Everything but the rain

Het was zomer in Kalos, toch regende het op het moment dat zijn moment voor een patrouille aanbrak. Hij zuchtte zachtjes. Geluk was wel dat het warme regen was en om eerlijk te zijn was hij er nog best wel blij mee. Door de regen spoelde eindelijk dat plakkerige benauwde gevoel weg, waardoor hij eindelijk weer fatsoenlijk kon ademen. De jongen stond tegen een muurtje aan gedrukt, om zich heen kijkend en wachten totdat zijn partner kwam opdagen. Voor de tweede keer had hij een kaartje in zijn handen gedrukt gekregen waar op een vage beschrijving van zijn partner stond. Team Rocket vond het systeem blijkbaar erg leuk. Maar dit keer was hij niet op zoek gegaan naar de jongen die blijkbaar gerepresenteerd werd door een Ninetales. Nee, dit keer zou er dan wel naar hem worden gezocht.

[+Lucian Lannister]

Toen zijn blik op de man viel die voor hem stond, kwam er een kleine glimlach op zijn gezicht. Het was al weer een tijd geleden dat hij hem gezien had, maar het was een gezicht om niet snel te vergeten. Bij de sarcastische opmerking, haalde hij alleen maar zijn schouders op. "Het verminderd alleen de kansen dat we daadwerkelijk iemand tegenkomen," zei hij op een rustige toon, terwijl hij keek naar de Ninetales die bij hem liep. Vandaar het plaatje op het kaartje dus, duidelijk genoeg. Voor de verandering had hij geen pokémon uit een ball gelaten vandaag. De laatste tijd had hij het probleem dat hij niet wist wie de leiding had in zijn team. Caitlynn had altijd die rang gehad, maar de laatste tijd maakte hij meer gebruik van de diensten van Scrum en Triss. Nou ja, het zou ook wel. "Zullen we dan maar, Lucian?" zei hij rustig, terwijl hij de hood van zijn vest weer opzetten.

Echo haalde rustig zijn schouders op bij het horen van wat Lucian te zeggen had. Het klopte wel, een rustige patrouille mocht ook wel weer eens een keertje. De laatste paar keren was hij immers alleen maar in de problemen gekomen. Ruzie schoppen met Team Galactic, samen met Theodore, of in zijn eentje een pokémon jatten van Taylor. Ja, een rustige patrouille mocht ook wel weer eens.
Terwijl hij rustig iets voor Lucian bleef lopen, besloot hij het er toch maar op te wagen om een vraag te stellen. "De tik van Ragya over genomen om een Ninetales bij je te dragen?" vroeg hij, terwijl een schaduw viel over zijn gezicht door een lantaarnpaal in de buurt.

Geen rot opmerking, geen verbazing, helemaal niets. Wat een verrassing zeg. Bij het antwoord dat hij kreeg, knikte hij alleen maar rustig. "Ja, dat had ik door," antwoorden hij op een kalme toon. Aldrei herinnerde hij zich nog goed, dat beest had nog wel eens de neiging om in zijn enkels te bijten. En daarnaast dacht hij niet dat ze het goed zou kunnen vinden met Okami, wat hij nog wel eens jammer vond. "Ik hoop dat je d'r beter opvoed dan dat Aldrei is," antwoorden hij daarna op een rustige toon, terwijl hij zich omdraaide en een steegje in liep. Het was inderdaad rustig op straat, maar er was een plek waar hij eventjes een kijkje wilde gaan nemen. Er waren opvallende berichten gekomen van die plek.

Hij hielt zijn ogen scherp op de steeg gericht. Dit was geen buurt om veel in rond te hangen, zelfs als Team Rocket moest je hier niet al te veel zijn. Maar er waren momenten dat hij zelf niet eens in de achterbuurten wilde rondhangen. "Dus dat betekend dat je de familie traditie in stand moet houden en haar moet opvoeden tot een onhandelbaar bijtgraag beest?" vroeg hij zonder enig emotie in zijn stem. Hij haalde zelf een pokéball te voorschijn en liet zijn Zoroark eruit. "Triss, ik heb je hulp nodig," zei hij tegen de pokémon. De Zoroark had haar ogen gericht op de Ninetales en gromde naar de vuur pokémon, maar besloot 't er maar bij te laten. Ze wilde geen gevecht aan gaan immers, maar ze zou de pokémon wel laten merken dat ze niet in haar buurt moest komen. "Er komen verdachten geluiden vanuit een café hier in de buurt en ik wilde eventjes gaan kijken wat er aan de hand is," legde hij rustig uit tegen Lucian. "Triss hier kan ons helpen met ons naar binnen te krijgen," vervolgde hij daarna.

Datgene wat Lucian zei, deed hem denken aan hoe Ragya zou reageren op zo'n situatie, precies hetzelfde dus. Al had hij altijd het idee gehad dat Aldrei gewoon iedereen zou bijten die zij als biteable zou zien. Hij kon wel direct voelen dat er een soort van vijandigheid was tussen de Ninetales en zijn Zoroark, aangezien Triss nogal het complex had dat hij van haar was en van haar alleen. Toch bleken beide pokémon het verstand te hebben dat er geen onnodig gevecht zou uitbreken. Op het moment dat Lucian vroeg hoe zijn pokémon hen ging helpen, glimlachte hij eventjes en knipte met z'n vingers. In een tel veranderde de Zoroark in een klein meisje, met een poppetje in haar handen en een vinger in haar mond. "Ik hoop dat je jezelf een beetje stand kan houden tegen wat bargangers?" glimlachte hij met een sluwe grijns op zijn gezicht.

Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht bij het zien van de blik van Lucian, mooi zo. Dan kon hij verder met zijn plannetje. Het enige wat hij hoefde te doen was eventjes rondkijken in de bar en achter komen om te zien of ze geen dingen achter hielden voor Team Rocket. Hij draaide zich om naar Triss en met een rake slag, gaf hij het kleine meisje een blauw oog. "Sorry," mompelde hij zachtjes, terwijl het meisje het op een huilen zetten. Snel dook Echo de schaduwen in en verdween van de scene. Triss opende de deur naar de bar en rende al huilend naar binnen toe.
"Wat is er, kleintje?" een van de oudere mannen had het kleine meisje gezien en hurkte nu voor haar neer. Tussen de snikken door liet ze haar blauw oog zien en wees op Lucian, die net door de open deur te zien was. "Auwa" snikte Triss zachtjes, terwijl ze haar gezicht weer verborg in haar handen. De man kwam overeind, rolde zijn mouwen op en stapte naar de deuropening toe. "Durf je wel? Een klein meisje slaan!?" bromde de man tegen Lucian, maar al snel kwam zeker de helft van de bar achter hem aan. Echo grinnikte zachtjes vanaf zijn verstop plaats. Nu hoopte hij alleen maar dat hij zeker een man of zes aan kon met zijn pokémon, en vuisten. Terwijl Echo de bar eens goed binnenstebuiten zou keren.

Hij had de tijd van zijn leven, om te zien hoe Lucian bijna overrompeld werd door de mannen die uit de bar kwamen, alleen maar om een klein meisje te helpen. Hij moest nu wel tempo gaan maken, want hij werkte met een strak tijdschema. Snel dook hij achter de mannen de bar binnen en keek eventjes in het rond. De enige die nog over waren was een bezopen man die in een soort van coma in een hoekje lag, een oude man die zat te drinken aan een eenzame tafel en de barman zelf. Dat waren dus nog de enige mensen waar hij langs moest zien te komen nu, appeltje eitje. Hij liep naar de barman toe en bestelde een biertje, terwijl hij ongezien zijn Gengar tevoorschijn haalde. Jax zou hem later nog wel kunnen helpen met de kamer die zich achter de bar bevond.