ik besteed nauwelijks tijd met jullie, tenzij het trainen of slapen is. Jullie zijn ook mijn vrienden, dus zo zou ik jullie eigenlijk ook moeten behandelen.” Veel mensen gingen uit met hun Pokémon toch? En zo niet, dan was Sara graag de enige. Of één van de weinigen. Cecille zou vast wel mee willen doen.
Vanilla reageerde. Als Sara haar goed begreep, dan zei ze dat het haar niet uitmaakte, zolang Sara maar goed voor ze zorgde. Ze begrepen wel dat training ook belangrijk was, zeker voor het opbouwen van haar business. “Ik denk dat dit soort uitjes bij het verzorgen horen, eigenlijk. Altijd maar in je Pokéball doorbrengen tenzij je moet vechten lijkt me niet gezond,” antwoordde Sara. Als Vanilla heel iets anders had gezegd, zat ze hier nu mooi voor paal. Dat bleek gelukkig niet het geval, want Vanilla zei weer iets terug en Sara vermoedde dat het op haar woorden aansloot. Het klonk als een bedankje dat ze er zo over dacht. Op haar plaats waardeerde Sara dat weer heel erg, want ze had lang niet altijd zo gedacht. Toen ze Cinnamon pas net had was ze van mening dat Pokémon beneden mensen stonden en ook zo behandeld moesten worden. Haar ervaringen met de Fennekin en de mensen die ze leerde kennen die allemaal een ontzettend sterke band met hun team hadden, hadden haar wel anders geleerd. Pokémon waren vrienden. Teamgenoten. Als trainer was je niet de baas maar de leider van je team. Je moest elkaar helpen en steunen, anders schopte je het niet ver.

Ondanks dat Gelato er vrolijk uit zag, was hij nog steeds zijn stille zelf. Sara begreep dat dit een karaktertrek was en dwong hem verder niet om meer te gaan praten. Ze verstond hem toch niet, en als hij maar met Vanilla communiceerde vond ze het prima. Een stil mens zou ze ook niet buiten zijn of haar comfort zone dwingen. “Hoe ver zijn jullie?” vroeg ze witharige toen ze merkte dat haar drankje bijna op was. “Ik wil nog wat medicijnen inslaan en wat mij betreft zijn we dan klaar. We kunnen ook nog langs de supermarkt om wat lekkers in te slaan. Dat hebben jullie wel verdiend.” Natuurlijk waren haar Pokémon het eens met dit idee. Sara’s portemonnee waarschijnlijk minder, maar die moest zijn rits maar gewoon houden. Ze verdiende binnenkort vast nog wel iets er bij.

Zo gezegd, zo gedaan. Zodra de drankjes op en gezakt waren verlieten Sara en haar Pokémon het terras en vertrokken ze naar de medicijnzaak en vervolgens de supermarkt. De rest van de dag verliep niet anders dan anders. Sara kookte het avondeten, iedereen at vrolijk mee en toen was het alweer tijd voor bed. Ook deze nacht sliepen al Sara’s Pokémon buiten hun Pokéball. De witharige had gelezen dat dit gezonder was dan slapen in de Pokéball, dus had ze het zichzelf aangeleerd om het zo te doen. Er werd nooit over geklaagd, dus ging ze er van uit dat het een goede keuze was geweest.

Het viel Sara voor ze ging slapen op dat Gelato alsnog in de vensterbank zat. Zoiets leerde je natuurlijk ook niet in één keer af, en misschien vond hij naar de lucht kijken wel net zo fijn als stil zijn. Daarom sprak ze haar Cubchoo deze keer niet aan, op de ‘welterusten’ die ze iedereen toewenste na. Het gebrek van aandacht van Sara werd niet echt opgemerkt, want toen het helemaal stil was in de kamer kwam Vanilla overeind uit haar bed en zocht ze de kleine ijsbeer op. “Hey,” begroette ze hem op fluistertoon. “Hoe vond je het vandaag?” Gelato keek om met een glimlach, het strikje nog steeds op zijn borst. “Geweldig,” antwoordde hij. “En ik denk dat ik het haar morgen duidelijk kan maken.” Vanilla weerspiegelde zijn glimlach. Zij was allang geïnformeerd over het plan van de Cubchoo. “Denk je dat ze het in één keer snapt?” vroeg de kleine Kirlia. Hierop haalde Gelato zijn schouders op. “Geen idee. Ik hoop het. Ze is er slim genoeg voor.” Hij leek nog wel wat onzeker over zijn antwoord. Vanilla wilde net haar mond openen om iets te zeggen toen Gelato zelf nog iets aan zijn woorden toevoegde. “… Als ze het niet snapt… Zou jij dan kunnen helpen?” De Cubchoo keek verlegen op naar zijn beste vriendin. Die glimlachte alleen maar en legde een hand op zijn schouder om hem gerust te stellen. “Natuurlijk. Ik ben er voor je,” verzekerde ze hem. Zijn kleine armpjes reikten omhoog en toen Vanilla nog een stap dichterbij deed, omhelsde hij haar en zij hem. “Het komt goed,” zei Vanilla. Gelato’s omhelzing werd steviger. “Morgen,” voegde hij er aan toe, waarna hij haar weer los liet. “Ga wel op tijd slapen, hè?” Gelato grinnikte. Vanilla was zo zorgzaam. “Zal ik doen,” antwoordde hij, waarna Vanilla terug kroop en hij nog even het raam uit staarde om zijn laatste zorgen op een rijtje te zetten. Het zou allemaal goed komen.

De volgende ochtend verliep vrijwel hetzelfde als de vorige. Sara werd tevreden en op tijd wakker en nadat ze zichzelf had aangekleed stond ook haar hele team al klaar. Het enige verschil was dat Gelato nu zijn strikje droeg, alleen droeg hij hem niet op zijn borst zoals de vorige dag. Sara stond er bij haar ochtendspeech niet echt bij stil dat dit misschien iets betekende en kondigde gewoon aan dat vandaag de trainingen zouden hervatten. Ze zag dat Gelato’s strikje al was opgevallen bij de andere teamleden en dat de meningen wisselend waren. Pas nu drong het echt tot haar door dat de nieuwe manier waarop Gelato zijn strikje droeg nogal… meisjesachtig was. Ze had nog nooit een mannelijke Pokémon gezien die strikjes op zijn kop droeg, maar Gelato had die van hem echt aan zijn oor gehangen. Niet dat ze daar iets op tegen had. Hij keek er trots bij, dus was het vast de bedoeling. Zo te zien was Meringue er groot fan van want Gelato was plotseling het middelpunt van haar aandacht. De ijsbeer leek daar niet heel blij mee, al accepteerde hij de aandacht wel met een glimlachje. Vanilla vertelde Meringue uiteindelijk dat ze beter iets meer afstand kon nemen en dat deed de Swirlix dan ook meteen. De Pokémon had bizar veel energie, maar was wel gehoorzamer dan al haar andere Pokémon bij elkaar. Het was een vreemd wezen.

De rust was wedergekeerd, en Sara kon haar verhaal af maken. “Het plan is om op route 9 op zoek te gaan naar wilde Pokémon of trainers en die uit te dagen. Vannacht is onze laatste nacht in Ambrette Town, daarna reizen we weer verder. Dit is dus de laatste kans om hier te kunnen trainen en ik wil dat iedereen aan de beurt komt.” In tegenstelling tot de vorige dag, waar ze specifiek er voor gekozen had om twee Pokémon aandacht te geven. Iedereen was het gelukkig eens met dit plan, dus konden ze al snel gaan ontbijten en vervolgens het hotel verlaten. Sara liet haar Pokémon terugkeren in de Pokéballs, zodat ze niet met het zestal door de straten hoefde te lopen en zo meteen iedereen de training kon geven die ze verdienden. Het zou alleen maar afleiden als de rest om haar heen dartelde tijdens een gevecht. Eén voor één vechten klonk voor de witharige als een veel beter plan.

Het rotsachtige gebied van Route 9 was niet Sara’s favoriete omgeving. Het zou nog lastig worden om de route te doorkruisen zonder een Rhyhorn, maar gelukkig was het niet haar plan om aan de andere kant terecht te komen. Ze wilde simpelweg trainen en dat kon net zo goed aan het begin van de route. Het kostte ook niet lang voordat ze een wilde Pokémon tussen de rotsen verborgen zag en haar eerste Pokémon vrij liet om te vechten: Cinnamon. Cinnamon was een goede vechter en binnen de kortste keren was zijn training volbracht. De Braixen was een klier, maar bij een gevecht gehoorzaamde hij gelukkig, zeker als hij veel vuur aanvallen mocht gebruiken. Gelukkig wist Sara van deze voorkeur af en duurde het niet lang voor zijn training was voltooid.

De tweede op haar lijstje was Gelato. Sara twijfelde of ze de Cubchoo net zo’n intensieve training kon geven als Cinnamon en ze dacht er zelfs even over om hem tot het laatst te bewaren, maar ze wilde de volgorde van haar team aanhouden en koos er daarom voor dat hij inderdaad als tweede zijn training kreeg. Ze liet hem uit de Pokéball voordat ze een tegenstander voor hem had gevonden, zodat ze nog even kon praten.
“Hey kleine man,” sprak ze hem met een glimlach toe. Ze had verwacht dat deze weerspiegeld zou worden, maar werd direct teleurgesteld. In plaats van haar aan te kijken keek Gelato weg. “Is er iets?” vroeg Sara verward. Ze zakte door haar hurken. “Wil je niet trainen?” De Cubchoo schudde zijn kop, al vroeg Sara zich af of het wel een antwoord was op haar vraag. Ze had zo het vermoeden dat er iets anders aan de hand was. “Dat is prima,” begon ze alsnog. “Ik dwing je nergens toe.”

Haar zachtaardige woorden deden waar ze stiekem op gehoopt had. Gelato liet merken dat hij wel degelijk wilde trainen, maar dat ze een andere fout had begaan. Wat het was kon Sara echter niet ontcijferen. “Moet ik Vanilla er bij roepen? Misschien kan zij het beter uitleggen.” Het besef dat ze Gelato lang niet altijd begreep voelde nog steeds naar, maar ze had een oplossing en hoewel ze die liever niet te veel gebruikte had ze niet echt veel keus. Ze wilde het beste voor Gelato. Daarom had ze ook het strikje voor hem gekocht.

Gelato knikte na een korte stilte. Misschien had hij getwijfeld, geprobeerd een andere oplossing te bedenken, maar was er niks uit gekomen. Sara knikte ook en stond weer op, om de Pokéball van Vanilla op te zoeken en ook deze los te laten. Die zag meteen dat er meer aan de hand was dan dat ze aan de beurt was voor een training. Haar blik viel eerst op Sara, maar wendde zich toen al snel naar Gelato, die er echt heel droevig uit zag. Of was het meer beledigd?
De Kirlia stapte op Gelato af en legde haar hand op zijn schouder. Hij keek op, recht in haar bloedoranje ogen, en begon iets in Pokémon taal te brabbelen. Aan Vanilla’s reacties te zien begreep zij het stukken beter dan de witharige. Logisch, natuurlijk. Ooit op een dag zou zij ook beter worden in het begrijpen van haar Cubchoo, maar vandaag schijnbaar nog niet.  

Het kostte vijf minuten, misschien wel meer, voordat de twee klaar waren met hun overleg. Vanilla draaide zich toen naar Sara toe, wie weer op haar hurken was gaan zitten, en begon met uitleggen.
Onverwachts vond Sara het heel moeilijk om de Kirlia te volgen. Gelukkig pikte ze dit al heel snel op en begon ze langzamer te praten en meer met haar handen uit te leggen. Elke keer als Sara fronste herhaalde ze wat ze zei en als Sara knikte ging ze verder met het volgende stuk. De uitleg kostte nog langer dan het overleg. In een andere situatie had Sara het vervelend gevonden dat al die tijd om te trainen verloren ging, maar ze had het voor Gelato over. Sowieso had ze er rekening mee gehouden dat haar training kon uitlopen. Dat deed ze altijd.

Aan het einde van de uitleg wist Sara precies wat er aan de hand was. Verbazing was op haar gezicht te zien, maar ook verwondering. “Wauw,” bracht ze uit. “Dat is niet niks, Gelato. Het spijt me dat ik eerder niks heb opgemerkt.” Niet dat dat zo makkelijk ging. De Cubchoo had nou niet bepaald de kans om zijn uiterlijk aan te passen aan zijn geslacht. Tot nu. “Maak je maar geen zorgen, ik heb er alle respect voor dat je genderfluid bent. Al zal het even wennen worden om je af en toe bij andere voornaamwoorden te noemen.” Ze glimlachte wat ongemakkelijk, al verdween dat gevoel toen Gelato terug glimlachte. “Ik neem aan dat het strikje op het oor betekent dat het een meidendag is?” Dat verklaarde ook waarom hij hem gisteren wel onder zijn kin droeg, hoewel dat ook onzekerheid had kunnen zijn.  Dat was waar Sara eerst van uit was gegaan. Ze had namelijk nooit verwacht dat genderfluid ook voor kwam bij Pokémon, maar het tegendeel was haar nu bewezen. Gelato knikte op haar woorden en Sara wist vanaf toen dat ze haar als een meisje moest zien – maar alleen voor vandaag. Morgen kon het maar zo weer anders zijn. Ze zou er goed op letten en ook blijven vragen of het strikje op de juiste plaats zat, zodat ze geen fouten maakte. “Dank je wel voor je hulp, Vanilla.” Een glimlach, die werd weerspiegeld met een buiging. “En dank je wel voor het vertellen, Gelato. Daar is flink wat vertrouwen voor nodig.” Niet dat hij het voor zichzelf zou houden. Zijn strikje hielp hem zijn geslacht duidelijk te maken aan de wereld. “Ik haat het om vervelend te doen, maar zouden we nu de training kunnen vervolgen? Of rust je liever nog even?” Gelato schudde haar kop. Prima. Ze spreidde haar armen om de Pokémon een knuffel te geven, en die sprong van harte in haar armen. Daarna werd de training weer vervolgd. Tenminste, zodra er een wilde Pokémon gevonden was.

De training liep, in tegenstelling tot haar verwachtingen, niet ver uit. Sara kon nog voor zes uur ’s avonds terug zijn bij het hotel, met een team van zes uitgeputte Pokémon. Gelukkig wel een tevreden stel Pokémon wat allemaal succesvol hun trainingen hadden afgerond. Al moest Sara toegeven dat degene waar ze het meest trots op was,  Gelato was. De Cubchoo had niet alleen eindelijk haar geslachtsidentiteit bevestigd aan haar trainer, maar ook nog eens stukken beter meegevochten dan ooit tevoren. Het leek er op dat ze op weg was om haar zekerheid terug te vinden en dat loonde direct. Sara zou er aan denken om haar extra te belonen en voor Gelato haar favoriete eten te serveren als avondeten. Dat had ze wel verdient.

De laatste nacht in het hotel begon hetzelfde als de vorige twee. Het grootste verschil was dat één van de gasten zich een stuk beter voelde dan toen ze voor het eerst de kamer betrad. Toentertijd voelde ze zich gevangen, alsof ze nooit uit zou komen voor wie ze was en hoe ze wilde zijn. Hoe snel dingen wel niet konden veranderen. Het verbaasde haar, maar ook Sara. Die had bij het betreden van het hotel ook niet verwacht dat Gelato met zoiets zou komen. Ze vond het echter niet erg. In tegendeel. Ze was blij dat haar Pokémon weer wat vrolijker er uit zag, al leek het er momenteel op dat ze elk moment in slaap kon vallen. Sara glimlachte naar haar terwijl ze op de rand van het bed zat. Ze had haar spullen vast voor zo ver ze kon ingepakt. Het enige wat ze nu kon doen, was een goede nachtrust krijgen en dan zou ze de volgende dag weer moeten knallen. Al moest ze toegeven dat ze reizen meestal minder vermoeiend vond dan trainen – en dat terwijl ze zelf niet hoefde te vechten.

Gelato nam voor het eerst sinds tijden uit zichzelf geen plaats op de vensterbank. Ze staarde er wel even naar, voor ze besloot om bij Sara op bed te kruipen. Net als twee nachten geleden. De Cubchoo sprong niet zomaar op het bed, want ze keek eerst Sara met een vragende blik aan, alsof ze verwachtte dat Sara het niet zou toestaan. Die grinnikte alleen en sloeg vervolgens zachtjes op de dekens naast zich, als teken dat Gelato er welkom was.

Met iedereen ergens op een bed, ging ook Sara liggen. Gelato ging tegen haar aan liggen, maar wel boven de dekens, zodat ze zich geen zorgen hoefde te maken over een nat gesnotterd nachthemd. Voor ze haar ogen sloot, besloot ze nog wat te zeggen tegen het beertje. “Ik ben ontzettend trots op je, weet je dat?” De kleine ijsbeer keek op, recht naar de heldere blauwe ogen van Sara. “Ik kan me voorstellen dat zo’n geslachtscrisis heel moeilijk is om mee om te gaan en ik vind dat je geweldig gehandeld hebt. Om nog maar niet te beginnen over je training vandaag. Nog even en je bent helemaal klaar voor het gymgevecht.” Gelato glimlachte, al zat er een beetje onzekerheid in haar gezicht verborgen. Waarschijnlijk vond ze Sara veel te positief voor maar één goed dagje. “Welterusten Gelato,” was het laatste wat Sara zei, voor ze de Cubchoo nog een aai over haar kop gaf en weer ging slapen.

Ochtend. Sara keek er niet echt meer van op. Waar ze ook niet van opkeek, was dat Gelato het strikje weer onder de kin had en dus weer een jongensdagje had. Hij wisselde schijnbaar erg vaak, maar dat vond ze niet erg. Misschien probeerde hij gewoon te wennen aan het hele idee van genderfluid zijn. Al was hij daar natuurlijk al wel een beetje aan gewend, aangezien je dat niet zomaar werd. Sara koos er voor om vandaag ook Gelato buiten de Pokéball te laten. Ze had geen zin in Cinnamon’s moeilijke gedrag, en had eerder al ondervonden dat Gelato een heel fijn reismaatje kon zijn. Daarom liep ze met de kleine ijsbeer in haar armen door de straten van Ambrette Town. “Oké, we moeten… noordwaarts, geloof ik,” mompelde ze in zichzelf, terwijl ze op haar holocaster naar een kaartje staarde. Ze wist welke kant dat op was, want daar waren ze ook vandaan gekomen. Tevreden met haar bezoek aan Ambrette Town kon de witharige eindelijk terug richting Route 8, en daarna door naar de eerstvolgende gym. Ondanks dat de stad er wat somber uit zag, had het haar gevuld met nieuwe moed. Sara zou zeker altijd een positief gevoel houden als ze de naam Ambrette Town hoorde.