Heb je altijd al een Pokémon trainer, coördinator of breeder willen zijn? Of bewandel jij liever het gevaarlijke pad van een Team Rocket Grunt? Samen met andere leden schrijf jij het verhaal van jouw geheel eigen personage. Doorkruis regio's, vang je favoriete Pokémon en maak nieuwe vrienden onderweg. Laat het avontuur beginnen!
De beschaving dacht er anders over dan haar? Helaas, daar had hij een goed punt maar hij had niet helemaal gelijk. Er zaten individuen in de beschaving die wel in staat waren al dat harde werk onder ogen te zien. Nee, veel waren het niet maar meer dan genoeg. Je had er niet zoveel nodig om ook hoop in jezelf te hebben dat je een slechte reputatie recht kon zetten. Het zware onderwerp liet ze echter maar liggen. Van Eric kon ze vooral verwachten nog urenlang te discussiëren. Met een simpele blik liet ze dus maar blijken oneens met hem te zijn. Het erge was misschien wel dat ze zichzelf identificeerde als die zeldzame paar individuen. Al werd het moeilijk om het goede in Eric te zien toen hij wat geheimzinnig reageerde op haar vraag. Had hij echt iemand van het leven ontnomen…? Ze merkte dat ze kort verstijfde en haar ogen tot spleetjes trok. Wát was het verhaal daarachter en hoe was dat gebeurd? Ze verwachtte veel van Eric maar onschuldige levens ontnemen als baan..? Nee, dat zeker niet, daar was hij te lui voor en nooit had ze hem zo kil ingeschat. Het probleem scheen echter bij Nathan te liggen. Kijk eens aan, dat kwam minder als een verassing aan, die zat al in een ongure wereld en werd gezocht door de politie. Maar probeerde hij dat nou van zich af te duwen, alsof hij zelf niets met dit te maken had? Ze sloeg haar armen wat strakker over elkaar en snoof minachtend toen Eric vervolgens vroeg of ze hem niet vertrouwde. Vertrouwen deed ze wel maar dan moest hij het hele verhaal vertellen. Zo geheimzinnig was hij dan ook wel weer. Enkel specifieke informatie gaf hij altijd aan anderen prijs en het was graven om een verhaal van te maken. Nou was ze nog net geen detective van beroep maar ze had dit vaak in het verleden moeten doen. Nu was geen uitzondering. “Aannemend dat Nathan ooit iemand vermoord heeft, heb jij dat zelf ook gedaan… fysiek, en niet in een moordlustige gedachte tijdens een les?” Ze probeerde het zware onderwerp luchtig te houden maar dit lag haar niet lekker. Ze was misschien een karate kid maar om levens te ontnemen om geld te verdienen? Daar weigerde ze mee te maken te krijgen, hoe wanhopig ze ook was om geld in haar bezit te krijgen.
Met de school thema nog in haar hoofd vervolgde ze al naar hun cijfers en had ze verre van verwacht dat Eric echt op haar hoge cijfers had gelet in die tijd. Of hij was er niet, of hij verstoorde de les op een unieke manier. Licht fronste ze dus op zijn antwoord toen hij meende een paar lessen bezocht te hebben om zijn cijfers aan te horen. “Wat ben jij een durfal, zeg,” grapte ze ietwat sarcastisch en deelde hem een vriendelijk stootje tegen zijn zij aan, “De docent in de ogen kijken die hardop je uitermate prachtige cijfer opnoemt, zou ik niet durven,” Daar was ze gedeeltelijk serieus in, gezien het ontvangen van een slecht cijfer voor de hele klas haar grootste angst was in die tijd. Ze zou niet zichzelf maar ook haar klas en haar ouders teleurstellen, maar dat was wat ze zichzelf inbeeldde. De rest van de klas maakte het geen bal uit en enkel haar vader zou flink uit zijn dak gaan, niet haar broertje of moeder. Die zouden haar opvrolijken. Eric vervolgde zijn taal drama en gelijk schoot ze in de lach, het kwam allemaal terug! “Je werd zo vaak bijna uit de les gestuurd, omdat ze écht dachten dat je in je les vergist had. Maar… je haalde hoge cijfers met Engels, dus dat was geweldig of… die keer toen we uitwisseling studenten hadden die enkel Engels konden! Je liep toen alle gangen door met een groepje toeristen achter je aan,” Bij de herinnering aan kon ze haar gelach moeilijk onderdrukken en moest ze snel haar hand voor haar mond plaatsen. Anders hoorde iemand aan de andere kant van het museum nog haar gelach.
In de tussentijd was ze geen vrolijk maar een angstig hoopje mens die zich achter een plant verschool. Het moment dat ze haar recht in de ogen aan had gekeken was al haar zelfvertrouwen verdwenen als sneeuw voor de zon. En het werd enkel erger toen ze woorden uitsputterde en toen.. dát gebeurde. De mondhoeken va de duivelse docent kropen onnatuurlijk omhoog en een rij blinkende, smerige tanden werden zichtbaar. Vreemde lach rimpels verschenen op het gezicht van de docent en haar ogen knepen lichtelijk samen. Het ergste wat ze ooit in haar leven had gezien… een glimlach. Niet zomaar een glimlach maar die van mevrouw Hippe. Trillend staarde ze tussen de bladeren van de neppe plant naar Eric, nog net sputterend dat het haar teveel werd. Meer kon ze er niet over zeggen dan het smerige en akelige gevoel te beschrijven. Dat haar werd aangeraden om achter de plant tevoorschijn te komen, dat was moeilijk op te volgen. Bijtend op haar onderlip stak ze enkel haar gezicht tussen de bladeren naar voren om Eric aan te kijken. Ze verzette verder geen stap meer dan deze prachtige, beschermde nep plant. Een plan schoot haar daarentegen te binnen na Eric bekeken te hebben. Natuurlijk! “Eric, d-dit is je missie… j-je hebt een ander lijf, ze herkent je dus niet,” begon ze nog met angst in haar stem maar ze had een plan, “Probeer haar weg te krijgen met iets… G-gebruik dat lijf naar je voordeel…” Bemoedigend glimlachte ze naar hem en stak haar duim om die ze door de bladeren heen stak, “Succes, LizardEye!” Zelf waagde ze geen poging meer, die dame nam niemand serieus en har helemaal niet meer na die enorme blunder van haar. Alleen Eric kon dit nog enigszins recht zetten door actie te ondernemen om haar we te leiden van de plek. Of juist Roxanne’s aandacht te trekken die er ook bij stond. Enkel dan zou ze zich scheiden van de neppe plant.
Omdat er, vooral door de ander, op het moment niets anders werd gezegd over hun eerste onderwerp nam hij maar aan dat dit was afgesloten. Er was dan ook een kleine glimlach verschenen op zijn gezicht, omdat hij het gewoon als zijn 'overwinning' had beschouwd. De nog simpele, maar een duidelijk niet instemmende blik deed hem dan ook niets. Ha. Toen ze over zijn... 'Werk' aan het praten waren en de jongeman het had opgemerkt dat de roodharige licht was verstijft, iets waardoor er zelfs een bijna minachtende blik in zijn ogen kwam. Alsjeblieft zeg, alsof dat veel zou gaan helpen. Niet dat hij wat ging doen, maar áls er zoiets gebeurde, dan tja. Natuurlijk reageerde de groenharige ook moeilijk op, het niet helemaal gelijk zeggende. Hoe kwalijk kon je het hem nou nemen? Hij had ondertussen zijn handen in zijn zakken gestoken, om kort te grinniken bij haar woorden. 'Ooit', pfft. Wel heel wat vaker hoor, dan een simpele ooit. "Ja, dat heb ik gedaan en zal ook niet twijfelen om het weer te doen." dat was wel erg koud van hem ja, daar was hij zich als een van de besten bewust van. Maar het maakte hem niets uit. In tegenstelling echt tot Nathan, zou hij het zelf niet 'zomaar' gaan doen, bijvoorbeeld omdat he them aanstond. Echt enkel als het of voor werk was, of als er echt geen andere optie is. Een andere optie die vaak nog eens aanwezig was ook, dus kijk eens aan. De koudheid, zo erg was hij toen nooit echt geweest, het was iets dat hem gewoon was overkomen in de jaren. Alsof het iets doodnormaals was. Dit mocht het wel niet zijn nee, maar hell het gebeurde well zeker. En het schoolthema, ergens waren het best goede herinneringen als hij het moest gaan toegeven. Toen had hij er letterlijk geen enkele waarde aan gehecht en al was het nu nog steeds maar bar weinig, hield dat het er niet van weg dat ze goed waren geweest. Bij haar grappende, maar toch sarcastische woorden rolde hij even met zijn ogen. "Maar natuurlijk, iemand moest het doen." reageerde hij plaaglijk, om nu haar een stoot tegen haar zij te geven, iets dat moeilijker ging door hun lengte dan zou moeten. Oh Arceus, toen ze over de uitwisselingsstudenten van toen begon moest hij licht gaan lachen, maar ook over het engels gedeelte. Ja, dat was moeilijk te vergeten. "Als eerste, ik moest wel ergens goed in zijn." maar ja, sommige dingen gingen zelfs zoals dat niet even makkelijk zoals het vertalen van de een naar de ander. Engelse teksten? Ho maar, dat ging heel goed hoor. No thanks geen enkele hulp bij nodig. "En ze waren inderdaad net toeristen, het geweldigste was dat ze mij nog steeds niet geheel konden verstaan." dat was iets dat verschillende redenen had, iets welke Chakra allemaal waarschijnlijk alsnog wel kon gaan raden. In welk geval leek ze het wel erg grappig te vinden. Ja hoor, ook hij vond het wel grappig, maar bij lange na niet zo erg als degeen die hier bijna geen adem meer zou gaan krijgen als ze zo bleef doorgaan met lachen. "Weet je wat ik me nu wel eigenlijk afvraag? Hoe we vrienden zijn geworden." tja, immers waren de twee bijna tegenpolen van elkaar toen. Nu was het wel wat minder geworden, maar het bestond nog steeds. Desondanks dat alles, vond hij het wel toch geweldig om zo mee te maken. Heh. Wat was het voor een zonde dat dit verpest kon woorden door een vrouw. Het werd enkel ook maar erger dan hij had gehoopt, want ze kwam naar hun twee lopen, met een veels te enge glimlach opgezet. Ineens was hij heel erg blij dat die vrouw op school echt nooit had gelachen.. Niet voor zover het bekend was met dat soort shit. In welk geval stak ze haar gezicht deels uit de planten, dat was al een heel iets. Maar grappig genoeg liet het wel een hilarisch gezicht achter. Jammer genoeg kon hij wel een stuk minder gaan lachen over haar idee. Om ook dan echt daadwerkelijk met die vrouw te gaan praten en haar op wat voor manier dan ook weg te krijgen. Ja, euh, moest dat echt? Hij hield er nou niet bepaald veel van namelijk. Absoluut niet, hij had er een pesthekel aan. En als helemaal omdat het met.. Die vrouw moest.. Ugh, hij wou er niet aan denken. "Yeah, but she'll probably recognize my voice, which almost didn't change at all, you know." dit soort taken vermijden als de besten, dat probeerde hij nu vooral te gaan doen eigenlijk. Jammer genoeg hielp het niet, maar dan ook helemaal iet dat de vrouw maar dichterbij en dichterbij bleef komen. Kon ze alsjeblieft gewoon niet weggaan, zonder dat ook maar een van hun twee met Hippe hoefden om te gaan? Iets dat zeric nu het liefst wou gaan doen, was gewoon recht het museum lopen, nog voor de veiligheid teurg naar Kalos gaan vliegen ook. Hij wou namelijk niets met die vrouw te maken meer hebben. Het was ook nog was dat hij enig eergevoel hier had, dus iets dat er echt nog net aan niet werd gedaan, was de gymleadster Roxanne bijna smekend aankijken om het fossiel weer terug te nemen en verder mee te praten. Oh waarom Chakra. Waarom had je naar die vrouw moeten gaan om wat dan ook maar te gaan zeggen. Het had er voor gezorgd dat ze in beweging was gekomen. De oude vrouw leek net in slow-motion te gaan lopen, het voelde namelijk echt veel te lang over dat hoe zij hierheen kwam lopen. Net een godzilla.. Maar dan veel kleiner, slomer en minder snel om lazers op dingen om mensen af te vuren. Jammer genoeg had hij nog wel eens het gevoel dat het laatste wel eens heel goed kon gaan overkomen, wel bij hun nu in wel kgeval. Het voelde namelijk bijna gelijk. Het miste nu enkel nog maar de vreselijk neppe special effects, het kostuum, wat CGI en dan was het hem wel, oh, en natuurlijk een stad om te verwoesten, maar daar waren er meer dan genoeg van.
Member
Chakra Sato
Punten : 500
Gender : Female ♀
Age : 22 Jaar
Type : Trainer
Regions : Hoenn
Icon :
Onderwerp: Re: Meeting old friends do sep 22, 2016 7:30 pm
What a year and what a night
Het was bizar dat Eric luchtig kon praten over het doden van iemand. Het woord ‘vermoorden’ gaf haar al een onplezierige nasmaak in haar mond. Was hij echt zo beïnvloed door Nathan dat hij zijn mentaliteit overnam? Dat was vrij teleurstellend en misselijkmakend. Ze onderdrukte een verbaasd gezicht maar haar gezicht geheel in de plooi houden toen hij ineens grinnikte lukte haar niet. Wat was er ineens grappig aan haar woorden geweest? Het antwoord vervolgde er spoedig op en zwijgend staarde ze hem aan. Eric – de LizardEye- en een figuur met een slechte reputatie in haar school was écht zo gezonken in de maatschappij? Wat zij soms om iemand te beschermen zat aan het randje maar tipte hier niet aan. Haar ogen stonden dan ook furieus en gefrustreerd balde ze haar vuisten. Het erge was dat hij net zoals zij bij zijn mening bleef maar… ze kon hier toch niet over zitten zwijgen? “Waarom… Waarom heb je besloten daad boven woord te houden?” haar stem klonk ditmaal beheerst maar ze vermeed kort de gifgele ogen van de knul. Dit kon toch niet waar zijn? Ze schudde haar gezicht. Dit wilde ze niet geloven! Het was een wonder dat ze kort erna luchtig over school praten. De tijd dat Eric hopelijk nog nooit levens ontnomen had, al gaf ze toe dat mevrouw Hippe prima uit de weg mocht worden geruimd. In die tijd was in haar ogen het aanhoren van een boel slechte cijfers al vermoeiend. Zeker die van Eric en hij beweerde dat iemand dat moest doen, waarop ze een wat scheve por kreeg. Dat waren de meer simpele tijden, maar het was een trend om altijd Eric’s cijfer aan het einde te horen. Als een afsluiter voor een toetsbespreking en iedereen een goed voorbeeld te geven van hoe je het ‘niet’ moest doen. Achteraf gezien had het haar wat gemotiveerd. En hij had ook een goede invloed bij haar met Engels wat die was zeker vloeiend maar de verkeerde lessen in stappen was onhandig. Het was echter handig met de uitwisselingsstudenten maar zo te horen had Eric er toch last mee gehad. “Je had ze anders Engels kunnen leren? Meester Eric?” Ze grinnikte bij het idee al dat hij strak in het pak anderen een taal aan zou leren. Het zou een chaotische les zijn en elke dag zou de lokaal verschrikkelijk zijn om opgeruimd te worden. Al vond ze de carriére toch minder bij hem passen. Hmm? Verrast keek ze de knul aan die plotseling zich af vroeg hoe ze überhaupt vrienden waren geworden. Eerst staarde ze hem met een opgetrokken wenkbrauw aan maar hij had een goed punt. Qua gedrag en instelling verschilden ze als de zon en de maan. Zeker tijdens de school tijd maar hun ontmoeting was vreemd geweest. Pas in de derde leerde ze hem kennen door een examenstunt door de toenmalige laatstejaars. Ze hadden iedereen natgespoten met waterpistolen en het schoolgebouw zat onder het schuim. Ook de trappen. Ze was toen van de trappen afgegleden, knalde tegen Eric op die uiteindelijk mee gleed. Gezien de trap nog vrij lang naar beneden ging hadden ze een race van gemaakt. “Onschuldige meligheid,” antwoorde ze zijn vraag met een speelse glimlach. Beter dan dat kon ze het zeker niet verwoorden.
Eric moest zich wel opofferen voor het goede doel. Hij had een ander lichaam en was daarmee verder onherkenbaar. Al reageerde hij skeptisch dat hij nog wel dezelfde stem had waarop ze angstig rolde met haar ogen. Kom op, LizardEye, je kon dit beter dan haar zelf, ze had het al helemaal verpest op het moment. Haar woorden, actie, voor haar was het voorbij en zeker omdat mevrouw Hippe haar herkend had. Echt alleen de groenharige knul kon een poging wagen deze troep op te ruimen en misschien gelijk ook mevrouw Hippe naar een vuilnisstortplaats te brengen. Brr, ze wilde er echt niet mee te maken hebben. Verbitterd keek ze dan ook tussen de bladeren van de nepplant weer naar Eric. “She won’t, she doesn’t have the ears of a elephant… only maybe that of a Hippowdon,” Goede vraag, had ze boven menselijk gehoor of dat niveau van een Hippowdon wat natuurlijk haar achternaam zou verklaren. Amper na haar woorden naderden ze hen echter opeen uiterst raag tempo wat het enkel enger maakte. Haar vrolijke blik, die smerige lieve glimlach en dat die groter werd bij elke stap die ze maakte. Het was alsof de docent uit een horrorfilm over hun schooltijd of zelfs leven gestapt was om hen nog meer nachtmerries te geven. Graag had ze dan ook willen wegrennen maar haar benen trilden daar teveel voor en ze bleef tussen de planten staan. Ze schoof de bladeren direct voor haar dicht. Nu was het even ieder voor zich totdat één van hen zich als prooi opstelde voor de docent. Dan kon de ander een poging tot vluchten wagen. Helaas… Lukte dat niet. Ze greep met haar klauwen van een vingers haar en Eric’s nekvel en trok de twee dichter naar haar toe. ‘Hallo daar pottekijkers!’ Haar té zoete stem en stank van haar parfum deed bijna haar maag omdraaien. Al kon dat ook van de angst zijn. Verschrikt staarde ze Eric dan ook aan met een veelzeggende blik: voldaan dat ze een geweldig leven gehad hadden. ‘Ik vroeg mij af of jullie interesse zouden hebben in het spelen van mijn nieuwste geregisseerde film ‘Night at the Museum’. Ik zou jou, Chakra dan als degene willen hebben die een gymgevecht door een flink museum houdt, terwijl jij, jongeman, de bewaker speelt van de museum,’ Haar grip verstevigde zich en ze drukte het tweetal nog sterker tegen haar fline voorgevel aan. Oké, dat vond ze prima maar niet die van dit afschrikwekkende wezen! Ze gaf hun ook geen keus het aanbod te weigeren met haar lange nepnagels die langs hun nekken gleden. Fijn. Alsof een roofPokémon haar elk moment zou opvreten. Nerveus als geen ander forceerde ze een glimlach op haar gezicht. “I-IS goed,” Bam! Ze liet het tweetal los en liep al glimlachend terug naar Roxanne, waarop de tranen van angst in Chakra’s ogen schieten. “I-Ik had geen keus!”
