So much to worry about

Kate was stil voor een moment, dat was heftig. "Dat moet moeilijk zijn," mompelde ze toen ze weer de moed had gevonden om wat te zeggen. En dan bedoelde ze niet alleen het zorgen voor iemand die blind was, maar ook dat je jezelf niet meer als eerste prioriteit kon zien. En dan moest blind zijn ook vreselijk zijn, vooral voor iemand die vroeger wel kon zien. "Ik kan me niet voorstellen hoe zoiets is," zei Kate glimlachend met haar blik op haar voeten, al was het wel een trieste glimlach. "Maar ik ben mijn ouders en pokémon verloren in een auto-ongeluk, samen met al mijn herinneringen." Ze wist niks meer.. niks van voor ze wakker was geworden in het ziekenhuis een jaar geleden. Ze had geen echte familie meer, want wat maakte familie? Het was niet alleen een bloedband, toch? Het was ook je herinneringen samen. Kate staarde naar haar voeten, ze voelde zich zo onverbonden met haar vergeten verleden. Tara en Bella waren meer familie dan de mensen die ze alleen in foto's had gezien.

Opeens werd ze geknuffeld en gerustgesteld. Geen reactie die ze normaal kreeg, maar ook niet onprettig. Kate zuchtte en keek op van haar voeten, 'dat sucks' was een goede reactie. Het vatte zo ongeveer alles samen. "In het begin wel," mompelde Kate met de gedachten aan het weeshuis waar ze een tijdje had moeten doorbrengen. Zij kon het niet helpen dat ze zeventien was geweest! "Maar het is alweer een jaar geleden en ik heb me erbij neergelegd," voegde ze er wat optimistischer aan toe. Depressief blijven had geen nut, nu ze als Ranger werkte had ze genoeg om mee bezig te zijn. En aangezien ze er niks aan kon veranderen, tenzij ze een Celebi vond, waarom ermee bezig blijven? Het was niet alsof het beter zou worden, en nu was ze gelukkig. Meer kon ze niet vragen, toch?

Ze werd weer losgelaten, rustig luisterde Kate naar wat Bryan te zeggen was. "Moet moeilijk zijn," mompelde ze nadenkend. "Blind zijn." Niks kunnen zien was vast vreselijk, ze kon het zich niet voorstellen. "Je moet je niet schuldig voelen," Kate keek Bryan aan. Schuldgevoel was het ergste wat je kon hebben, maar als iets was gebeurd kon je er ook niks meer aan veranderen. Je moest ermee leren leven. En natuurlijk was het makkelijk om te zeggen, maar het knaagde vaak aan mensen. 'Als ik dit had gedaan..' of 'was ik maar niet..', dat soort gedachten hielpen niet. Je moest je leven weer oppakken en verder gaan.. voor zover het ging.

"Dat moet je niet zeggen," reageerde Kate zachtjes. "Mensen zeggen vaak dat ze wat op het moment denken, maar stel je voor als je echt thuis was geweest. Dan had hij helemaal niemand meer gehad." Blind en alleen, nog een tikkeltje erger dan alleen niks kunnen zien. Je kon niks veranderen aan het feit dat het ongeluk was gebeurd, maar de toekomst wel. "Als je hem blijft ondersteunen zal het uiteindelijk wel beter worden," mompelde Kate met een blik op haar Scolipede. Bella was in het begin ook onhandelbaar en schuw geweest, maar nu was ze een.. nou ja, niet sociale, maar minder grumpy dan eerst. En ze viel geen random dingen meer aan, dat was ook een verbetering. "Hebben jullie daarom een Daycare opgericht?" vroeg Kate terwijl ze een blik op het rode ei wierp. "Om.. het makkelijker te maken?" Niks zou het echt makkelijker maken dan als je het uiteindelijk zou accepteren, maar dat was moeilijk. Accepteren dat er niks was wat je kon veranderen. Maar als je iets te doen had hielp het. Wist ze uit ervaring, al had zij niet iemand gehad waarmee ze haar pijn had moeten delen. Misschien was dat ook beter, zo hoefde niemand haar last te dragen.

Het was veiliger.. Kate wist niet hoe een Daycare precies veiliger was, maar de twee pokémon die zij had waren ook twee grote monsters. "I guess," mompelde Kate met haar blik nog steeds op het ei. "Wat voor Daycare is het?" Je had veel verschillende soorten van daycares. Daycares die zich richten op kracht of één bepaalde soort, daycares die gezelschapspokémon fokten of juist voor het gevecht. Veel verschillende opties dus. Hoewel ze zelf geen pokémon van een Daycare zou kopen, ze zou sneller naar het asiel gaan, vond Kate het altijd wel leuk om zulke plekken te zien. Mits de pokémon goed werden behandeld. Maar zo een hele gemeenschap met pokémon.. zij had alleen Tara en Bella.. en een ei. Haar boomhuis was toch niet groot genoeg voor veel pokémon en ze had niet de tijd of het geld, of het geduld. Veel bewondering voor Breeders dus, al vond Kate het zonde dat mensen vaker naar Daycare's gingen dan een asiel. Maar aan de andere kant, soms was het nodig. Sommigen hadden die speciale begeleiding nodig die wilde pokémon niet altijd konden bieden.

"Klinkt interessant," reageerde Kate oprecht. Het was een hele mond vol, maar het klonk echt alsof ze hun best deden. Of Bryan in elk geval, ze kende zijn broer niet, dus dat was moeilijk in te schatten. "Eerlijk gezegd kan ik me niet zo goed inleven in het leven van een Breeder," mompelde de Ranger met een blik op de wolken. "Ik bedoel, het lijkt me een leuk beroep, maar.. ik weet niet, het is niks voor mij." Voor jonge pokémons zorgen.. de dieren verkopen.. dat was gewoon niks voor haar, zij was het type dat zich aan pokémon ging hechten. Bovendien zou ze nooit genoeg geduld hebben met de jonge pokémon, Tara had haar ook gek gemaakt als babyTrapinch en dat was er maar één geweest. Hoe moest dat als je er vier tegelijk had? Al die beesten die aan je meubels zaten en nog niet zindelijk waren. Het was een grote nachtmerrie voor haar. Kate wierp een blik op haar eigen ei en overwoog of het wel een slim idee was geweest mee te doen aan het project. Maar hé, het was niet alsof ze de babypokémon móést houden.. toch?

Tja, het was even om het allemaal te vertellen, maar hij was er zeker trots op. "Klink interessant," klonk er oprecht van het meisje, waardoor hij breed glimlachte. Het was duidelijk zichtbaar dat hij trots was op zijn werk, die hij samen met zijn broer verrichtte. "Eerlijk gezegd kan ik me niet zo goed inleven in het leven van een Breeder," mompelde ze even, waardoor Bryan even naar haar keek. Het was voor de meeste mensen ook best wel lastig als hij er zo over na dacht. "Ik bedoel, het lijkt me een leuk beroep, maar.. Ik weet niet, het is niks voor mij." Klonk er even van het meisje af, waardoor hij even grinnikte. "Dat dacht ik eerst ook over mezelf." vertelde hij met een zacht glimlachje tegen het meisje, waarna hij naar het ei keek. "Ik wilde alle gyms vroeger verslaan, maar nu ik een daycare heb... Eigenlijk is alles daarmee verdwenen." sprak hij met een rustig glimlachje, waarna hij weer naar haar keek. Het was een fijn bestaan, vond hij zelf dan. Het was rustig... En tja... Toch wel vredig. "Ik ben tevreden met mijn leven, om het zo maar te zeggen." sprak hij grinnikend.

"Dus je doet geen gyms meer?" vroeg Kate nadat Bryan had verteld over zijn Breedersleven. Iedereen leek gyms te doen, maar sommige mensen hadden het gewoon te druk.. of misschien was hij in de toekomst iets van plan? Geen idee, maar de league uitdaging proberen leek zo normaal dat het bijna raar was als iemand er niet aan mee deed. Van de jonge mensen dan, ouderen hadden het vaak al geprobeerd of hadden een serieuze baan. "Ben je van plan om ze ooit te doen?" vervolgde het meisje haar vraag. Gyms was altijd wel zo'n onderwerp waar ze makkelijk over kon praten, het was ook best interessant..

"Dus je doet geen gyms meer?" klonk er van het blonde meisje af, waardoor Bryan even glimlachend naar haar keek. "Nope." sprak hij met een rustige glimlach tegen haar. Het was meer... Vroeger wilde iedereen het doen.. en hij was erin mee gegaan. Maar eigenlijk, nu hij wat ouder was, hij snapte niet wat er zo leuk aan was. Naja... Niet meer. "Ben je van plan om ze ooit te doen?" klonk er van haar af, waardoor hij even na dacht.. Heh.. Dat was eigenlijk een best goede vraag. "Ik denk het niet." sprak hij met een glimlachje tegen haar, waarna hij zijn ogen even sloot om te genieten van het zonnetje. "Ik heb het niet nodig." sprak hij met een glimlachje. "Ik ben nu al tevreden met wat ik heb bereikt."

"Kan ik begrijpen," mompelde Kate toen Bryan aangaf dat hij dat niet van plan was. Met alles waar hij aan moest denken waren gyms vast het laatste waar hij zorgen aan wilde. Bovendien was het niet verplicht. "Ik ben begonnen aan de Hoenn league," begon Kate met een blik op Belladonna. "Ik werk als Ranger en het is een goede krachtmeting. Ik bedoel, mijn pokémon moeten fit blijven." Tara en Bella waren echt twee monsters, vooral de Flygon was erg sterk. Met alle TM's die de pokémon had geleerd had ze voor elk type wel een goede tegenaanval. Waarschijnlijk. En in daarbuiten was ze ook niet zwak. "En Tara en Bella vinden het altijd wel leuk om te doen, vooral Bella hier," glimlachte Kate met een gebaar naar de Scolipede. Bella was een echte vechtersbaas, als ze eenmaal in een gevecht zat, of boos was, ging ze voluit. Een echte Scolipede, met alle moeilijkheden en agressiviteit.