Mister can I help you

Geruisloos liep de man door het grottenstelsel heen. Volgens het bordje bij de ingang was dit de Reflection Cave, een grot die zijn naam tenminste nog een beetje eer aan deed. De wand van de tunnel waar hij nu in rondwandelde leek net één grote natuurlijke spiegel. En toch wist hij zelfs hier nog de schaduwen te vinden. Hij liep altijd in de schaduwen, en met zijn donkere kleding en lange gestalte zou je bijna nog denken dat hijzelf een schaduw was. Een schaduw die bewoog zonder persoon. De hoed die hij altijd droeg verborg zijn gezicht en het enige wat altijd goed zichtbaar was waren zijn rode kijkers die er onderdoor leken te gluren.
Darius was onderweg naar Shalour City, omdat het een havenstad was en er veel toeristen waren die hij kon gebruiken als slachtoffers voor zijn geweldige toverkunsten. Hij en Murphy bedachten altijd wel wat nieuws om mensen mee op te lichten. Zo had hij sinds een tijdje zijn eigen fokkerij opgericht in een kraakpand in Lumiose City. Want je zou eens moeten weten hoeveel geld er verdiend kon worden met het verkopen van pokémon voor een pittige prijs aan onervaren trainers. Zeker als je nog een beetje zeldzame had, en anders zou hij er wel voor zorgen dat mensen gingen denken dat ze een zeldzame pokémon in hun bezit konden krijgen.. voor een kleine vergoeding natuurlijk. Daar deed hij het immers voor. Het was zijn manier van leven, mensen oplichten. Het was de enige bron van inkomen waarmee hij zichzelf en zijn team kon onderhouden.
Zo oplettend als hij was hoorde hij een geluidje in het gangenstelsel, gevolgd door een andere gestalte die zichtbaar werd in de reflectie van de muren. Darius stapte uit de schaduwen en keek vanonder zijn hoed naar de persoon. “Kijk nou eens wie we daar hebben,” sprak hij met zijn diepe stem terwijl zijn rode ogen strak op de bekende persoon waren gericht en geen seconde van hem afweken. Hij had het pad van de ander niet geblokkeerd, hij stond enkel aan de zijkant, nog half in de schaduwen.

Darius was best wel goed met gezichten, en iemand die tot zijn eigen familie behoorde wist hij er zeker wel uit te halen. Ondanks dat hij de ander niet zo vaak had gezien en het waarschijnlijk al aardig wat jaren was dat ze elkaar hadden gezien, herkende de ander hem nog wel. “Chester,” zei hij op zijn beurt toen de ander zijn naam uitsprak. Het was niet dat hij nu zoveel zin had in een gesprek, hij was niet echt het type wat veel gaf om zijn familie. Het enige wat voor hem belangrijk was, was geld en het doorzetten van zijn plunderende levensstijl.
De ander vroeg of het hem in Alola wat te warm was geworden. Een minuscule grijns vormde zich om zijn lippen, iets wat de ander toch niet zo goed kon zien vanwege de schaduwen die zijn hoed over zijn gezicht lieten vallen. “Dat is een goede benaming voor het dilemma wat ik had, ja,” zei hij kalm terwijl hij een keer traag knikte met zijn hoofd. Ja, te warm onder zijn voeten was het hem daar inderdaad geworden toen hij een beetje te berucht aan het worden was onder de bevolking. Hij werd herkend op straat als een bedrieger, en dat moest hij niet hebben als hij wilde dat zijn zaken goed bleven lopen. “Werd het jou soms een beetje te koud in Snowpoint?” vroeg hij rustig. Ondanks dat hij de jongen nooit vaak had gezien, wist hij wel waar diens ouderlijk huis stond.