Going to be the master

Eliot Wright

Hij had vier dagen gekregen, vier dagen om zijn Pokémon klaar te stomen voor het gevecht.  Het was een lange weg die ze voor de boeg hadden liggen, maar met goed teamwork moesten ze er wel komen. De eerste dag had hij benut om de eerste gym uit te dagen, met succes want nu droeg hij de bug-badge mee in het doosje in zijn rugzak. Tartaros en Hades hadden beide hard gevochten en Eliot vond dat het een goede training voor hen was geweest. De Mienfoo paste ook nog eens perfect in zijn team, want om eerlijk te zijn had hij misschien niet de meest verstandige keuzes gemaakt als het op types aankwam. Hij had drie pokémon in het team waarvan vuur het belangrijkste type was, en dat had natuurlijk weer een groot nadeel op bijvoorbeeld water pokémon. Maar, gelukkig had hij Tartaros en nu ook Galaxy om het evenwicht een beetje te bewaren. Hij had dan ook besloten dat zijn volgende pokémon geen vuur soort meer mocht zijn, anders had hij duidelijk een zwakte ontwikkeld en hij wilde liever niet in zo’n situatie terecht komen. Op dit moment stond de jongen op de Lumiose Badlands. Een plek waar hij tot nu toe nog niemand had gezien en hij dus ook niet gestoord zou worden. Hij nam in de ene hand de pokéballs van Hades en Tartaros, terwijl hij in de andere hand die van Kopa, Merope en Galaxy pakte. Hij gooide deze in de lucht en er waren vijf rode flitsen te zien. Behendig ving hij ze weer op en stopte de lege hulzen terug in zijn zak. “Oké, vandaag beginnen we met de echte training.” Hij keek naar zijn pokémon en grijnsde kort, hij had wel een leuk ideetje in gedachten. “We doen een twee tegen twee gevecht, Hades jij doet niet mee.” De Charmeleon knikte en ging naast zijn trainer staan, terwijl de andere vier pokémon voor hem bleven staan. “Kopa en Tartaros vormen een team, en Merope en Galaxy.” Hij wist dat na Hades, Merope de sterkste was in het team, en had haar dan ook ingedeeld met de nog erg zwakke Galaxy. De pokémon knikten en renden met hun teamgenoot een eindje verder weg. Nu stonden ze tegenover elkaar, met Eliot en Hades aan de zijlijn als trainer en coach. “Oké, klaar?” Hij hoorde van beide kanten een instemmend geluid en de Charmeleon blies een grote vlam in de lucht, als teken dat ze waren begonnen. “Merope en Kopa, Ember!” Beide pokémon deden een stap naar voren en schoten een Ember op elkaar af. De twee vuurstralen raakten elkaar in het midden en er was een kleine krachtmeting. Uiteindelijk bleek Merope sterker en werd Kopa naar achteren geblazen. “Tartaros doe Tackle en Galaxy doe Pound.” De twee pokémon schoten op elkaar af en raakten elkaar hard, beide hadden schade en vielen weer naar achteren. Net toen Eliot het volgende bevel wilde uitdelen werd het opeens ijzig koud. Het leek wel een soort kleine sneeuwstorm die regelrecht op hen af kwam zetten. Merope, Kopa, Galaxy en Tartaros kwamen geschrokken op hem af zetten en stonden tegen zijn benen aan toen de sneeuwstorm hen bijna bereikte. Plots zakte het weg en klonk er een schrille lag over de vlakte heen. Eliot opende zijn ogen en zag iets verderop een meisje staan met halflang blond haar met hierin een vuurrode bloem. “Kirsten..” mompelde hij zuchtend en zijn pokémon keken wat verbaasd naar de gestalte iets verderop. Het meisje wat hij dus herkende als Kirsten was niet alleen. Om haar heen zweefde een iet wat vals giechelende Vanillite, aan haar flank stond een koeltjes kijkende Quilladin en boven haar hoofd zweefde een Fletchinder die waarschijnlijk de sneeuwstorm gemaakt door de Vanillite had bestuurd. “Lang geleden, Eliot.” In haar stem was zoals altijd een vreemde charme te horen die waarschijnlijk menig mannenhart had laten smelten, maar bij hem enkel rillingen opriep. “Insgelijks, Kirsten..” mompelde de jongen en wierp een snelle blik op Hades, die de andere persoon ook herkend had. “Ik zie dat je een nieuwe starter hebt?” vroeg hij toen, doelend op de Quilladin die aan haar flank stond in plaats van de Bulbasaur die ze de vorige keer nog had. “Ja, ik heb ‘m getraded met iemand die het niet goed kon vinden met diens stater. Quilladin is sterker, wist je.” Haar stem klonk erg nonchalant en Eliot wierp haar een korte blik vol minachting toe. “Hoe heb je me eigenlijk weten te vinden?” vroeg hij toen de blondine langzaam maar zeker dichterbij kwam. “Gewoon, rondvragen.” Weer was er die nonchalante toon waar hij o zo’n hekel aan had. De vorige keer dat hij haar had gezien was haar team totaal anders geweest, met een Bulbasaur onder andere die er nu dus ook niet meer leek te zijn. Hij wist van Kirsten dat ze van wat verandering in haar team hield, maar het zou hem niet verbazen als ze met amper een van haar pokémon een echte band had. Nee, ze had vast niks wat zo puur was als wat er tussen hem en Hades was. “Maar, wat doe je hier in Kalos? Was Kanto niet goed genoeg voor je?” vroeg Eliot vervolgens. Wetend dat hij deze vraag eigenlijk ook wel aan zichzelf kon stellen, en Kirsten wist het ook want ze trok een van haar wenkbrauwen wat fronsend op. “Ik mag toch hopelijk wel zelf weten waar ik ga en sta?” Eliot wierp haar enkel een boze blik toe en keek toen naar Merope die zachtjes gromde omdat de andere pokémon te dicht in de buurt kwamen. De blondine was dichterbij gekomen en er zat nog maar een kleine meter tussen hen in. “Wat zeg je ervan, jij en ik, vijf tegen vijf.” Met haar vinger wees ze naar zijn team wat half achter hem stond. “Wat je wilt,” mompelde hij enkel en keek naar de Fletchinder die hoog boven hun hoofden zweefde. “Ik heb mijn team nog niet in perfectie getraind..” Hij kon zijn zin niet helemaal afmaken omdat Kirsten hem zowat de mond snoerde. “Geeft niet, ik heb sommige van hen ook nog niet zo lang.” Eliot knikte en de blondine liep weer een eindje bij hem vandaan, tot zijn redelijk grote opluchting. Kirsten en hij hadden een.. een verleden om het zo maar even te noemen en dat was niet erg positief geëindigd. De blondine had zich klaargemaakt en riep haar Fletchinder terug uit de lucht. De Vanillite was de eerste die het veld op werd gestuurd en Eliot koos ervoor om Kopa de Cyndaquil naar voren te sturen, die tevens nog nooit een echt gevecht mee had gemaakt. Hij besloot om niet te wachten tot de blondine duidelijk had gemaakt wie er mocht beginnen en nam zelf het touwtje in handen. “Kopa, doe ’n Ember!” riep hij over het veld en de Fire Mouse Pokémon luisterde braaf naar wat hem werd opgedragen. Er schoot een warme vlam in de richting van de Vanillite en die kon net op tijd wegduiken, maar het werd haar wel heet onder de voeten wat natuurlijk toch schade aanbracht bij een ijs type. De Fresh Snow Pokémon voerde nu ook haar eerste aanval uit in het gevecht, Icicle Spear als hij het goed had. Er kwamen een aantal scherpe stukken ijs op zijn Fire Mouse Pokémon afzetten en heel even wist hij niet goed wat te doen. “Ember, Kopa!” riep hij en net op tijd werden de stukken ijs verhit om tijdens de vlucht te smelten. Hij hoorde hoe Kirsten aan de andere kant een grommend geluidje maakte en lachte kort, al wist hij dat hij straks zelf misschien ook wel te pakken zou worden genomen. “Smokescreen!” riep de witblonde jongen vervolgens en voordat ze het wisten was er een grote, zwarte rookgordijn het veld op komen zetten. “Maak het af met Ember!” riep hij toen het rookgordijn een beetje begon te vervagen en er klonk een kreet. De rook was nu verdwenen en de Vanillite van Kirsten lag uitgeschakeld op de grond. De blondine slaakte een verschrikte kreet, met ook een lichte vlam van woede erin, en liet haar Fresh Snow Pokémon terugkeren. Eliot deed hetzelfde met zijn Cyndaquil en glimlachte zoetjes naar haar. “Dit krijg je terug, Eliot.” De blondine wierp hem een felle blik toe en had ondertussen alweer een volgende pokéball in de lucht geworpen. Er verscheen een Linoone op het veld die met diens scherpe oogjes meteen in de richting van Eliot keek. De jongen twijfelde geen moment en gaf een knikje naar de Mienfoo, die naar voren kwam. Waarschijnlijk was de Linoone al beter getraind, maar het was een vijf tegen vijf gevecht en de Mienfoo zou toch aan de beurt komen. De Fletchinder en Quilladin zagen er beide sterk uit en daarvoor hield hij dus ook zijn sterkste voor achter de hand. Het gevecht tussen Linoone en Mienfoo zou niet zo enorm lang duren, want het bleek dat hij de Rushing Pokémon nogal had onderschat. Het beestje bleek enorm snel te zijn en had dan ook al voordat hij het wist een stevige Headbutt uitgevoerd op Galaxy, die geschrokken achterover werd geduwd en door de lucht heen vloog. Gelukkig maakte deze een sierlijke draai in de lucht zodat hij, iet wat wankel misschien, weer op zijn benen terecht kwam. “Galaxy, Pound!” De pokémon stoof op de Rushing Pokémon af, maar deze was veel te snel en gaf van achteren een flinke Tackle waardoor het ook al snel afgelopen was met de Mienfoo. “1-1!” riep Kirsten vanaf de andere kant van het veld naar Eliot. Deze lachte enkel en liet de uitgeschakelde Mienfoo terugkeren. “Wacht maar, als we hier over een paar maanden weer staan zullen dit soort gevechten eeuwen gaan duren.” Hij rommelde wat in zijn zak en zag dat Kirsten nu een Pansage in had gezet. Het groene aapje maakte een vrolijk geluidje en wierp een strijdlustige blik naar Eliot’s team. “Go Merope!” zei hij en de Houndour sprong naar voren, haar blik scherp gericht op de Pansage. Deze begon al meteen en gaf de Houndour een paar rake klappen met Fury Swipes. De Houndour wist de helft ervan te ontwijken en gromde een keer kort. “Ember!” riep hij en er schoot een krachtige straal vuur naar de Grass Monkey Pokémon toe, die luid krijsend de volle lading over zich heen kreeg. Eliot slaakte een triomfantelijke kreet en was het hele geval van Mienfoo vergeten, zo in het gevecht zat hij. “Smog!” Er kwam een grote wolk vieze lucht in de richting van de Pansage afzetten en deze kreeg de as in zijn ogen waardoor hij eventjes verblind was. Hiervan maakte Eliot gebruik en binnen een paar tellen had de Grass Monkey Pokémon weer een stevige Ember te pakken. Het wezentje was niet meer in staat om verder te vechten en zakte uitgeschakeld in elkaar. Eliot liet Merope terugkeren en keek vrolijk in de richting van een van zijn grootste rivalen. Deze liet haar Pansage knarsetandend terugkeren en wierp een wat valse blik op Eliot. “Now we’re playing!” zei ze en de Fletchinder die al die tijd op haar schouder zat zweefde naar voren. Er zat voor Eliot niet veel meer op dan Tartaros het veld in te sturen. Het spookje zweefde naar voren en het vierde kleine gevecht begon weer. Het stond nu 1-2, Eliot stond dus voor en hij hoopte dat hij het zou winnen. De vorige keer had hij met zijn team verloren, maar nu met dit nieuwe team moest het gewoon wel lukken. De Tartaros bleek echter een stuk zwakker te zijn dan de Fletchinder en werd dan ook moeiteloos ingemaakt. Hij kreeg een paar keer een vuurzee naar zich toegeworpen en kreeg de kans niet om zijn Tackle uit te voeren. Na een aantal minuten zakte ook het kleine wezentje neer op de grond en moest Eliot hem terug laten keren. Nu waren er nog maar twee pokémon over, die automatisch elk het veld op stapten. De Quilladin was in het nadeel, dat merkte zowel Eliot als Kirsten op. De blondine gromde even kort en hij zag de moed bij haar wegebben. Toch kwam het korte gevecht er, maar omdat de Charmeleon zo stevig in zijn schoenen stond duurde ook dit gevecht niet bizar lang. Het was al snel duidelijk dat de Quilladin nog niet zo lang geëvolueerd was en dat het nog moest wennen aan zijn nieuwe lichaam. Er werden een aantal slagen en stoten uitgedeeld, maar uiteindelijk won het feit dat vuur in het voordeel was tegen gras en droop zijn oude rivale af. “Bye, bye!” Zijn stem klonk een stuk vrolijker dan aan het begin van het gevecht en de jongeman draaide zich om, in de richting van Lumiose City gaand om daar zijn pokémon even langs het Pokémon Center te brengen. Misschien konden ze dan aan het einde van de middag nog eens een poging doen voor een twee tegen twee training.

{Eventueel open voor iemand die nog een gesprekje wilt met Eliot}