Eens moet de eerste keer zijn [Rolo]

Paar dagen geleden had de roze harige een uitnodiging gekregen van het lab. Met het verzoek dat ze eens langs zou willen komen, aangezien ze niet zoals de normale trainers een starter ging halen daar. Nee Leah wou graag een pokémon adopteren, en dan kijken waar haar lot naar toe ging. Toch wou het lab even graag kennis met haar maken, en kijken naar haar pokémon en haar een pokémon desk geven. Aangezien je dat normaal gesproken daar ook krijg samen met een uitleg. Echt veel zin had de roze harige er niet, want ze was net zo lekker bezig gym leiders uit te dagen, maar goed. Even kijken kon nooit geen kwaad, leek haar. En misschien gaven ze haar nog wel goeie tips waar ze wat aan had. Daarlangs kwam ze ook weer langs ouwe gebieden waar ze al een tijdje niet meer geweest was in Hoenn. Wat haar deed herinneren hoe lang ze al op pad was, en hoeveel ze nog te ontdekken had. Iets wat haar vrolijk maakte, maar ook verdrietig. Aangezien ze al een lange tijd geen contact had gezocht met haar ouders.

De toch zat er eindelijk op en vond het gebouw al gauw van het lab. Ze stapte naar binnen en ze hoorde en belletje af gaan. Heel indruk wekkend was het niet, ze zag mensen in lab jassen en veel computers staan. Beetje ongemakkelijk stond Leah op de plek waar ze was binnen gekomen. Wachtend tot er iemand op haar af zou komen om te helpen.

Al gauw werden de aandacht van de professoren getrokken, door de groep kinderen dat naar binnen kwam en zonder erge hun riepen. Iets wat zei ook had moeten doen, bedacht ze iets wat te laat. Haar ogen maakte contant met de lila ogen van de blond harige. Ze zag hoe erg ze verwond was, zo te zien was er goed voor haar gezorgd. En was ze nu in herstelling er van, maar ze vroeg zich af wat de blondine had mee gemaakt. Misschien was ze wel klunzig en was ze ongelukkig gevallen, of was er wat anders gebeurd.

"Haaa hallo we hebben bezoek, waar mee kan ik jullie voor dienst zijn," begonnen een van de professoren, die zijn werk nu heeft laten vallen. Leah reageerde niet, aangezien de kinderen zo dapper en onwetend waren om ze aan te spreken. Daarlangs was de blond harige erg benieuwd wat de kinderen te vertellen hadden. Aangezien ze de blondine mee genomen had, of ze had zich zelf aangesloten bij de groep om mee naar binnen te komen.

De kleine kinderen reageerde dat ze voor hun starter pokémon kwamen. Een antwoord dat de professor ook zelf kon beantwoorden. Hij vroeg ook of de blondine er voor kwam, waar door Leah zachtjes lachte. Natuurlijk was het wel mogelijk om op die leeftijd te beginnen, alleen aangezien ze een mega stone om haar nek had hangen. En twee pokémon in haar buurt had.

Maar na de gebeurtenis hoe de professor keek naar de pokémon van de blondine raakte ze in paniek. Leah vond het nooit fijn als andere zo naar haar pokémon keek. Vooral zonder handschoenen, zo dadelijk had de professor ziektes of iets van gif aan zijn handen. De roze harige begon voorzichtig naar achteren te lopen. In de hoop dat ze niet op gemerkt werd "Ah en jij jonge dame?" vroeg de professor. "Eh, eh, eh," begon de roze harige een beetje stotterend, want haar plan om weg te sneaken en hier nooit meer terug te komen ging nogal mis. "Had een uitnodiging, dat ik langs moet komen," antwoordde ze terug, terwijl ze het briefje voor haar uit stak.

De man reageerde niet meteen, in tegen deel hij was nog aan het na denken ook. Langzaam voelde de roze harige woede, en begon haar andere gedachte gelijk te krijgen. Maar net voor dat ze alles wou op geven reageerde de man. "Eh? Maar..." reageerde Leah zachtjes terug. Waarna de blondine al gauw reageerde, dat ze niet echt een afspraak had. Verbaasd ging haar blik heen weer tussen de blondine en de professor. Echt veel van begreep ze niet, het leek haar ook logisch dat ze geen afspraak had. Aangezien het leek dat ze gedwongen werd om hier heen te komen met de kinderen. Maar de professor kon ook de kinderen hebben bedoeld. Het duurde niet lang vanaf dit punt, voor dat de brein van Leah zou breken.  

Gelukkig kreeg haar brein even een rust moment, want haar aandacht werd getrokken door het feit dat de blondine, die er verwond uitzag. Haar Lucario kon mega-evolueren. Ergens hoopt ze dat ze het zou  moeten laten zien, aangezien de roze harige het nog nooit in het echt had gezien. De professor kwam akelig dicht bij de blondine staan en bij de Lucario van haar. En de grijns op haar gezicht gaf de roze harige ook niet echt een fijn gevoel. "Zou ik u Lucario mogen zien in zijn mega evolutie?" begon de professor eerst met vragen, en stapte daarna weer naar achter en nam een professionele houding aan. Met een scheef hoofd keek hij naar de man, het werd haar steeds duidelijker waarom ze een pokémon had geadopteerd. Want deze vreemde mensen waren niks voor haar.

Ze merkte dat de blondine ook ongemakkelijk werd en de enigste idee dat ze had, was vluchten met de blondine. Niet iets wat de roze harige gauw zou doen, maar hier in angst staan wou ze ook niet. Ze had nog nooit zo iets maf gezien, laat staan gehoord. De enigste verhalen dat ze had gehoord van de professoren waren allemaal leuk. Maar dat waren ook van kinderen, die kunnen geen gevaren in zien laat staan enge creaps zoals hij.

Het werd even zwart voor de ogen van de roze harige, niks kreeg ze meer mee. De ene been voor het andere been een steeds sneller. Ze stak haar arm nog even uit en had daar iets in vast. Ze sprinten de deur uit weg van de engerd, weg van het gedoe. Rennend in de vrijheid met iets in haar armen. Ze begon steeds meer kleur te zien en waar ze heen rende. De roze harige begon vaart te te minderen en keek wat ze eigenlijk in haar arm hand ‘een andere arm hu?’dacht ze. ‘Wacht waar is de rest van haar lichaam!?’ bedacht ze daarna en stopte abrupt. “Ah gelukkig,” zei ze toen het lichaam van de blondine zag. Daarna werden haar ogen groter en keek ze de blondine met angst aan.

Eerst gaf de blondine een korte reactie, en stapte ze daarna naar achter. Leah dacht eerst dat ze ging vluchten, of om hulp ging schreeuwen. Maar ze bleef staan, waarschijnlijk had ze ruimte nodig. Iets wat ze kon begrijpen, want als zij dat niet gedaan had. Dan was de roze harige wel die de ruimte tussen de twee maakte. Daarna kwam er al vlug een 'Thanks' iets waar de roze harige opgelucht van was en glimlachte. "Ah ik wist wel dat je ook niet pretig voelde daar! Ik raakte echt para van de stress, serieus wat was dat voor vreemde kerel. Hoe kunnen ouders hun kinderen naar zulke vage gasten sturen. De wereld lijkt wel meer en meer corrupt te worden," begon Leah met het los barsten van haar emoties. Na alles uit gegooid te hebben moest ze dan ook proberen weer op adem te komen. Want dit was ze niet gewent dat ze zo veel zei tegen iemand. Al helemaal niet tegen iemand dat ze soort van ontvoerd had en niet kende.