Taste of freedom

_{Aviana was gefrustreerd. Zeer gefrustreerd. Ze was gewoon op zoek naar een Pikachu. Ze had geruchten gehoord dat er eentje rond liep die toch wel de moeite waard was. Vol goede moed had ze twee pokébal gepakt toen ze er niet één maar twee vond. Ze had Vhagar er op af gestuurd met de intentie ze een goed eindje te verwonden voor ze een poging zou doen ze te vangen. Eentje kon ze zelf houden en de ander kon ze in het Rocket lab dumpen. Die lab ratten hadden altijd behoefte aan een electric type. Er was echter één probleem. Vhagar krulde zich op, sissend naar de Pikachu die met een hoge rug de elektriciteit in zijn wangetjes aan het opladen was. Hij maakte zich klaar om toe te slaan en ook deze Pikachu te verorberen. “Nee! Laag!” Waarschuwde ze toen hij een schijnbeweging maakte. Om er zeker van te zijn dat hij de boodschap door had pakte ze haar zweep van haar heup en knalde ze hem op de stenen. Vuur borrelde op achter in de keel van haar Dratini maar hij bleef waar hij was. Ze kon niet deze ook verliezen. Hij zou wat anders moeten eten dan deze laatste Pikachu, tenslotte waren er genoeg Pichu in Lumiose om een hele school te voorzien van pokémon. Pikachu achter, die waren zeldzamer. De Pikachu schoot op Vhagar af, elektriciteit knetterde toen het los kwam. “Slam” Zei ze beheerst. Vhagar spande met zijn spieren zijn staart aan en sloeg die met brute kracht naar voren. De Pikachu liet wat elektriciteit los toen hij hem raakte maar het was niet bijster veel. De Pikachu werd weggeslagen maar landde lenig op zijn vier pootjes. Hij schoot meteen met een quick attack terug op de blauwe serpent. Dat kon ze natuurlijk niet zo maar laten gebeuren. “Agility” Vhagar schoot opzij met een snelheid die je in eerste instantie niet zou verwachten van zo’n groot beest. De Pikachu rende door en keek verrast over zijn schouder. Uit het niets dook Vhagar op voor hem en beet zich vast op de Pikachu. Die slaakte een kreetje en spartelde. Aviana hield de zweep waarschuwend in de aanslag. “Leer” Waarschuwde ze en ze keek hem recht aan. Vhagar liet de Pikachu los en keek hem met gevaarlijke ogen dreigend aan. De Pikachu schrok en begon weer elektriciteit op te laden. Deze keer omhulde het hem in een blauwe gloed. Hij liet een elektrische aanval los op Vhagar die nog meer impact leek te hebben toen hij hem tackelde. Vhagar brulde. “Dragon Rage”. De blauw en geel gekleurde vlammen schampte de PIkachu zijn achterhand terwijl hij haastig uit het bereik sprong. Hij trok een pijnlijk gezicht en keerde zich hijgend om. Ze zag een brandwond op zijn achterhand. Dat was mooi. Dat zou hem zeker niet zo snel en actief maken als voorheen. Nijdig brullend liet Vhagar nog een grote muur van vuur los. De Pikachu zocht dekking achter een stapel bakstenen die naast de stoep lagen. Ze stond op het punt om hem nog een slam aanval te commanderen toen de Pikachu achter de dekking vandaan kwam en er vandoor ging. Dat was nou net niet waar ze op te wachten stond. “Hou hem tegen” Riep ze. Ze koos haar woorden zorgvuldig om er zeker van te zijn dat Vhagar haar niet verkeerd begrijpen zou en de Pikachu alsnog aan stukken zou scheuren. Het beestje was ondanks de verwonding nog best snel, merkte ze toen ze ook in beweging kwam. Ze wilde hem net een steegje in volgen toen achter haar een oogverblindend wit licht verscheen. Ze bleef staan en keek om. Het zag er uit alsof hij .. groeide.. Aviana fronste. Dit moest vast een evolutie zijn, realiseerde ze zich vol ongeloof. Toen de gloed wegtrok wist Aviana even niet hoe ze moest reageren. Hij was nu ongeveer vier en een halve meter lang, als het niet langer was. Hij had witte vleugels aan de zijkant van zijn kop die erg klein leken in contrast met zijn lange, kronkelige lijf. Op de plaats van zijn keel scheen een vreemde, blauwe steen en op zijn hoofd stond nu een kleine hoorn. Hij was gigantisch. Hij was zelfs zo groot dat ze gemakkelijk op hem rijden kon. Haar ongeloof nam alleen maar meer toe op het moment dat hij zich omhoog duwde en ogenschijnlijk zonder enige hinderingen de lucht in vloog, Even was ze te geschokt om iets uit te brengen en voor ze hem roepen kon verdween hij tussen enkele hoge gebouwen. Aviana was wit weggetrokken. Haar Dratini was zojuist geëvolueerd in een mogelijk nog wreder beest. Zaken werden plots een stuk moeilijker.}

Wat was dit?
Met een opgetrokken wenkbrauw had ze het gevecht half zitten volgen, terwijl Sachi een scherpe blik op de trainster hield. Het roosharige meisje grijnsde echter kort bij wat ze toen zag. Na een evolutie, verdween de Dragonair gewoon zo. Het was amusant om de trainster zo geschokt te zien, dat moest Tawn haar zeker meegeven. Ook de Glaceon naast haar kon een korte spot in haar ogen niet onderdrukken. Dat was nu eens hoe je niet een Pokémon moest opvoeden, moest opleren. Ze bestudeerde de vrouw even, voordat ze in beweging kwam en met kalme passen richting haar liep. De ice type Pokémon, Sachi, was ook meteen in elegante passen naast haar geschoten. Haar ijzige expressie en kalme houding toonde de ervaring van de Pokémon aan. Maar toch, ze was nog jong en moest nog veel leren. Je kon het eerder... Arrogant noemen. Daarom richtte ze even haar rode ogen op de blauwe Pokémon, die enkel een blik van argwaan en koelte terug wierp. Zoals men zou verwachten natuurlijk...
Ze was die dag nog even naar de basis geweest. Niet voor iets bijzonder, maar gewoon om te kijken of er nog iets nuttigs was dat ze kon doen. Het bleek van niet. De neiging om weg te bij de organisatie groeide met de dag. Waar waren de uitdagingen? De spannende dingen? Hm? Dat had ze nog niet echt kunnen meemaken hier. Daarbij leek het er ook niet op dat men naar haar luisterde. maar ooit zou ze gelijk hebben... En dan zouden ze nog eens wat zien. Ze had dus de basis verlaten, in volle frustratie. Ze had daarna wat doelloos rondgedwaald. Sachi was, zoals gewoonlijk, uit haar ball en hield de omgeving in de gaten. Tawn was drukker in de weer met haar gedachten en beslissingen. En ook haar zoektocht naar spanning. Het was toen ze was geluid verderop had gehoord, dat ze even had opgekeken en haar pas had versneld.

Zo had ze het gevecht gevonden en daarna had ze het gewoon bekeken, haast beoordeeld met haar scherpe blik. Maar ze zei niks, heel de tijd niet. Ze bleef haar kalme houding aanhouden tot het bittere einde... Nou tja, nu dan toch. Ondertussen was de vrouw dus aan het benaderen. Ze was duidelijk in shock... Veel te duidelijk. Maar zijzelf was niet echt onder de indruk geweest van het beest. Met wat... Methodes kon je het wel manieren aanleren. Hoe dacht je anders dan een level 100 Pokémon naar een meisje zou luisteren? Nou, niet alleen omdat ze het met de hand van baby af aan had opgevoed -zoals al haar Pokémon eigenlijk- maar ook door... Tja. Je moest gewoon leren toegeven met momenten en de straf moest je hard en snel aanbrengen. Dat was hoe je moest handelen. Natuurlijk was er ook nog altijd de afdwingende manier... En in dat geval was deze manier misschien beter voor de vliegende slangachtige. Ze had wel wat dingen in haar lab liggen... Dingen die zo'n beest met gemak zouden kunnen onderdrukken, onderwerpen. Maar tja... Zijzelf had geen nut aan die dingen... Het was een opdracht geweest van haar leraar en ze had het met gemak uitgevoerd. Ze vond het geen al te leuke opdracht... Maar soms moest je gewoon dingen doen die je niet aanstonden. Dat wist het meisje nu ook wel. Ze was nu eenmaal volwassen... Lichamelijk dan... Mentaal zou ze nog een tijdje jong blijven. De roosharige schraapte haar keel even, in een poging de aandacht van de groenharige te krijgen, voordat haar hand voor de tweede keer door haar lange haren gingen. Even inspecteerde ze de vrouw weer. Maar ze bleef stil, ze bracht niks uit. DE koppijn nam even weer toe bij haar, maar ze probeerde het gewoon te negeren, wetende dat dat het beste was op momenten zoals deze... Ja... Ze kon er moeilijk nu de drama queen over spelen, wat voor nut had dat nu weer? Ookal was pijn een manier van je lichaam om te zeggen dat er iets niet goeds was, Tawn negeerde het. Zoals vele kleine... En grote pijntjes in haar leven, negeerde ze het gewoon. Ze was sterk. Misschien niet fysiek, misschien niet van karakter... Maar ze was wel een slim iemand. Ze wist perfect iemand zo om haar vinger te winden. Hell, ze had er zelf een drietal Pokémon mee weten te stelen, waarvan een shiny en een ander een starter. Ze had skills. Daarbij wist ze hoe ze moest werken in een lab en was ze bekend met zoal chemie als fysica. Ook biologische technieken ontgingen haar niet. Ze had zichzelf daarbij gewoon bij gescherpt de laatste maanden... Nee het laatste jaar.
Met een kalme zucht keek ze even om naar de hemel, waar de blauwachtige Pokémon was verdwenen. Zo te zien aan de reactie van de ander had ze dit dus niet verwacht en dat liet het meisje toch even weer grijnzen. Onervaren noemde ze het. Bijna naïef om eerlijk te zijn. Maar je hoorde haar uiteraard niet klagen. Ze kantelde haar hoofd weer wat, draaide het naar de ander toe en knipperde even. Ondertussen was Sachi aan haar voeten gaan zitten en bestudeerde deze even met een hooghartige expressie de ander even. Een lichte walging in haar blik... Oh well, ze was immers opgevoed door Tawnee, dus wat verwachte men zelfs? Nja, sinds ze eigenlijk een Glaceon was,w as ze zo geworden. Tawn had niks gedaan met haar karakter, zo simpel was het eigenlijk. "Als ik jou was zou ik er maar achteraan gaan," zei ze even kalm waarna ze de blik van de ander zocht en probeerde vast te houden. "Want zo te zien is er weinig controle over zijn acties, zijn denken en well..." ze liet haar ogen even over de ander gaan, waarna ze een licht spottende grijns op haar gezicht zette. "Tis haast zielig", had ze even zachtjes erachter gezet waarna ze even terug de ander haar blik zocht. Wat had de ander dan verwacht eh? Dat een nieuwe rush van kracht een Pokémon zou laten dimmen? Hell, wat zou jij doen als je opeens een stuk sterker was dan eerst. Tawn wist wel wat ze zou doen en het zou niet meteen een positief uitkomen zijn voor de personen rondom der.

-1043 words

_{Dat was niet normaal, toch? Konden pokémon vliegen zonder vleugels? Aviana had gewild dat ze meer van pokémon afwist op momenten als dit. Zulke dingen hadden geen rol gespeeld in haar verleden maar nu .. Ze wreef in haar ogen en zuchtte geërgerd. Er zat niets anders op, ze zou hem achterna moeten gaan. Ze zag het al voor zich hoe ze in deze klote hitte heel de stad door rende een spoor volgend van verschroeide monumenten en personen. Deze dag kon niet erger worden.. of toch wel? Iemand achter haar schraapte haar keel en de kleine vrouw draaide zich om. Ze veegde de shock gedeeltelijk van haar gezicht en ontmoette de ogen van een meisje. Zodra ze begon te spreken vernauwde Aviana haar ogen. Ze wierp nog even gauw een blik over haar schouder maar Vhagar was al lang en breed uit het zicht verdwenen. Ongetwijfeld zou hij nog lang niet terug komen. Op dat opzicht was Aviana er zelfs zeker van dat hij überhaupt niet meer terug ging komen. Wellicht had ze zich beter moeten verdiepen in heel dat evolutie gebeuren. Ze had niet verwacht dat hij binnen afzienbare tijd evolueren zou dus dit had haar dus volledig overrompeld. Toch richtte ze haar groene ogen op die van het meisje. "Komend van iemand die een wezentje niet groter dan een hondje bij zich heeft kan je begrijpen dat ik je niet helemaal serieus kan nemen nu" Zei ze op haar gebruikelijke zachte stemtoon. Ze hield haar stem toonloos. Als dit zo iemand was die haar de les lezen kwam hoefde ze haar adem niet te verspillen. Tenzij ze een of ander vliegend monster bij zich had maar .. dat betwijfelde ze. Aviana zag tenslotte enkel een meisje. Langer dan Aviana, al was dat al gauw zo en met een ogenschijnlijk vies kijkend pluizenbeestje naast zich. Amper het materiaal voor een krachtige trainer. Wie weet was het wel geen trainer. Toch waren haar woorden waar. Aviana wist dat maar weigerde het uit te spreken. Ze wist niets van Pokémon af toen ze Vhagar vond. Nu was dat niet heel erg veranderd. "Vertel mij eens, wat zou jij gedaan hebben in mijn schoenen, hm?" Mompelde ze met half toegeknepen ogen. Ze wond haar zweep op en hing die terug aan haar heup en kruiste haar armen over elkaar.}

Wel meteen had ze gezien hoe de ander de shock van haar gezicht wilde halen. Het meisje zuchtte even toen ze dat zag. Ze moest niet eens de moeite doen. Tawn zag alles, dus dit was niks. Tawn had echter haar zegje snel gedaan, wat natuurlijk meteen voor een weerwoord zorgde van de ander. "Komend van iemand die een wezentje niet groter dan een hondje bij zich heeft kan je begrijpen dat ik je niet helemaal serieus kan nemen nu" Hm? De roosharige knipperde even en keek naar de Glaceon, die haar ijzige ogen op de ander had gericht, de vrouw met het groene haar. Juist ja. Dat kind wist uiteraard niet wat Tawn op zak had. Tja, aha... Ze knipperde even en zuchtte zachtjes. Ze wist daarbij ook wel dat Sachi niet zwak was. Met een reeks goede aanvallen kon dat beest ook wel wat destructie brengen. Het was gewoon zo dat ze kalm en beheerst was en ze zichzelf in de hand kon houden als het teveel werd. Daarom gebruikte ze haar ook graag. "Vertel mij eens, wat zou jij gedaan hebben in mijn schoenen, hm?" hm? De lichte een wenkbrauw op terwijl ze haar hoofd wat draaide naar de plek waar haar Pokémon was verdwenen. "Erachteraan gaan," zei ze kalmpjes. Ze moest daarbij ook niet weten dat iemand Lumiose kapot aan het maken was. Niet dat ze hier iets speciaals had, maar well yeah. Wat voor reden had het eigenlijk als er niet eens gevochten werd. "Dus kom, we gaan," zei het meisje even waarna ze gewoon de meest logische richting nam om te kiezen. Ze stopte echter na enkele meters en kantelde haar hoofd wat. Ze liet een hand rusten op een Pokéball, klikte deze na een tel of twee los en liet de Aggron die erin zit voor kort er even uit. In een flits verscheen ze, lande ze op de grond en liet ze deze trillen, waarna een zwaar gebrul van haar bek kwam. "Also, ik heb meer dan een Pokémon," zei ze vervolgens waarna ze ball gewoon weer richtte op het metalen beest en deze liet terugkeren. Oh hell no dat ze KIdo nog es liet vechten binnen een stad. Dat zou het einde zijn van het arme stadje en dat was niet de bedoeling.

_{De groene ogen van de jonge vrouw volgde het meisje toen die langs haar stapte. Ze aarzelde heel even voor enkele momenten maar haar logische gevoel vertelde haar dat ze geen andere keus had. Wellicht was het wicht de enigste die haar helpen kon op dit moment. Dus volgde ze gedwee. Ze stopte toen zij ook tot stilstand kwam en keek hoe ze een pokémon liet verschijnen. Het beest was gigantisch en slaakte een brul die zelfs Vhagar niet evenaren kon. Nog niet, althans. En toen alsof er niets gebeurd was straalde ze haar pokémon weer terug. Aviana voelde hoe een spottend lachje haar mondhoeken op deed krullen. Genoteerd. Wicht heeft een stalen beest die mij gemakkelijk vermoorden kan. Zwijgend voegde ze zich naast haar. Samen begonnen ze te lopen. En toen kwam het tot haar. Was er niet een agent die een metalen beest had en een Glaceon? Automatisch dus ook wat andere pokémon. Dat betekende dat het een collega was. Waarom was het dat ze in alle benarde situaties een collega tegen kwam? "Jij bent Tawnee" Zei Aviana dus maar ook gewoon terwijl haar ogen vielen op een zwartgeblakerd stuk gebouw hoog boven hen. Op zijn minst liet hij sporen na, dit maakte het een stuk gemakkelijker.}

De ander stelde niks voor haar voor, maar aan de ander kant kon ze ook geen wilde Dragonair laten gaan. Dus veel keus had ze momenteel niet. Ze kon het ook natuurlijk stelen en er dan tests op gaan doen... Hm... Maar tja, wat had ze aan een wilde Dragonair? Als ze haar Pokémon niet zou gebruiken zou ze hem helemaal niet in bedwang kunnen houden. Hij was niet zoals Duncan, dat wist ze nu al. Dat had gezien in zijn lichaam, zijn blik, zijn manier van reageren. En wie was Duncan? De shiny Houndoom van Alana. Mooi gestolen van dit kind en helemaal gemanipuleerd tot op het bot. Die hond luisterde nu zonder twijfel naar haar. Niet alleen mensen, maar ook Pokémon kon tawn met gemak breken en terug herstellen. Het was een actie die ze over en over had gedaan en nu leek dit alles haar terug te brengen naar die tijd. Arme Duncan eigenlijk. Een metalen beest in zijn kop. Hehe, het was altijd gek als je het zo voorstelde of niet dan? Nou... Alles kon je breken, als je maar hard genoeg probeerde uiteraard. Dat had ze zelf al honderden keren gezien en gevoeld. Ze was zelf helemaal gebroken, fysiek, mentaal en emotioneel. Maar het maakte je sterker. Elk stukje was iets dat je sterker maakte. Ook nu zou dat het geval zijn, niet voor haar, maar voor een ander misschien. Niet dat ze daar nog de aandacht, geduld of wat dan ook voor had. Het was saai en irritant geworden, een beetje zoals koude pap. Maar als je zelf de show runde was het altijd mooi... Wacht, losgeslagen draak?
Juist ja, juist ja, ze moest bij haar huidige, eigen opgestelde taak blijven, uiteraard. Ervan afdwalen zou niemand helpen. Dan was ze hier gekomen voor niks, had ze deze vrouw voor niks even haar mooie Kido laten zien en dan tja... Dan zou ze ergens toch een tax moeten aanrekenen voor het feit dat ze hier naartoe had moeten komen, maar uiteindelijk zich had bedacht. Ze zuchtte dan ook even en liet opnieuw een hand door haar haren gaan. Nee, een Dragonair leek wel een mooie toevoeging aan haar team als ze eerlijk mocht zijn. Het was eerder zijn volgende stage dat haar irriteerde. Dragonite. In Kanto was het nogal iets om zo'n ding te hebben, dus misschien daarom... Tja... Geen idee? Het groepsgevoel kon je moeilijk verdrijven als dat het enigste was wat mensen, simpele geesten, de dag van vandaag nog vooruit kreeg. Sigh. Ze wist nog de dag dat ze dacht zelf een Dratini gezien te hebben. Ze was iets van 5... En ze was met een Weedle thuis gekomen. Nog geen seconde later had ze doodziek in bed gelegen door het gif van de worm. Stom, maar ah, kinderen waren naïef en het idee dat ze gewoon... Een Dratini had gevonden. Het maakte haar zo opgewonden, als een kind die eindelijk een cadeau kreeg na zo lang erom te hebben gezaagd. Tja, ze had ook zo lang moeten zagen om die verekte Eevee. En wat een rotbeest was dat wel niet??? Ze keek even schuin naar Sachi. Ja, rotbeest dat het was. Waarom was ze eigenlijk random flashbacks aan het ervaren? Kort knipperde ze even. Waarom was dit? Dit was, eerlijk, niet hoe ze alledaags was. Een beetje in de wolken met haar hoofd, denkende aan dingen die eiigenlijk totaal geen nut hadden aan de conversatie of situatie... Of wel? Neh... Ze voelde het wel, ze was gewoon verward momenteel, jammer... Ze dacht net zo'n heerlijk moment van goede lichtheid te hebben. Maar dat had ze al jaren niet meer, uiteraard. Ze zuchtte nogmaals, zuchten was bijna een hobby van haar geworden. Maar ah, in een wereld zo fucked up als deze moest je wel es zuchten.
Goed dan, een draak zoeken die de stad aan het mollen was.
Erbij blijven, erbij blijven, geen weedle-dratini verhalen meer in je hoofd ophalen. Ookal was het eigenlijk wel iets dat bij de kwestie was... Oh sigh...

De ander had zich ondertussen naast haar gevoegd en Tawn had al lang in de richting beginnen stappen van de vliegen giant worm. Ja, ze noemde het nu een worm en geen draak meer. Ookal zeiden sommige verhalen dat sommige draken geen vleugels hoefden te hebben, vond ze dat het hen toch mooier stond. En Dragonite? Die mini wings waren cute, maar wetenschappelijk was het helemaal niet ondersteund... Zoals vele Pokémon dingen... Maar Dragonite was toch wel iets dat normaal toch niet kan...? Oh waar zat ze zich druk over te maken terwijl er iets geks bezig was met dingen te verwoesten. Okay, het idee van Nathan bij die gedachte was niet meteen gek, maar niet echt relevant. Ze schudde lichtjes haar hoofd, om de afdwalende gedachten wat van haar af te krijgen, het was vreselijk zo te zien... Nee, zo te horen. Gvd. "Jij bent Tawnee" Huh? Wel meteen draaide de vrouw haar hoofd wat, duidelijk wel geïnterresseerd in wat ze net had gezegd. Wat was dit? Hoe wist dit wijf haar naam? Nee, waarom wist ze het eigenlijk zo goed. Nee... Wacht. Ze wist het niet door haar te zien, maar vast door haar acties of haar... Kido. Oh Muk that Pokémon. Ze was dus bekend om haar blikje en niet haar mooie gezicht? Tja, bekend zijn was bekend. Het suckte, maar het was goed als het niet de goede aandacht van de mensen kreeg. Ze knipperde even en richtte haar ogen naar de dingen voor zich en knikte even. "Jup, Tawnee is de naam," klonk er even van de langharige terwijl ze even een stres haar achter haar oor legde en diep adem haalde. "Heb ik een of andere fanclub of wat?" klonk er met weinig interesse in haar stem. Het was duidelijk dat ze geen extra aandacht hoefde. Ze was gewoon de zus van iemand die het allemaal runde en haar schoonbroer was een seriemoordenaar en een gevreesd persoon... Maar voor de rest had ze niet echt veel dingen. Daarbij deed Tawn niet zoveel, buiten mensen breken, dingen kapot maken en-... Oh wait ze had vroeger wel veel shit gedaan die haar in de belangstelling hadden gesteld. Nou, de dingen die je in je jonge jaren deed eh... Wat gek zeg. Toen de ander haar blik viel op iets, volgde Tawn het even en ze merkte al snel de zwartgeblakerde stenen op. "Hij is wel een pyromaantje zo te zien, wat schattig," zei ze even met een schuine glimlach. "Dus... Hoe lang heb je hem al?" zei het meisje kalm terwijl ze de sporen bleef volgen. Wat backstory kon nooit kwaad in hun zoektocht naar dat losgeslagen wild.

_{De groenharige haalde haar schouders op bij die vraag. Het woord van een destructief metalen beest ging al gauw de ronde in zo'n organisatie als Team Rocket. Aviana kon ook niet even een naam opnoemen die ook zo'n beest had met zo'n.. reputatie. Ze wilde net antwoord geven op Tawn haar vraag toen zij op dat moment ook de verschroeide dakdelen in het oog kreeg. Ze maakte een korte opmerking er over om vervolgens de volgende logische vraag te stellen. Aangezien Tawn voor alsnog een rang hoger stak als zij besloot ze ook maar om op dat moment maar gewoon mee te werken. Wicht scheen er dingen vanaf te weten en hielp haar zonder dat ze het exact gevraagd had. Met de pokémon die zijn bezat zouden ze Vhagar gemakkelijk wel klein krijgen. Op momenten als dit zou ze het totaal niet erg vinden als ze ook een beetje te hard om gingen met hem. Die verrekte waterslang had het verdiend. Nu ze er eens over dacht wist ze niet precies hoe ze hem straffen kon. Tenslotte was zij maar een mens van 1 meter 50 en een beetje. Hij was een draak van bijna 5 meter in lengte. Aviana had niets wat ze tegen hem gebruiken kon, realiseerde ze zich. "Paar jaar, had hem gejat een paar maanden voor ik mij bij Team Rocket aansloot" Begon ze. "Hij was enkel een Dratini toen nog dus ik kon hem nog wel gemakkelijk onder de duim krijgen en daar houden" Ook al wist ik helemaal niets van pokémon op dat moment.. Had ze bijna er achteraan gezegd. Nee, dat zou ze pas zeggen als Tawnee ernaar vragen zou. Of als het een goed moment was. Nu was dat moment nog niet. "Hij was gedumpt bij zo'n pokémon asiel of zoiets. Hij zat er al een jaar en ik vond een Dratini nou net iets spannender dan de Zigzagoon en Bulleby die daar achtergelaten waren" Zei ze schouderophalend. Ze tikte met haar vingers op de zweep aan haar heup. "Dit is het enigste wat ik heb gebruikt tegen hem sinds dien, al betwijfel ik of dat nu nog werken gaat nu hij geëvolueerd is" Eindigde ze mompelend met een verveelde blik in haar ogen.}

Met een schuine blik op de ander zocht ze naar andere Pokéballs bij de ander. Zoals Tawn misschien, aan een nette grijze ruim, die niet alleen handig was voor well... Yeah stuff, maar ook voor haar balls erop te houden. Ze spotte niet meteen andere ballen en wel meteen concludeerde ze dus dat deze meid maar een Pokémon had, en dat was de losgeslagen Dragonair. Okay dan, dat was ook een iets om te weten dan. Na het verhaal tho, zou het voor haar een stuk duidelijker worden, dat was een iets. Ze kon alleen gokken dat de ander geen enkel idee had van wat ze deed... maar ah, zolang ze maar niet meer problemen veroorzaakte. "Paar jaar, had hem gejat een paar maanden voor ik mij bij Team Rocket aansloot" Okay dan. Moest ze haar dan meer helpen dan dat ze nu al deed? Nu ging ze haar Pokémon terughalen. Oh yeah... Daarbij wist Tawn nog niet zeker of ze bij de groep zat, ze had zo'n vermoeden maar nu was het bevestigd. Ze had nog nooit van haar gehoord, dus het was zeker een grunt. Zeker met deze ervaring, geen twijfel aan dus. "Hij was enkel een Dratini toen nog dus ik kon hem nog wel gemakkelijk onder de duim krijgen en daar houden" Okay dan, duidelijk als wat dat ze dus echt niet wist wat ze deed. Pokémons zoals deze moesten in een serieus trauma komen, omdat ze vaak vastzaten aan hun vorige trainer. Kijk naar naar Duncan. Duncan was normaal zo loyaal aan die bitch van een Alana, maar gewoon. Hij was kapot nu, perfect gewoon natuurlijk. Het liet haar haast lachen, maar ze zou niet, dat zou gemeen zijn tegenover haar loyale, gebroken, geboxte shiny weerhond achtig iets. Oh well~ Het was nu eenmaal zo dat Tawn het vrij amusant vond, het hele verhaal van de shiny. Hoe hij altijd aan haar zij had gevochten en hoe al die maanden, jaren van vertrouwen in een seconden waren weg gekaapt. Het was zo waar wat ze zeiden, vertrouwen kon je zo makkelijk breken en makkelijk terug opbouwen als je een manipulatieve bitch was met een psychischachtig spin naast je die alles kon bereiken. En dat alles had plaatsgevonden in Hoenn, waar ze allemaal een leuk reisje naar hell hadden gemaakt... Oh ze haatte die fucking trip naar daar en de gedachte eraan, hell gewoon, pure hell... "Hij was gedumpt bij zo'n pokémon asiel of zoiets. Hij zat er al een jaar en ik vond een Dratini nou net iets spannender dan de Zigzagoon en Bulleby die daar achtergelaten waren" Klonk er van de kleine vrouw. Aha, yeah, daar kon ze haar wel in begrijpen. Het punt van de trainer verliep echter meteen door dit. Dus het zat niet daar eh? Oh well... Ze had tenminste een erg goed punt gemaakt. Als tawn ook een Dratini kon kiezen had ze dat gedaan nu, alhoewel een Eevee altijd in haar hart zou blijven. Geen idee waarom, maar zelfs evolved bleven ze leuk, ookal was Sachi een echte bitch die ze ergens dood wilde... oh well. Ze bleef haar starter, jammer genoeg, waar ze veel liefde voor moest tonen, opnieuw, jammer genoeg... Sigh... De groenharige tikte echter tegen iets die aan haar riem ging en wel meteen richtte het meisje haar ogen op het wapen, een zweep. Wat wilde ze daarmee doen, zeg toch niet dat ze- "Dit is het enigste wat ik heb gebruikt tegen hem sinds dien, al betwijfel ik of dat nu nog werken gaat nu hij geëvolueerd is" Ze grinnikte even en keek naar de zweep terwijl ze haar ogen vernauwde. "Mind if I upgrade that for you?" zei ze even met een speelse grijns op haar lippen terwijl haar gedachten alle kanten op schoten. Dat was sneller van haar lippen gekomen dan ze eerst had gedacht, maar de gedachte aan een zweep die schokkend kon overkomen, of misschien zelfs vuur kon vatten... Oeh... Met wat magnetische dingen her en der kon ze wel iets leuks met elektriciteit maken. Jup, als ze het maar goed bijhield en verzorgde. Pas nu besefte ze hoe snel haar offer van haar lippen was gerold. Wait, wilde ze dat wel doen... Oh well, het was niet dat belangrijkere dingen had te doen in haar dagelijkse leven, so why not eh?
Ze haalde diep adem en haalde een hand door haar haren heen voordat ze even haar ogen sloot en nadacht over het korte verhaal die ze nu had verteld, hoe dan ook, liet Tawn haar wel even met de uitspraak die ze had gemaakt, ze kon erop ingaan of het gewoon compleet negeren. Ze was een handig iemand, soms, en ze kon het wel, waarschijnlijk. Met de juiste metalen en de juiste technieken zou het wel mogelijk moeten zijn, right? Daarbij zou een fijn lijntje van metaal al harder en pijnlijker aankomen... Snijdend misschien wel. Maar Tawn zou niet meteen in protest gaan. Als deze vrouw haar Pokémon hardhandig wilde opvoeden, zou zij haar niet stoppen of ander advies geven, dat was haar job niet, dat was die van haar hogere rangen. Zij was maar een grunt met een fancy rang, dus wat maakte het zelfs uit om mee te beginnen? Ze sloot even haar ogen, dacht nog even kort na en vond dat de ander nu wel genoeg tijd had gehad om een antwoord te geven, maar toch opende het meisje haar mond weer, dit keer om te beginnen over het korte verhaal die ze had verteld. "Dus je stal hem van een of ander ding en je hebt hem van dag een geslaan?" klonk er kort terwijl ze een wenkbrauw optrok. "Weet je, Pokémon hebben ook gevoelens," murmelde ze door haar lippen door. "Daarbij moet je ze alleen straffen als ze iets slecht doen, niet altijd," zei ze even. "Of idk hoe je hem behandeld, maar ik denk niet dat het zo voordelig was als hij zo is," zei ze waarna ze haar schouders ophaalde. "Kijk ik kan nu twee dingen voor je doen, als iemand die ook in je organisatie staat," zei het meisje terwijl ze even zuchtte. "Ik kan je helpen of ik kan je met rust laten," zei ze even kalm. "Als ik je help, dan kan ik je eventueel een sterkere Pokémon geven, tijdelijk, zodat je die Dragonair van je wat in toom kan houden en kan leren hoe je moet omgaan met krachtigere beesten," zei ze kalm. "Of ik kan die zweep van je een goede upgrade geven zodat die draak van je zeker voelt wat je wilt," ze zuchtte even en haalde een hand door haar haren. "Als je een van de twee wilt, zeg het dan nu gewoon, ik voel me momenteel erg vrijgevig," klonk er van het meisje terwijl ze de ander strak aankeek. Ze had wel wat level 50 Pokémon op de box staan en ook een paar van 60 in haar party die ze niet veel gebruikte. Ze had nog keuze ook dan, dus wat een geluk had ze om even haar kennis bij te scherpen heh. En je kwam het niet elke dag tegen, een Tawnee die je een Pokémon aanbood. Natuurlijk wel tijdelijk, tenzij ze haar draai vond met het ding uiteraard. Neh dan zelfs niet. Tawn was niet een of andere prof oak. Like no, haar Pokémons werden nie zomaar weg gegeven. gvd. Ze konden wel gebruikt worden voor dit... I guess? Geen idee eigenlijk, ze ging er gewoon voor.

_{Waar was Vhagar? Vloog hij Lumiose uit of ging hij ergens settelen. Alles was mogelijk. Ze kende hem niet goed genoeg om dat te beslissen en zeker nu hij opeens een compleet andere pokémon was! Aviana wierp Tawnee een verbaasde blik toe en trok haar wenkbrauw op toen ze vroeg naar de zweep. Upgraden? Wat wilde ze ermee doen, hem scherper maken door messen er aan vast te spelden of zo? En zelfs dan betwijfelde ze of ze door de schubben van Vhagar kwamen. Ze aarzelde even waarop haar metgezel de kans aangreep om haar zegje te doen. Aviana fronste en wendde haar blik af. Nou ja.. het was niet alsof ze gewild had toen ze hem begon te slaan.. hij had haar simpelweg geen andere optie gelaten. Ze had niets anders dan haar eigen kracht om hem mee in toom te houden. Hij scheen ervan terug te schrikken van tijd tot tijd. Gevoelens.. ongetwijfeld. Straks verteld ze me nog dat het hyper intelligente beesten zijn. Ze zijn niets anders dan slaven. Ze horen mij te gehoorzamen! Dacht ze verhit. Haar blik werd wat scherper maar ze sprak haar mentale ongenoegen niet uit. Tenslotte klonk het bijna.. alsof Tawnee haar oprecht wilde helpen. Wat krijgt zij eruit? Wat krijg ik eruit? Is dit een grap?. En toen kwam de genadeslag. Bam! Hier, een pokémon van mij, tijdelijk. Aviana twijfelde niet dat Tawnee sterkere pokémon had dan zij. Vele malen sterker. Dat.. of ze kreeg een upgrade op de zweep zodat zij Vhagar kon laten voelen wat ze bedoelde. Hij zou haar wel moeten gehoorzamen. Dat.. of pijn. "Ik.. " Begon ze langzaam. Het was verleidelijk. Krijg een pokémon tijdelijk en zet Vhagar op zijn plaats. Ze had het eigenlijk willen zeggen. Dan zou ze zo stijgen in haar rang.. maar dan zou hij uiteindelijk niet haar vrezen. Nee. Hij zou de andere pokémon vrezen. Aviana sloot haar ogen even en trok een geïriteert gezicht. De keuze was simpel. "Hoewel een tijdelijke pokémon van jou enorm, enorm verleidelijk is ben ik gedwongen dat  aanbod af te slaan" Het kwam er uit op een toon die suggereerde dat ze heel hard probeerde om niet toch het andere alsnog te zeggen. "Maar dan kan ik hem alsnog niet onder controle houden wanneer je hem weer terug hebt.. en als hij nogmaals evolueert, als dat al mogelijk is dan durf ik niet te bedenken hoe groot hij dan gaat zijn" Die gedachten wekte angst bij haar aan al liet ze dat niet blijken in haar toon of uitdrukking. Ze moest zich er in verdiepen en zich erop voorbereiden. Mocht hij nogmaals evolueren dan zou ze hel moeten betalen als ze hem dan nog niet had gebroken. "Dus moet ik je aanbod van de zweep aannemen" Ze stak hem uit naar Tawnee zodat ze hem kon bestuderen.. of wat ze er ook mee wilde doen. "Kun je er wat mee?" Vroeg ze toen, oprecht nieuwsgierig.} 

Om eerlijk te zijn was het meisje heel erg nieuwsgierig naar het antwoord van de ander. Zou ze kiezen voor de snelle weg naar kracht...? Want met een Pokémon van haar kon ze zeker een hoger level Pokémon voor haarzelf vangen. Eentje die ze wel kon onderdrukken. Misschien was het ook ergens beter dit wijf in het oog te houden. Een leerlinge? Nee, zo verantwoordelijk kon Tawnee niet zijn, daarbij interesseerde al die poespas haar niet zoveel. Voor haar moest het maar om een iets draaien en dat was dat zij er plezier mee had. Ze wist zeker dat ze een waardige tegenstander kon halen uit de ander. Het was jammer dat ze zo zwak was. Serieus, wanneer kwam er wat vlees aan de botten van haar tegenstander? Ze waren allemaal maar kleine garnaaltjes. Yeah, Tawn zag zowat 99% van de mensen die ze zag als vijanden, zelfs Nathan. Hij was misschien de grootste rivaal die ze had. Ze was daarbij ook de enigste die een beetje kans zou maken om een van zijn beesten te verslaan, maar daar was Tawn helemaal niet op gericht. Ze haatte al dat gerammel om sterk worden. Maar ze vond het heerlijk voluit te gaan met haar destructieve krachten... Nee, de destructieve krachten van haar Pokémon. Het was soms te mooi om waar te zijn, ja, maar soms was het ook gewoon omdat het leuk was ja! Ze kon het niet laten dan in haarzelf te gaan grijnzen, ze genoot ervan, echt waar, niet normaal. Het zorgde ervoor dat je je levendig voelde. Het was niet anders te beschrijven. twee gigantische krachten die tegen elkaar werden opgezet en explosies rechts en links lieten ontstaan. Het was datgeen die je levend maakte in een wereld zoals deze. Was het raar? Neh. Het was niet vreemd of raar, in feite het was heel normaal. Adrenaline werd door meerdere mensen gewaardeerd als een goed ding. Tawn hield van dingen waar ze op kon kicken... Een waaghals kon je haar ook wel noemen soms. Het maakte haar niet onverantwoordelijk, maar gewoon een tikkeltje anders dan de rest. Opnieuw, niet meteen een slecht ding om mee te beginnen eigenlijk. Anders was goed, dat was iets dat ze altijd al had geleerd, right? Hah, wat een joke. Ze knipperde even en hield haar ogen strak op de ander gericht. Wat haar antwoord ook zou zijn. Ze zou de ander een klein iets geven om te kijken wat ze kon. Wat ze ermee kon zou wel nog es kunnen leiden tot... Andere dingen. Natuurlijk kon tawn niet vragen om iemand eruit te gooien, maar ze had wel genoeg kracht om iemand eruit te dwingen.... Die ander deed het uiteraard op vrije wil... Right...? Haha. Het was gewoon te grappig, non? Hoe je iemand kon dwingen als ze bang genoeg waren. Dat was de ultieme kracht van haar Pokémon, angst opwekken.. Want de meeste fantasiën waren ook waar! En dat was soms te grappig om waar te zijn uiteraard. Ze grinnikte dan ook even zachtjes, zodat het niet teveel zou opvallen. De ander merkte het vast niet op. Ze had wel es een innerpretje van moment tot moment. Iedereen had het wel eens, dus zo raar was het ook weer niet eh. Yeah, dat dacht ze dus al. Ze was gewoon iemand die dacht om de persoon die ze net had ontmoet in elkaar te rammen omdat ze niet goed genoeg was voor Team Rocket... hey maar iemand moest wel een lijn trekken niet waar? Als je al niet met een Pokémon kon werken wat deed je hier dan nog? Ze nam misschien wat te bruut de touwtjes dan in handen, maar ze deed er dan tenminste iets aan.
"Ik.. " Ze keek opnieuw nieuwsgierig naar de kleine vrouw. Wat was haar antwoord op deze vraag... En nog belangrijker, was ze in tweestrijd... nee dat was geen echt belangrijke vraag want dat was ze zeker. Dat zou iedereen zijn met een gezond verstand in hun kopje gedrukt, zeker met de info die zij wist over haar. Het was grappig hoe je mensen die je beter kenden beter kon voorspellen, niet waar...? Je moest niet eens iets over hen kennen. Ken jezelf en de rest zal goed komen. Dat zou een mooi ding worden, ja. "Hoewel een tijdelijke pokémon van jou enorm, enorm verleidelijk is ben ik gedwongen dat aanbod af te slaan" Het was duidelijk dat de ander, ondanks haar standvast besluit, niet echt tevreden was. Nou tja, ze mocht blij zijn dat Tawn teninste een fun plannetje had gedacht om de ander wat opweg te helpen. Want, om eerlijk te zijn, het was hopeloos, hoe het ook verder zou gaan. "Maar dan kan ik hem alsnog niet onder controle houden wanneer je hem weer terug hebt.. en als hij nogmaals evolueert, als dat al mogelijk is dan durf ik niet te bedenken hoe groot hij dan gaat zijn" Ze begon even zachtjes te lachen en legde een hand op haar lippen. Ja, dat maakte het wel duidelijk. De ander had geen enkel idee met wat ze bezig was. Was het niet logisch als ze nu gewoon die Dragonair van haar afnam, het wat bijschaafde en haar een Eevee in return gaf. Een mooi fluff diertje was helemaal geschikt voor iemand zoals haar. "Dus moet ik je aanbod van de zweep aannemen" Daarop werd de zweep naar haar uit gehouden. Wel meteen werd een scherp oog gelegd op het ding dat als wapen tegen Pokémon werd gebruikt. Moest ze hier eigenlijk op neerkijken... Want wat dacht ze zelfs. Dot primitieve geval zou een beest niet in toom kunnen houden. Niet als ze dingen zoals Hyper Beams en Thunders gewoon waren. Hell, dan was dit maar een of andere kieteliets. Het was gewoon niks... waarom had deze groenharige vrouw dat niet eerder beseft, geez? "Kun je er wat mee?" Ze knikte wel meteen op haar vraag. Tuurlijk kon zij er wat mee. Zij was Tawnee, zij kon alles... Of ja... Ze kon veel dingen. Okay... maar niet meteen alles...
Maar toch pakte tawn een Pokéball van haar riem en gooide ze deze op naar haar. "Vang," zei ze even terwijl ze de zweep overnam. "Ik ben er wel klaar mee over een weekje ofzo, dan kan je hem wel ophalen bij de base," zei ze kalm. "Ik zat te denken aan een elektrische toevoeging, hoe klinkt dat?" klonk er licht lachend van het meisje af terwijl een hand haar haren wat naar achter schoven. Diep vanbinnen voelde ze zich wel speels terwijl ze dicht aan al die dingen, als een kind... Ze was misschien nog wel een kind... Maar ah, who cares? "Also, jij gaat vechten met die Pokémon tegen jouw Dragonair," zei ze doelend naar de Pokéball die ze net had gegooid. "Zie het als een soort kleine training, je eerste stap richting een beter... 'band' met je Pokémon," maar zelfs tawn had gezien dat de ander nooit een band of iets ou ontwikkelen met haar slang... Dat kon niet als je ze tot moes sloeg met een zweep, daar was liefde en tijd voor nodig ja. De ball die ze had gegooid...? Dat was die van Lawrence. een eigenwijze Krookodile die alleen naar Tawn luisterde en mensen die een beetje hun kop erbij konden houden. Al bij al een moeilijk type en waarschijnlijk wel een van de uniekste karakters in haar team. maar hij was koppig, dus daarom was hij een perfecte test voor haar. Hihi.

_{Tawnee pakte de zweep niet meteen aan maar smeet haar een pokebal toe. Avi liet de zweep uit haar handen vallen en ving de bal met beide handen. Ze keek er op neer en wreef er over met haar duim. Aviana knikte een beetje onbeholpen toen Tawnee een electrische toevoeving voorstelde. Dat klonk best wreed. Maar ze moest wel wreed zijn. Anders luisterde hij nooit naar haar. Van dat was Aviana uitermate zeker. Toen Tawnee het volgende zei werd het duidelijk waarom ze de pokebal gekregen had. Verrast keek ze weer omhoog en keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan. Hoe moest vechten met een pokémon van iemand anders haar band met Vhagar versterken? Ze besloot het maar niet hardop zich af te vragen. Ondanks dat het wicht jaren jonger was dan zij, had ze helaas wel meer ervaring. In dat opzicht had bijna iedereen, zelfs een pas begonnen trainer, meer ervaring dan zij. Ze vond het niet leuk, maar het moest maar. "Wat is het? En hoe kan ik vechten met een pokémon waarvan ik niet weet wat voor aanvallen hij kent?" Vroeg Aviana met haar zachte stem. Nou ja, dat eerste kon ze gemakkelijk uitvinden zonder al te veel moeite. Ze moest hem er maar uit laten.. ze nam aan dat Tawnee haar pokémon niet er vandoor gingen. Ze twijfelde er niet aan. Ze duwde de knop in en liet de pokémon er uit. Aviana merkte tot haar afschuw dat de pokémon in feiten even lang als zij was.. en groot was. Ze keek omhoog naar de.. krokodil achtige en kreeg een ingeving. Een eerdere evoluatie van deze pokémon had Vhagar eens verscheurd.. ja, van dat joch. Dacht ze terug aan die ene keer dat een joch haar had uitgedaagd vanwege een of andere streek die Team Rocket uitgehaald had. Ze droeg die dag een vest met de grote, rode R op de achterkant. Tja.. niet moeilijk om te raden dat ze bij de organisatie hoorde. Vhagar was toen nog een Dratini.. en luisterde toen nog. De Krookodile in kwestie, in het hier en nu, draaide zich om naar haar. Aviana deed haar best om niet te onzeker over te komen. Ze rechtte haar rug wat en keek hem aan. "Sup". Zei ze droogjes tegen hem, testend hoe hij reageren zou op haar en Tawnee.}

Het leek erop dat haar plotse beslissing de ander een ball te geven als een verassing aankwam bij de oudere vrouw. Dit liet het meisje enkel grijnzen. Het was een goede keuze, Lawrence. Hij was gemiddeld rond de level 70, wat niet bepaald zwak was, en was een van de ervarenere Pokémon in haar team. Haar een level 100 geven kon ze gewoon niet doen. Zelfs zij had soms moeite met Kido, de sterkste van haar team, in bedwang te houden. Maar dat was meestal omdat zij meer op elkaar leken dan men zou denken. Als zij ontplofte, ontplofte de Aggron ook en dan barstte het feest 90% van de keren los. Saiko aan de andere kant was helemaal geen losgeslagen beest of wat dan ook. Ze was beheerst en je kon haar besturen door middel van je gedachtegang. Daarbij was Saiko een supercomputer. Ze kon alles aan topsnelheid analyseren en ook nog eens verwerken. Telepathie was daarbij een troefpunt bij de spinachtige, metalen Pokémon. Ja, ze was meer dan tevreden met haar metalen blikmonster, eigenlijk met al haar metalen monstertjes. Het waren geweldige Pokémon, maar niet geschikt voor beginners zoals deze dame hier. Daarbij wilde ze gewoon niet hun gebruiken voor zo'n taakje als deze. Ze knipperde even en dacht aan de rest van haar team. Sachi, nee. Die kon ze gewoon niet geven aan een onervaren iemand. Ze was veel te ongehoorzaam, dacht teveel aan haarzelf en was gewoon te hoog van alles. Ze dacht dat ze queen was of iets in die aard. Het was soms echt om te lachen, die Glaceon... Maar je moest ook wel echt toegeven dat ze het verdiende met momenten. Niet veel Glaceon waren er van dat niveau. Niet veel elegante, sterke Pokémon waren er van dat kaliber. Maar dat was ook precies de reden waarom ze zich zo gedroeg. Ze wist het, ze was er slim genoeg voor. Soms was het daarom zo mooi om te zien. Mocht Sach dan ook gebruikt worden door een beginner, zou ze met de voeten van deze persoon spelen. Niet alleen dat, maar de kans dat de ander zou bevriezen, ter plekke, was groter dan dat ze bedolven zou worden onder zand door Lawrence... Veel groter. Ze gokte op een 9... Op de school van 10. Misschien een 9.5 als ze even goed nadacht... yeah... Ze kon het niet laten te lachen bij die gedachte. En dat moest haar starter voorstellen, een eeveelution met karakter. Tja, het was wat het was niet? Gelukkig stond ze meer bekend om haar stalen monsters dan een bitchglaceon. Want anders zou ze echt niet tevreden zijn met haar titel. maar mensen keken veel liever naar hetgeen wat hun sneller dood kon krijgen dan hetgeen dat hun een lange en pijnlijke dood kon geven... Hm... Het was soms grappig, niet? Niemand noemde haar ook een Krookodilepersoon, ondanks dat ze met een krokodil en sterke kaken rondliep alsof het niet was. Hoe dan ook, ze dwaalde af. Het jonge meisje richtte haar ogen even op de groenharige en wachtte op een reactie van haar. "Wat is het? En hoe kan ik vechten met een pokémon waarvan ik niet weet wat voor aanvallen hij kent?" Klonk er. De paarsharige kon enkel een lach op haar gezicht forceren en even zachtjes grinniken. Dat ze dat zelfs vroeg. Ze wachtte gewoon op wat de vrouw zou doen. Even zien hoeveel initiatief ze kon nemen om haar eigen vragen te beantwoorden eh. Ze was er echt nog nieuwsgierig naar. Veel verwachtte ze er niet van, aangezien deze grunt niet eens de moeite had genomen om achter haar eigen probleem te gaan. Laat staan dat ze nu iets zou doen om haar vraag weg te krijgen. Het was zo'n simpel iets en toch... Sigh, soms kon je gewoon echt zo'n mensen in hun face slaan. Jammer genoeg kwam dat niet goed aan bij de meeste mensen... En aangezien Tawn best goed was vandaag zou ze het ook niet doen. Ze wachtte af. Uiteindelijk leek deze kleine vrouw iets in haar kop te krijgen. Ze ging de ball openen... En dat gebeurde ook. Het meisje keek even naar het ronde ding dat in haar handpalmen rustte, hoe deze open ging. In een flits verscheen de grote Krookodile voor de ander. Met een schuine grijns keek Tawn even naar haar trouwe ground, dark type, die even zijn blik richtte op haar en vervolgens omkeek naar degene die hem erbij het geroepen. "Sup" Kon de ander enkel zeggen. De jongere dame wandelde kalm langs haar Pokémon heen en pakte haar Pokédex boven, een ding die ze toch amper gebruikte, waarna ze deze even naar de ander uitstak. "Hier kan je al zijn moves zien, zijn naam is Lawrence, een level 70 Krookodile," zei ze kalm. "Niet meteen het sterkste wat ik heb, maar hij is een goede Pokémon om van te leren, als hij wilt tenminste," zei ze met een schuin oog op de rode Pokémon, die even met een schuine grijns keek naar hen. De ogen van de agent stonden even scherp, een blik die zei dat hij zich gedeisd moest houden voor nu en later misschien iets zou krijgen... Nou dat laatste deel kon ze niet echt uitdrukken met haar blik, maar het was wel wat ze verwachtte wat hij ervan zou maken. Want zo was Law nou eenmaal.
"Laten we verder gaan, probeer hem maar een beetje te leren kennen ondertussen, we zullen je Dragonair wel vinden als we zo verder blijven gaan," zei ze kalm waarna ze zich omdraaide en even keek naar de zweep die ze ondertussen ook had. "En als we hem niet kunnen vinden, grijp ik wel in met mijn Charizard, want ik moet het niet weten dat de hele city word afgebroken door een Pokémon die men niet in de hand kan houden," En May was nog sterker dan Law, dus het feest zou snel voorbij zijn als ze het zou gebeuren. Ze begon te wandelen en keek even naar de ice type, die haar strak en twijfelachtig aan het aankijken was, alsof ze aan het inschatten was wat haar trainer aan het denken was. Jammer genoeg voor haar kon ze dat gewoon niet. Daarom glimlachte ze even naar haar, voordat ze haar hoofd weer wegdraaide en strak vooruit kek om verder te wandelen.

<sub>OOC: Excuseer! Ik heb geloof ik niet gemerkt dat je gepost had en er overheen gekeken ^^”

Toen Aviana de Krookodile aangesproken had wendde hij zijn kop haar naar toe en keek hij haar aan. Een sterk gevoel van wantrouwring ging door haar heen ook al oogde hij niet onvriendelijk. Ze had niet genoeg ervaring met pokémon om zich op haar gemak te voelen rond.. sterkere exemplaren. Ze had nou niet exact een vriendschappelijke band met Vhagar. Maar dat hoefde ook niet, vond zij zo. Hij hoefde enkel te gehoorzamen, te doen wat zij van hem vroeg en dan was het prima. Ze hoefde helemaal geen vriendjes met hem te worden. Waar waren die beesten anders voor? Vrienden maakte ze wel met mensen. Haar groene ogen wendde zich weer naar Tawnee toen die om haar Krookodile heen liep en haar een pokédex in haar handen drukte. Ze keek op het schermpje en zag een gedetailleerde maar beknopt overzicht van alles wat je weten wilde over hem. Hij heette dus Lawrence, dat was goed om te weten. Hem gewoon ‘beest’ of ‘krookodile’ noemen.. ze betwijfelde of hij daar wel op reageren zou. Toen Tawnee zei dat Lawrence niet echt haar sterkste pokémon was gingen Aviana haar ogen automatisch naar het nummer 70 wat naast zijn naam stond. Alle jezus, als dat haar zwakste is.. Even keek ze opzij naar het pluizige sneeuw beest die haar arrogant aan keek. Ik hoef me geen zorgen te maken dat Vhagar de overhand krijgt, want dat gaat natuurlijk nooit gebeuren. Aviana keek weer op naar Lawrence. Ze voelde haar zelfvertrouwen groeien nu ze in bezit was van zo’n monster. Ongetwijfeld kon ze Vhagar daar door klein krijgen. Een flauw glimlachje trok om haar mondhoeken en ze keek weer naar de pokédex om te zien wat voor aanvallen hij kon. Ze liep achter Tawnee aan toen die weer aankondigde verder te willen. Toen Lawrence in beweging kwam maakte zijn passen een doffe dreun. Vanuit haar ooghoek keek ze zijn kant op. Ze had sterk het gevoel dat ze iets zeggen moest of zo.. maar.. wat moest je nou tegen een pokémon zeggen? Hoi, ik ga jou gebruiken om mijn eigen pokémon een lesje te leren? Misschien klonk het beter als ze het hardop zei. Haar stem was nog steeds zo enorm zacht maar dat was gewoon haar stemgeluid. Aviana haar groene ogen scheurde zich los van de pokédex bij de naam Charizard. Die naam kende ze wel. Wie kende hem niet. Bijna elke trainer in spe had zo’n beest. “Klinkt goed” Zei ze dus dan ook maar. Aviana keek opzij naar Lawrence die ondertussen merkte dat ze keek en zijn kop haar kant op wendde. Het is heus niet alsof hij mij gemakkelijk in tweeën kan rijten. Dacht ze. Ze schraapte haar keel. “Tawnee heeft je even uitgeleend aan mij zodat ik controle terug kan krijgen over mijn pokémon” Tja, gewoon maar zeggen waar het op staat. Aviana had niet echt ervaring met vriendschappelijk omgaan met pokémon. Of ze nu stom over kwam of niet, dat verkoos ze veel liever boven een kwade krookodile. Enkel.. leek deze best wel chill. Lawrence gaf een droge grom ter bevestiging. “Dus ehm.. dat dus” Ze stak de pokédex voor nu even in haar zak. Dit was ongemakkelijk.. “Probleem mee?” Voegde ze er aan toe. Lawrence haalde zijn schouders op. Puh, prima. Aviana keek opzij naar Tawnee. “Bedankt, trouwens. Voor dit allemaal” Zei ze oprecht, weer terug gegaan naar haar normale, neutrale toon.</sub>

Het leek erop dat de ander ook eindelijk haar aandacht er weer bij had. Goed voor haar, uiteraard, want anders was het allemaal afgehandeld voor ze wat fun mee kon doen. Ja, fun... Ja, je eigen Pokémon in elkaar slaan. Neh, niet dat deze daar een of ander probleem van zou maken, ze leek immers ergens wel op een grunt die je vaak langs de straten zag. Zo eentje die weinig gaf om hun Pokémon. RighT? Was dat niet het nostalgische beeld van grunts? Hm... Niet dat Tawn ooit een normale grunt was geweest.. Ze zou het echt niet weten. Like... Waarom zou ze het zelfs weten? Ze had nooit echt haar best gedaan voor de organisatie, maar ze hadden haar zo gepromoveerd. Misschien uit angst, misschien uit bewondering. Want toen ze je het nog niet dagelijks... Die 100 level Pokémon... Nu leken ze wel alledaagse dingen te zijn hier.  “Klinkt goed” Klonk er. Dat was maar beter. haar plan was namelijk een stuk beeter bedacht dan de meeste andere... Die waarschijnlijk een of ander lichamelijke inzet moesten doen. Nee, dan was je gewoon gek. Je ging jezelf niet tegenover een ragende Pokémon zetten, dat was een zelfmoordpoging. Zelfs als ze niet zo hoog geleveld waren. Een Poohyena van de eerste routes kon ook gemakkelijk je doden. Ze moesten maar naar je nek happen, of meerdere malen bijten in je kuiten tot je neerviel en de nek helemaal vrij was... En zelfs als je weg kwam... Was de kans op van die ziektes immens groot. Pokémon kon je het best met Pokémon bestrijden, tenzij je wapens op zak had. Dat klonk misschien wel een beetje cru, maar dat was de wereld waar ze nu in leefden, waar ze altijd al in geleefd hadden. Waar iedereen was in opgegroeid. Hier kon je niks beginnen als een Krookodile als Lawrence je opeens vastgreep met zijn gigantische bek... Zijn tanden zouden je lichaam doorboren, als kleine mesjes die door boter zouden gaan. Zo makkelijk was het voor hen. Waarom ze niks terug deden? Opnieuw, was het gewoon omdat de meeste mensen hen konden onderdrukken, hen konden sturen... Ze konden ze vangen en zelfs respect afdwingen. Mensen mochten dan wel veel kunnen, maar ze hadden ook nog steeds Pokémon nodig. Ze waren afhankelijk van hen geworden, op sommige vlakken. Maar dan had je haar. Zij was getekend met wonden, littekens van haar eigen Pokémon. De reden waarom haar linkerhand constant in verband gewikkeld was, was daarom. Maar zij had haar eigen lichaam, haar eigen hersenen kunnen gebruiken... En zo had ook zij, maar een zielig mens, iets kunnen afdwingen van hen; hun leven. Klonk raar, maar het was waar. Elke Pokémon in haar team zou zijn leven op het spel zetten voor haar. Maar zij gingen dan ook echt jaren terug, tot de tijd waar ze baby waren... Waar ze puberden... Tot de dag van vandaag, waar elk van hen mooi volwassen was geworden. Prachtig gewoon. “Tawnee heeft je even uitgeleend aan mij zodat ik controle terug kan krijgen over mijn pokémon” Ze keek even om en keek toe hoe Law even instemmend gromde. Met een kalme blik op de Krookodile stak ze har handen in haar zakken. Hij wist heel goed dat hij gewoon moest luisteren.... Kijk... Hij wist wat hij moest doen, Sachi wist wat ze moest doen. En beide hadden ze haar arm getekend. De paarsblauwe kleur toonde aan dat het ijs van Sachi haar al had geraakt... De littekens die die huid sierde waren mooie geordend, zodat het het gebit van een Krokorok kon opmaken. Daarover waren nog oude brandwonden te vinden... Die nog tot de dag van vandaag vrij veel pijn deden. Maar na een tijdje werd je gewoon aan de pijn, zoals een geluid die je steeds hoorde. Je zoi er eerst gek van worden, mar daarna zou je eraan wennen, tot je het uiteindelijk niet langer zou waarnemen. Ja, die wonden... Ze zuchtte even en legde onbewust een hand op de afgebonden arm. Het was lelijk, het was zo lelijk. Maar tja... Ze dacht terug aan die dag... nee, die tijd... Die wonden waren gemaakt door Deimos, de Houndoom van Nathan... Toen hij haar voor iemand anders aanzag en dus zo de vlammen van de hellehond op haar los lieten. Ze had niks kunnen doen, zelfs geen woord kunnen uitbrengen. Want voor haar was elk woord wel een prestratie. Niet dat ze dat liet merken ofzo, maar ze had genoeg schade aan die dingen om te zeggen dat ze geen normale stem had. “Dus ehm.. dat dus” zei de vrouw even tegen de groudn type Pokémon. Nou, dat was snel afgehandeld. Heel snel. De paarsharige draaide haar hoofd terug en begon kalm verder te wandelen. “Probleem mee?” Klonk er nogmaals van deze madame. Ze knipperde en kwam tot stilstand om nog even om te kijken naar Law, die even zijn schouders ophaalde. tawn hield een strakke blik op hem, haar hand nog steeds rustend op de afgebonden, linker arm. Nooit meer. Sinds die dag had ze andere Pokémon getraind... Steel types. Zoals haar Saiko... Saiko was speciaal. Ze kon mensen en Pokémon beïnvloeden met haar sterke psychische krachten. Zo had ze niet alleen al Pokémon kunnen breken, maar ook mensen. Het was een eitje... Mensen waren een voor een zo zwak mentaal. Ze waren zo fragiel dat het grappig was om ermee te spelen en het te breken. Niemand hoefde te vrezen voor zijn leven van haar... Nee, ze moesten vrezen voor hun mentale toestand. Oh en wat was Team Rocker goed om die dingen te doen! Het was geweldig om een al gebroken ziel nog eens goed in elkaar te stampen... Tot de kleine scherven enkel nog maar poeder was van het geheel. Oh ja... Haha. Ze was waarschijnlijk de enigste die zich bij de organisatie had aangesloten met een gezond verstand. En ze was waarschijnlijk ook de enigste die uiteindelijk een twiste draai van haarzelf had gekregen. Niemand durfde haar een haar te krengen... Buiten Nathan natuurlijk, de fucking asshole. Hij had haar al aangevallen met een gun. Een freaking gun. Hij wist ook niet goed wat het verschil was tussen vrienden zijn en vijanden. Niet dat hij iets kon opbrengen tegen hem. Hij was te sterk, duh... Hij was ouder dan haar, was al langer in het spel... maar oh wat was hij fragiel. Grappig, grappig... Zou zij ooit ook zo worden? Ze keek er eigenlijk wel naar uit als dat het geval zou zijn, want Arceus... Dat zou nog es een twist of events zijn. Een hele lelijke twist eigenlijk. “Bedankt, trouwens. Voor dit allemaal” Klonk er van de groenharige vrouw, waarop Tawn enkel een keer knikte naar de oudere. Ze draaide haar hoofd terug en sloeg haar ogen af van de weg die zich voor zich uitstrekte, om even haar blik te richten op haar Glaceon, die opeens haar oren spitste en ervandoor schoot. Ah ja, dat was ze vergeten. Eeveelutions konden echt een heel goed gehoor hebben, blijkbaar was een Glaceon geen uitzondering. Wat had ze nu eens dubbel geluk zeg. Ze hoefde helemaal geen kilometers te lopen om bij haar bestemming te komen... Ofe eigenlijk haar bestemming te vinden PLUS ze hoefde geen extra Pokémon boven te hallen. Wat een heerlijke win-win voor haarzelf was dat nu weer. Ze keek even om naar de grunt, glimlachte even en stak een hand op. "Ah yeah, eeveelutions kunnen best goede oren hebben, dus misschien heeft ie jouw klein draakje gevonden," zei ze, de nadruk leggende op klein. Het was niks, het was echt niks voor haar. Moest ze haarzelf dan weer gaan bewijzen ofzo? Ze grinnikte even terwijl ze keek naar de blauwe Pokémon, die aan een straatje stond. Was het eigenlijk alleen haar gehoor? Neh, vast haar neus ook. Geen idee hoe goed een Glaceon zelfs kon ruiken of horen. Ze hadden grote oren, dus horen wist ze vrijwel zeker, ruiken... Tja, je kon moeilijk zeggen dat een grote neus meteen op beter ruiken wees. Met kalme passen wandelde ze naar haar starter toe en keek ze even om naar de ander, voordat ze om de hoek verdween en met kalme passen de elegante Pokémon volgde. deze wiebelde even met haar oortjes, liet haar kopje wat zakken en snuffelde even een paar centimeter boven de grond voordat haar blauwe ogen weer werden opgericht en ze even piepte. Kalm volgde de trainster de blik van haar Pokémon en sloeg ze haar armen over elkaar, waarna een kleine lach op haar gezicht verscheen. Voor haar, aan het einde van de steeg, was een stuk uit een gebouw geblazen. Kalm wandelde ze naar de kleine kater, om even te bukken en even een stuk steen op te tillen. Jammer, niet veel warmte was nog aanwezig in de stenen. Dit kon zeggen dat de stenen of al een tijdje zo waren of dat de draak dit met een lichamelijke beweging kapot had gemaakt. Ze keek even op en bevestigde dat het vast de tweede moest zijn, aangezien zwarte plekken te missen waren in dit beeld. Ze knikte even en legde een stuk steen terug om even om te kijken. Sachi had ondertussen haar pad vervolgd en had haar elegante pas veranderd in een veel sneller iets, een drafje. OOkal was deze pas nog steeds met de elegantie van dienst, was het ook sneller... Tot ze over ging tot echt lopen. Het meisje kon enkel zuchten en even een hand door haar haren slaan terwijl ze terug overeind kwam. Ze stapte wat terug van de kater, stak een hand in haar broekzak en begon terug te wandelen.

Met een kalme beweging van haar hand haalde ze een pakje sigaretten eruit en stak ze een van die dingen in haar bek, voordat ze even de aansteker erbij nam. Met haar ene hand stak ze het pakje terug waar het hoorde, in haar broekzak, waarna deze terug naar hogere plaatsen rees. Ze schermde wat met haar hand, vertraagde wat en stak de sigaret aan, waarna ze meteen een trek nam en de schermende hand het ding even vastnam, zodat de andere hand de aansteker terug kon steken. Ze blies de rook even uit en keek kalm naar de Glaceon die opsprong en plots een Ice Beam afvuurde. Met een schuin oog keek ze even om om te kijken of haar metgezel met haar Pokémon nog mee was, voordat ze haar pas weer wat versnelde en ze na enkele stevige passen wat om het hoekje kon kijken. Wel meteen zag ze dat blauwe vlammen een gebouw wat hadden aangetast. Hoe dan ook, had de Glaceon ingegrepen met een Ice Beam, die het vuur met gemak had geblust. Dit indiceerde enkel maar meer het verschil van kracht. Ze grijnsde even en nam nog een trek waarna ze even dichter naar Sachi liep en stilstond om een hand in haar zij te plaatsen. Haar blik gleed even naar het stuk dat nu compleet zwart geblakerd was en even beet ze op haar onderlip, voordat ze weer een trek nam en de sigaret daar even liet rusten. Hm... "Het dak..." murmelde ze even kalm. "Hij is op het dak..." zei ze terwijl ze meteen rondkeek om te zoeken naar een eventuele brandtrap in de straat of iets anders wat hun naar boven kon krijgen. Hm... Ze wandelde kalm verder de straat op, die wat meer belicht was dan de straten die ze zojuist had bewandeld. Het was meer een zijstraat, in de plaats van echte steegjes. Toen ze echter een ladder verder in de straat spotte, grijnsde ze even en zonder pardon wandelde ze er heen, om de ladder voor zichzelf te nemen. Sachi bleef braaf zitten waar ze zat, het uiteinde van het steegje dus... Het was niet zo ver, misschien een goede 30 meter... Dus echt zagen zou ze er niet om doen. Kalm plaatste het meisje de ladder tegen de gevel van het gebouw aan, waarna ze het wat terug trok en verder uitschoof, waardoor het net een beetje te kort kwam... Maar met genoeg armspieren kon een niet al te lomp iemand wel op het daken komen. "Dus..." zei de paarsharige terwijl ze de sigaret even uit haar mond haalde en de rook uitblies. Haar ogen wende zich even tot de vrouw. Dames eerst niet?

_{Terwijl ze daar zo liepen dacht Aviana na hoe het nu verder moest. Ze had Lawrence bij zich en mochten dingen nu echt drastisch mis gaan dan had Tawnee ook nog dat pluizen beest van haar. Maar.. ze wilde helemaal niet hoeven te leunen op Tawnee. Natuurlijk deed ze dat op een bepaalde manier al nu ze Lawrence van haar geleend had maar toch.. dit wilde ze zelf doen. Het was tijd dat hij luisteren ging! Hoe moet dat als ik niets heb zoals Lawrence.. ik kan niet een andere pokémon vangen en trainen als ik nog niet eens onder controle heb.. en waar vind ik iets wat zo sterk is als hij! Wat tegen een stootje kan? Twijfels, twijfels. Onder haar interne monoloog was ze zich vaag bewust dat de Glaceon van Tawnee iets gehoord of geroken had of wat dan ook en hen voor ging. Blijkbaar hadden ze een uitstekend gehoord, volgens Tawnee.  Ik moet het ook eens redden zonder iemand die mijn handje vast houdt, wanneer ik niet een monster van een Krookodile heb. Waar heb ik anders die zweep voor? Ze beet op haar lip terwijl ze er voor koos eventjes niets te zeggen tegen Tawnee. Die scheen het niet erg te vinden want zwijgend liepen ze samen door. Tawnee zou iets doen met die zweep.. dan moest ze daar maar op vertrouwen en hem maar gewoon ergens uit zijn bal laten waar ze hem snel terug kon stralen er in. Hij mocht in ieder geval onder geen beding meer wegvliegen! Niet zonder haar op zijn rug althans. Bij het naderen van een brede steeg bleef Aviana abrupt staan. Haar ogen namen het grote gat in zich op dat aan het einde van de steeg in een gebouw geslagen was. Ze merkte meteen op dat er een absentie was van zwartgeblakerde plekken. Vhagar had dit gedaan met zijn lichaam. "Alle jezus" Siste Aviana geschokt. Snel wierp ze een blik op Lawrence en rechtte ze haar schouders. Oh ja, ze was nu echt dankbaar dat ze Lawrence had. Hoe graag ze ook op eigen benen wilde staan zo snel mogelijk, ze twijfelde er niet aan dat nu dat moment niet juist was. Versteend bleef ze wachten tot Tawnee terug kwam lopen naar haar. Zonder een woord te zeggen bleef ze wachten. Haar ogen gingen naar donkere rookwolken die ze zag verschijnen. Die kwamen van.. blauwe vlammen? Aviana zuchtte geagiteerd en keek wat onbeholpen naar de pluizenbol die het vuur doofde. Goed. Verman jezelf! Zei ze kordaat tegen zichzelf. Ze hoorde Tawnee 'Hij zit op het dak' zitten en keek automatisch omhoog. Inderdaad was, naarmate je hoger keek, het gebouw aangetast. Bekrast en beschadigd. Verstijfd bleef ze wachten tot Tawnee maar het voortouw nam en een trap tegen de gevel aanzette. Toen ze zich tot haar wendde leek Avi weer een beetje tot leven te komen. Ze schraapte haar keel, straalde Lawrence terug zijn bal in, haalde diep adem en zette haar hand tegen het koude metaal. Terwijl ze omhoog begon te klimmen hamerde haar hart tegen haar ribbenkast aan. Vrees snijd dieper dan .. o shit, hoe ging dat stomme riedeltje nu ook weer? Hoe hoger ze kwam hoe harder haar hart ging kloppen. Ze hield haar gezichtsuitdrukking enigszins in bedwang maar als iemand haar recht aan keek zou ze vast er uit zien alsof ze misselijk was of zo. Wat niet zo heel ver van de waarheid af was. Ze klom hoger en hoger. Als ik omkeer dan ben ik verslagen. Dacht ze resoluut terwijl ze haar klamme handen op de rand van het gebouw legde. Ze hees zichzelf op, met een klein duwtje zette ze zich af. Haar ogen zagen heel snel iets blauws, ver weg genoeg echter om niet meteen binnen bereik te zijn van zijn directe aanvallen. Ze hees zichzelf haastig over de rand, krabbelde overeind en richtte zichzelf op. Het leek er op dat hij zichzelf genesteld had in het puin van een klein gebouwtje die daar op gestaan had. Hij lag te rusten maar had zodra Aviana op het dak kroop zijn ogen geopend en zijn kop opgeheven. Hij siste nijdig toen hij haar zag. Alle jezus! Hij is .. gigantisch! Tja, toen ze hem even snel gezien had toen hij evolueerde was ze zo geschokt geweest dat ze niet echt een notie had kunnen nemen van zijn afmeting. Hij torende, als hij zich in zijn volle lengte oprichten zou, alsnog over Aviana uit. Haar hand ging automatisch naar haar heup maar ze corrigeerde zichzelf. Nee, ze had nu Lawrence. Toen Vhagar haar die beweging maken zag spande hij zijn spieren aan. Hij trok zijn lip op en Aviana zag vuur branden achter zijn kaken. Nauwelijks had ze het doorgehad dat ze opzij gedoken was. Blauw vuur streek rakelings langs haar, de hitte ervan stak pijnlijk op haar huid. Ze greep naar de pokébal die ze in haar hand gehouden had en smeet hem omhoog. Het kon haar ook niet meer schelen! Nu zou zij eens de overhand hebben! Lawrence verscheen en richtte zich in zijn volle lengte op. Hij keek Vhagar aan en leek niet eens echt onder de indruk. Vhagar kronkelde lui omhoog uit zijn liggende houding, ontevreden dat hij uit zijn dutje gewekt was. Kijk maar eens goed! Na vandaag piep je wel anders. Dacht ze verhit. Ze wierp een blik op de vlammen achter haar en zuchtte geagiteerd. Haar groene ogen richtte zich weer op Vhagar. Hoe had het zo ver kunnen komen? Toen ze haar ogen even sloot zag ze heel even weer de kleine, blauwe serpent pokémon voor zich. Hij had haar nijdig aangestaard toen ze langs zijn kooi geslopen was en die opengebroken had. Sissend dat ze hem uit zijn dutje gewekt had probeerde hij haar te bijten. Het leek zo simpel toen.. Aviana had de pokébal die aan zijn kooi hing gepakt en hem er in gestraald, lichtelijk geschrokken dat hij haar bijna gebeten had. In het schemerdonker van het vertrek had ze de exacte woorden Dat zal wel overgaan gedacht. Ze wist niets van pokémon.. minder dan dat ze nu wist althans. Alleen wist ze nu ook nog bijna niets. Ze had een vreemd deja vú toen hij naar voren schoot met de intentie Lawrence te bijten. Echter pikte hij dat niet en sloeg hij hem met zijn staart simpelweg opzij. Het logge beest werd opzij geslagen en kronkelde de lucht in. Super pissed dat de pokémon hem zo maar geraakt had. en hard ook nog keerde hij zich om en liet zijn Dragon Rage los. Aviana was geschokt. Lawrence mepte hem met zijn staart! Hij mepte hem opzij alsof het niets was! Dit gaf Aviana wat zelfvertrouwen terug. Ze kon dit best! Ze wierp een blik op de pokédex. "Crunch!" Riep ze dus ook maar op hoop van zegen. Vhagar vloog laag en dus kon Lawrence gemakkelijk bij hem komen. Moeiteloos zette hij zich af en viste hij hem uit de lucht.}