'Cause there is a killer and he's coming after you

Ragna had nog maar net een slok van zijn koffie genomen toen hij de zuivere stem hoorde die door de ruimte galmde. Het was hem eerst niet helemaal opgevallen, vooral omdat hij aan het mopperen was in zichzelf. Tja, dat was immers zijn dagelijkse bezigheid. De gitaar die de vreemde en onverstaanbare woorden aanvulde maakte het eigenlijk af. Zijn nog altijd humeurige blik speurde nu naar het podium, waar hij tot zijn eigen verbazing een een bekend persoon zag. Nee… dat meen je niet. Was dat nu verdomme zijn baas? Sinds wanneer kon dat wijf zo zuiver zingen? Nee, het hoorde gewoon niet. Op meerdere vlakken verbaast staarde hij de richting op van de groenharige. Hij wist dat het Erique was, voornamelijk omdat ze in een taal zong die hij niet begreep. En hij was er vrij overtuigt dat de originele idioot niet eens gitaar kon spelen. Al had hij daar nog geen bewijs van mogen meemaken. De jongen nam nog een slok van zijn koffie en keek lichtelijk ongemakkelijk naar de donkere vloeistof in zijn kopje. Please, laat haar hem niet zien en gewoon met een of andere dude weghuppelen. Dat zou hem veel sociale en onhandige interactie moeten besparen. Kort keek hij naar de reu naast hem, die nu ook star naar de spy keek en gromde. “I know I know” mopperde hij stilletjes terug.

Ragna hielt zijn blik op de groenharige meid op het podium. Zoals je van hem kon verwachten zat hij ergens tegen de wand van het café, waar hij alles in de gaten kon houden. Hij hielt ervan om mensen in het oog te kunnen houden, iets wat zijn natuurlijke machtsbehoefte lichtelijk voedde. Jammer genoeg was het niet genoeg zijn humeur te vergroten. In tegendeel zelfs, deze was weer omlaag gegaan bij het zien van de bekende. Alsof die gemixte emoties nog niet genoeg waren moest zij er natuurlijk weer zijn. Een persoon die hij soms haatte tot op het bot en soms… well.. er iets anders van vond. En het zingen hielp al helemaal niet met zijn gevoelens op dat vlak. Urgh. Meer koffie, of alcohol, zou alles beter maken right? Jammer genoeg niet, want nadat de ander haar bedankje deed en buiging maakte kwam ze zijn kant op. Woeptiedoe. Wat een feest zeg. Want je wou echt je baas zien in het enige moment van de week dat je tijd voor jezelf had. Hij wist ook meteen dat hij niks meer aan Alltaf zou hebben, want die kat van de ander liep ook los mee. Overloper dat zijn beest ook was. Hoe dan ook, de ander had tegenover hem plaatsgenomen en hij werd begroet door wederom een irritante bijnaam. Dus zuchtte hij even en gebruikte zijn eigen vaste terug “Ah, Satan” Normaal was deze speciaal voor Natasha gericht, aangezien dat haar naam andersom was, maar hij keek niet zo nauw. Zijn blik gleed kort naar Alltaf, die de Luxray tevreden een lik over haar kop gaf en kort zijn snuit in diens kortere manen duwde. Urgh, stop met vriendelijk doen, hij nog liever het humeurige dier van normaal.

De witharige nam nog een grote slok van zijn koffie, waarna hij tot de ontdekking kwam dat zijn hoopje verslaving nu op was. Dit zorgde ervoor dat zijn uitdrukking nóg vrolijker werd als eerst en hij maar naar achteren leunde. Bij de dramatische verklaring van de ander bleef zijn blik onveranderd star in haar gouden. “I’m always nice” Yeah sure you are. Was vooral te horen omdat hij het zo goed als gebromd had naar de ander, wat door de mix van zijn zwaardere stem en accent niet moeilijk te bereiken was. Hij was over het algemeen niet zo snel onder de indruk. Hierna leek de ander echter een subtiele vraag te stellen, over zijn ogen nog wel. Geïrriteerd zuchtte hij, voornamelijk omdat hij deze vraag al veel te vaak in zijn leven had moeten beantwoorden. “Mijn ene oog kan geen pigment aanmaken, waardoor je in plaats van een kleurtje gewoon de bloedvaten ziet, en het daardoor rood is.” Zijn toon klonk bijna verveeld. “Wat is jouw excuus om eruit te zien als een slang?” Zie je, een en al vriendelijkheid, je kon hem gewoon vriendelijkheid noemen. Hij had het zoals gewoonlijk was bij hem met een uitdagende toon gezegd, hij had immers een titel als ruziemaker om groot te houden. Toen de ander hem verbaast een vraag stelde keek hij ook opzij naar de liefde van hun pokémon. Zijn frons verdiepte. “Geen flauw idee maar het staat me niet aan” Grumpy was een titel waarnaar je moest leven, zo bleek. Alltaf gromde dus ook naar de twee trainers, aangezien hij alles verstond wat er gezegd werd, en keek toen bijna vriendelijk naar Charna. Hierna ging de vos weer liggen, subtiel plek over latend voor de kattin.

De ander leek een genoegen te nemen met zijn prachtige uitleg vol optimisme. Het was gewoon saai in zijn ogen, letterlijk. Hij zag er ook geen moeite meer in te begrijpen waarom andere het interessant vonden. Net zoals dat hij de ogen van de meid ook helemaal niet interessant vond. Wat interesseerde het hem nou waarom ze eruit zag als een kat-hybrid die aan fotosynthese deed. Maar hij vroeg het voornamelijk in een poging de ander uit te lokken, iets wat jammer genoeg niet leek te werken. Bij de reactie van de meid rolde hij met zijn ogen. “Boring reason as well, aren't we exiting?” Besloot de jongen dus ook, om hierna terug naar het podium te kijken en even te kuchen om zijn keel weer helder te krijgen. “Je klonk trouwens niet verkeerd toenet, had niet gedacht dat je zou kunnen zingen” Was dat als een compliment bedoeld? Geen idee, zelfs de witharige leek het niet zeker te weten. Erique wenkte iemand om haar bestelling op te nemen en zelf nam hij gebruik van die situatie om nog een koffie op zijn naam te zetten. Hij had het echt nodig zijn leven door te komen, zonder die zooi functioneerde hij gewoon niet. Kort frummelde hij met het kraagje van zijn blouse, om uiteindelijk een van de knoppen open te doen, voornamelijk omdat hij het veels te warm had. Maar wat er nieuw? Alltaf keek na zijn protest weer terug naar de kattin, waar hij duidelijk meer liefde voor voelde dan voor de rest van de situatie. Hij maakte een kort verontschuldigend geluidje en zorgde er toen voor dat hij zich wat relaxte. Toen de ander naast hem kwam liggen leek zijn humeur ook te verbeteren, iets waar de lik alleen maar bij hielp. Tevreden legde hij zijn kop op die van de ander en vouwde enkele van zijn staarten rond de kat heen, zelfs al was iets kleiner dan het andere beest leek het best te lukken. Maar hoe goed het ook voor Alltaf ging, hoe minder voor Ragna. Want het ene moment zat hij humeurig op zijn stoel, het andere kreeg hij nog even humeurig iets tegen zijn kop aan gegooid. Hij had het ding niet horen of zien aankomen, voornamelijk omdat het een drukke ruimte was en het van achter hem was gekomen. Kijk mensen, en dáárom bleef hij graag met zijn rug tegen een muur. De klap liet hem lichtelijk meebewegen en meteen sprong hij omhoog. Zijn hand gleed naar zijn achterhoofd waar hij de mix van glas en een kleine hoeveelheid bloed voelde. Een bijna grommend geluid kwam over zijn lippen terwijl zijn blik van het gebroken glas op de grond naar de dader ging. Meteen vond hij deze, het was immers een bekende en een die een reputatie had voor hem dwars te zitten. Gevuld met een brandende agressie en behoefte iemands nek om te draaien duwde hij zich van zijn positie af, waardoor de stoel nog eens omviel ook, en richting de roodharige stapte. “Taylan” gromde hij duidelijk aangewakkerd, zijn intentie nogal duidelijk te zien in zijn houding. Ragna was niet de grootste en bij lange niet de sterkste. Hij trainde veel, maar op de verkeerde dingen. Zijn lichaam was niet gebouwd voor pure kracht en dit was toch wat hij wilde bereiken. Dit samen met zijn vaste ondervoeding en agressieproblemen. Ach, hij was niet zo ideaal in een gevecht, maar het hielp zeker als je wist waar het pijn deed en er de juiste motivatie voor had. En je kon hem geloven, hij had genoeg motivatie bij Taylan.

De ander leek lichtelijk aan te schieten door zijn woorden, iets wat een klein grijnsje op zijn gezicht bracht. Hij vond het opzich wel best van tijd tot tijd iets te zeggen waardoor niemand hem de nek wou omdraaien. Als het maar niet te vaak gebeurde, hij had immers een reputatie om hoog te houden. Daarbij waren zijn woorden niet gelogen geweest. Ach ja, hij stond er maar niet te lang bij stil, was de moeite immers niet waard. De jongen leek niet eens de blik van de ander op te merken na zijn halve stripactie. Nu was het bij hem niet ongewoon om hier en daar een shirt open te gooien, en Ragna leek er gewoon niet voor gemaakt te zijn de reacties van andere erover op te merken. Zijn tweekleurige blik ging maar richting de reu die het goed had gemaakt met de kat. Dit irriteerde hem. Heel die relatie die Alltaf had met die kat van de ander. Echt, f that. Rot beest. Maar dit leek niet de enige in de ruimte te zijn. Nee, want toen leek Taylan het leuk te vinden met GLAZEN naar ZIJN kop te gooien. Echt wat had hij een hekel aan dat rotkind. De manier hoe hij leek te denken overal mee weg te kunnen komen en- urgh. Hij deed het weer. Zeker, de witharige werd recht genegeerd terwijl de ander met Erique leek te.. hij wou het niet eens een naam geven. Nee. Oh kijk, het leek toch nog te spreken tegen hem. Wat een wonder. Ondertussen had hij de afstand al overbrugd en had zijn blik koud op de ander laten vallen. “Ik je wel gevoeld” Kwam er ongeamuseerd als reactie op de eerste woorden van de roodharige. Bij de vrij kleurijke uitting van de jongen hielt hij voor een seconde zwaar humeurig zijn mond. “We can fix that first thing if you want?” Schieten deed hij graag. Sniper zijn was immers zijn skillset. Twee keer schieten zou zelfs overbodig moeten zijn als hij een goede positie had en de ander niks vermoedde. Maar tja, die tweede zou wel gewoon uit overwinning moeten werken. Bijna werd hij al vrolijk om het idee, en toen begon Taylan weer te praten. Wat een verschrikkelijk joch was het ook. Naja joch, het ding was groter als hijzelf, maar dat was in zijn geval niet zo moeilijk te bereiken. “Ik denk dat het veel mooier zou staan op jouw kop in plaats van de mijne. Het bloed staat vast mooi bij je ogen” Het glas mocht ook wel aan de voorkant zitten hoor. Was helemaal geen probleem zijn boekje. Bij de laatste opmerking kwam er echter weer een gefrustreerd geluid van het voorbeeld van agressieproblemen “De laatste keer dat ik checkte was ik ouder. Daarbij ben ik niet klein” Hij was klein, had het alleen zelf nog niet geaccepteerd. Grootsheidsproblemen in een klein lichaam was immers een tragisch probleem om mee te leven. Maar alsof de sweer er nog niet beter in zat kwam er nog iemand opdagen. Riddle als hij het goed had. Ja, zus van dat strontjoch en vriendin van die andere? Hij zou het Alltaf moeten navragen, als dat beest klaar was met de Lion King na te willen spelen. Taylan zei iets over serenades, waar de andere roodharige op in ging. Rag snoof enkel cyninsch. “Niet eens een dode kat zou aan jou een serenande willen brengen” Mopperde hij meer in zichzelf dan tegen iemand in het bijzonder. Misschien dat de rest het niet eens zou horen. Het maakte de jongen eerlijk gezegd weinig uit, zoals het meeste. Hij richtte zijn aandacht pas weer op toen Riddle tegen hem sprak, waardoor zijn tweekleurige blik kil in die van haar stond. Niet eens op haar persoonlijk gericht, meer omdat hij hier kwam voor zijn rust en nu de helft van zijn collega’s tegenkwam en glas in zijn hoofd had. Tja, dat verpestte zijn humeur drastisch. “Een of ander snotjong heeft een glas naar m’n kop gegooid” Over des betreffende snotjong gesproken. Alsof hij zich plotseling weer herinnerde boos te zijn draaide hij zich een zwartslag en deed een poging Taylan bij zijn kraag te pakken en tegen de bar aan te duwen. Hij zou niemand echt erg pijn doen als het zou lukken, maar dreigen was altijd goed. Niet eens dat hij een plan had.
Alltaf leek niet eens de moeite te willen doen om te gaan helpen, en hielt zijn kop dus ook rustig op die van de kattin. Zijn heldere ambere ogen gingen naar het nieuwe gezelschap en zonder zijn positie te veranderen gromde hij kort. Het was duidelijk. Hij bleef gewoon liggen zolang het andere beest hetzelfde deed, al was dit voornamelijk omdat hij wel heel erg lekker lag zo.