Open - Maybe it is broken?

<sub>Vol bewondering liep Zarhe door de drukke straten van de stad die ze ook wel Lumiose City hadden genoemd. Volgens zijn ouders was het geen veilige plek geweest, dus hij moest steeds zien dat hij er ‘s avonds weer weg was om zeker binnen in een pokécenter zat. Zolang hij dat deed zou hij veilig zijn. Wat er zo gevaarlijk aan was, kon hij zich niet inbeelden. Hij vond het eerder prachtig om te zien en het was heel anders dan de kleine dorpjes waar hij bekend mee was.
Zoals het hoorde en zoals het veilig was, liep hij enkel over de drukke hoofdbaan waar hij vaak uit de weg moest gaan voor andere mensen. Vooral fietsers waren een gevaar want die leken niet uit te kijken waar ze reden. Paarthurnax vond het allemaal maar niets. Hij had mogen ondervinden hoe het was om bijna omver te worden gereden en sindsdien had de pokémon Zarhe zijn broekspijp niet los gelaten. De persoon die er bijna tegen was gereden, was ook nog op de grond gevallen. De jongen had nog vluchtig sorry geroepen, maar hij kreeg enkel kwade opmerkingen en een vuist in de lucht terug. Zijn keuzen om verder te wandelen was snel gemaakt.

Na een kwartier wandelen, was hij de stad nog steeds niet volledig rond, maar de jongen was toch blijven staan. Een geluid in één van de zijstraten had zijn aandacht getrokken en hij was er gewoon in gegaan. Wat kon er ook mis gaan? Daarbij was het enige wat hij vond drie hondachtige pokémon die een vuilbak omver hadden gekregen. Ze hadden een soort skelet achtige structuur over hun rug lopen en op hun kop, en verder waren ze grotendeels zwart. Wat ze waren wist Zarhe niet, maar hij nam zijn pokédex erbij. Dat ding zou moeten weten hoe het noemde, maar de jongen wist nog steeds niet hoe hij het juist moest gebruiken. Of was het in ieder geval toch vergeten.
Terwijl hij sukkelde met de pokédex in zijn handen, had hij niet door gehad dat één van de pokémon gestopt was met het plunderen van de vuilbak. Het keek simpel weg naar de jongen, maar verder deed het niet veel behalve kijken. Eén van de andere twee merkte het echter ook op en hij begon veel luider te grommen en zetten enkele passen zij richtig in. Enkel was Zarhe te hard afgeleid door de niet werkende pokédex.</sub>

Hij was een kind aan het stalken.
Dagelijkse bezigheid voor deze man. Hij was misscien gek, was misschien raar, maar hij had wel een zorgende kant, althans... dat maakte hij zichzelf uiteraard wijs. Met een lichte grijns op zijn gezicht en Nyara, de Dratini, liggende in zijn nek, had hij de roodharige gevolgd. Hij was er zelf nog niet van uit of het nu mannelijk of vrouwelijk was, maar voor hem maakte het ook niet veel uit. Hij nam immers alles als hij eerlijk moest zijn.
Toen het kind van zijn pas afweek volgde de man hem simpel, zijn ene oog hem goed in de gaten houdende. Het leek erop dat de ander een steegje inliep en wel meteen werd de grijns op zijn gezicht groter. Was het een goede grijns...? Wie wist, misschien wel, misschien niet. Wel meteen, toen hij achter de ander was aangegaan, merkte hij gegrom op. Zijn rode oog werd van het jonge mens afgewend en wel meteen viel zijn blik op een drietal Houndours, die daar maar wat stonden. Hij sloeg zijn armen over elkaar en stapte dichter. Zijn pas was zo stil, het zou een wonder moeten zijn mocht de ander hem zelfs nog maar horen. Hij ging achter hem staan. een man van 2 meter en nog wat. Met een oog, een rode, totaal niet intimiderend uiteraard. Hij legde daarom een hand op het hoofd van het kind en was even stil. Zijn gehandschoende hand bewoog even, waarbij deze de ander wat probeerde te onderdrukken en hij zacht grinnikte. "Verloren gelopen kindje van me?" klonk er zachtjes terwijl hij even zijn hand van zijn hoofd haalde en zijn armen losjes naast zich liet hangen. Hij bedoelde het vast wel goed... hehe.

_{Zarhe was altij heel snel afgeleid door iets of iemand en dan vergat hij nu eenmaal zijn omgeving. Daarom liep Paarthurnax vaak uit zijn pokébal, want hij zorgde ervoor dat de jongen niet helemaal verkeerd liep of in de problemen kwam. Daar had hij enkel gefaald. Zacht had hij aan de broekspijp zitten trekken wanneer dat de drie pokémon verder op hun in het ook kregen. Zarhe had enkel met zijn hand wat naar de Cubone gezwaaid om hem te doen stoppen. ‘Nu niet,’ klonk er afwezig. Als hij de pokédex zou openen en bij de harde schijf kon - of wat er ook in zat - misschien dat hij het dan kon maken. Dat kon hij-
De jongen werd echter onderbroken. Hij had niet gemerkt dat Paarthurnax nog harden aan het trekken was omdat ze door iemand werden benaderd. Pas wanneer een hand op zijn hoofd gelegd werd en hij zo wat naar beneden werd geduwd schrok hij wat op. Vanuit zijn ooghoeken probeerde hij de persoon aan te kijken, maar dat lukte niet zo goed. Paarthurnax had zijn bot ondertussen steviger vast genomen, want hij vertrouwde de kerel niet. Er werd gevraagd of hij verdwaald was en Zarhe probeerde zijn hoofd te schudden. ‘Is de hoofdbaan niet gewoon achter ons gelegen?’ vroeg hij aan de man die zijn hoofd naar beneden duwde. Zoveel straten was hij namelijk niet ingedraaid, enkel één.}

Het kleine joch probeerde zijn kop te schudden. Niet dus? Maar hij dwaalde maar rond als een of ander kind dat niet wist wat ie deed. Arme knul. ‘Is de hoofdbaan niet gewoon achter ons gelegen?’ Hij keek even naar zijn Cubone en glimlachte kalm naar de Pokémon, tot zijn mondhoeken lelijker veranderde in een valse grijns... Bitch. "Ja maar weet je wel waar je heen gaat, kleintje," klonk er van de lange kerel waarna hij de jongen gewoon even handmatig omdraaide en terug zijn hand claimerig op zijn kop legde. You cant run now.

_{De jongen had enkel naar de pokémon voor hem willen zien in alle rust en toch werd hij gestoord. Niet dat het hem zo heel veel uitmaakten, maar hij tuiten enkel zijn lippen wanneer hij de pokémon zag weg rennen. Daar gingen ze dan, nog voor hij zijn pokédex aan het werk had gekregen. Zarhe wist nog steeds niet wie zijn hoofd vast had, maar er werd gevraagd of hij wel wist waar hij heen ging en hij werd omgedraaid. Een hand werd meteen op zijn hoofd gelegd en een beetje kromp hij in elkaar. Niet omdat hij schrik had, maar gewoon door de druk. Zijn rode ogen vonden enkel al snel de ogen van de andere. ‘Het enige wat ik kwam doen was kijken naar die pokémon,’ zei hij en daarbij wees zijn vinger naar achter. Zijn arm moest daarvoor in een vreemde positie draaien. ‘Maar nu zijn ze weg,’ ging hij kalm verder.}

Hij was in elkaar gekrompen. Had hij er dan zoveel druk op gezet? Dat was dan een oepsie iets, totaal niet zo bedoeld uiteraard. maar ah, wat kon je eraan doen? Al snel hadden ze oogcontact gemaakt, waarbij de lange vent even zijn oog vernauwde. Hm? ‘Het enige wat ik kwam doen was kijken naar die pokémon,’ Klonk er waarna een rare poging naar iets te wijzen werd gedaan en hij even kalm opkeek... Eh? ‘Maar nu zijn ze weg,’ Hij knikte even. "Waren dat geen Houndours ofzo?" klonk er kalm van Matt terwijl zijn hand van de jongen gleed. "Hoe dan ook, let es op waar je gaat, straks komen er nog rare mensen ofzo," zei hij zuchtend... Ugh...