RAVEN STRIDER
Met zijn handen in zijn zakken en een gezichtsuitdrukking die toch wel enige spanning vertoonde, stond hij stil voor het gebouw waarvan hem was verteld dat het het Pokémon lab was. Eindelijk. Ze hadden al een lange, hele lange, reis achter de rug, en de Badlands waren niet makkelijk geweest, maar eindelijk was hij dan op de plek waar hij wezen moest. Gister waren ze eigenlijk al aangekomen in de enorm grote hoofdstad, maar tegen de tijd dat hij hier voet zette was de vermoeidheid zo aan hem aan het knagen, dat hij had besloten eerst te overnachten in het pokécenter. Het lab was toen toch niet open, maar zodra de ochtend was aangebroken was Raven weer op pad gegaan.
Vandaag zou hij officieel een trainer worden. Luca had nog niet eens een pokéball, en Raven wist dat hij nergens aan kon meedoen zonder een trainer license. Het had hem veel moed gekost om hier te komen. Ergens was hij vreselijk zenuwachtig om het bewijs aan te vragen, aangezien hij een valse naam ging opgeven en dat feitelijk illegaal was. Niemand mocht weten dat hijanders heette. De kans was klein dat ze hem hier in Kalos zochten, maar Raven wilde geen risico’s nemen. Hij ging niet meer terug, nooit meer. Er ontsnapte een zachte zucht over zijn lippen, voordat hij Luca wenkte en toen naar voren stapte. De Lucario ging voor en gaf hem zoals altijd aanwijzingen wanneer hij bij een trap of deur kwam. Voorzichtig opende ze de grote schuifdeuren die hen naar binnen leidde. Raven stapte verder en luisterde of er iemand was die hen kon helpen. ‘Welkom!’ hoorde hij vanuit de hoek van de kamer komen. ‘De professor komt zo bij je.’ Raven bedacht zich dat dit een medewerker moest zijn en knikte even kort zijn kant op, waarna hij zwijgend wachtte op de aankomst van de professor. Hij had niet zo heel veel over hem gehoord, alleen dat hij Sycamore heette en nieuwe trainers in ontvangst nam door hen een starter te geven. Raven hoefde geen starter, hij had immers Luca al aan zijn zijde, maar zijn ouders hadden hem nooit een pokédex of pokéballs gegeven. Heck, ze wilde niet eens dat hij deze reis maakte, maar al dat maakte nu niet meer uit. Het kon Raven niks meer interesseren wat zijn ouders dachten.
Er weergalmden voetstappen door de hal. De passen waren licht, en groot en hij kon zweren dat hij een gewaad hoorde wapperen. Er kwam een lang persoon zijn kant op, hoogstwaarschijnlijk de professor. ‘Bonjour jongeman! Wat kan ik voor je betekenen?’ vroeg de man vriendelijk. Hij had een zwaar accent in zijn stem, bijna zangerig. Raven tilde zijn gezicht op en probeerde zich richting de professor te draaien. Zenuwen welde plotseling weer naar boven, maar hij hield zijn uitdrukking strak. Helemaal wanneer hij de verbazing van de professor voelde komen, toen die eenmaal zijn glazige grijze uitdrukking zag. In de loop der jaren was Raven gevoelig geworden voor emoties en hij kon het altijd feilloos merken wanneer iemand zich bang, blij of verdrietig voelde. Meestal was het de ademhaling en de hartslag die een persoon verraadde. ‘Ben je verdwaald jongen?’ probeerde de professor te raden, al klonk er nieuwsgierigheid door zijn stem. Mensen hadden hem altijd bevooroordeeld om zijn blindheid, en hij hoopte maar dat de professor niet dacht dat hij dit niet aan kon. Raven schraapte zijn keel.
”Ik ben hier voor een pokédex en trainer license,” corrigeerde hij, zekerder dan hij verwacht had. Hij hoorde de professor verrast inademen. ‘Oui, dan ben je hier bij het juiste adres,’ bevestigde hij. Raven voelde dat de man zonder twijfel zijn hand vast pakte en die toen uitbundig schudde. ‘Laat ik me even voorstellen! Mijn naam is professor Sycamore, enchanté!’ Hij was verrast door het plotselinge enthousiasme, en liet de professor met verbaasde uitdrukking zijn gang gaan. Toen hij zijn hand weer los liet, deed hij hem snel weer in zijn zakken. Een beetje ongemakkelijk hield hij zijn gezicht richting de grond gericht. ‘En dit is je Lucario neem ik aan?’ De professor had zich nu richting Luca gekeerd, die hem een beetje wantrouwig aankeek. Raven knikte.
”Dit is Luca,” mompelde hij zacht.
”Hij heeft nog geen pokéball, daarvoor ben ik hier ook.” De verraste blik van de professor brandde weer op hem neer. ‘Geen pokéball? Mon dieu! Een volledig geëvolueerde Pokémon, en hij blijft vrijwillig bij je?’ Raven draaide zijn gezicht richting Sycamore en liet een uitdrukking zien alsof het gewoon vanzelfsprekend was. Hij hoorde de professor klappen in zijn handen. ‘Perfect, kom maar met mij, dan zal ik je de spullen geven die je nodig hebt,’ sprak hij weer met zijn zangerige stem. Raven en Luca draaiden even elkaars kant op, en liepen toen achter de professor aan, Raven de voetstappen van zijn Lucario volgend. Ze gingen een deur door, een trap op, en toen weer door een deur. Hij kreeg de indruk dat dit een groot gebouw moest zijn. Waarschijnlijk was dit een populair middelpunt voor alle trainers.
Uiteindelijk kwamen ze bij een kamer waar hij verscheidene machines hoorde draaien. ‘We zijn er, nou laat ik eens even zien..’ Er werden een paar kasten open getrokken en hij hoorde Sycamore in verschillende lades rommelen. ‘Aha, hier is het! Kijk eens aan jongeman, vijf pokéballs en een pokédex.’ Raven hield de opmerking in dat hij niet kon kijken, wetende dat het een gezegde was uit gewoonte, en knikte dankbaar. De professor dacht even na en pakte toen de pokédex van de tafel. ‘Vanwege je ... bijzondere situatie heb ik je een pokédex gegeven met een kleine aanpassing. Hij staat automatisch ingesteld op de luidspreker, zodat de tekst die normaal op het scherm verschijnt je wordt voorgelezen,’ legde hij uit, terwijl hij de pokédex in zijn handen duwde en hem toen richting Luca richtte. Het gecomputeriseerde stemmetje van de pokédex sprong vrijwel meteen aan.
‘Lucario. Type vecht en staal. Door de aura’s van anderen te lezen, kan Lucario diens gedachten en bewegingen opvangen.’ Raven knipperde even met zijn ogen, verrast dat de professor zo attent was om hem dit te geven. Blijkbaar had hij verkeerd gedacht over Sycamore dat hij hem zou beoordelen om zijn handicap.
”Eh.. Bedankt,” stamelde hij, oprecht dankbaar. Sycamore glimlachte en overhandigde hem toen één van de pokeballs, terwijl Raven de pokédex zorgvuldig wegstopte in zijn zak. Na de pokéball even bestudeerd te hebben met zijn vingers, klikte hij op het knopje, waardoor de bal ineens groter werd in zijn handen. ‘Hier kun je Pokémons mee vangen. Je kan er maximaal zes in je tem ahouden, en als je hem nu op je Lucario richt zal de pokéball zich aan hem verbinden,’ legde Sycamore uit. Raven knikte en draaide zich om naar Luca.
”Klaar?” vroeg hij kalm. Het moment was aangekomen dat Luca echt van hem werd. De band tussen hen was onbreekbaar, maar nu werd het ook echt op papier gezet. Hij hoorde Luca met zijn poten schuifelen, waarschijnlijk omdat hij ook nerveus was.
”Doet het pijn?” vroeg hij hardop met zijn telepathische krachten. Sycamore slaakte een stille kreet. ‘Mon dieu, telepathie! Fascinerend, fascinerend.’ Raven’s gezicht trok zich opnieuw in een verbaasde uitdrukking, toen de professor naar voren stapte en Luca begon te bestuderen als één van zijn labpokémon. Aarzelend week de Lucario een stukje naar achter, en Sycamore lachte, terwijl Raven hoorde dat hij weer een keer in zijn handen klapte. ‘Hoe lang kan hij dit al?’ merkte hij nieuwsgierig op. Die haalde even zijn schouders op.
”Zo lang als ik hem ken,” zei hij, met een blik die zei dat hij het niet zo veel vond voorstellen. Hij had gedacht dat elke Lucario dat kon, Luca sprak al met hem sinds hij hem had gevonden in die grot. ‘Fascinerend,’ herhaalde de professor, terwijl hij zich weer met zijn hand bij zijn kin naar Luca draaide. Die vond het wel genoeg geweest.
”Meester, de pokéball,” stuurde hij naar Raven, waardoor de professor weer een klein kreetje slaakte. Luca draaide met zijn ogen en Raven knikte licht grijnzend.
”Hier komt ie,” waarschuwde hij. Nog een beetje onhandig strekte hij zijn arm en probeerde hij de pokéball op Luca te richten. Het werkte, want de ball klikte open en zoog de Lucario met een zacht geluid naar binnen. Er kwam een piepend geluid van af toen hij weer in zijn hand dicht klikte, maar uiteindelijk kwam hij tot stilstand en wist Raven dat het gelukt was. Er verscheen onwillekeurig een glimlach op zijn gezicht. Hij had niet anders verwacht, maar het voelde toch als een kleine overwinning.
Raven bleef nog een tijdje in het lab rondhangen om een aantal vragen van Sycamore te beantwoorden. Uiteindelijk kwamen ze bij het formulier dat ingevuld moest worden voor zijn trainer license. Hij gaf zonder aarzeling de valse naam door, en terwijl de professor alle gegevens noteerde, hield hij de pokéball van Luca stevig in zijn hand. De bal voelde warm aan, maar dat kon ook komen door zijn eigen lichaamswarmte. Zou Luca het er binnen prettig vinden? Het was maar voor tijdelijk, zodra Raven naar buiten ging zou hij hem er weer uit laten. Hij kon zich niet indenken dat de Lucario niet aan zijn zijde zou staan. ‘Achevée!’ riep de professor, en Raven bedacht dat dit ‘klaar’ moest betekenen. Het formulier werd in zijn andere hand gedrukt en vragend bewoog hij even met het papiertje. ‘Je kunt je trainer bewijs over een week bij één van de pokécenters ophalen. Let erop dat je het formulier dan bij je hebt, anders mogen ze je hem niet overhandigen. Oh, en je kan nog niet aan gyms meedoen zolang je je bewijs nog niet hebt,’ instrueerde Sycamore. Raven knikte om aan te geven dat hij het begrepen had. ‘Ik heb alleen nog even een foto nodig.’ Foto? Er klonk een klik, waarschijnlijk wanneer de foto werd genomen, toen Sycamore de camera op hem richtte. Oké, dat was niet vreemd ofzo. Raven trok even zijn wenkbrauwen op en stopte toen het formulier in zijn tas, er niet echt om gevend of de foto gelukt was of niet. Sycamore zei niks dus het zou wel voldoende geweest zijn. ‘Formidable, alles is klaar nu. Beste jongeman, je bent klaar om aan je reis te beginnen.’ Sycamore klapte even vriendelijk zijn hand op zijn schouder, en Raven glimlachte een beetje ongemakkelijk. Hij was de professor dankbaar voor al zijn hulp, in alle eerlijkheid had hij niet verwacht dat het zo gemakkelijk zou gaan. Na hem nogmaals bedankt te hebben, begeleidde de professor hem weer richting de uitgang en zei Raven gedag tegen hem en de medewerker die hem in ontvangst had genomen. Eenmaal buiten pakte hij weer met beide handen de pokéball van Luca beet. Hij gleed er even over heen met zijn vingertoppen en drukte toen weer op het kleine knopje dat de bal dicht hield. Hij klapte open en Luca verscheen weer naast hem op de stoep. De Lucario knipperde even met zijn ogen, nog een beetje onwennig aan de nieuwe sensatie van de bal, maar richtte zich toen met een glimlach naar Raven.
”Het is gelukt, je bent nu officieel mijn meester,” zei hij, behoorlijk opgewekt voor zijn doen. Raven snoof even. Hij vond de term ‘meester’ niet echt passend, gezien het Luca was geweest die hem al die jaren had getraind. Maar de weigerde hem anders te noemen, ongeacht hoe vaak hij hem zei dat hij geen meester was. Nu hij een pokéball in zijn bezit had, had de Lucario waarschijnlijk een nog grotere reden om hem zo te blijven noemen. Raven moest er maar aan gaan wennen. Hij trok zijn mondhoek omhoog en stopte de pokéball in zijn zak, waar ook zijn dex in zat. Het was zover. Hij had nu alles wat hij nodig had. Zijn nieuwe leven was begonnen en hij kon niet wachten om die samen met Luca te verkennen. Hij was officieel een Pokémon trainer.
