Master of Itch

Daar stond hij dan. Op een van de rotsen aan het water. Dit was een perfect moment om even episch naar de oceaan te staren. En zoals altijd hoort daar ook een episch innerlijk monoloog bij. "Ik heb jeuk aan mijn kont." Nailed it. Jetterik stond episch op zijn schouder mee naar de zee te kijken. De pokemon maakte niet veel geluid. Het was een serieuze. Daarnaast, wisten ze allebei dat ze stil moesten zijn. Vandaag zou namelijk een hoofdstuk aanbreken waarbij ze een leermeester van een obscure vaardigheid zouden ontmoeten. Ze voelden het gewoon. Die kon ieder moment aankomen.

[+ Zarhe Morvay]

Met een nieuwe pokebal in zijn handen liep de jongen langs de baai. Hij werd op de voet gevolgd door Paarhurnax, zijn cubone die dat altijd bij hem was. In eerste instantie wilde hij niet met pokemon werken, maar hij vond het wel leuk. Zarhe wist echter nog steeds niet goed hoe hij met pokemon moest omgaan.
Omdat hij net een nieuwe pokemon had aangekregen besloot hij ergens veilig te gaan staan om hem eruit te lateb.

Met grote ogen keek hij naar de bal voor hij die omhoog gooide. Uit de rode flits die erdoor ontstond verscheen een redelijk grote pokemon met twee hoofden. Zarhe wist niet wat het was, maar het zag er geweldig uit. De pokemon daarin tegen keek haastig om zich heen en in paniek begon het luid te krijsen.
Zarhe drukte zijn handen tegen zijn oren voor het geluid dat de twee hoofden produceerde te dempen.

Ze spitste allebei hun oren bij een hard krijsgeluid dat ineens van links kwam. Dit was meteen ook het moment dat ze zich die kant op draaide. Ver weg van hen zag hij drie figuren. Waarvan eentje heel erg klein. Dit kon niet anders een teken zijn dat hij die kant op moest gaan. Duidelijker werden ze niet. Hij rende er naar toe met Jetterik die naast hem vloog. Het zag er zeer heldhaftig uit. Heldpunten had hij al gescoord, en hij had eigenlijk nog niet echt iets gedaan. "Vrees niet!" Riep hij in de hoop dat ze hem al konden horen. Maar hij moest eigenlijk nog best een stuk naar ze toe rennen.

Aha, de jongen sprak zeer zachtjes zag hij! Dat kon enkel betekenen dat hij bang was! Hij rende er nóg sneller naar toe en liet zich met een sprong tot stilstand komen. "Geen zorgen. Ik ben er. Hoe kan ik u helpen vandaag?" Hij schoof zijn poncho wat opzij om de Styler die hij bij zich had te laten zien, net zoals met dat met geweren kon hebben. Jetterik nam weer plaats op zijn schouder en bekeek de grotere vogel eens goed. Hij moest erop letten dat hij niets met Lars zou doen.

Het bleef even stil. Dit soort momenten maakten een verhaal wel een stuk epischer, dus dat vond Lars helemaal prima. En daarna werd een statement vragend gezegd. Wow, was dat de super stoere amazing obscure vaardigheid die hij moest gaan leren van deze leermeester. "Daar lijkt het op ja?" Zei hij vragend. Zelfs al was dit niet de vaardigheid, hij zou toch echt contact moeten maken met deze persoon als hij wat van hem wilde leren.

Aha, zijn eerste opdracht als echte held was aangebroken. Het identificeren van deze pokemon. Het was goed dat hij deze al kende. Hij had liever niet zijn pokedex erbij gehaald. Dat zou er niet episch uit hebben gezien. "Doduo." Hij schoof zijn hoed een beetje naar achteren zodat zijn gezicht wat beter te zien zou zijn. "Kan goed springen." Zei de ijverige jongen. Hij moest zijn leermeester even imponeren met zijn pokemonkennis. "Dit is een mooie ook." En slijmen.. altijd handig. Vervolgens keek hij de ander aan met een afwachtende blik. En nu?

Het was een jongen die zijn eigen pokemon voor de eerste keer zag. Hij kraakte alle vezels in zijn brein om er achter te proberen te komen wat de les was die hij hier ging leren, maar het lukte hem niet om iets te bedenken. En toen hij naar hem had gekeken ging de ander bezig aan het contact maken met de Doduo. En uh.. die liep weg? Hij bleef er stilletjes naar kijken. Maar natuurlijk! De Doduo ging hem een plek wijzen waar hij zijn les ging leren. "Eens kijken waar die naartoe gaat. Dat is heel belangrijk." Dat geloofde hij echt, maar misschien om een andere reden dan dat anderen zouden denken. En zoals altijd steunde Jetterik dit soort gedachten door er zeer serieus op in te gaan. Nauwlettend hield hij de Doduo in de gaten.

Lars liep met de jonge trainer mee terwijl zijn poncho episch wapperde door de wind. Deze scene was perfect. Een mysterieuze trainer met een verborgen talent en een pokemon die hen de weg zou wijzen naar een speciale plek of een speciaal voorwerp. "Mijn naam is Lars." Bevestigde hij even. De trainer mocht wel weten hoe deze fantastische held heette. De naam moest onthouden worden.