Old friends, non?

Hm? Ze keek even schuin naar Lawrence, die even kalm knipperde en toen zijn stevig gebouwde figuur naar haar draaide. Ze knikte even en hij schoot weg, om even in de duistere steeg te verdwijnen en een tijdje later terug te komen met een Pokéball. ze pakte het ding vast en bekeek het waarna ze het opgooide en er een Pichu uitkwam. Wel meteen zuchtte ze even en gebaarde ze er even naar terwijl ze haar hoofd wegdraaide. Het roofdier genaamd Lawrence schoot als een wreedlustig beest toe en sloot zijn kaken om de nek van de muisachtige, waarna hij even met zijn kop schudde en toen de POkémon weggooide. Het was waarschijnlijk dood. Het wijf gooide de ball weg en sloot even haar ogen terwijl ze elegant op de bank bleef zitten en haar Krookodile zich als een soort schoothondje voor haar voeten opkrulde. Ze knipperde even en staarde naar hem, voordat ze een hand optilde en deze even door haar paarse haren haalde. Dit was belachelijk, niet?

-Floyd

Voetstappen. Wel meteen kantelde het paarsharige meisje haar hoofd en liet ze haar elleboog tegen de bank gaan, zodat ze tegen haar arm en hand kon leunen, door haar ken tegen haar kneukel te plaatsen. Zozo, was dat niet onze lieve Floydemans? Dat was ook een tijdje geleden om big stuff te zien. Nou, nu was hij niet meer veel eh. Ze kon het niet laten even te grinniken, oh, wat waren ze dom bezig. ‘Had ik maar zo’n krachtige kaken, ik wist wel wat ik ermee moest doen,’ klonk er van de man af en ze knikte even begrijpelijk. "Uit op wraak na een leuk gesprek zo te horen hm~" klonk er even met een kleine grijns op het gezicht van het meisje. "Zeg me eens Floyd, waarom zit jij bij Team Rocket?" voor de een of andere reden leek haar stem niet geamuseerd, het klonk koud en emotieloos, ondanks haar speels uitdrukking. Want hoe ze het ook draaide of keerde, dat was hoe ze zich voelde. Haar mondhoeken krulden dan ook snel naar beneden, waardoor haar uitspraak en manier van zeggen al snel haar gezicht matchte.

Dit was ze wel gewoon van hem. Daarom had ze enkel breder gegrijnsd. Niet om zijn reactie... Nou eigenlijk wel om zijn reactie, maar niet om wat hij misschien dacht. Ze was gewoon blij dat ze deze expressie zag en dat ze eindelijk een companion leek gevonden te hebben. Ze was niet dom, ze wist heus wel waarom dit was. Maar ergens moest ze dit nog inschatten, dit was immers Floyd. Hij had plaats genomen naast haar, maar ze wende haar blik niet meteen naar hem en staarde wat naar de hemel... Wachtende op zijn antwoorden. ‘zou jij dan niet uit zijn op wraak?’ Klonk er van hem af. Ze knipperde even en haalde haar schouders op toen hij die vraag had gesteld. "Ik die uit is op wraak is vaak van korte duur, maar ik denk dat we beide weten waarom dat is," als hij wat geruchten volgden wist hij heus wel dat ze een speciaal geval was op het vlak van wraak. "Daarbij is een rang voor mij enkel een titel," zei ze vervolgens waarna ze haar ogen sloot. Yeah, dat was het gewoon. Dat was namelijk niet hetgeen dat haar frustreerde. ‘het is makkelijker iets te breken van binnen uit,’ Was zijn antwoord op haar vraag. Zijn toon leek vragend en ze knikte even langzaam, als een soort bevestiging. Je injecteerde immers beter gif, dan dat je het overliet aan de persoon om het op te nemen. Het werkte sneller, in sommige gevallen dan. Eens zien hoe goed deze was. "Je weet toch dat in dit geval binnen of buitenkant geen verschil maakt, ze zijn allemaal fragiel, een stootje is genoeg om hun hele mentale staat met de grond gelijk te maken," zei ze doelend op Nathan, vooral op Nathan. "In dit geval is het veiliger om van binnenuit te werken, ja," zei ze kalm. "Je hebt het ook al gezien eh...?" zei ze vervolgens waarna ze eindelijk haar hoofd draaide om oogcontact te maken. Ze was bloedserieus, maar toch kon ze nog even een glimlach boven halen. Tja.

Ze was veranderd met hun laatste ontmoeting, zelfs zij had dat opgemerkt. Maar de vraag was eerder of hij dat zag? ‘fragiel? nee, maar iedereen is maar een pion in team rocket. allemaal zwakke schakels die als eerste van het bord verdwijnen. ze kunnen nuttig zijn als je weet hoe je ze moet gebruiken, maar onnuttig in bijna iedere persoon zijn handen. enkel zij die verstand hebben en inzicht kunnen ze gebruiken naar behoren. in dit geval lopen ze rond en kiezen ze wat ze doen, ze krijgen niet de instructies die ze nodig hebben om werkelijk nuttig te zijn,’ Ze grinnikte even en knikte langzaam. Het was waar, zo dacht ze ook. Het was gewoon, al die potentieel die niet benut werd en zij bleef hier maar. Ze deed haar ding, dag in en uit. En met elke seconde zou ze sterker worden, meer kennis verwerken en voor ze het wisten was het gedaan met de blije praatjes en vriendjes zijn. Zo had gezworen, als het ooit zover zou komen. Ze mocht immers toch ook zelf wat pleziertjes hebben, hm? ‘maar ik denk niet dat je het over heel het team had, eerder over één iemand specifiek,’ Zag hij dat dan niet...? Natuurlijk niet. Zij woonde bij hen, zij zag ze elke dag. Niet alleen Nathan, ook Ragya... En waarschijnlijk nog wat mensen waren mentaal een wrak. Dat wijf van een Rag durfde geen poot meer naar haar uit te steken en ze wist donders goed waarom. "Hoge rangen zul je mentaal moeten gaan. De grunts? Ze zijn zwak op basisvlak," zei ze enkel. "En dan heb je degenen met potentieel en die worden gewoon aan de kanten geschoven," maar dat eek Floyd wel door te hebben. ‘hoe we omringd worden door idioten? hoe we niet meer gevreesd worden zoals vroeger? dat is oud nieuws,’ Hm? "Voor velen is het geen oud nieuws, in tegendeel, vele geloven nog in die dingen. Dat Team Rocket zogezegd zo duister is," ze lachte even zachtjes. "Ik had een paar dagen zowat de keuze om Nathan van het leven te ontnemen en ik heb het niet gedaan," zei ze. "Maar ik neem aan dat die gedachte is gekomen omdat ik me verveel hier," een zucht kwam eindelijk van haar lippen van, waarna ze haar rug wat rechte en een betere houding op de bank aannam. Een rechtere houding. "Ze zijn gek en dom en ik kan het niet uitstaan dat ze zo zijn," vervolgde ze. "Ik ga misschien kinderachtig klinken maar ik wil een uitdaging... En als ze dat niet brengen geef ik er een aan hun die ze niet snel zullen vergeten," meteen grijnsde ze even schuin. Ze was snel verveeld, veel te snel. Dat bleek wederom een feit te zijn.

‘eerlijk is eerlijk, zo goed ken ik de twee niet.’ zei hij en ze knikte even. ja, dat wist ze wel. Close worden met hen was niet makkelijk. Hoe dan ook wist ze dat Riddle ook wel te breken was. Net zoals zij, was er ook een breekpunt in haar karakter. Dit was te bereiken met of zonder bruut geweld... Ze kon enkel hopen dat ze het ooit vond hm. ‘mijn uitdaging heb ik momenteel wel, dus dat moeten ze me zeker niet geven,’ Ze knipperde even en keek schuin naar hem terwijl ze even knikte. "Wat ze ook naar me gooien, het is saai. Het is simpel. Alles wat het leven te bieden heeft is saai," zei ze kalmpjes. "Ik dacht dat Team Rocket leuk en interessant was, maar blijkbaar dus niet, janken even," zei ze kalm. "Ik zou haast en ranger worden enkel en alleen om wat meer uitdaging te krijgen, maar dan opnieuw denk ik niet dat ik word doorgelaten als een," zei ze even met een schuine lach. Yeah.