Rocky the torchic

Ze keek haar ogen uit. In het echt was het toch anders dan van plaatjes. De bomen zo ver als je kon kijken, die haar stiekem ook wel iets beangstigden. Ergens was ze wel blij dat Soul met haar mee had willen gaan. Littleroot town was weer heel anders dan Oldale town. Het was dan misschien nog wel kleiner, maar daardoor niet minder mooi. Ze genoot van de planten die in bloei stonden, waarvan sommige wel wat leken op de kleurrijke bloemen die zij thuis ook had. De drukte van de stad minste hier, maar die rust was wel fijn. Wat vliegende pokemon zaten in de bomen en vloten een deuntje. Ze keek er eventjes naar terwijl er een brede glimlach op haar gezichtje doorbrak. Straks zou zij ook nieuwe vrienden kunnen maken en pokemon vangen, die altijd met haar mee zouden gaan. Dat bracht het enthousiasme terug in haar amberbruine ogen. Ze had er super veel zin in, misschien was het niet een al te beste start geweest. Maar ze had er van geleerd en ze wist dat ze het kon. Soms met wat hulp, maar er bleken best wel mensen bereid te zijn om haar te helpen. Trainers net zoals zij straks zou zijn. De spullen die haar moeder in haar rugzak had gedaan drukten op haar rug, maar dat voelde ze niet eens meer. Ze was met haar hoofd heel ergens anders mee bezig. Naar het lab van professor Birch om haar eerste pokemon te kiezen.  Ze had ook niet door dat ze steeds sneller ging lopen toen het laboratorium zichtbaar werd. Het lab was nou niet bepaald te missen, omdat het ongeveer het grootste gebouw van het dorpje was.

Voorzichtig deed ze de deur open en gluurde naar binnen. Haar ogen werden groot toen ze het aantal boeken en apparatuur zag. Ze liep verder naar binnen en liet de deur achter haar dicht vallen. “Hallo?” Riep ze wat vragend en keek zoekend om haar heen, maar ze zag de professor nergens. Waar was die gebleven? “Professor Birch.” Vervolgde ze terwijl ze langs de kasten liep. Er kwam geen antwoord, dus stopte ze met lopen en keek om haar heen. In de hoek zat een deur en na een korte aarzeling liep ze erheen. Ze deed ook die open en stapte weer naar buiten. Voor de tweede keer werden haar ogen groot toen ze de tuin van de professor inliep. De tuin was prachtig met overal pokemon. Een Mareep stootte haar zachtjes aan en keek naar haar op. “Ooh hallo.” Zei ze toch weer een beetje zenuwachtig, maar deze pokemon was wel schattig. De Mareep stootte haar nog een keertje aan, waaruit ze op kon maken dat die wilde dat ze mee zou lopen. Dus volgde ze haar terwijl ze nog steeds verbaasd om haar heen zat te kijken. Pokemon die samen aan het spelen waren of lagen te zonnen in het gras. De Mareep stopte opeens en ze knalde er bijna tegenaan, omdat ze zo om haar heen zat te kijken. “Ooh sorry!” Riep ze geschrokken, maar toen viel haar blik op een klein meertje. Voor het meertje zat professor Birch met een Marill opschoot. “Ehm professor Birch ik ben er.” De professor draaide zich iets wat verstrooid om. ‘och ja, dat was ook zo. Kom Marill ik moet even met die jongedame mee.’ Hij stond op en klopte zijn broek af. Toen aaide hij Mareep over haar rug. ‘Goed gedaan, fijn dat je haar bij mij gebracht hebt.’ Glimlachte hij. Deze professor hield echt van zijn pokemon. Eefje glimlachte ook terwijl ze haar hand naar professor Birch uitstak. “Ik ben Eefje, ik mocht mijn eerste pokemon bij u ophalen toch?” Hij knikte en ging haar voor terug naar het labaratorium. ‘Dat mag jij zeker en ik heb iets heel leuks voor je.’ Vervolgde hij vrolijk. Hij deed de deur open en liet haar binnen.

Hij liep meteen door naar een lade en deed deze open. Daar lagen drie pokeballs in, netjes naast elkaar. Professor Birch pakte ze er uiterst secuur uit en legde ze op het tafeltje ervoor. ‘Elke pokemon heeft zijn eigen talenten, maar je hebt er vast heel goed over nagedacht welke bij jou past.’ Zei hij terwijl hij de laatste pokeball op het tafeltje legde. ‘Eens kijken wat ze van jou vinden.’ Hij klikte alle pokeballs open, waardoor er opeens drie pokemon op het tafeltje stonden.  ‘Dit is Treecko een grastype pokemon.’ Hij wees naar de groene pokemon die haar nieuwsgierig opnam. ‘Dit is Torchic een vuurtype pokemon.’ De Torchic zat op zijn kont op de tafel en fladderde een beetje onbeholpen met zijn veel te kleine vleugelvormige armpjes. ‘En als laatste Mudkip een watertype pokemon.’ De Mudkip glimlachte naar haar. Eefje keek van de één naar de andere. Nu was het toch wel weer lastig, nu ze zo voor haar zaten. Toch werd haar blik steeds weer naar de Torchic getrokken. Hij wist blijkbaar niet precies hoe hij moest zitten of staan, waardoor het er nogal schattig uitzag. ‘Welke gaat je voorkeur naar uit, dan mag je die eventjes vasthouden?’ Ze wees naar de Torchic, die daardoor nog blijer leek te worden en achterover viel. Eefje giechelde terwijl professor Birch Torchic lachend oppakte.  ‘Die malle pokemon ook. Hij moet nog veel leren, maar dan kunnen jullie samen groeien. Dus misschien is dat niet eens zo’n gek idee.’ Hij gaf de Torchic aan haar en de oogjes van hem glommen helemaal. Met zijn snaveltje beet hij iets te hard in haar arm. “Auw!” Ze liet hem bijna vallen, waardoor hij weer wat wild begon te bewegen. ‘Torchic doe eens voorzichtig.’ Zei professor Birch streng. Waardoor de Torchic tranen in zijn ogen kreeg. “Ooh het geeft niet.” Vervolgde ze snel, voordat de Torchic helemaal in tranen zou zijn. De Torchic bleef nu heel stil in haar armen zitten en legde zijn kopje tegen haar aan. “Deze is lief.” Glimlachte ze. Professor Birch knikte meteen. ‘Dat is hij zeker. Nog wat lomp soms misschien, maar hij zal met liefde jouw beste vriend willen zijn. Wil je de andere nog vasthouden?’ Maar ze schudde al haar hoofd voordat hij zijn zin afgemaakt had. Hij deed de twee andere pokemon terug in hun pokeballs en legde ze terug. Ze zette de Torchic terug op de tafel waar hij weer op zijn kont ging zitten.

Het gevoel wat door haar heen ging was niet te beschrijven. Ze was gelukkig, maar gespannen tegelijkertijd. ‘Tor…chic.’ Zei ze Torchic tegen haar. “Ik ga jou een naam geven.” Ze keek naar professor Birch. “Mag dat?” De professor draaide zich weer naar haar om. ‘Maar natuurlijk jongedame, dat vind hij vast heel erg leuk.’ Ze ging op haar knieën bij de tafel zitten en legde haar kin erop. Wat paste bij hem? Ze begon op haar wangen te zuigen terwijl de Torchic zijn kopje schuin begon te houden om haar aan te kijken, maar omdat zijn kop zo zwaar was viel hij op op zijn snavel. Ze schoot in de lach en hielp hem snel weer overeind. “Jij bent grappig.” Lachte ze nog steeds. “Wacht ik weet iets! Rocky, ik noem jou Rocky!” Haar stem klonk vastberaden. Ja, dat paste bij hem. Ze vond het een mooie naam. De Torchic begon meteen weer wild te bewegen. ‘Zo te zien vind hij het een mooie naam.’ Zei professor Birch. Ze pakte de pokeball en liet Rocky erin. “Ik haal je er snel weer uit hoor Rocky.” Beloofde ze hem terwijl hij zijn kopje er tegenaan duwde zodat hij erin kon. Vol trots deed ze de pokeball aan haar riem. ‘Je weet hoe alles werkt toch? Maar ik zal het je toch nog eventjes uitleggen.’ Professor Birch legde zijn hand op haar schouder. ‘Wanneer je pokemon moe is kun je altijd terecht bij een pokemoncenter, deze zijn te vinden in elk dorp of stadje. Train je pokemon, zodat jullie een sterk team worden. Dan kun je trainers en zelfs gymleader uitdagen, maar daarvoor heb je wel meer pokemon nodig. Met de pokeballs die ik je ga geven kun je deze vangen.’ De professor liep naar een ander kastje en haalde daar vijf pokeballs uit. ‘Kijk eens aan.’ Hij reikte ze haar aan en ze stopte ze in haar riem. “Bedankt professor Birch.” Hij knikte en ging verder. ‘Pas op voor team rocket, daar zitten veel mensen die niet te vertrouwen zijn. Ze zijn er ook heel goed in om items of pokemon te stelen, dus kom niet bij ze in de buurt. Als er wel iets gebeurt meld dit dan bij agent Jenny, die rijden ook overal wel rond. Verder als je de wereld over reist ben je soms pasjes et cetera nodig. Ik heb hier ook nog wel een pas liggen waarmee je naar alle eilanden in Hoenn kan, maar aan de rest moet je zelf zien te komen. Je kunt uiteindelijk ook één van je pokemon fly en surf leren, daarmee kan je pokemon jou zelf brengen. Tot die tijd zul je met de boot moeten.’ Hij rommelde weer in een andere lade en haalde er een pasje uit. ‘Kijk deze.’ Hij gaf hem aan haar en ze pakte hem met een klein glimlachje aan. “Ook hiervoor bedankt professor Birch.” Die wuifde het weg. ‘Geen dank jongedame. Heel veel plezier en succes.’ Een bibberig zuchtje verliet Eefje haar keel. “Ik zal uw advies niet vergeten.” Hij legde nog een keer zijn hand op haar schouder. ‘Dat weet ik en als er iets is kun je mij altijd bellen. Of bel je vader, die heeft ook altijd genoeg goede tips.’ Ze knikte, dat wist ze ook wel. “Tot ziens professor Birch.” Hij liet haar los en glimlachte. ‘Tot snel Eefje. Rocky zal je helpen en laat hem er soms eens uit, dan kunnen jullie een eindje samen optrekken.’ Ze knikte en liep weer naar de deur. Met een zachte klik viel de deur achter haar dicht. Ze keek eventjes naar de dichte deur en sloot toen haar ogen om haar bonkende hart wat tot bedaring te brengen. Toen deed ze haar ogen weer open en liep het dorpje weer in.

Ze liep naar een bankje en klom erbovenop. Toen pakte ze de pokeball van haar riem en liet Rocky eruit. “Ik moet jou ook nog aan Soul laten zien.” Ja, dat moest ze echt doen. De Torchic was zo leuk en misschien kon hij wel even samen spelen met de pokemon van Soul. Rocky sprong bij haar opschoot. ‘Tor…chic.’ Ze grinnikte en stootte hem zachtjes aan. “Wij gaan hele goede vrienden worden hè?” Rocky knikte en ging zitten. “Nou daar gaan we dan. Wij met zijn tweetjes op avontuur Rocky. Wel spannend hè? Maar ik weet dat jij er bent en dat we nog veel meer vrienden gaan maken. Dan hoeven pap en mam zich helemaal geen zorgen meer te maken. Het komt helemaal goed.” Eigenlijk wist ze niet zo zeker of ze zichzelf nu ook moed in probeerde te praten. Waarschijnlijk wel, want ze vond het allemaal verschrikkelijk spannend. Ze wilde haar ouders trots maken en ze wilde ze laten zien dat ze het kon. Rocky legde zijn kopje weer tegen haar aan en ze glimlachte alweer. “Ja, ik weet het. Jij bent er sowieso.” Ze pakte de pokeball en liet hem erin. Toen deed ze de ball aan haar riem en liet zich van het bankje afglijden. Het werd tijd om te gaan en misschien even een pokemoncenter opzoeken. Een oude man keek naar haar en kwam vervolgens haar kant op. ‘Heb jij je eerste pokemon opgehaald?’ Ze knikte. ‘Jonge trainers met nog een hele reis voor hun. Het ga je goed meisje.’ Ze glimlachte en liep langs hem heen het pad op. “Dank u wel meneer.”  Bedankte ze hem terwijl hij haar uitzwaaide. Ze keek omhoog naar de bomen waar nog steeds enkele vliegpokemon inzaten. Ze zou eerst een band met de Torchic moeten krijgen en dan konden ze wel eens kijken of ze hun team uit konden breiden. Of misschien kwam er wel iets anders op hun pad, wie zou het zeggen. Ze veegde haar rode haar uit haar gezicht en liep verder.