Uhm.. Help?

"Lodewijk, kom hier!" Haar stem weergalmde langs de muren van de grot, terwijl ze toekeek hoe de Litten verder de grot in rende. Ze zuchtte zachtjes en greep haar stok vaster in d'r hand, terwijl ze voorzichtig naar binnen liep. Deze grot was gelukkig niet zo heel erg donker van binnen, doordat de binnenkant aan alle kanten het licht dat binnen kwam reflecteerde. Zo kon ze duidelijk zien dat haar pokémon steeds dieper en dieper de grot in rende. Ze kon hem nooit te pakken krijgen op deze manier en hij was zelfs al buiten de radius dat ze 'm niet meer terug kon roepen. Als ze haar andere pokémon erop af zou sturen had ze een groter probleem, aangezien ze dan twee pokémons kwijt was geraakt in één dag. Het meisje zuchtte eventjes, terwijl ze verder naar binnen strompelde. Vandaag was echt weer zo'n dag dat alles fout liep. Geweldig.

[+Een Walter account dat niet Flynn heet <3]

Het lopen ging stroef, nu was dat altijd wel het geval, maar de weg hier was ruw en oneven, waardoor ze haar staf niet goed neer kon zetten. Ondertussen was ze nog steeds enig spoor bijster van waar haar pokémon heen was en inmiddels was ze ook al weer zo ver de grot in dat ze ook haar eigen weg kwijt was. Ze haatte dit, ze moest haar pokémon echt beter gaan opvoeden hiervoor. Een kleien zucht rolde over haar lippen heen en eventjes gleed haar ene hand over de pokéball van Hunter heen. Ze had geen idee of de Turtwig zou kunnen helpen, maar hij zou in ieder geval wel voor iets van gezelschap kunnen zorgen. Met een witte flits kwam de kleine turtle pokémon op de grond terecht ... en verloor z'n evenwicht, waardoor hij een kleine heuvel af rolde en op z'n rug terecht kwam. "Hunter!?" riep Victoria naar beneden toe. Ze vervloekte zichzelf en deed een poging om sneller naar beneden te lopen om haar pokémon te gaan helpen.

Nog steeds zachtjes vloekend deed het meisje een poging om naar beneden te komen. Vandaag was echt zo'n dag dat alles mis liep en ze haatte die dagen. Het liefst bleef ze dan gewoon in bed liggen, maar lopen hielp het meeste tegen de constante pijn die ze in haar benen voelde. Ondertussen lag Hunter onderaan de heuvel een onmogelijke poging te doen om overeind te komen, waarbij hij een zacht piepend geluid liet horen.
Victoria was zo druk bezig met zichzelf de huid vol te schelden, met zo ongeveer elk scheldwoord dat ze kon, dat ze niet eens in de verte een andere stem had gehoord. Voor nu moest ze gewoon de heuvel af zien te komen, wat nog enigszins lukte, zodat ze haar pokémon kon helpen.
Eenmaal beneden zakte ze door haar knieën heen, waardoor ze een sissend geluid liet horen, en hielp haar pokémon overeind. "En nu voorzichtig zijn, oké?" zei ze tegen haar Turtwig, die verdrietig zijn kopje liet hangen. Hij keek al snel weer op en rende spontaan weg, in de richting van een donkerder deel van de grot. "Nee, Hunter. Wacht op mij!" riep het meisje erachter aan. En daar ging haar pokémon weer. Great.

Ze trilde terwijl ze overeind kwam en zichzelf weer aan haar staf vast klemde. Ze wilde het liefst gewoon ergens eventjes rusten, zodat ze niet nog meer pijn zou krijgen. Maar voor nu moest ze eerst haar pokémon terug gaan zoeken. Ze had een lantaarn, of een zaklamp mee moeten nemen toen ze besloten had de grot in te gaan. Maar in tegen had ze het niet echt besloten, maar was Lodewijk er gewoon ingerend. Victoria slaakte een zucht, terwijl ze dieper de grot in strompelde en zachtjes gromde. "Hunter, Lodewijk!" riep ze, nu niet opzoek naar één, maar naar twee pokémon. Ze moest ze echt beter opvoeden, dit ging ze niet overleven als het nog een keer gebeurde.

Hunter had in ieder geval gevonden die wie ze zochten, maar nu was hij zijn trainster kwijt. Waarom lukte het hem niet om beide dingen goed te doen? Hij hoorde de Litten achter hem en voordat hij het wist voelde hij klauwen over zijn staart heen gingen. Woedend draaide hij zich om, om er achter te komen dat de kleine kat pokémon zijn beide klauwtjes in zijn staart had gezet. De Litten's ogen glommen eigenwijs, terwijl hij naar de turtle pokémon blies en weer los liet. Hunter had de neiging om de pokémon aan te vallen, maar wist dat hun trainer er niet blij mee zou zijn. Over trainer gesproken, wie was diegene die erbij stond eigenlijk? Hij had 'm nog niet eerder opgemerkt. Nieuwsgierig ging de Turtwig bij de trainer staan en keek omhoog naar de lange witte pokémon die hij zag staan. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht terwijl Lodewijk achter hem was gaan zitten en z'n borst een lik gaf.
"Jullie beide, hier komen!" De Litten dook in elkaar, terwijl de Turtwig in z'n schil dook op het moment dat de woedende stem van het meisje door de grot heen denderde. Haar rode ogen spoten vuur, terwijl ze zich vermoeid overeind hielt aan d'r staf.