Oh jee.. hij was een trainer.. maar hij was nog nooit bij de professor van de regio geweest. Hallo meneer, ik heb al zes badges. Oeps. Zullen we het eens over pokemon gaan hebben? Dat lijkt me erg leuk. Dat vindt u vast ook leuk. Want weetje. U bent een pokemon professor en ik ben een trainer van over de twintig die veel te laat pas een bezoekje bij u komt brengen. Of moest hij de verhalen geloven dat professor Birch een heel relaxte man was? Daar ging hij voor het gemak maar gewoon even lekker van uit. Geen vooroordeel. Nou eigenlijk wel, maar een positieve. Dat heet positieve discriminatie. Ja, dat bestaat. Maar dit gaat geen verhaal worden over normen en waarden. En ook niet over Norman en Watson. Want puns.. weetje. Ik ga nu gewoon stoppen met de stomme woordgrapjes. Hij was dus weer in littleroot town aangekomen. Een van de wat kleinere locaties in hoenn. Maar dat was geen probleem. Dat was ook wel leuk. Vond hij dan. Niet alles hoefde voor hem groot en indrukwekkend te zijn. Klein en leuk was voor hem genoeg. Dus dat. En zo ondertussen stond hij bij de voordeur van het lab. Er kwam net een klein meisje uit met een Treecko in haar armen. Dolblij dat ze op reis kon. Ze lette niet eens op de blauwe slungel voor de deur. En dat kon JP heel goed begrijpen. You go girl! Niet lang daarna kwam er een jongetje uit het lab. Ook hij negeerde JP compleet. Hij was te enthousiast over de Mudkip die hij in zijn armen droeg. Jean-Pierre ging gewoon wachten op het derde kind dat gelukkig uit die deur zou komen. Maar.. die kwam niet. Well.. dat was alles van vandaag dan schijnbaar. Dus helaas, hij was zo geduldig. Hij ging maar gewoon naar binnen. En daar werd hij meteen aangesproken. “Een beetje oud, maar het is legaal. Kom maar mee. Ik heb wel alleen een Torchic voor je over, dat is de laatste die we hebben. Hij wordt niet meer vaak gekozen tegenwoordig ben ik bang. Maarja. Om een gratis pokemon moet je niet gaan zeuren.” Zei een van de labrmensen. “Ik kom eigenlijk niet voor een Pokemon.” Begon Jean-Pierre. “Ik ben al een tijdje op reis en wilde eigenlijk gewoon de professor spreken.” “Die is nu niet aanwezig. Zoals altijd eigenlijk.” De geruchten waren dus waar. Een man van de natuur die niet stil kon staan. Ok, check. Dan was hij vast ook aardig. Net zoals de geruchten. “Je mag hier blijven wachten, maar er is niet veel leuks hier te doen buiten het ophalen van een pokemon. Wat jij dus niet meer mag doen aangezien je al.. uh hoeveel badges heb je?” “Zes.” De labman verstelde even zijn bril. “Ja dan ben je inderdaad erg laat hier. Laat me even mijn werk hier afmaken, ga daar maar zitten.” Hij wees naar een hoekbank. En daar nam Jean-Pierre natuurlijk gewoon lekker even braaf plaats. Er was inderdaad niet veel anders dat hij kon doen.
Dus Jean-Pierre begon op de back Rare Candy Crush te spelen op zijn Holo Caster. Een van de weinige Video Games die hij begreep, en kon spelen. Dus hij was wel even zoet. Nee, fout. Ineens werd er een aura van onrust over de kamer heen gegooid. JP keek op van zijn zijn scherm en zag de labman druk heen en weer lopen. Hij was sowieso ergens naar op zoek. Maar wat? “Kan ik misschien helpen meneer?” “Nee. En je bent zelf een meneer..” Okee.. apart verhaal dit. Hij stond nu op. “Waar bent u naar op zoek. Ik kan vast wel helpen hoor.” De labman keek op en keek hem ernstig aan. “Heb je je ooit afgevraagd hoe wij aan die zeldzame pokemon komen? Er is een speciale plek waar je ze kunt vangen.. maar.. daar kom je alleen met een kaart. Maar de kaart is weg. Gestolen. De kluis was kapüt. En ik weet niet waar die nu is. Of wie het heeft meegenomen.” “Oh..” Zei Jean-Pierre, zich realiserende dat hij zich veel te veel op zijn bord had geschept. “Hebt u geen enkele aanwijzing verder? Wie is er allemaal binnen geweest vandaag?” Hij moest toch iets zeggen. Hij kon nu niet meer terug, hoe onbelangrijk hij zich nu voelde. Maar hij was zich er van bewust dat als deze kaart in de verkeerde handen zou vallen, er heel veel pokemon, en kinderen, vervelende ervaringen gingen hebben. En dat was iets wat JP absoluut wilde voorkomen. Hij kon er niet aan denken. Team Rocket met al die starter pokemon.. en dan al die kinderen die daar voor moesten gaan betalen, maar dat niet konden en dan de criminaliteit in gingen voor het geld, om vervolgens te eindigen bij Team Rocket.. en dan uiteindelijk alsnog hun starter pokemon niet te kunnen ontvangen vanwege bezuinigingen. Een kapotte trein. “Wat nou als u bij alle mensen langsgaat die hier binnen zijn geweest, dan ga ik in het bos op zoek naar de professor. Hij is de baas hier, dus misschien weet hij er meer van. We kunnen het net zo goed proberen.” Een beetje met tegenzin knikte de labman. “Vooruit. Maar geen grapjes onderweg. Dit is een serieuze situatie.” Hij wilde heel graag een grapje maken. Maar dat ging hij niet doen. Dus hij besloot maar gewoon te knikken en zo snel mogelijk naar buiten te gaan. Hij stond bijna op het punt om met een denkbeeldig vergrootglas rond te gaan lopen op zoek naar clues. Maar hij schudde het van zich af. Dit was echt veel te serieus om zo lollig over te doen. Dus hij ging gewoon via het pad direct in de richting van het bos. Okay.. nu de vraag.. hoe vind je een professor? Hm, die waren meestal in de buurt van iets interessants. Wat was interessant voor een professor? Hm.. misschien.. nee.. toch niet.. ehm. Hij wist het niet! Hij kon zich totaal niet inleven in de leefwereld van een wetenschapper! Hoe moest hij dit gaan aanpakken! Vervelend zeg allemaal.. die blokkades. Maarja, het had geen zin om te zeuren nu. Enkel acties zouden deze situatie kunnen helpen.. Of beter gezegd ‘verhelpen’.
[Closed]
