Chafed Scarcity

Kiyoko Amari

Er waren twee dingen belangrijk voor de missie die Kiyoko zichzelf had gegeven. Nummer één: Alle Pokémon behoorden aan Team Rocket. Niet veel mensen waren zich hier van bewust. Ze vonden dat het niet zo was, dat Giovanni een gierige engerd was. Niets was echter minder waar. Kiyoko kende Giovanni nog van haar kindertijd en hij was een vriendelijke en gulle man. Het tweede ding was dat sommige mensen Pokémon gratis weggaven. Soms zelfs Pokémon van hoge waarde. De zogenaamde Starter Pokémon waren een goed voorbeeld. In elke regio was er een professor die een groepje kinderen uitzocht en hen een speciale Pokémon meegaf. Kiyoko was nooit het gelukkige kind geweest wat zo’n reis had mogen maken. Ze vond het al fantastisch dat ze nu voor Team Rocket de regio door mocht reizen, al maakte ze zich wel zorgen om haar lichamelijke staat. Tot nu toe ging het gelukkig goed, en ze herkende de signalen als het fout zou gaan. Een beetje staan, rondkijken en praten, zou echter hoogstwaarschijnlijk geen problemen veroorzaken.

Haar opdracht had haar naar Littleroot Town geleid. Dit was waar Professor Birch woonde en waar zijn laboratorium te vinden was. Ze had van tevoren een klein onderzoek uitgezet naar de man. Schijnbaar was hij dol op veldonderzoek en was het zeldzaam dat je hem in zijn lab aantrof. Een afspraak maken zou meer succes hebben. Kiyoko was er echter niet op uit om de professor zelf te ontmoeten. Het enige wat zij wilde was het lab binnendringen en kijken wat voor informatie ze kon vinden over de starter Pokémon. Ze wist dat er breeders waren die deze drie fokten met speciale aanvallen en potential, maar dat was duidelijk te makkelijk. Het lab moest wel een speciale invoer hebben van de wezens en Kiyoko wilde maar al te graag weten wat dat was.

Ze had er geen problemen mee om tussen de gewone mensen te blenden. Niemand zou raar opkijken als ze het lab binnenliep met Izanagi aan haar zijde. De Pokémon kreeg zelfs meer aandacht dan zijzelf, omdat de Alolan variant niet vaak gezien werd buiten zijn thuisregio. Kiyoko was haar oude schoolvrienden nog steeds ontzettend dankbaar dat ze hem voor haar naar Kanto hadden kunnen halen.

Een jong uitziende wetenschapper kwam op haar afgestapt. Kiyoko glimlachte vriendelijk. “Hallo,” begroette ze hem. De man glimlachte terug. “Welkom. Wat een pracht exemplaar heeft u. Kan ik u toevallig ergens mee helpen?” Kiyoko’s glimlach werd breder. Complimenten waren fijn. Geholpen worden was nog fijner. Ze kreeg bijna het idee dat deze jongeman interesse in haar had, maar helaas voor hem maakte hij geen schijn van kans. Ze had een ander doel hier. “Toevallig wel, ja,” reageerde ze nonchalant. “Of eigenlijk weet ik het niet zo zeker.” Ze liet de glimlach van haar gezicht vallen en maakte plaats voor een klein fronsje. “Ik ben op zoek naar drie speciale Pokémon. Als het goed is heeft u wel eens van ze gehoord. Treecko, Torchic en Mudkip. Er is mij verteld dat deze hier worden weggegeven, klopt dat?”

De man keek haar even onderzoekend aan, maar gaf gelukkig gewoon antwoord. “Dat klopt zeker. Die zijn voor beginnende trainers. Heeft u een zoon of dochter die binnenkort aan hun reis begint?” Ah, dat verklaarde de blik. Kiyoko grinnikte. “Oh nee, kinderen heb ik niet… Ik heb mijn handen vol aan mijn Meowth.” Alsof het geoefend was drukte Izanagi spinnend zijn kopje tegen haar been. Met gemak bracht het een glimlach op het gezicht van de wetenschapper. Echter maakte dit al snel plaats voor iets wat op een schuldige blik leek. “Dan ben ik bang dat ik u niet kan helpen. Ze zijn namelijk echt alleen voor de kinderen.” Kiyoko keek hem even schattend aan. Zijn toon en houding zeiden haar dat hij inderdaad spijt had; dat hij haar graag verder hielp. Als ze een beetje langer pushte zou ze er wel komen. “Oh…” begon ze op teleurgestelde toon. “Ik wilde er eigenlijk één voor mijn nichtje, die mag misschien wel binnenkort op reis… Telt dat niet?” Meteen lichtte de man op. Dat was makkelijk. “Oh, maar in dat geval kunt u ze vast wel even bekijken. Ze moet hem wel zelf komen ophalen, natuurlijk. Deze kant op.”

Een brede, vreugdevolle glimlach stond op Kiyoko’s gezicht. Ze was oprecht heel blij met hoe het tot nu toe ging, al had ze eigenlijk ook niet anders verwacht. Over het algemeen was ze sneller geneigd om een kletspraatje te houden dan om te liegen, maar als dit sneller was dan had ze er geen problemen mee. Ze zou deze mensen toch waarschijnlijk nooit meer zien. Al snel kwamen ze aan bij een ruimte met een tafel waarop drie Pokéballs op kussentjes waren geplaatst. Kiyoko keek er geboeid naar. Dit moest Izanagi ook zien. Ze zakte een klein stukje door haar hurken en meteen sprong de zilverkleurige kat in haar armen. Ze aaide hem een paar keer over zijn rug, tot hij begon te spinnen. Daarna keken ze beide weer naar de Pokéballs, waar de wetenschapper nu naast stond. Hij pakte de eerste op en liet wat er in zat er uit.

“Dit hier is Treecko, de grass type starter,” legde hij uit. “Hij staat bekend als de Wood Gecko Pokémon.” Kiyoko wist dat allang. Ze was niet dom. Misschien was het echter maar beter om te spelen alsof ze een domme tante was. “Wat een dotje!” complimenteerde ze de Treecko die was verschenen. Die bloosde en drukte zijn pootjes over zijn ogen uit verlegenheid. De man vervolgde naar de volgende bal, waar een oranje kipje uit kwam. “Dit is Torchic, de fire type starter – ook bekend als de Chick Pokémon.” Een grapje over een chick aan een chick geven lag op Kiyoko’s lippen. “Wat een trots ventje,” zei ze in plaats daarvan. Torchic stak zijn borst naar voren, waardoor hij er nog trotser uit zag. “En als laatste is er Mudkip, de water type.” De lab assistent liet de laatste Pokémon uit zijn bal. Een Mudkip verscheen en schudde zich eens flink uit. “Mudkip wordt ook de Mud Fish Pokémon genoemd.”

Kiyoko knikte geïnteresseerd. Wat fijn dat die man meteen alles uitlegde. Ze hoefde niet eens te doen alsof ze dom was, hij ging er gewoon meteen van uit. “Hoe komt u aan zulke fantastische, gezonde Pokémon?” vroeg ze schaamteloos. Aan de glimlach op zijn gezicht te zien bracht ze hem een beetje in verlegenheid. “Nou, dat is nog een heel proces hoor,” begon hij. “Dat zal ik u maar niet aan uw neus hangen.” Nee! Verdorie! Ze vroeg er toch naar? Dat betekende toch duidelijk dat ze wilde dat hij het aan haar neus hing? “Oh maar ik vind dat soort dingen juist interessant. Ik heb mijn Meowth ook niet zomaar gekregen, hoor,” kaatste ze terug. Ze aaide Izanagi nog eens, deze keer lang en slechts met één haal. De Meowth begreep het teken. Hij kwam wat overeind in haar armen en liet Kiyoko hem op de grond zetten. Eén aai betekende tijd voor actie. Misschien konden ze nog één van die starters mee snoepen terwijl die domkop aan het praten was.

“We hebben een paar leveranciers, eigenlijk. Elk moet voldoen aan een bepaald keurmerk voor de babies geschikt zijn voor beginnende trainers. Daarnaast halen we ze soms ook uit het wild, op locaties die voor veel trainers niet toegankelijk zijn. Dat willen we zo houden om de natuur daar niet te verstoren. Elke starter gaat ook nog door een speciale keuring om te kijken of ze niet agressief of op een andere manier onhandelbaar zijn. Normaalgesproken is die keuring genoeg. Echter geven we ze de laatste tijd ook wel eens een extra training, omdat we anders niet genoeg starters binnen krijgen.” Hey, dat was interessant. Niet alleen had hij prijsgegeven dat ze Pokémon uit het wild konden halen, maar ze hadden schijnbaar ook nog eens problemen met de levering. Waar Kiyoko misschien nog wel het meeste interesse had waren de leveranciers. “Leveren ze alleen aan jullie? Want dan kan ik me haast niet voorstellen dat er schaarste heerst,” vroeg ze. De man schudde zijn hoofd. “Nee, dat is het probleem. Er is een hele markt voor egg-moves en potential die veel meer oplevert dan zo’n liefdadigheids lab. Ze krijgen van ons niks en we stellen ook nog eens hele strikte eisen aan de starters. Geen eggmoves. Geen potential. Een goed karakter. Veel van onze leveranciers haken af omdat vooral die eerste twee punten lastig zijn voor ze, en we willen natuurlijk niet alle wilde Pokémon kapen…”

Tijdens het praten was Izanagi aan het kijken of hij vast iets mee kon pakken. Onderzoekend liep hij een rondje om de tafel met de Pokémon erop heen. Het was vrij hoog, maar hij kon ook hoog springen. Hij zakte door zijn poten in concentratie en lanceerde zichzelf toen naar boven. Zijn pootjes raakten met een dof geluid de rand van de tafel. Zo stil hij maar voor elkaar kreeg klom hij verder te tafel op, de rare blikken van de drie Pokémon negerend. Goed, welke kon hij het beste eerst meenemen? Dat kuiken zag er vanaf dichtbij wel erg interessant uit eigenlijk…

De wetenschapper draaide zich om om naar zijn starters te kijken, waardoor hij ook Izanagi in het vizier kreeg. “Hey, dat is niet de bedoeling,” merkte hij op. Hij liep op de tafel af en deed een poging om de Meowth te verjagen, maar die vond dat niet leuk. Hij greep één van de Pokéballs vast en siste naar de man, waarna hij alsnog naar beneden sprong. Zelfs Kiyoko keek hier van op – al was dat grotendeels acteren. “Izanagi! Het is al goed, hij wilde je niet laten schrikken.” Ze hurkte neer en hield haar handen uitnodigend voor zich. “Geef die bal maar terug, die heeft deze arme man nodig…” Izanagi keek haar vuil aan. Langzaam stapte hij naar haar toe en liet hij de bal in haar rechter hand vallen. “Dank je wel, Izanagi.” Kiyoko aaide hem over zijn kop. Hij kalmeerde. Ze pakte hem weer in haar armen en overhandigde de bal aan de lab assistent. “Sorry voor zijn gedrag… Die Pickup ability is soms echt een vloek.” Ze grinnikte om de stemming wat te verzachten. Gelukkig werkte het. Echter leek hij ook wat nerveus te zijn. De actie van Izanagi was niet handig geweest. Kiyoko vergaf het hem. Immers waren ze pas net bij Team Rocket en moesten ze nog wennen aan het echt bestelen van mensen. Voor nu namen ze geen Pokémon mee, maar wel informatie. Hopelijk kon iemand iets met deze informatie.

“Dank u wel dat u mij deze Pokémon heeft willen laten zien. Volgens mij is het tijd dat ik ga,” zei Kiyoko. De man leek nog in tweestrijd en daarom nam zij het initiatief om te vertrekken. “Ja. Graag gedaan. Hopelijk heeft u een keuze kunnen maken voor uw nichtje.” Ohja. Haar nichtje. Kiyoko’s glimlach keerde terug. “Oh, zeker! Ze gaat het heel leuk vinden om haar starter te krijgen, dat weet ik nu al.”

De man keerde de drie Pokémon terug en begeleidde haar weer naar de uitgang. Er werd niet veel gesproken. Kiyoko was totaal niet bang dat ze har cover kwijt was. Meowth waren nou eenmaal wat ondeugend, zeker als ze zo’n enorme trots hadden als de Alolan variant. Die van haar was ook nog eens kleptomaan. Ze kon niet wachten om dat talent in te zetten voor Team Rocket. Voorheen was het een vloek geweest, maar nu zou het eindelijk van pas komen. Nou ja, vandaag dus duidelijk nog niet.

Bij de uitgang stopte Kiyoko en draaide ze zich om naar de man die haar had geholpen. “Nogmaals bedankt. Het is me duidelijk dat u niet vaak uitzonderingen als deze maakt, dus ik waardeer het echt enorm. Ik kan niet wachten om jullie Pokémon aan mijn familie te kunnen geven.” Ze glunderde. Wat bijzonder om de organisatie haar familie te mogen noemen. Het was de perfecte dekmantel. Dat bleek meteen omdat de wetenschapper echt totaal niet door had dat ze maar met hem aan het spelen was. “Echt, graag gedaan. Welke het ook wordt, volgens mij komt deze Pokémon wel in goede handen terecht.”  Oh, zeg dat wel meneer. Zeg dat wel.