We're coming home

In een spijkerbroek en een nette blouse liep Kaito met zijn handen in zijn zakken over straat. Hij was op weg naar Coumarine City om zijn nichtje op te halen. Hij had haar al een paar jaar niet gezien, maar wel gesproken via de HoloCaster. Hij was benieuwd hoe ze er nu uitzag. Zij was eigenlijk de enige familie die hij nog had. En zij was ook de enige tegen wie hij oprecht was met zijn gevoelens. Natuurlijk vertelde hij haar niet hoe hij werkelijk was – want dan zou ze zich doodschrikken – en hij vertelde ook niets over zijn avontuurtjes met de vrouwen, maar zij was enige die hij niet wilde manipuleren of kwetsen. Het was meer dat hij klaarstond voor haar dan andersom, want hij vertelde niet echt veel over zijn gevoelens tegen het meisje. Hij was benieuwd of hij haar nog herkende. Hij had zijn haar wit laten verven en droeg nu goudkleurige lenzen omdat hij minder goed begon te zien met zijn zeegroene ogen. Ach ja. Hij stond met zijn rug naar de haven gekeerd om even naar een vervelende Murkrow te kijken toen hij opeens iets op zijn rug voelde. Hij draaide hij zich om en grijnsde naar zijn nichtje. ‘Shira,’ zei hij en hij sloeg zijn armen om haar heen. Hij drukte haar even tegen zich aan en hield haar daarna weer van zich af. ‘Wat goed dat je er bent. Hoe ging de reis?’ Hij grijnsde naar haar. Ze was niet lelijk geworden. Ze had blond haar met een roze gloed als de zon er op scheen. Hij besefte dat ze elkaar veel te vertellen hadden, want hij wist dat haar verleden ongeveer even vol bullshit zat als de zijne. Ook al had hij haar dat nog nooit echt verteld. Hij had enkel gezegd dat zijn ouders overleden waren, maar hij had nooit iets gezegd over zijn oppas. Misschien kwam er een dag dat hij alles eerlijk zou zeggen tegen haar. Misschien. Voor nu was het belangrijk dat hij er voor haar was en dat ze zo min mogelijk wist van wat hij allemaal uitspookte. Ja, dat was het veiligste.

De witharige jongen draaide zich met een grijns op zijn gezicht naar haar om. ‘Shira,’ zei Kaito waarna hij zijn armen om haar heen sloeg en haar tegen hem aan drukte. De enige reden waarom ze dat überhaupt accepteerde was omdat het haar neef was. Ze hield niet van knuffels, alles behalve. Ieder ander persoon die dat zou doen kan een flinke klap tegen zijn of haar kaak van haar verwachten. Het leek Shira nou eenmaal geen geweldig idee om haar neef een klap te geven. Gelukkig hield hij haar al snel weer van zich af. ‘Wat goed dat je er bent. Hoe ging de reis?’ Vroeg de witharige jongen haar vervolgens. Het meisje haalde enkel haar schouders op. Wat viel er over te zeggen, er was niets bijzonders gebeurd. Gewoon een reis zoals een reis normaal gesproken hoort te gaan. "Gewoon normaal denk ik," zei ze uiteindelijk maar. Het was nog steeds een raar zicht om hem met wit haar en goudkleurige ogen te zien. Ach ze zou er maar aan moeten wennen. "En heb jij nog wat nuttigs gedaan de afgelopen drie jaar?" Vroeg ze aan Kaito. Veel andere dingen om over te praten had ze toch niet, drie jaar was een hele tijd waarin veel kon gebeuren. Het was dan ook de logische vraag om te stellen op het moment.

Kaito grijnsde en haalde toegeeflijk zijn schouders op toen ze zei dat de reis normaal was verlopen. Hij gaf toe dat dat misschien een beetje een rare vraag was geweest. Maar goed, ze kon onderweg toch ook overvallen zijn geweest of iets dergelijks? Haar gezichtsuitdrukking stond daar niet echt naar, maar wie weet was ze net zo goed in gevoelens verbergen als hij. Het zo hem niets verbazen als dat ook echt zo was. Ze waren immers van dezelfde familie en het was niet onmogelijk dat ze een paar kenmerken van hem had overgenomen. Hij hoopte dat het er echter niet te veel waren, want anders zou ze net zoals hem worden en dat was niet goed voor de hartjes van die arme eikeltjes die zich hier overal bevonden in Kalos. Het mocht van hem allemaal, maar ze moest hem er niet veel over vertellen. Dan kwam zijn beschermende kant weer op en daar had hij geen zin in. Hij fronste kort met zijn wenkbrauwen toen ze hem vroeg hoe het de afgelopen drie jaar was geweest. ‘Oh, er is niet veel gebeurd,’ zei hij luchtig. Het gedeelte over zijn oppas en het feit dat hij nu in Team Rocket zat liet hij maar even weg voor haar. Wie weet kwam ze in Lumiose City te weten hoe het met Team Rocket zat en wilde ze of erbij of ze verachtte de organisatie. Dan kon hij beter gewoon zwijgen. Of haar in Team Rocket krijgen, maar daar vond hij haar eerlijk gezegd wat te… zacht voor. ‘En bij jou?’ Er klonk nieuwsgierigheid in zijn stem, maar hij was ook opgelucht over het feit dat hij hiermee waarschijnlijk de aandacht van zichzelf afleidde. ‘Is er veel gebeurd? We hebben elkaar nooit echt iets verteld over ons verleden. Is alles nog… oké?’ Jeetje, hoeveel wist hij eigenlijk wel niet over zijn nicht? Veel, want ze hadden het niet vaak over moeilijke dingen tijdens de HC-gesprekken. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en wachtte af op wat ze zou zeggen.