[SCAVENGER HUNT] You'll never hear it from me

Ragya voelde zichzelf weer eens wakker worden uit een dunne slaap. Echter kwam dit niet als een verassing. Ze was eindelijk uit haar depressieve moodset gekomen en kwam nu langzaam richting een manische aan. Het was altijd slecht als ze manisch werd, dat was een ding dat zeker was. Maar echt veel was er ook niet aan te veranderen. Beiden kanten van het Bipolar spectrum waren verschrikkelijk op hun eigen manier. De afgelopen maanden had ze moeite gehad met zichzelf weer op de been krijgen, ze haar lichaam en ziel verwaarloost en meerdere keren overwogen er gewoon een einde aan te maken. Iets wat ze ook waarschijnlijk had gedaan.. hell, ze was een wandelend lijk geweest. Al weken had ze het gewijgerd om te eten omdat het idee van eten haar al misselijk maakte. Het maakte haar ziek. Ze had het niet verdiend om te eten, het niet verdiend om plezier te hebben. Jezelf wat aan doen was meer dan alleen een mes in je huid zetten. Het draaide om zo veel dingen. Het was jezelf het waard vinden om gelukkig te zijn, om blij te zijn en een goed gevoel te hebben. Het waren de momenten dat je net te veel alcohol in je systeem begon te krijgen in de hoop dat je iets doms zou doen en eindelijk de moed kon vinden het zo te eindigen. Roken.. niet omdat je verslaafd ben aan nicotine maar omdat je weer dat het slecht voor je is. Omdat je gewoon voelt hoe je al slechte longen klagen over de extra klap die ze nu kregen. Het was je hoofd tegen de muur aan rammen omdat je gek word van je eigen gedachtes en wie je zelf bent, de weg over te steken zonder te kijken in de schrale hoop een auto je zal scheppen. En niet alleen dat. Maar terwijl je het doet denken aan alle botten die het zouden breken en hoe alles zou lijken op een ongelijk. Het was jezelf niet kunnen vertrouwen met je eigen medicijnen omdat je een overdosis ervan neemt.. of juist ze expres stoppen omdat je wilt dat je die dag extra lijd. Het was terug naar huis lopen in gevaarlijkste manier die je weet voor het geval je beroofd of aangevallen zou kunnen worden.. of simpelweg hopen dat je nooit meer weg terug vind naar je huis. Het was meer dan alleen dat mes en wat zielige woordjes. Het was duidelijk moeite doen jezelf te pijnigen en jezelf kapot te maken. Voor maanden aan een stuk had ze zo haar leven geleid zonder succes. Maar nu was ze eruit. Er was veel gebeurd in de tussentijd en het was nu op het punt dat ze weer contact had met Lucian.. en niet alleen contact. Ze woonde er weer bij. Maar nu ze niet meer in een duister gat zat begon ze de lichtpuntjes te zien in dit alles. In het lelijke en afgetakelde huis. Ze zag opties en ze zag een doel. Ze had een enorme liefde voor doelen.. voor dingen voor zich te kunnen zien en zich daarnaar toe werken. Dat was voor haar een motivatie om door te gaan. En nu geloofde ze er zwaar in dat ze een nieuwe kans kreeg en dat ze zichzelf moest gaan bewijzen tegenover haar partner. Ze probeerde de laatste tijd positiever te zijn en meer aandacht aan de jongen te geven. Nu was positive thinking niet echt iets dat spontaan hielp tegen haar emoties in, maar het feit dat haar neutrale kant eindelijk naar voren kwam des te meer. Het was fijn, voor een moment rust in je hoofd te hebben. Echter voelde ze nu al het randje van manisch bij de grens van haar hersenen leunen. Ze zou het een week geven voor deze weer in kwam spelen. Mania duurde echter een stuk minder lang dan een depressie, en in ieder geval kon ze tussen deze spurten nog productief en creatief zijn. Het was een vreemd iets. Soms had ze momenten dat het erop leek dat ze genoeg ideeën had om de wereld mee over te nemen en daarna kwam een moment dat ze domweg gek was. Maar tja, er was een hele dunne lijn tussen een genie zijn en een idioot, iets wat ze graag opnieuw zou bewijzen. Ook had je het risico in een spychosis te komen, al had ze hiervoor een duidelijke trigger nodig. Ze was er dus vrij comfortabel mee dat dit niet al te snel moest gebeuren. Ja, al met al kon ze nu weer een beetje vooruit met haar mentale en fysieke staat. In alle eerlijkheid was ook de nieuwe leefomgeving die hielp. Lucian kookte veel voor hun, iets waar hij een uitstekend talent in bleek te hebben, waardoor ze weer langzaam uit het broodmagere kon stappen. Daarbij kreeg ze nu eindelijk was slaap, zelfs al waren haar nachten maar kort, het was niet meer ieder uur van de klok voorbij zien komen. Het was zo veel beter. Het was op het moment zelfs al bijna ochtend, en dat betekende dat ze wederom vooruit was gegaan met haar slaapritme. Ergens was ze er trots op, dat ze vooruit kon gaan vanuit haar dieptepunt. En tja, sinds haar originele trauma was de afgelopen maanden toch echt het ergste dieptepunt geweest dat ze had gehad. Het was bijna niet met elkaar te vergelijken, de manier van leiden, maar alsnog. Het was gewoon alle dominantie en personen geweest. Een gek tussen andere gekken zetten was nu eenmaal niet het beste wat je voor dat persoon kon gaan regelen. Maar ja, ze zuchtte even en opende nu eindelijk haar ogen. Haar wimpers hielden het meeste licht binnen die door de stoffige ramen naar binnen scheen. Toch werd ze verblind door de heldere stralen, iets wat haar rode en gevoelige ogen niet aankonden. Na enkele minuutjes door haar wimpers gekeken te hebben naar een vlak wit beeld leek de kleur en omgeving echter te verschijnen. Ze zag de ouderwetse gordijnen die tot de grond doorliepen, open. Ze had deze waarschijnlijk opengelaten voor ze ging slapen en ze simpelweg vergeten dicht te doen. Het kon natuurlijk gebeuren dat ontkende ze niet, maar het was wel onhandig te noemen. Nu straalde er dus ook de eerste momenten van de ochtend doorheen. Rustig draaide ze zich om in het enorme bed. Ragya zelf had de neiging heel klein en in een balletje te slapen, iets waardoor het hemelsbed grotendeels ongebruikt werd. Ze had de jongen waarmee ze woonde nog niet terug uitgenodigd weer het bed met haar te delen, zelfs al was het enkel voor slapen. Maar ergens had ze het idee dat het niet lang meer zou duren voor haar vertrouwen dat weer bereikte. Tot die tijd was degene met wie ze sliep een stuk minder spannend maar des te veiliger. Het was Aldrei. De Ninetales lag in een bal naast haar, haar net niet aanrakend omdat ze wist dat de roodharige de warmte tegen zich aan niet kon waarderen. Haar rode ogen ontmoette de amberen van het trouwe dier. Het was zichtbaar dat de vos ondanks het vroege uur al een tijdje wakker was, maar zichtbaar had ze zich na haar waken niet meer verplaatst. De gouden vos was het toppunt van een trouw dier, wat ze op zulke momenten kon bewijzen. Ze had een enorme behoefte haar trainster te beschermen en dit gevoel was wederzijds. Ze waren samen opgegroeid, kende geen wereld zonder elkaar. Alles wat zij had gezien en kon onthouden had de Ninetales ook bij zich. Het was geen wonder dat ze elkaar zo goed kende. Ze konden elkaars lichaam en gewoontes af lezen alsof het met letters geschreven was. Maar dat was nu eenmaal de kracht van hun band. Het was een blindelings begrijpen en vertrouwen. Ja, ze zou haar leven geven voor de vos en ze wist dat Aldrei hetzelfde vond. Dit was dus ook de reden waarom dat het dier een hekel had aan iedereen behalve haarzelf. Ze had veel slechte mensen en onrechtigheid gezien in haar leventje. Ze wist dat er iets kon zijn in iedereen wat alles behalve fijn was. En tja, dat zag ze nu in iedereen. Altijd zag ze die optie voor zich dat dingen mis konden gaan. En ondanks dat ze nu iedereen verdachte voor een hoogverraad te kunnen plegen had ze duidelijk al meerdere keren gelijk gehad in haar waarschuwingen. Verder besloot de vos ook graag de rol in te nemen van haar geweten. Ragya vroeg zich nog steeds af of Aldrei het engeltje of het duiveltje op haar schouders moest voorstellen.. waarschijnlijk dat ze er nooit achter zou kunnen komen. Het lag ook enorm aan de situatie. Ergens was het prachtige beest hier enkel en alleen om haar veilig te houden. Ze probeerde haar te behoeden van verkeerde beslissingen, ookal besloot ze meer dan niet deze alsnog uit te voeren. Maar aan de andere kant was het ook altijd Aldrei die hier probeerde om haar tegen de wereld op te zetten en haar dingen in brand wou laten zetten. Echt geef een pyromaan nooit een dier zoals de gouden viervoeter. Zo hadden twee hun moment van stilte, een rustig oogcontact. De vos keek neutraal terug. Haar ogen glommen een diep oranje met een goudige tint, alsof het verschillende lagen droeg. Van een creatief standpunt zou je om deze kleur te moeten krijgen ook echt in verschillende laagkleuren moeten werken. Van een lichtgeel naar het diep en donkere oranje, bijna bruin bij de rand. De pupil was niet rond maar juist een kleine snee door de vlammende kleuren in. Maar het was juist die blik die haar zo speciaal maakte. Het was een intelligente blik, een die een helderheid uitstraalde en duidelijk maakte dat ze er heel bewust van was wat zowel zijzelf als degene waarnaar ze keek deed. Ze was oplettend zoals ieder dier was, wantrouwig en onrustig. Hoe goed de band tussen hun twee ook was, ergens in die ogen kon je altijd het instinct zien.. iets terug van het wilde dier wat ze zo lang geleden was tegengekomen. Het was ook goed, goed dat ze kon handelen uit een diep gevoel in plaats van dingen te overdenken. Het was en bleef een vos, geen mens. Maar toch was het leuk om te zien hoe slim ze eigenlijk was, hoe ze duidelijk had gekeken hoe ze aan het slapen was geweest en had gemerkt toen haar lichaam haar uit die slaapperiode had gegooid. Aldrei was altijd bij haar te vinden, dichter bij haar dan een schaduw. Vrijwel iedereen die haar kende wist ook wie de Ninetales was en kende zelfs haar persoonlijkheid die duidelijk haatdragend was richting deze mensen. Aldrei was zo veel meer, ze was een verlenging van haar eigen lichaam en emoties. Ze was er zeker van dat ze zonder de teef een stuk minder waard was als persoon. Aldrei was het logische in haar en haar goede raad, haar stukje helderheid. Als je het op die manier bekeek was het ineens niet meer zo gek dat ze het beest altijd met zich meesleurde waar ze ook heenging. Haar domste beslissingen maakte ze dus ook zonder de raad van het gouden dier. Ach. Ze brak haar gedachtegang en haalde haar arm van het dekbed af, deze opbrengend en haar kleine hand naar de kop van het vosje te laten gaan. Aldrei leek haar hoofd onbeweeglijk op haar poten te laten, haar blik enkel voor een seconde naar het naderde ledemaat laten glijden. Ragya liet in een kalme manier haar hand door de zachte en gladde vacht heen glijden, gekalmeerd door de handeling. Met een klein zuchtje keek ze de vos weer aan. “Het is tijd om op te staan” De vos reageerde niks meer dan een sceptische blik, alsof ze zich afvroeg waarom dit uberhoud nog gezegd werd. Was het niet logisch om op te staan als je wakker werd? En het was niet alsof zijzelf degene was die hier nog onder de dekens lag en drie minuten geleden nog knock out geweest in dromenland. Maar ze liet haar geklaag verder voor zich eigen terwijl de teef zichzelf ophees vanuit het bed. Haar stijve botten kraakte even waarna de vacht werd uitgeschud. Eenmaal wat losser sprong ze naar beneden en stak haar vele meer op, die wat rommelig waren geworden van de nacht wacht zitten. Ze liet haar tong even over enkele wilde plukken glijden terwijl Ragya het voorbeeld van opstaan begon te volgen. Lichtlijk…. Zwaar onhandig en oncharmant gooide ze de zware dekens van haar lichaam af en zwierde haar benen naar buiten. Meteen werd ze geraakt door een duidelijke kou. Ze wist evengoed dat dit probleem niet aan het huis zelf lag maar aan het feit dat ze een nacht had doorgebracht in de warmte van haar dekenden. Veel maakte het niet uit, ze vond de kou wel prettig aanvoelen. Voor een moment strekte zichzelf uit in de lengte om de stijfheid uit haar spieren te krijgen. Hierbij natuurlijk een klein geluidje makende. Eenmaal klaar zakte ze gewoon weer in een luie positie. Ze keek even om zich heen en bedacht zich of ze wel een dagje door kon met deze hygiëne of niet. Het antwoord bleek een ja te zijn als ze haar spiegel moest geloven. Vandaar dat ze haar rommelig in een staart deed en hierna naar de badkamer liep. ze duwde de krakende en klagende deur open terwijl haar ondergrond van een fijn tapijt naar een koud steen ging. Een rilling van kippenvel schoot over haar ruggengraat, al liep ze als onverstoord door. Ze draaide de kraan open van de wasbak en gebruikte het koude water om wakker te worden en zich wat basic af te doen. Sigh… goed. Eenmaal schoon genoeg voor de dag deed ze haar haren weer los en begon deze uitgebreid uit te kammen. Ze had nogal de neiging eruit te zien als een losgeslagen leeuw na het wakker worden en dit was niet echt ideaal te noemen in het dagelijkse leven. Ze moest immers in het openbaar komen vandaag. Ze had een normale werkdag. Naja, ze moest in ieder geval naar de base toe gaan en kijken of er nog opdrachten open stonden en of er ander werk te doen viel rond en in het gebouw. Ach zou leuk kunnen worden. Ze moest vaak opdrachten doen die te maken hadden met dingen terugbrengen enzo, dus dat was altijd wel interessant. Ach. Hoe dan ook ze had haar haren fatsoenlijk gekregen door een simpele vlecht in het midden te doen en de rest van haar haren vrij te laten. Het bleef zo in ieder geval uit haar gezicht en zou zo praktischer zijn. Het was ook de manier hoe ze het meestal droeg, vrij simpel maar handig. Ze was in het algemeen ook niet het type persoon dat haar haren helemaal omhoog ging doen of fancy zou maken. Nah. Zo was ze gewoon niet. Hoe dan ook, ze leek tevreden te zijn met haar haar situatie waardoor ze maar weer terug liep naar de slaapkamer zelf en wat kleren ging uitzoeken. Aangezien ze toch maar ging werkte pakte ze een donkere spijkerbroek en een strak zwart shirtje. Ze zou toch heen en weer moeten sneaken, daarbij was zwart een geweldige kleur die in iedereen hun kledingkast voor moest komen in overvloed. En soms had je nu eenmaal dagen dat je wilde dat je kledingstijl paste bij de kleur van je ziel. Oftewel een enorm diep zwart, geweldig. Hoe dan ook het was stijlvol en het was handig als je werk crimineel zijn betekende. Voor een moment bekeek ze het resultaat in de spiegel die hier opgesteld stond. Het was een mooie spiegel, heel net en uitgekerft van hout om achteraf wit geschilderd te worden. Het was netter dan wat ze ook gewend was. Maar dat was ook niet enorm veel om te moeten overtreffen. In arm moede grootgebracht en het merendeel hiervan ook op straat geleefd. Tja, het was enorm makkelijk als het ging om haar luxe aan te bieden. Ze was letterlijk de stoeptegels gewend voor een lange tijd. En natuurlijk onwillig vast zitten. Urgh. De korte gedachten hieraan was genoeg om haar hersenen al weer op stapel te gooien. Vandaar dat ze lichtelijk geïrriteerd zuchtte om zichzelf en hierna maar haar schoenen pakte en deze snel aanschoot. Ze strikte de veters en vond haar weg weer naar de badkamer. Zonder er maar aandacht aan te besteden vulde ze een glas met water en begon te rommelen in de kastjes. Ze haalde enkele doosjes en potjes eruit en legde deze op het blad. Verveeld begon ze de gekleurde pilletjes eruit te vissen tot ze er vier verschillende had. Lithium, Fluoxetine, Olanzapine, Sertraline. Hoewel ze ondertussen niet zo zeker meer wist welke kleur bij welke naam hoorde was het in ieder geval duidelijk dat dit haar dagelijkse medicatie was. Het hielt de Bipolar rustig, zorgde dat ze niet al te agressief werd en hield de ptsd wat meer op de rand van haar hersenen in plaats van dat deze om het kleinste op zou laden en haar weer zou gaan irriteren. Het waren allemaal mentale dingen die je gek maakte. Het ptsd was het ergste, want deze stuurde alle andere van haar aandoeningen aan. Ze werd erdoor bestuurd en ze haatte dat maar ze kon er niks aan doen behalve deze pillen innemen en op het beste te hopen. De meeste waren er echter tegen haar mania en depressie. Haar bipolar. Ze werkte ook best goed als ze regelmatig werden ingenomen, iets wat ze nog wel eens kon vergeten als ze in een van deze gemoedstoestanden viel. Of wel, ze gaf dan gewoon niet meer genoeg om zichzelf om deze in te nemen. Toch was dit niet haar enige medicatie. Ze had nog een klein blauw pilletje wat ze nu weer netjes terug stopte in een potje, dit kleine pilletje niet groter dan een skittle was alles wat ze nodig had om in slaap te komen. En toch was het zo dat ze zonder dat kleine pilletje geen oog dicht zou kunnen doen. Slapen zelf was niet eens het probleem, ze was moe van alles wat er in haar lichaam gebeurde en in slaap vallen ging vrij makkelijk, het was het in slaap blijven. Vaak werd ze lastig gevallen door nachtmerries en momenten van haar ervaringen die ze niet meer nogmaals wou meemaken. Het hielt haar wakker wanneer ze ook maar een oog dicht wou doen. Het pilletje hielp haar gedachtes weg te duwen en haar de rust te geven die ze ook echt nodig had. Het was als een geschenk van de goden als je het haar vroeg. Maar aangezien ze nu net wakker werd was het nog niet nodig. Ze had het terug gestopt en ruimde nu ook de rest van de verpakkingen op. Hierna legde ze een voor een de gekleurde medicatie op haar tong en spoelde ze naar binnen met een glad koud water. Ze voelde hoe sommige tabletten verdwenen met de stroom water en hoe andere even bleven hangen in haar strot, al volgde dezelfde weg naar beneden nadat ze nog een keer duidelijk slikte. Ze deed dit iedere ochtend het was voor haar zo’n simpel en logisch iets. Misschien dat ze er ooit mee kon stoppen als alles beter ging met haar, maar voor nu was het een manier om haar leven in orde te houden als ze het nodig had. Ze spoelde het glas even om en zette het weer netjes weg bij de wasbak, om nu op haar tenen te gaan staan en in een van de kastjes te rommelen. Al snel vonden haar vingers een dunne verpakking met een verbolling erop. Ze sloot haar grip erom heen en bracht het terug naar het punt waar ze kon zien wat het was, al had ze al het gevoel dat ze het wist. Zodra het licht erop scheen werd dat bevestigd. Een dunne spuit met een doorzichtig vloeistof erin, netjes ingepakt in plastic en dun karton. Thorazine, een injectie die haar leven kon redden als ze het nodig had. Het was voor haar geweldig en ze zou haar leven niet meer voor zich willen zien zonder dit spul erin. Het was een spuit tegen psychosis, iets wat vaak voorkwam als ze een ptsd aanval kreeg tijdens haar manische periode. Het was alleen te beschrijven als het ergste wat je mee kon maken. Al het slechte in de wereld dat je had gezien, alles waar je bang voor was en zelfs de meest onlogische dingen begonnen zich voor je ogen af te spelen en je kon er niet aan ontsnappen. Ogen open of dicht maakte geen verschil. Je zag en hoorde dingen die niemand anders deed en het maakte je kapot. Ze had het enkele keren gehad en had zichzelf toen enkele uren later gevonden op straat met een brandspoor om zich heen. Het was niet alleen gevaarlijk voor haar maar ook voor haar omgeving. Het zou haar niks verbazen als ze op deze manier iemand dood zou maken. Vandaar de injectie. Als ze het nu aan voelde komen spoot ze dit in haar arm en kon ze zo weer tot zinnen komen. Soms werkte het beter, soms wat minder, maar het had altijd een vorm van effect op haar. Ze nam er vrijwel altijd een mee als ze het huis verliet. Het behoorde voor haar bij dezelfde behoeftes als water en zuurstof. Ze liet de injectie even rond haar vingers glijden terwijl ze terug liep en haar tas erbij pakte. De bekende zwarte rugzak zette ze op haar bed en in een van de zijvakjes borg ze de injectie op. Verder begon ze deze in te pakken met de algemene dingen die ze kon gebruiken, en vaak was ze voorbereid op een situatie waarin ze meer dan een dag weg zou kunnen zijn. Ze was een vrij los persoon als het om tijd ging waardoor dit vaak gewenst was. Ze maakte er dus zeker van dat ze een extra set kleren had en dingen zoals een handdoek en zeep. Nadat de rest was opgevuld met haar standaard zaken plaatste ze het ding weer op haar rug en liep naar de deur toe. Deze opende rustig zodat het niet al te veel kraakte, iets wat het alsnog deed.. en ze hielt het even open voor haar vos. Deze had wat geholpen met spullen bij elkaar pakken voor in de rugzak en liep nu dus ook netjes de ruimte uit, om haar weg al te vervolgen richting de eetkamer. Zelf nam ze de moeite de deur achter zich dicht te doen en volgde toen het gouden dier naar beneden. De trappen kreunde bij haar stappen, zelfs al woog ze niks en was baar pas nog zo lichtvoetig. Damn hier moesten ze echt wat aan gaan veranderen zeg… Heel het huis was eigenlijk nog een fixer upper in het algemeen. Maar veel maakte het haar niet uit. Het was echt hun thuis aan het worden. Ze hadden alle meubels uitgepakt en ze begonnen langzaam maar zeker alles op te ruimen en te fixen. Ze hadden een geluk dat het meeste hout niet rot was, op enkele kleine plekken na. Ze zouden alles vrij makkelijk af kunnen krijgen. Waarschijnlijk dat rond de zomer alles af was en het grote huis weer in zijn oude staat zou komen te staan. Ze begon ook meer naar deze plek op te warmen. Hoewel Lucian dit natuurlijk kende vanaf zijn kindertijd, de goede en slechte momenten, was het voor haar maar bevreemd geweest. In eerste instantie had ze hun oude en kleine hotelkamer ook veel fijner gevonden.. en ergens was dat nog steeds waar, maar het begin in er een liefde voor de krijgen kwam er al. Het had een beetje tijd nodig en een beetje wederzijdste liefde. In ieder geval was het begin al gemaakt. Zo dus ook in de keuken, ze hadden het oude en rottende eten weggegooid en dit alles schoongemaakt, waardoor de keuken in van de weinige plekken was die er al echt normaal uitzag. Ze had enkele planken vervangen en het hout ingevet zodat het weer de normale levendige kleur kreeg en het kraken zou stoppen. Na alles nog in de was te hebben gezet was het een mooie plek. Natuurlijk was nu ook de stroom weer aangesloten en het water weer opgezet waardoor alles weer werkte zoals zou moesten. Het gaf haar een gevoel van voldoening eraan te denken. Met een klein grijnsje opende ze dus ook de lade en pakte hier een granenkoek uit. Dit moest haar ontbijt voorstellen. Het was niet veel maar als het vergeleek met haar eerste ontbijt.. oftewel niks.. was het al een verbetering. Haar eetlust was nog niet helemaal goed teruggekomen maar ze maakte haar begin hiermee. Ze dwong zichzelf nu in de ochtend een koekje te eten en een kop koffie naar binnen te werken, in de middag minstens een boterham en in de avond gewoon een bord leeg te eten van wat er dan op tafel stond. Het was niet gewillig maar tja, ze moest het er maar mee doen, als ze uitgehongerd was had je er ook weinig aan. Vandaar dat ze ook nu met enige tegenzin en ding naar binnen werkte en haar nu gevoelige maag een orkest hoorde opzetten. Het kwam enkel en alleen omdat het niet meer gewend was voedsel in zich te hebben rond dit uur van de dag, maar daar wende het wel weer aan, dat wist ze zeker. In de tussentijd had ze het koffiezet apparaat aangezet en tegen de tijd dat het granensreepje naar binnen was leek deze ook klaar te zijn. Ze schonk zichzelf een gulle mok vol en nam meteen een slok, zich niet derend aan de warmte. Dit voornamelijk omdat haar mond en keel geen warmte-koud gevoel in zich hadden, maar voor haar koffieverslaving was het ideaal. Zonder een probleem dronk ze het hemelse goedje ook naar binnen. Meteen voelde ze hoe ze helderder werd en haar energie omhoog leek te gaan. Dit was natuurlijk niet waar maar de illusie ervan was voor de roodharige goed genoeg. Ze keek snel op haar holocaster en zag zo dat het wel tijd was om te vertrekken richting de base. In ieder geval als ze optijd voor haar werk wilde zijn. Al was het in alle eerlijkheid niet zo dat ze moest inklokken of andere onzin zoals dat, het was eerder voor het geval dat ze een higher up tegen zou komen en dan moest ze weer een smoesje verzinnen waarom ze te laat was en tjah. De laatste keer dat ze checkte was maandag irritaties nog geen geldige manier om thuis te blijven. Ach ja. Ze ruimte haar mok dus netjes op en deed hierna haar zomerjas aan, zonder ook maar een erg te voelen naar het feit dat het al winter was. Ze was ergere winters gewend en in alle eerlijkheid was kou enkel iets wat je zelf erger maakte. Als je je ontspande in plaats van als een opgeplofte vogel te gaan staan met je schouders in je nek was de kou al stukken minder om aan te voelen. Daarbij was haar haar naar winterjassen erger dan het gevoel voor de wintertijden. Ze stond hoe dan ook op en greep haar tas weer nadat alles in plaats was, om nu naar de vos te kijken. “Jij ook klaar?” Aldrei keek verveeld terug. Nee ze had nog wat te doen voor zichzelf. Natuurlijk was ze klaar idioot, ze lag hier al een uur lang klaar te wezen. Okey dan, chill vos. Na een argument dat alleen in haar eigen hoofd had afgespeeld liep ze naar de voordeur toe en verliet zo het huis, de deur achter zich opslot doen en zo rustig verder lopend naar de stad toe. De stad was niet al te ver weg en als je een beetje doorliep was het in een korte tijd te halen. Ze deed ook vaak geen moeite haar pokémon eruit te halen voor stukjes zoals deze. Met een pittig pasje kwam ze al snel door de grote ingang van de stad, die nu weer vol begon te lopen met mensen die naar hun werk gingen of hun boodschappen gingen doen. Normale mensen dingen doen in ieder geval. Zelf deed ze iets anders, ze begon een moeilijke en onlogische route te nemen die niemand met een gezond verstand zou kunnen verzinnen, om zo uiteindelijk in een laaggebouwd terrein te komen. Het gebouw wat hier stond was bijna te vergelijken met een loods of fabriek op het eerste aanzicht. En hoewel er wel degelijk een loods in zat was er meer in te vinden dan alleen dat. Ze was nog steeds onder de indruk van hoe goed deze plek verstopt zat. In de tijden dat ze in Kalos woonde op straat had ze het nooit kunnen vinden. En tja, ze had letterlijk op de daken van de stad geleefd voor ongeveer een jaar lang. Misschien dat ze het wel had gevonden maar dat ze nooit de connectie met Team Rocket had gelegd bij het gebouw zelf. Ze wist het niet met zekerheid te zeggen. Nu daarintegen was het doel van het gebouw haar glashelder. Met een klein en zelfverzekerd lachje wat meer dankzij de opkomende mania kwam dan door wat anders liep ze naar de glazen deur toe. Ze duwde deze open en na nog door een stel deuren te gaan vond zichzelf in de receptie. Deze was vrij normaal voor ieder gebouw. Wie weet dat ze mensen zo nog omleidde mochten ze hier bij toeval binnen komen. Het leek haar wel komisch werk dan. ‘nee dit is niet team rocket, we zijn een onschuildige… ehem… zeep fabriek’ Sure. Zou wel grappig zijn. Alsof haar gedachtes gelezen werden besloot de vos naar haar hier net een teleurgestelde zucht te laten. Nou ja zeg, ook bedankt. Echt dat beest had geen gevoel voor humor zijn. Ze mopperde lichtelijk in zichzelf terwijl ze automatisch de weg richting de kantine nam, voornamelijk omdat hier de missie en quest borden hingen. Wie weet was er nog een leuk klusje om voor haar te fixen. Het was de moeite van kijken waard als je het haar vroeg. Anders moest ze maar een ander persoon vinden die haar een directie opdracht gaf voor vandaag. Als ze maar iets te doen had was ze tevreden te noemen. Stilzitten was immers niet een van haar beste kwaliteiten. Ze was velen malen liever in beweging en productief bezig dan was anders. Hoe dan ook ze zette haar vlugge passen door de gang heen op weg naar de kantine. Deze was best groot uitgevallen en er leek genoeg ruimte in te zijn om flink wat leden in te ontvangen. Toch kon je hem meestal half leef vinden met her en der wat groepjes mensen die rondhingen en bijpraatte. Het was vrij standaard. Soms waren de een of ander aan het vechten of tegen elkaar aan het snauwen, soms waren ze ook echt productief bezig en een opdracht aan het bespreken. Het kon allemaal heel erg verschillen dat was zeker. Vaak als ze echt productief wouden bespreken pakte ze een van de lege ruimtes verderop. Je had enkele lege kotjes met een tafel en wat stoelen om hier je zegje in te doen en in stilte een plan van aanpak te maken. Jammer genoeg had je wel vaak dat de slechte badboy typjes hier liever opzichtig ruzie maakte dan het logische te doen en netjes in een hokje te gaan. Ach. Uitslovers dat je er ook had. Ze besteedde er weinig aandacht aan als ze kon. Waarom zou ze ook? Ze had wel betere dingen te doen dan zich te interesseren met wat andere mensen deden met hun leven en werktijd. Sommige kende ze wel van opzicht, maar dat maakte niet al te veel uit wat haar betrof. Ze keek even opzij naar Aldrei die zoals altijd naast haar liep. Echt, waarom zei ze het nog? Ze kon net zo goed ervan uitgaan dat ze naast haar liep en het pas zeggen als het niet zo was. Scheelde ook tijd en moeite. Hoe dan ook. Aldrei keek op zodra ze de blik op haar pels voelde, maar het leek erop dat de teef niks te zeggen of op te merken had over dit alles. Wat jammer was. Nu was de vos ook niet echt een interessant gesprekspartner over het algemeen maar een beetje heen en weer kletsen zou ze ook niet bepaald erg vinden. Maar ze vervolgde maar haar weg verder door de kantine heen naar het gedeelte waar enkele tafels en stoelen stonden, veilig uit de buurt van het meeste voedsel. Achter een verschuifbaar glas stonden alle quests en missies die open waren. Naja, soms stond er een naam achter gezet of werd hij zo geclaimd. Het was vrij makkelijk en logisch geregeld. De meeste briefjes leken wat ouder te zijn en waren duidelijk al vaak aangeraakt en hadden velen laten twijfelen om het te doen of niet. Maar uiteindelijk hingen ze er nog. Sommige waren dan ook niet meer gewild en hadden andere blaadjes erover heen hangen, alsof de aandacht er zo van weg gehouden kon worden en het probleem niet bestond. Een goede techniek al zei ze het zelf. Maar er leken nu ook twee blaadjes bij te hangen die alles behalve oud waren, ze leken zelfs nog net afgedrukt te zijn. Ouder dan een paar dagen zou ze het niet inschatten. Hmm. Rustig begon ze ook te lezen en kwam er zo dus achter dat er enkele mensen pakjes mochten gaan afleveren. Natuurlijk begon ze deze namen ook te lezen, al was het maar uit nieuwsgierigheid. Enkele ervan herkende ze, iets wat logisch was. Maar wat ze ook vond was haar eigen naam tussen de andere. Oh, dat was interessant zeg. Leek erop dat ze ook postbode mocht gaan spelen. Een droog lachje rolde over haar lippen. Ze was benieuwt waar dit allemaal om ging zeg. Haar pigmentloze ogen schoten even opzij. “Well, het lijkt erop dat we op pad gaan Aldrei” De vos snauwde maar iets terug waarvan ze niet zeker wist wat het voor moest stellen. Het leek op een bad additude. Maar hey, daar kon ze immers ook niks aan veranderen. Het was nu ook niet dat ze wist wat dit allemaal inhielt. “Uit onderzoek van Giovanni is gebleken dat de nieuwe Executive, Gerardo Rieno, ongeschikt is. Met hem is daarom afgerekend. Een drukke tijd breekt nu aan voor Team Rocket; pakketjes moeten afgeleverd worden in diverse uithoeken van Hoenn en Kalos en er is niemand om het te coördineren. Omdat deze pakketjes van zeer groot belang zijn voor de organisatie, zijn met zorg geselecteerde leden gevraagd de pakketten te bezorgen.” Dat had er op het bericht gestaan, iets wat ze nu ook netjes voorlas aan haar vos zodat die ook een idee had waar het allemaal over ging. Dit liet haar wel denken aan degene die was benoemd als de nieuwe Executive. Ze had de naam horen vallen maar de knul zelf nog niet eens gezien. Waarschijnlijk omdat ze ook niet al te sociaal en mensgericht was ingesteld en dus niet zonder rede vriendjes ging maken met vreemde. Maar alsnog. Het interesseerde haar weinig wie de jongen was en hoe met hem afgerekend was. Het kon namelijk veel betekenen. Was hij vermoord? Ontslagen? Weggestuurd naar de post afdeling? Warme koekjes verkocht aan huis? Wie weet. Hoe dan ook was het niet in haar interesse om daar nu achter te komen. Natuurlijk des te meer reden om later te kijken of andere mensen het erover hadden en deze af te luisteren maar voor nu was het niet van belang. Maar blijkbaar moesten ze belangrijke pakjes worden bezorgd bij Hoenn of Kalos. Oké, klonk simpel genoeg right? Echter had er nog een tweede stukje onder deze tekst gestaan. “Rangers liggen echter wel op de loer om onze plannen te dwarsbomen. Je zal daarom alleen een hint naar de locatie krijgen in plaats van de exacte locatie. Het betreft in alle gevallen wel een natuurgebied, en dus geen stad.” Ook weer iets wat ze netjes voorlas voor haar metgezel om mee te krijgen. Het was immers zo dat de goudharige vos haar zou moeten helpen in dit reisje. Dat moest ze immers altijd. Ze zette geen stap zonder de teef laat staan als ze postbode ging spelen. Waarom zou ze eigenlijk postbode moeten spelen? Had team rocket nooit gehoord over postnl? Nu raakte daar ook best veel pakjes mee kwijt maar ze wilde niet zeggen dat ieder persoon zo netjes het pakje bij zich zou kunnen houden. Wie weet hoe snel ze het kwijt waren geraakt.. over haar wist je het ook niet zeker. Al was ze niet echt een persoon dat dingen snel verloor, eerder een persoon dat ze snel in brand stak en van het vuur genoot. Goed haar brandbare objecten geven en lighterfluid was misschien niet het beste plan ooit maar aangezien er hier met zorg uitgekozen stond ging ze ervan uit dat dit niet het geval zou zijn. Hoe dan ook, postnl of team rocket leden was nog maar de vraag en wie weet wat het antwoord daarop zou zijn. Ze besloot maar het persoon op te zoeken dat het pakje zou moeten hebben. Gelukkig had er een naam bijgestaan dus dat zou wel te vinden moeten zijn.. hoopte ze. Er stond ook niet bepaald een duidelijke locatie bij van waar ze de pakjeshouder kon vinden. Urgh. Leer erop dat ze al een zoektocht zou moeten houden voor ze uberhoud aan de opdracht zelf begon. Ze keek dus ook nog voor een laatste keer naar het bord om er zeker van te zijn dat het echt haar naam was, iets wat onverandert bleek te zijn, en begon toen maar met lopen. Rustig stuurde ze zichzelf maar de eerste de beste gang in en begon om zich heen te kijken. De meeste plekken waren zoals deze, lange gangen met verschillende ruimtes. De muren waren een neutrale kleur, graag grijs of wit, met dan donkere deuren om de zo veel tijd. Soms zat er glas aan de voorkant zodat je naar binnen kon kijken of de ruimte bezet was, maar vaak was het maar een gok van gewoon de deurklink pakken en naar binnen stappen voor je het zeker wist. Maar deze kantoortjes waren vooral lege kamers voor de meetings die je kon hebben. Ze zaten ook nooit op slot omdat simpelweg het spannenste ding in de ruimte een stoel was. Of een tafel, ze had geen idee welke van de twee als spannenste werd gezien. En eigenlijk zou het ook niet de discussie waard zijn die ze zichzelf al helemaal voelde stelde. Hoe dan ook, de gang hier was maar smaller en de hokjes zelf ook. Aangezien dit de eerste verdieping was samen met de kantine en het magazijn was het ook niet al te druk of gewenst. Verderop ergens, meer aan de andere kant van het gebouw, had je het lab zitten. Echter bleef de roodharige daar het liefste zo veel mogelijk uit de buurt. Ze had een hekel aan het lab en het had nu eenmaal de optie haar ptsd heel snel aan te wakkeren. Waarschijnlijk het feit omdat ze testte op beesten die niks terug konden doen.. het lag haar gewoon niet lekker. Ze kon er echt niks tegen doen maar het zou altijd zo blijven. Ze kon niet tegen zulke dingen.. het hielp ook niet dat ze er al een slechte link naar legde dankzij ene bepaalde scientist, oh the memories. Maar alsnog was het niet zo belangrijk op het moment, ze had nu geen lab assistentie nodig dus een behoefte langs te gaan en even te zwaaien hoefde ze ook niet te voelen. Ze besloot uiteindelijk maar de trap naar boven te nemen en zo op de tweede etage te komen. Hier zaten de meeste kantoren van mensen zelf, die ook echt een kantoor nodig hadden. Natuurlijk was dit ook netjes uit het lawaai van de grotere ruimtes en kon je hier rustig je werk doen. Het was vooral voor de mensen die onderzoek deden en hier waren ook de archieven te vinden met enkele werkruimtes die netjes bijgehouden werden. Persoonlijk vond ze dit de fijnste plek in het gebouw. Gewoon ergens zitten en wat lezen in stilte en zo veel mogelijk alleen. Dat noemde je perfectie. Hierboven had je de kantoren van de belangrijke mensen en de andere speciale dingen. Opslag voor zeldzame shit enzo. Het was in haar ogen wel leuk, maar de grote aanwezigheid van mensen die de baas waren en haar konden commanderen stootte haar af. Ze verwachtte in ieder geval dat ze haar pakjesman ergens op de tweede etage zou vinden. Vandaar dat ze maar enkele deuren begon te openen en hiernaar binnen keek, steeds om het hoekje. Soms kreeg ze een geïrriteerde blik terug als ze iets leek te storen, maar dan kwam Aldrei al even snel met een reactie en gromde hatelijk hun richting op. Ah de liefde zeg. Maar ze waren hier ook niet voor liefde, ze waren hier voor werk. De schande ook. Maar na een flinke tijd zoeken leek ze eindelijk de juiste man gevonden te hebben. Ze liep verder de ruimte in en knikte hem even toe, om hierna de jongen te bekijken. Hij was ouder dan haar en had zwart haar wat lichtelijk krulde ronde het einde. Zijn ogen waar een bleek geel wat bijna dof te noemen was, al leek zijn blik helder te zijn. Hmm. Ze kende hem bij gezicht en zijn naam was haar al weer ontglipt, maar het maakte ook niet uit. “Ik ben hier voor het pakje” deelde ze rustig en redelijk logisch mee. Tja, ze was niet het type om hem nu eerst uitgebreid te gaan vragen over het weekend en hoe het allemaal met de kinderen ging. En aan zijn verveelde blik te zien had hij daar ook geen behoefte aan. Hij knikte enkel en zuchtte toen lichtelijk dramatisch, voornamelijk omdat de man zijn dag niet vol kon plannen omdat hij nu pakjes moest gaan uitdelen aan mensen. “We kunnen de locatie niet direct zeggen, maar je krijgt een hint. Het persoon waar je je pakje moet afleveren staat in Hoenn. Deze locatie is gevuld met stoom, maar sommige Pokémon lijken dat aan te kunnen.” Ragya fronsde even en sloeg mentaal de hint in zich op. Deze locatie is gevuld met stoom, maar sommige Pokémon lijken dat aan te kunnen…. Hmm. Hierna werd er echter al een pakje in haar handen geduwt. Oh, kijk nu zeg. Haar rode ogen kregen meteen een nieuwsgierige blik en ze kantelde het ding even rond haar handen. Het was makkelijk te vervoeren en niet al te groot, gewoon handelbaar. Het was ingepakt met een inpakpapier dat de textuur deelde van karton, enkel iets gladder uitgevallen. Het was vrij netjes ingebonden en er was met een zwarte viltstift iets opgekrabbeld. Echt goed uitmaken wat het moest voorstellen kon ze niet, maar ze gokte dat het een nummer was. Natuurlijk was alles genummerd om hierna aan de goede persoon te kunnen meegeven. Om heel het geval heen zat nog een net touwtje van katoen, alsof dit het alles bij elkaar zou moeten binden. Echter leek het eerder iets te zijn om het mee aan vast te houden of er grip op te kunnen krijgen als je het ineens moest aannemen. Als een nieuw hipster handvat. Ze kon jammer genoeg ook niet gokken wat erin zou zitten van gevoel alleen, maar alsof haar gedachtes gehoord werden sprak de man haar weer aan terwijl deze zijn spullen en werken terug inpakte. “Je mag het niet openen” ….. zouden ze erachter komen? Was haar logische gedachten hierna, maar ze ging er maar vanuit van wel en dat ze als nieuwe postduif maar netjes alles moest afleveren bij het turkse stoombad in Hoenn. Klonk goed. Ze knikte dus ook een laatste keer voor ze zichzelf omdraaide en het werkkamertje uit wandelde. Aldrei volgde haar wederom netjes en ze begon zich een weg te maken richting de trap, het pakketje nog altijd in haar handen gehouden. Ze overwoog voor een moment om nu de lift te nemen zodat ze haar nieuwe hebbendingetje kon hanteren, maar haar wantrouwen naar deze dingen leek toch net ietsjes te groot te zijn. Ze had het gewoon niet op kleine ruimtes die niet open konden. Ze was oké als er een deur was die niet op slot zat… of als zij er de baas over was. Maar anders? Nee. Dat kon ze niet hebben. Vandaar dat ze maar de trappen afjogde en uiteindelijk hieronder pas haar rugzak van haar rug liet glijden. Ze liep onhandig naar de kantine toe en claimde hier een van de lege tafeltjes waar ze de tas op plaatste. Ze ritste het ding open en legde het pakketje er veilig in tussen haar andere spullen. Voor de zekerheid stopte ze het maar tussen haar reservekleding, zodat het niet beschadigd zou raken en ook de val van haar bewegingen wat gedempt zouden worden. Want tja, ze mocht niet kijken.. dus wie weet was er allemaal in zat. Je had het nooit zeker. Wie weet vervoerde ze hier wel de hartjes bonbons van de baas of de vuile was. En ze hoopte er ook maar op dat ze er nog achter kwam. Al was het voor haar mentale gesteldheid. Ze ritste haar tas dus maar weer dicht en liep weg naar de uitgang. Hmmm. Ze dacht terug aan de hint die ze had gekregen. Ze moest immers uit gaan zoeken waar ze naar toe moest. In Hoenn… iets met stoom. Ze was ondertussen naar buiten gelopen en had haar hand al op de pokébal van Huginn toen ze tot de conclusie kwam. Fiery path. Dat moest het zijn. Het kon gewoon niet anders. Met een gevoel van zekerheid pakte ze nu de bal van de raaf en gooide deze op. Met een mooi klik geluidje kwam de Honchkrow eruit en maakte een krassend geluid richting haar en de vos, om hierbij een beleefde buiging te maken en geduldig zijn blik op diens trainer te richten. Huginn was het toppunt van manieren en geduld en ze kon het dus ook echt gebruiken in haar leven van tijd tot tijd. Het was nu eenmaal geweldig. “Huginn, breng ons naar Hoenn: Fiery Path” Ze waren er wel eens eerder geweest in de buurt dus de vogel zou de weg wel weten. Nu klom ze dus ook op diens rug en plaatste haar benen onder zijn vleugels zodat ze veilig zat tijdens de vlucht en hij ook de ruimte kreeg om dit uit te voeren. Meteen sprong ook de vos erbij en beschermend sloeg ze een arm om het dier heen om ervoor te zorgen dat ze veilig tegen haar aan zat. In de tussentijd zakte Huginn door zijn poten en vloog hierna met krachtige slagen op, voordat hij op een hoog genoeg plekje kwam zijn normale manier van vliegen voort te zetten. Meteen richtte hij zijn koers op het pad naar Hoenn, wetende dat dit de juiste weg was op een manier die de roodharige zelf nooit zou begrijpen.

Enkele uurtjes later samen met een powernap die alleen bepaalde skillvolle mensen konden uitvoeren op de rug van een vogel waren ze eindelijk boven Hoenn aangekomen. De roodharige leunde wat naar voren en keek nu om zich heen naar waar ze waren. Nu leek het reizen snel te verlopen, al hielp het beeld van land daar natuurlijk bij. Huginn vloog richting de vulkaan en begon hier half om heen te vliegen voor hij de juiste plek had gevonden waar hij zou kunnen landen. Eenmaal aan de voet van de vulkaan kon je ook Fiery path vinden, een ondergronds pad vol stoom die gesponsert was door de vulkaan zelf. En als ze het informatieve bordje aan de voorkant moest geloven gebruikte bepaalde pokémon dit ook als een manier om te baden. Klonk vrij logisch als je het haar vroeg. En het paste heel erg goed bij de omschrijving die ze had gekregen, wat haar erop bracht om Huginn te bedanken en terug te sturen, om hierna naar binnen te lopen. Ze liep hier maar wat met haar trouwe vosje en merkte al snel hoe het er wat donkerder werd. Iets wat vaker voorkwam met ondergrondse tunnels. Je weet wel, omdat ze ondergronds waren. Haar ogen begonnen er aan te wennen en ze voelde ook hoe er een druk vanaf ging. Pigmentloos en enorm gevoelig, ooit zou ze nog eens blind eindigen. Maar voor nu was het fijn om rond te lopen in een donker gebied, het was voor haar zicht veel makkelijker om dit bij te houden dan in fel licht. Aangezien haar ogen zo gevoelig waren voor licht kon ze ook iets beter zien in het donker dan de meeste andere, maar echt enorm indrukwekkend zou het verschil ook weer niet zijn, dat was een ding dat haar zeker was. Dit betekende jammer genoeg dat ze de hulp in moest schakelen van haar vos. “Aldrei, maak eens een vuurtje, dan zien we in ieder geval waar we naar toe gaan” Dit was dus ook iets dat de vos zonder klagen deed. Al snel brandde er een klein en bescheiden vuurtje voor hun uit, net genoeg om de grond onder hun voeten te zien maar nog niet genoeg om eventueel hun locatie weg te geven. Iets wat blijkbaar belangrijk was, want nu ze hier ook eindelijk licht bij zich had kon ze zien hoe er voetafdrukken in het rode zand stonden. Hmmm. Aangezien het zand was kon je moeilijk zeggen of ze vers waren of niet, maar ze moesten maar wat op hun hoede zijn op dit moment. Dan had je ook nog het probleem van de mensen zelf vinden. Ze zuchtte even in zichzelf en keek nu naar haar lichtbron en emotionele steun. Normaal zou ze Aldrei sturen om vooruit te gaan maar zolang ze licht nodig had zou ze dit niet kunnen doen.. hmm. Natuurlijk had ze ook een andere pokémon eruit kunnen houden voor licht te brengen maar ergens voelde dit niet goed genoeg. Ze was gehecht aan de Ninetales die nu zowel de wacht hielt voor hunzelf en deed wat er van haar werd gevraagd. Aldrei zou haar waarschuwen als iemand naar hun toe kwam en dan ook slim genoeg zijn zelf het licht de dempen. Het was een dier dat meewerkte in plaats van alleen tegen zitten. Nee. Ze moest maar iemand anders erop uit sturen om even polshoogte te nemen met waar ze heen moesten gaan. En ook waar het gevaar zat natuurlijk. Ze liet haar hand weer eens afdwalen naar haar riem en klikte toen op een van de middelste ballen, om al snel een bekend gewicht op haar schouders te voelen. En ja hoor, daar zat haar geliefde kip al weer. Ezio keek met zijn kraaloogjes terug naar haar en knabbelde breindood als altijd aan haar haren. Ze zuchtte eventjes voor de zoveelste keer deze dag en liet een hand door diens kleurvolle veren gaan. Het ding was goed afgericht als het om enkele commando’s ging. Het was niet slim, maar het was trainbaar. “Stil zijn” sprak ze heel erg duidelijk zodat zelf dit ding vol zaagsel het zou moeten begrijpen. “En patrouilleer” De Archeops keek even rustig terug alsof hij zich afvroeg of er nog meer kwam, maar toen Ragya hierna een handgebaar maakte om te gaan drukte hij zijn stenen snavel tegen haar voorhoofd en zette zich toen af. Ze voelde de kracht van diens poten in haar schouder gaan, maar hierna was het ding opgevlogen en leek hij wat hoogte te maken. Gelukkig was het gevederde dier nog best goed gelukt als het ging om opdrachten uit te voeren, en het functioneerde niet eens zo slecht op zulke momenten. Tevreden zag ze ook hoe het dier uit het beeld van hun lichtbron verdween en nu rondvloog door de klamme tunnels. En daarover, damn wat kon het warm worden in zulke plekken. De hitte reisde natuurlijk omhoog en begon nu ook aan haar te plakken. En hoewel ze een enorme liefde voelde richting vuur was haar liefde richting stoom iets minder. Toch vond ze het grappig dat ze hier naartoe was gezonden. Graag zag ze voor zich dat in het gesprek ze ook echt waren van: Hey wie zouden we naar dat gebied bij de vulkaan sturen? De pyromaan die hier ook nog rondloopt? Dat klink als een succes. Hehehe. Ze was wel benieuwd nu waar alle lava moest zitten, dat moest ook wel anders had je niet zo veel stoom die geleidelijk kwam.. hmm. Achja, ze liep maar even door langs de gangen en stopte enkel toen ze ineens een zacht gegrom hoorde. Het duurde maar enkele seconden maar de waarschuwing erin was duidelijk. Er was iemand. Ze stond nu stil en zag hoe het licht doof en ze hier nu in het donker stonden. Ze hoorde voetstappen.. meerdere. Maar al snel kwam er ook een lichtbron bij. Het was een kind, niet ouder dan 15 gokte ze zo. Hij zag er vrij onervaren uit en had een Rattata en een Bidoof die hem op de voet volgde. Hij had een zaklantaarn in zijn hand en keek moedig om zich heen, om hierna met een luide stem te zeggen dat hij team Rocket tegen zou houden. Misschien dat het enkel een spelletje was of dat hij onderweg een ranger was tegengekomen die hem dit had gezegd. Hmm. Ze keek naar het jochie dat weer verder liep. Maakte wel veel lawaai zeg.. “Aldrei” fluisterde zachtjes. “Reken ermee af” De vos schoot hierna weg uit haar positie naast haar richting de jongen en diens knaagdieren. Een vos en een muis met hamster. Hah, dat moest leuk worden. Zelf had ze maar een of andere afslag genomen en liep ze nu verder naar beneden, ze navigeerde zich voornamelijk met aanrakingen… goed geluk en tja… langzaam. Ergens in de verte hoorde ze het geluid van een kinderlijke hoge stem en hierna stilte, vervolgd door een doffe tik van een zaklamp die de grond raakte. Ze vroeg zich af hoe fanatiek Aldrei is geweest. Misschien met vuur? Misschien alleen weggejaagd of knock out gekregen. Alles kon zo zijn maar ze zou het niet eens navragen. De vos had gedaan wat zij het beste had gevonden en zelf was ze weer verder aan het lopen. En op dat moment leek ze een foutje te maken en ging haar goed geluk enorm achtergrond. En haar snelheid des te meer omhoog. Ze was uitgegleden op een van de losse steentjes die bij de afdaling hoorde en tuimelde nu naar beneden. Urgh. Ze stootte zichzelf op enkele lelijke plekken en kwam uiteindelijk aan op haar bestemming, een stuk vuiler maar sneller dan ze had gedacht. Met een zacht afkeurend geluid duwde ze zichzelf omhoog en klopte haar kleren, huid en haren af zodat het dunne puin eruit kon. Goed, ze zag nog steeds niet in het donker en het vallen leek dit dus niet magisch verholpen te hebben, iets wat jammer was. Maar op dat moment hoorde ze al iets anders naar beneden komen, al leek dit iets soepeler te verlopen. Meteen daarna begon er een klein helder lichtje te schijnen vanuit een nieuw vlammetje. Ze grijnsde even tevreden bij het zien. Ja gewoon dat, het zien was voor het moment wel genoeg van wat ze nodig had. Ze knikte even naar de vos en liep toen rustig verder door de gang. Het was hier niet zo zeer koeler dan dat het boven was.. en het begon hier enkel smaller te worden. Oh dear. Al snel bereikte ze het punt waar ze op haar knieën verder moest en zich door de meest ongezonde vormen moest wurmen. Aldrei ging het makkelijker af, maar het kleinere en slankere dier had ook een voorsprong erop. Maar na nog een keer door een nauwe uitgang te zijn geweest leek ze eindelijk vrij te zijn en weer rechtop te kunnen staan. Ze rekte zichzelf even uit en keek om zich heen. En well.. ze had een plek gevonden waar het warmte vandaan kwam. Verderop zag ze een stroompje wat bijna als een beekje leek, enkel was het oranje en gaf licht. Kijk nu was ze geen beekjes expert maar die van haar gaven nooit licht. Maar damn, ze vond lava zo leuk. Het was warm, gaf licht, kon alles wegbranden en was gewoon geweldig. Het kon de wereld overnemen als je het goed kon gebruiken en er was een eeuwige hoeveelheid van. Lava was alles wat je in je leven nodig kon hebben en ze vond het zo jammer dat ze het niet kon gebruiken voor haar eigen doeleindes. Kijk eens naar hoe geweldig het was…. Je kon er vast alles mee wegbranden. Het was te vergelijken met het beste speelgoed ooit wat tegelijk heel erg dodelijk was als je er de fout mee inging. Tja. Moet je er maar niet de fout mee ingaan right? En hoewel ze er met gemak uren naar zou kunnen staren kwam er op dat moment iets vanuit het plafon naar beneden. Ezio had een kleine opening in de grond en plafon gevonden en zichzelf hierdoorheen gekregen. Dit zorgde ervoor dat hij na zijn charmante manier van zichzelf door een klein gat persen ook enkele meters naar beneden viel voor hij zijn vleugels kon spreiden en zo weer in vliegmodus kwam. Hij gleed even door de lucht heen terwijl condens aan zijn veren bleef plakken, maar toen viel zijn aandacht op de roodharige beneden, hij vloog lager naar de grond en leidde het tweetal nu terug naar een manier naar boven.. iets wat een vrij stijle klim leek te zijn. Ze besloot niet te klagen en het maar gewoon te doen. Met enige moeite hees ze zichzelf stukje bij beetje omhoog om zo weer bij het normale gangenstelsel te komen en deze verder te volgen. Na erachter te zijn gekomen dat haar conditie hier niet voor was gemaakt was ze er gelukkig al aangekomen. Ze keek opgelucht weer naar Ezio en gebaarde hem om door te gaan vliegen naar hun einddoel. Deze leek dichterbij te zijn dan dat ze in eerste instantie had gedacht. Hmm. Ezio landde immers naast een man in een donkergroen shirt en bruine broek. Rond zijn hoofd zat een mijnwerkershelm en zijn haren waren nat aan zijn voorhoofd geplakt. Deze leken nu donker uit te vallen, maar zouden in het licht een donkerblond moeten zijn. “Aldrei” Sprak ze simpel, en de vos sprong nu op het platform waar de man ook op stond. De gouden teef rook uitgebreid aan de vreemde om deze te keuren of het veilig was of niet. Dit was voornamelijk om te checken dat er of een geur aan hing die veel voorkomend was bij hun base, of juist een die Aldrei herkende van de rangers. In de tussentijd leken de twee mensen hier elkaar keurende blikken niet los te laten, haar helder rode in zijn hazel. Hij leek een vrij normaal persoon te zijn, niks speciaals eigenlijjk. “Wat brengt jou hier naar deze grotten?” vroeg ze met haar noordse accent hierin duidelijk hoorbaar. Het was erger omdat de vochtige lucht op haar longen sloeg.. met name haar slechte. Hij zou voor altijd zwakker blijven dat was een ding dat zeker was. Maar je kon ook niet alles hebben… ach. De man reageerde echter vrij snel. “Ik wacht op iemand” Nou, dat was toch eens een correct antwoord. Op dat moment kwam ook Aldrei terug naar haar toe en ging weer naast haar staan, een korte klank gevend. Aldrei vond het goed.. en tja, aangezien ze zelf ook weinig ander aanknopingspunt had en ze de strakke blik van de man wel kon zien in het bedrijf zoals team rocket stapte ze ook naar voren en pakte tegelijk het pakketje uit haar nu stoffige rugzak. Ze draaide het voor een moment wat rond in haar handen en overhandigde het toen aan de man voor haar. “Dan geef ik je dit”

En het bleek een trap te zijn. Natuurlijk. Was dat niet altijd het geval? Net als je dacht dat alles een beetje goed gaat loopt het weer de mist in. Met een boze blik keek ze opzij naar Aldrei, alsof ze erop had gerekend dat de teef het had moeten weten. Dat was natuurlijk een zeer oneerlijk standaard tegenover het gouden dier maar dat maakte haar niet uit. Met een zacht geluid vol frustratie dat nog het dichtste bij een grom zou kunnen komen kwam ze in beweging. Ze zou hem te pakken moeten krijgen voor hij bij andere rangers terecht kwam. Dan was ze het zonder twijfel kwijt. Ze hadden echter wel het voordeel van de grot, dat zou in hun voordeel kunnen werken. Gelukkig had ze ook nog meezitten dat haar conditie en behendigheid haar beste kwaliteiten waren. Ze mocht van kracht weinig voorstellen maar zooi zoals dit waren haar ding. Meteen had ze dus de achtervolging ingezet in een sprint en verruimde haar pas nu het stuk nog open was. Toch was het merkbaar dat de ander ook niet gek was en evengoed de weg leek te weten door de gangen heen. Ze volgde de jongen terwijl ze over de stenen heen sprong. Gefocust op haar doel bleef ze zo doorgaan. Ergens wist ze dat ze het niet door kon laten gaan zo, als ze enkel achter hem aan zou rennen zou het maar een kansgeval zijn of ze hem optijd kon inhalen of niet. Nee, ze moest actie ondernemen en hem gaan blokkeren. Voor een moment gleed haar blik naar de Archeops die nog altijd met haar mee vloog. Ezio had gewoon besloten het groepje te volgen in plaats van te blijven wachten. “Ezio, blokkeer de gang” De domme vogel keek haar even met doffe oogjes aan voor hij de opdracht leek te begrijpen. Meteen daarna zette hij meer snelheid in en gebruikte een Stone edge op de dikke wand. Enkele stenen raakte hierdoor los en zodra een los leek te glijden leek de hele muur mee te gaan. De gang werd geblokkeerd op enkele gaten na, maar die waren te klein voor onze vriend om doorheen te gaan. Ezio vloog maar rustig terug naar haar schouder en nam weer plaats. Ragya kon het niet laten te grijnzen. Het was dus een klein puntje dat ze manische trekken kreeg in zo’n situatie. Haar emoties waren all over te place en de meeste hiervan waren niet goed voor het rangertje hier. Ze zag hoe deze een pokébal probeerde te pakken en haar blik vernauwde zich. Jammer genoeg was op een knopje drukken sneller dan iets afpakken, want ineens leek haar pad geblokkeerd te worden door een Lucario. Urgh, stomme rothond. Kort liet ze een hand door haar haren glijden en keek naar de gouden teef naast haar “Kan jij dealen met pluto hier?” De vos gaf natuurlijk geen antwoord, maar aangezien de vos zonder doen of laten een Flamethrower op het ding afvuurde vond ze het vrij duidelijk dat het toch moet gaan. Ze zag ook hoe de Lucario had besloten niet zomaar een boxbal te zijn en reageerde met een close combat. Urgh, stomme beesten waren het ook. Het kon natuurlijk altijd erger maar het princiepe bleef hetzelfde. Het was irritant en zat haar enorm dwars. Vandaar dat ze het maar aan Aldrei overliet en haar blik liet glijden naar de ranger hemzelf. Hmmm… Dan zou zij maar eens dealen met die idioot. Hij had zichzelf ondertussen weer omhoog geduwd nadat hij was gevallen van de originele klap die de stenen hadden veroorzaakt. Hij was dan ook nog in een goede conditie. Hij kon toch niet meer weg nu. “Not smart messing with the wrong team friend” sprak ze simpel, haar toon was geamuseerd al ging haar blik alles behalve mee. Ze was hier niet voor een vriendschappelijke overeenkomst. Nee. Hij zou het pakje netjes terug geven aan haar en dan zou hij mogen doorgaan met het leven zijn irritante bestaan. Echt wat had je nu aan rangers? Dat waren idioten die grotere idioten de sloot uit trokken. Ze stonden heel erg in de weg voor de dingen die je natural selection noemde. Hmm. Terwijl Aldrei een vrij pittig gevecht hielt met de lucario wat zijzelf tegenover de ander gaan staan. Voor een moment keek ze de ander recht aan, om hierna een uithaal te maken naar diens gezicht. Ze raakte, dat was een ding wat zeker was, maar tja haar fysieke kracht was niet genoeg een volwassen man neer te halen. Dat zou wel heel erg positief zijn. Maar tja, waar je het zelf niet kon zou haar pokémon vast kunnen helpen. Vandaar dat ze de 6de bal aan haar riem aanklikte en er zo een prachtige Thyphlosion voor haar kwam staan. Het bruine dier maakte een bijna brullend geluid richting de ander zodra ze door had dat ze voor deze reden eruit was gehaald. Daarbij was Derniére over het algemeen niet een vriendelijk dier te noemen. Ragya had haar hard en oneerlijk opgevoed, dit had de dasachtige enorm agressief en onvoorspelbaar gemaakt. “Derniére, quick attack” Ging ze pokémon echt tegen mensen gebruiken? Maar natuurlijk, waar had je ze anders voor. Meteen schoot de das naar voren en duwde de arme ranger tegen de wand aan met een grote kracht. Deze begon zoals je kon verwachten tegen te stribbelen en de roodharige kon niks anders dan het leuk vinden. “Double kick” somde ze op alsof ze een boodschappen lijstje voorlas, al ging haar blik niet van de ander af. Nee, alles behalve. Derniére trapte enkele keren hard tegen de ander aan en leek zichzelf te moeten inhouden om niet door te draaien met de nieuwe machtsstelling die ze kreeg. “Focus blast, maak het af” Een glans kwam in haar dieprode ogen en hierna was een doffe klap te horen van de man die geraakt werd door de aanval en zijn hoofd stootte tegen de stenen wand achter zich. Derniére liet hem los en als een lappen pop raakte hij de grond. Hij leefde nog, een mens kon wel wat hebben, maar hij zou deze ontmoeting met zekerheid nog voelen. In de tussentijd leek ook Aldrei klaar te zijn met haar werk. Ragya stuurde Derniére terug en trapte hierna de man om, om het pakje weer terug te pakken.