So much to worry about

Hij had nog zo getwijfeld. Gaan? Of niet gaan? Vooral met het nieuwe ei waar hij zich moest ontfermen, was het feit dat hij weg was van de ranch een nog groter probleem. Agh... Het maakte hem gek. Hij moest bijna alles doen op de ranch, niet te vergeten dat hij ook nog het huishouden moest doen en alles moest regelen. Dat hij soms stoom af moest blazen, was dan misschien niet zo gek. Of wel? Was hij gek? Was hij een gek die zich niet goed gedroeg en altijd schuld bij zich draagde? Schuld bijdraagde, dat wel. Dat was zeker. Ookal verzekerde Lyan van niet, hij was het zat dat iedereen hem een geluksvogel noemde. Want zo voelde hij zich totaal niet. Hij voelde eerder ongeluk dan geluk, als hij eerlijk was. Mensen vonden hem een geluksvogel, omdat hem niks overkomen was, dat hij nog leefde, dat het goed was dat hij toen niet thuis was... Maar hij dacht er zelf zo erg anders over... Hij wilde dit niet. Zijn ouders waren overleden, Lyan was blind... en hij? Hij had niks. Omdat hij koppig genoeg was om niet naar huis te komen die ene dag. Omdat hij dacht dat het niet erg was als hij een nacht niet thuis kwam. Omdat hij dacht dat alles wel oke zou zijn de volgende dag... ... Niet dus. Totaal niet dus. Hij werd gebeld, diezelfde avond. Huis, afgebrand. Ouders, dood. Lyan, in het ziekenhuis. Ookal had hij nooit een goede band met Lyan, het was wel zijn twinbroer. Ondanks dat dat niet goed zichtbaar was, omdat hij zijn haren rood had geverfd en niet blond had gelaten. Ook was hij iets groter dan zijn twin, waardoor het ook weer minder zichtbaar was en mensen hem eerder zagen als een grote broer van de ander. Terwijl Lyan toch wel iets ouder was dan hem, maar veel scheelde het niet! Naja... De band tussen hem en Lyan liep niet goed, al snapte hij nooit waarom. Hij probeerde het altijd wel... Hij had het altijd al geprobeerd. Hij probeerde altijd een goede band te krijgen met zijn broer waar hij altijd zo naar op keek... ... en toen was hij blind, waren ze alleen nog maar met z'n tweeën en de pokémon die ze hadden gevangen en ontvangen. Blind, narriger dan ooit, maar nog nooit hadden ze zo op elkaar moeten steunen. Al ontkende de ander dat zo hard. Het liefste zou de ander hem waarschijnlijk achterlaten en hem inwisselen voor hun ouders. Al zou de jongen dat niet hardop zeggen, waarschijnlijk zou hij dat wel diep van binnen denken. Niet alleen dat, de growlithe die de jongen had ontvangen vond hij niet goed. Te druk. Te onbehouden. Te... speels. Niet goed om Lyan te begeleiden. Hij rende steeds weg, de verkeerde kant op... Nee, het was niet handig. Hij moest de organisatie gaan bellen, of ernaar toe gaan, om het erover te hebben. Hij vond het niet door de beugel gaan dat ze die Growlithe zo slecht hadden opgevoed. En dan kwam het volgende mysterie. Hij had een ei gevonden. Niet zo'n paasei, die veel kinderen kregen omdat het pasen was, gemaakt van verschillende smaken chocolade wat te vinden was in de winkel. Of een ei die een kip legde, om te eten. Oh, dat was nog een goed punt, hij moest nog boodschappen doen ook. Agh. Zoveel te doen en zo weinig tijd in zijn uppie. En dan hadden ze nog geluk dat ze tot nu toe nog maar twee ponyta's hadden, waarvan een Shiny in zijn bezit; Levi the Great. Als ze er straks meer hadden had hij echt meer hulp nodig. Misschien kon hij wat rangers gaan vragen om te helpen, of misschien wat mensen huren om te helpen met het verzorgen van de pokémon op de ranch. Agh. Zoveel om te doen. Zoveel om te doen. Het was leuk, dat wel. Maar niet wat hij orgineel had gepland. Eerst wilde hij net zoals al die andere jonge kinderen op reis, door verschillende regio's. Het feit dat Lyan nu blind was en zijn ouders dood, liet hem beseffen dat hij hier en nu nodig was, dat hij geen tijd had om lang te verdwijnen. Totaal niet, eigenlijk. Hij snapte dan ook niet wat hij nu hier deed. Hij had Lyan alleen gelaten en Arceus, hij hoopte zo erg dat de jongen het huis niet in de fik had gezet of zichzelf had vergiftigd. Misschien moesten ze maar een schoonmaakster gaan aannemen. Die ook kon koken. Dan kon hij zich totaal op de ranch richtten samen met Lyan. Want zo was de ranch immers ontstaan, Lyan zou dan niet zo veel... 'erge' dingen kunnen doen. Het was veiliger dan rondreizen met de jongen. En hij kon hem goed in de gaten houden, dat niet vergetende. Hij aaide het ei in zijn armen even, wat moest hij hier nu mee doen? Het was gewoon achtergelaten voor zijn huis, een pokémon ei. Moest hij het houden? Het aan de rangers geven? De eigenaar zoeken? Hij wist het gewoon niet. Het was moeilijk. Hij wist niet eens wat voor pokémon erin zou zitten en wanneer het zou uitkomen en... Arceus... Hij was bang voor wat erin zou zitten. En als het uit zou komen, zou hij het dan mogen behouden? Zou hij het dan als zijn pokémon mogen zien? Wat als hij het niet kon opvoedden en faalde als breeder? Wat zou hij Lyan dan moeten vertellen? 'Sorry, ik kan dit niet, je zal het alleen moeten doen'? Nee, dat kon hij de arme jongen niet aandoen. Dan was hij echt harteloos, al zei hij het zelf. Hij wreef over zijn voorhoofd en zuchtte even, het ei op zijn schoot. Het was best raar... Hij zat gewoon op een bankje, te peinzen over dingen die allang waren gebeurd en te twijfelen over zichzelf. Zoveel vrijheid had hij immers niet meer, hij moest altijd wel iets in de buurt zijn van de ander. Al had Lyan daar wel andere bedenkingen over en wilde alles zelf in de hand houden. Ookal ging dat dus echt totaal niet. Hij zuchtte even diep en sloot zijn ogen. Hopeloos. Hij was volledig hopeloos.

Note 1; Eerste post Kate Griffin
Nore 2; Levi the Great moet nog over gezet worden, dat daar geen verwarring over is :")
Note 3; 1037 woorden

Ze rende een shiny Scolipede achterna, waarom rende ze een shiny Scolipede achterna? Kate deed haar best om Belladonna bij te houden, maar de pokémon was gewoon te snel. Vandaag was Bella er eindelijk in geslaagd om het blauwe ei te stelen en rende er nu pesterig mee weg. Wel voorzichtig natuurlijk, want ze had wel door gekregen dat dit ding breekbaar was. Maar haar trainer was nog steeds ongerust dat ze het zou opeten, aangezien ze een geboren jager was en zo. Maar dan kwam ze in problemen met Tara en de Flygon was niet bepaald zwak. Voor nu rende ze maar door de stad! Kate liep toch een heel stuk achter. De Ranger was wel blij dat de Scolipede het ei niet in de natuur had gestolen, want dan zou de pokémon helemaal geen rekening houden met de omgeving en haar gewoon ver achter zich laten. Tara zat jammer genoeg nog in haar pokéball, anders had ze die wel op haar teamgenoot afgestuurd. Maar er was geen tijd om de Flygon tevoorschijn te laten komen en ze moest maar zorgen dat ze de Scolipede niet uit het oog verloor. Wat onmogelijk was als je hun snelheid en uithoudingsvermogen vergeleek, dat was Bella's sterke punt.
De Scolipede leek eindelijk een beetje moe te worden van haar spelletje, na ongeveer vijf minuten haar trainer laten zwoegen minderde de pokémon vaart en keek naar achteren. Waar was Kate eigenlijk? Ze liep een heel stuk achter, maar dat had ze al verwacht. Rustig sjokte de pokémon verder, het ding in haar mond was eigenlijk best vervelend. Haar oog viel op iemand met even rood haar als haar lichaam. Nieuwsgierig wierp de Scolipede een betere blik en ontdekte nog zo'n ei-geval op de schoot van de jongen. Voorzichtig zette de pokémon een paar stapjes dichterbij, wat was er zo bijzonder aan deze dingen? Waarom had iedereen ze opeens? Met haar eigen ei onhandig in haar bek boog de gigantische pokémon wat naar voren, wat was er zo leuk aan deze dingen?

Onzeker keek Bella de trainer aan, nu had zij opeens zijn aandacht. Ze overwoog voor een moment om vijandig te reageren, maar met het ei in haar bek ging dat moeilijk. Bovendien zou ze waarschijnlijk weer een preek krijgen van haar teamgenoot én trainer en daar werd niemand blij van. Dan maar laten. Stil keek de Scolipede naar het ei, want dat was waar zij geïnteresseerd in was. Deze was rood! Misschien werd het ook tijd om het ei wat ze zelf droeg neer te leggen. Voorzichtig boog de Scolipede zich naar de bank en liet het ding vallen. Het blauwwitte ei ging, Arceuszijdank, niet kapot en bleef op het bankje. Bella zakte door haar poten en ging gemakkelijk op de grond liggen, nu ze haar interesse voor het vogelei had verloren kon ze verder naar de volgende!

Een Scolipede achtervolgen is niet leuk. Vooral als je een ei had om voor te zorgen en dat werd gestolen. Kate had het rennen opgegeven en liep nu vermoeid de straat af. Zo moeilijk was het niet om een shiny Scolipede te missen, gezien de grote van de pokémon. Het duurde dan ook niet lang of ze ontdekte het beest liggen.. naast een bankje.. met haar blik op een ander ei.. wacht, wat was er met haar ei gebeurd? Bezorgd kwam Kate dichterbij, als Bella het had laten vallen! Nee.. het lag op het bankje en zat onder.. "Aw, Bella, dat is walgelijk," bracht Kate met lichte afschuw uit, hopelijk was Scolipede-spuug niet giftig. Want als er nu een of ander gehandicapte pokémon uit zou komen.. of in het ergste geval helemaal niks. Ze had zo een idee dat bijna alles aan Scolipede giftig waren en dat was geen goed teken. De Ranger klikte haar schoudertas open en zocht naar iets waarmee ze het ei kon schoonmaken, want dit wilde ze niet ronddragen. Hopelijk had ze iets..

Oké, ze had dus niks bij haar. Hulpeloos keek Kate naar het ei, dit was echt.. geweldig. Bella leek het wel grappig te vinden en keek haar trainer geamuseerd aan. Het meisje was echter niet echt in de stemming om de Scolipede aandacht te geven en probeerde te bedenken wat ze nu moest. Er wapperde iets rood voor haar gezicht. "Wil je mijn zakdoek lenen?" Verbaasd keek Kate naar de jongen die haar zijn rode zakdoek aanbood. Er had iemand gezeten.. op het bankje.. de hele tijd.. ze had hem niet echt opgemerkt, oeps. "Als je het niet erg vind," mompelde ze met een blik op haar blauwwitte, en nu ook paarse, ei. Voorzichtig nam ze het ding aan en begon, na een moment aarzelen, met het schoonmaken van het ding. Gelukkig was het niet heel veel, het was alleen.. vies. Toen het ei zo ongeveer gifvrij was hield Kate op en bekeek het rode ding in haar handen. Nu was er iets anders wat moest worden schoongemaakt. Dit was de laatste keer dat ze haar Scolipede onderschatte. "Sorry," verontschuldigde ze zich bij de jongen. "Is er iets waarmee ik het kan goedmaken." Na ze zijn zakdoek had gebruikt om haar met gif bedekte ei schoon te maken kon ze hem beter wat aanbieden, toch? Helemaal naar Fortree vliegen om het ding te wassen was niet echt een mogelijkheid..

"Das waar," mompelde Kate met een blik op het ding in haar hand, het gif zou er wel uit trekken.. hopelijk. Ze wist er niet erg veel van, maar voor nu zou ze het maar terug geven. De jongen ging verder dat ze anders kon langs komen bij de opening van zijn, en zijn broer's, Daycare. "Een race," herhaalde Kate met een blik op haar Scolipede. "Bella zou het vast leuk vinden.. al is het misschien niet het beste idee." Om de gigantische pokémon mee te laten doen aan een race.. waarschijnlijk zou de Scolipede niet eens eerlijk spelen, soms leek ze echt een Darktype. Het was beter om Bella gewoon onder controle te houden, wat moeilijker was dan het al leek. Soms was de Scolipede echt de perfect luisterende pokémon en soms.. niet. "Ik ben trouwens Kate," stelde het meisje zichzelf voor en wees daarna naar haar Scolipede. "En dat is Belladonna." Toen realiseerde ze zich dat ze nog steeds haar min of meer schone ei vast had en klikte haar tas weer met een hand open. Ze had zo'n leuke koker gekregen, waarom er nu geen gebruik van maken? Zodra ze haar ei in het ding had ging ze ook op het bankje zitten, voorzichtig om niet de paarse vlek aan te raken, ze had nog niet al haar energie terug van het rennen.

"Weet je al wat het is?" vroeg Kate met een blik op het ei. Het kon misschien een beetje overkomen als een domme vraag, aangezien hij Breeder was en alles.. maar zij wist ook niet wat er in haar ei zat, dus waarom niet vragen? Ze was er in elk geval zeker van dat het een Firetype was, de rode kleur leek niet echt bij een Bugtype te horen. Maar aan de andere kant.. je had ook Larvesta. Die was beiden. Ingewikkeld, al die types en soorten. Ze hield het liever bij de pokémon die ze kende. "Waar is de Daycare dan precies?" besloot Kate te vragen, aangezien ze er anders niet echt veel mee kon. En het was ook handig om te weten wanneer het gebeurde.. één ding tegelijk, het was niet zo alsof ze een tijdlimiet had. Hoewel.. later zou ze wel nog moeten werken, maar dit zou vast geen uren in beslag nemen.

Een achtergelaten ei.. wat triest, het was altijd jammer om te zien dat sommige gewoon onverantwoordelijk met zoiets kostbaars omgingen. Kate keek naar haar eigen ei en was blij dat ze het niet meer moest aanraken bij het zien van de.. resten. Thuis zou het een bad krijgen! "Ik eh.. weet dat het van een vogel is," mompelde ze met haar blik op de blauwwitte tekeningen van het ding. "Maar ik ben niet zo'n expert op het gebied van vogels." Ze moest eigenlijk niet veel van de geveerde dieren hebben. Niet dat ze een hekel had aan de pokémon of dat ze er niet voor zou willen zorgen, maar aangezien ze niet zo van vliegen hield en dat het voornaamste was wat vogels deden.. geen perfecte match. Maar er waren ook niet-vliegende vogels, misschien kon ze daar eens naar kijken als ze het zou overwegen. Kate boog zich richting Bryan toen die een stuk papier open vouwde. "Ik denk dat ik het wel vind vanuit de lucht," mompelde ze met een blik op de kaart. Ze hield niet van vliegen, maar waardeerde het wel. Vanaf de rug van Tara was het zicht geweldig! Misschien moest ze eens proberen het leuker te vinden, zou haar leven een heel stuk makkelijker maken.

Zijn broer? Kate keek Bryan kort aan, moest vast fijn zijn als je familie had. "Klinkt alsof jullie een goede band hebben," glimlachte ze met haar gedachten bij haar lege herinneringen. Je hoorde altijd over rivaliteit tussen broers en zussen, maar vaak hadden ze toch wel een goede band.. meestal. Maar aangezien Bryan zo over zijn broer sprak moesten ze vast close zijn. Zij was enigst kind, maar zelfs als ze meer familie had gehad zou die misschien zijn omgekomen in het ongeluk. Nu moest ze het doen met haar twee trouwe pokémon, die waren net familie. Vooral Tara, als je een pokémon zag opgroeien vanuit het ei bracht het je zeker een sterke band.