{ Broken? Nah, I'm a shattered f*cking mess [Patrol]

Ragya keek naar zichzelf in de spiegel. Het had even geduurd, meerdere weken zelfs, maar haar zicht was weer compleet terug. In ieder geval, zover ze het idee had dan. Ze liet haar handen even langs de nieuwe wonden op haar huid gaan. Haar nek had het dunne en zachte gevoel van littekenweefsel. Dankzij haar witte huid zag je het niet enorm goed, in ieder geval, als het wat meer genezen was. Haar armen waren ook verbonden in een donker tape, afgedekt voor de elementen en nog meer voor nieuwsgierige ogen. Ze had een poging gedaan zichzelf langzaam maar zeker weer op te bouwen. En haar grootste vooruit was op het moment dat ze uit haar Psychosis was gestapt. Toch had ze maar de minste hint nodig weer terug in haar verste diepte te vallen. Soms had ze het al als ze enkel naar Lucian of Aldrei keek. Slapen en eten was het er ook niet meer geworden, zoals verwacht. Op het moment was de mix van koffie en medicatie de enige die haar overeind hielt. Ze zag er slecht uit, dat zag ze, Grijzige huid, wallen, ingedeukt gezicht. Ze was meer afgevallen, je zag haar ribben nu strakker als voorheen. Maar ze leefde nog. En ze had de neigingen haar geweer te pakken onderdrukt. Ze was doorgegaan met werken, met haar masker opzetten tegen de wereld en haar angst te negeren. Haar pit en vurige karakter was weer waar het hoorde. Als je echter de tijd nam in haar ogen te kijken zag je heel goed hoe gebroken ze nog werkelijk was. Dat ze loog over hoe goed het ging, zelfs tegen zichzelf. Met trillende handen ging ze door haar haren heen, die tevens dof langs haar gezicht hingen, en haalde diep adem. Ze legde een witte pil op haar tong en nam deze soepel in, waste haar handen en veegde het overtollige water af aan haar broek. Ze dwong zichzelf trots te vinden in haar loop en opende de deur richting de gang weer. Ze was in de Base, al wist ze dat ze zo patrouille moest gaan lopen. Ze wist omdat ze zich zoveel mogelijk had opgegeven voor de nacht patrouilles. Het was een excuus om niet te gaan slapen, het niet eens te proberen. En dat had ze nodig. Alles was beter dan slapen waar die beelden sterker werden dan ooit. Kort keek ze om zich heen, en zag Aldrei al haar kant op komen. De teef leed er ook onder, maar minder als haar, minder extreem. Ze veegde haar koude handen even door haar gezicht heen en vervolgde toen haar weg naar de kantine, waar de patrouille leden elkaar zouden ontmoeten. Haar partner zou haar wel vinden, en zo niet trok ze er alleen op uit. En zo ging de roodharige dus op een tafel zitten en deed haar best zichzelf normaal te voelen. Forceerde zichzelf in die leugen terwijl haar hand over Aldrei heen gleed. Het kwam wel weer goed…

{ Firt post Hotstuff

Nachtpratouilles, iets waar hij zich ook maar de laatste tijd amper mee bezig hield, maar voor de verandering hield hij zich er nu wel mee bezig. Vooral omdat de groenharige er nu zekf eentje wou lopen. De laatste was nu ook al enkele weken geleden, en het deed hem wel eens goed, om in de zoveel tijd zo een patrouille te lopen. Toevallig genoeg ging Nathan er een lopen met Ragya nu, een persoon waar hij geen weken meer van had gehoord, maar toch ook niet de moeite voor had gedaan om zelf contact mee op te nemen. Het was niet dat hij haar bepaald nodig had namelijk. Eenmaal in de kantine van de basis aangekomen, was ze al vrijwel meteen te zien, met haar rug zijn kant op. Nietsvermoedend dan ook liep hij haar kant op, om tegenover Ragya plaats te nemen. Toen pas zag hij hoe slecht ze eraan toe was, iets dat hij dan ook duidelijk liet merken. "Wat zie jij er slecht uit zeg." wat een steun ook zeg, dus niet. Wist hij veel wat er met haar aan de hand zou zijn, want het leek Nath niet dat zij zo erbij zat voor haar lolletje. "Wij hebben trouwens samen patrouille." vervolgde hij droogjes, maar nu wel haar in de gaten houdende. "Ze ziet er inderdaad slecht uit zo." lekker optijd kom je daarmee Eric, dus niet.

Ragya zat roerloos op de tafel, afwezig aan het verband rond haar armen aan het plukken. Ze had geluk gehad, op de plekken waar de wond was gaan rusten en een litteken begon te worden had ze nog gevoel. Haar ogen deden het nog zoals vanouds en ze was blij dat ze niet blind door het leven moest gaan. Haar wonden genazen zo goed ze konden, de rest van haar lichaam had het jammer genoeg minder makkelijk. Ze buitte zichzelf uit, was gewoon op gebrand. De roodharige wist dat ze tijd nodig had om hier teboven te komen. Om haar wantrouwen en angst weer weg te duwen waar het moeilijk te raken was, beschermd door haar haat en agressie. Maar ze gunde zichzelf die tijd niet, ze vocht tegen de drang om vooruit te blijven gaan en te doen wat ze nodig had. Het zorgde ervoor dat ze nergens kwam. Nog altijd in haar eigen gedachtes verloren merkte ze de voetstappen van een bekende niet op. Over het algemeen ging denken niet meer soepel na een paar weken geen slaap te hebben. Voor haar zat juist een van de twee mensen die ze niet had willen zien. Langer dan een seconde kon ze haar blik niet in die van Nathan houden voor ze wegkeek. Ze had een hekel als mensen wegkeken, haar normale karakter schreeuwde door haar kop heen dat ze zich erover heen moest zetten. Dat ze.. sterk moest zijn. Maar ze wou het niet meer zien, alles van Nathan was hetzelfde als dat illusie was geweest. Ze kon zichzelf er niet toe krijgen om hem aan te kijken.. Ze was bang, bang dat die angsten die ze nu voelde bevestigd zouden worden en ze nog verder achteruit zou gaan. Haar rode ogen stonden dus ook gericht naar de grond toen de ander sprak. “Bedankt, dat was precies wat ik wilde horen” Het miste haar snauw, haar felheid. Het klonk enkel vermoeid en leeg, het interesseerde haar niet hoe ze eruit zag. Ze had ook een spiegel, ze wist dat ze meer dood als levend leek. Toen de ander verklaarde dat ze samen patrouille hadden wreef ze even met haar hand door haar haren. Als er een ding was wat ze nu niet wou was het de hele nacht besteden met Nathan. Nog steeds zonder de ander direct aan te kijken duwde ze zichzelf overeind. “Laten we dan maar gaan” De toon veranderde niet, al waren haar woorden met enige moeite uitgesproken alsof ze niet goed meer wist hoe ze de zin moest opbouwen. Het kostte allemaal veel moeite, dat was duidelijk. Ze moest in beweging blijven, het wegduwen. In haar hoofd echode de woorden van Nathan al, dat ze te zwak was, de lach in zijn stem hoorbaar. Och, wat had ze toch een absolute hekel aan zichzelf.

Zijn blik ging naar haar armen, welke nu vrijwel helemaal in het verband verwikkeld waren. Wat the hell had zij nou weer gedaan? Ze leek hem pas op te merken zodra de jongen tegenover de roodharige zat, maar alsnog leek ze hem niet te willen aankijken, niet langer dan een enkele tel. Er was iets gebeurd, ze straalde dat letterlijk gewoon uit. Een normalere reactie van haar, bij dit soort opmerkingen, was dat hij een gesnauw naar zichzelf kreeg. Maar nee, er kwam een wat hol antwoord, waarin er werd gesproken dat dit precies hetgeen was dat ze wou horen. Hij zuchtte even, wat er ook was geweest, het had de roodharige flink van streek gemaakt, zacht uitgedrukt. "Wat is er gebeurd?" of ze zijn woorden had gehoord of niet, in welk geval bleek het niet meteen, wat zodra hij begon over de patrouille, stond ze eerst zonder iets te zeggen half op en mompelde dat ze dan maar moesten gaan. "Als het je aanstaat, zou je anders wel wat gebouwen later in de fik kunnen steken?" enkel was er bij deze woorden wel een grijnsje op zijn gezicht gekomen, iets verwoesten, graag met mensen erin.. Ja, dat was wel even zeker iets dat hem aanstond. Ondertussen was de groenharige ook weer overeind gekomen, wel Ragya in de gaten houdende. Echt, hij zou het niet weten wat haar zo van stuk zou brengen. Hij wist dat ze iets met iemand had, misschien was daarmee wat gebeurd, op wat voor manier dan ook? Nee, hij had niet een gevoel dat zij van zoiets zo erg van streek zou worden. Nathan liet het misschien wel went zien aan zichzelf, maar hij maakte zich verrassend genoeg zorgen nu. Maar goed, het was ook niet dat hij nou bepaald meevoelde met haar, alsjeblieft niet. Dat verbood hij zichzelf ook eigenlijk om te doen.

De roodharige was wantrouwig richting de ander. Zelfs al wist ze dat dit totaal onterecht was. Het was Saiko die het haar had laten zien, het was in haar kop geweest. Niet echt. Maar het leek echt, het geluid, zicht, gevoel. Zelfs de geur was zo echt geweest dat haar maag er nog steeds van omdraaide als ze eraan dacht. En zo bleef Ragya zitten, zichzelf overhalend dat ze gek was om dit alles zo te geloven. PTSD was echter sterker dan rationeel nadenken, het was een poging van je lichaam om om te gaan met trauma. De flashbacks waren het ergste, die wou ze voorkomen. Ze wou niet nog eens zien hoe alles vermoord werd waar ze om gaf terwijl ze zelf niks kon doen. Bij de vraag duurde het even voor ze antwoorde, in de vorm van een trillende zucht. “Gaat je niet aan” Een hint van haar normale defensieve gedrag kwam er doorheen. Nee, niemand hoefde dit te weten. Niemand mocht dit weten. Ze wou toevoegen dat het wel goed kwam, dat ze niet lang meer nodig had weer normaal te zijn. Haar normaal dan. Maar ze had het idee dat die leugen niet zo makkelijk over zou komen. Toen de ander opperde later wat gebouwen af te branden twijfelde ze lichtelijk. Haar pyromanische drang was heel erg verwaarloost de laatste weken. Als ze uberhoud de zin ervoor had voelde ze niet de passie daad bij de gedachte te zetten. Misschien was het goed om dit te doen.. Ze keek nu op naar Nathan, naar zijn gezicht, en had hier meteen spijt van. In een fractie van een seconde bij het zien van die glimlach kwam de flashback terug. De jongen die Aldrei en Lucian doodschoot, die grijnsde naar haar dat ze nog niet sterk was. Instinctief had ze een halve pas van de ander af gezet, en als hij oplettend genoeg was geweest had hij misschien de vlaag van haar emoties gezien. Van woede, wantrouwen, pijn. Samengevoegd in iets simpels genaamd angst. Met de beelden nog steeds voor haar ogen schietend draaide ze haar hoofd als gestoken weg en liep nu weg van de ander, richting de uitgang van het gebouw. “Nee, dat doet het niet.” Kwam er als enige reactie, die duidelijk het tegenover gestelde was van haar verlangen die kort was komen opspelen. Haar ademhaling had iets gejaagds in zich. Nee, ze kon de ander niet meer zien, niet nu. Verdomme wat ze er nu voor zou geven het allemaal niet meer te hoeven zien.

Het ging hem niets aan, dat waren haar woorden naar zijn vraag. De toon waarop ze het zei, de trillende zucht die er daarvoor had geklonken. Echt waar Rag, ze maakte het enkel moeilijker voor haarzelf zo. "Fine, als je wilt dat je dar zielig blijft zitten. Prima, ik help je niet meer." Oh kijk, daar was hij ook zo aardig nu al bezig. Het was haar eigen schuld daarvoor geweest, dat was iets dat hij dan zichzelf voorhield. Wel nog zijn enige en laatste poging daarbij dan ook haar wat 'op te vrolijken', ging ook niet super. Nee, alles behalve. Namelijk toen ze opkeek en hem zag.. Meteen had de roodharige een halve pas namelijk naar achteren gezet. Iets waardoor die grijns meteen veranderen en de groenharige de ander scherp aankeek. Oké, er was echt iets heel mis. Normaal zou zij nooit eigenlijk zo een aanbod afslaan namelijk. Het was zelfs te ziet geweest in haar ogen, al was het voor een heel kort ogenblik., Meerdere emoties; woede, pijn. Zelfs wat angst. Dat had hij nou echt niet verwacht van haar, absoluut niet van haar. Ragya was heel anders namelijk, hij zou net gaan denken dat ze was ontvoerd en een hele slechte vervanger had gekregen. Maar nee, dit was echt de enige 'echte' Ragya. En ze liep in een haastig tempo weg, net gejaagd. Een zucht kwam van hem, geweldig, moest hij hier nu ook nog blijkbaar dus wat aan gaan doen. Hij liep achter haar aan. Snel als de groenharige kon zijn, had de jongen haar dan ook verrassend snel kunnen inhalen. Dit was dan ook vlak buiten het gebouw gebeurd. Hij pakte, of probeerde, haar schouder te pakken, de roodharige hierbij tegen houdende. "Wat is er?" elk woord had hij met evenveel nadruk uitgesproken. Als hij het uit haar moest trekken.. daar zou de jongen geen moeite voor doe, nee, dan zou het hem niet kunnen uitmaken meer. "En doe alsjeblieft niet alsof het niet mijn zaken zijn, ik heb het heus wel gemerkt." ze wist wel dondersgoed waar hij het over had.

De woorden van de ander maakte weinig indruk op de roodharige. Ze wou geen hulp, ze had nooit hulp gewild al moest ze het soms aannemen tegen haar zinnen in. Dat was misschien nog het ergste. Want hoe vreemd ze ook was nu, ze was niet veranderd. Ze was nog steeds koppig, fel en trots onder dit. Enkel won de shock en trauma nu. Voor een deel maakte dit alles erger. Aangezien ze nu haar toppunt van zwakte liet zien en tja, iedereen wist hoe ze normaal over die term dacht. Het deed haar denken aan de momenten dat ze depressief was geweest, misschien was daar nu ook in.. Het zou eigenlijk niet moeten kunnen, ze nam er dingen voor in right? Om normaal te zijn. Het maakte niet uit hoe je het moest noemen wat ze nu had, want het leek te winnen. Bij het zien van de grijns die Nathan had opgezet was het meteen weer omgeslagen in haar kop. Haar triggers zaten onhandelbaar laag, altijd al geweest. Maar nu de jongen voor haar als één grote trigger beschouwd kon worden.. nee.. dat werd hem niet. En dus deed ze iets wat ze vaker deed als ze het niet meer kon handelen, ze liep weg. De Ninetales was haar achterna gegaan, maar in een rustiger tempo als de rest van het gezelschap. De roodharige vond vlug haar weg naar buiten en duwde de deur open. De koele lucht hielp, de hand die ineens haar schouder pakte minder. Ze voelde de gevoelige huid onder de hand klagen tegen de aanraking, al kreeg ze het voor elkaar het weinig te laten merken. Dit vooral omdat ze nu recht tegenover de jongen stond. Het herhaalde zich weer voor haar ogen, en het was in die korte tijd te merken dat ze iets anders zag dan wat er recht voor haar neus stond. Er werd haar weer gevraagd wat er was, nu met meer nadruk. Ze keek weer weg toen de ander verder ging. Verdomme. Dat ze zelf met haar kop ergens anders zat betekende nog niet dat andere geen reacties zagen. Ze had veel opgepropt, en de combinatie van haar stres, vermoeidheid en ruzie met zich eigen had ervoor gezorgd dat ze al antwoord gaf voor ze erbij nadacht. “Er heeft iemand in mijn f*cking kop gezeten Nathan” Ze zei het met een lichtelijk bijtende toon, al was het lege er nog overheersend in. Nou, misschien was meer uitleg niet teveel gevraagd? Maar in ieder geval was het algemene concept eruit, goed begin zeg.

Zijn woorden leken geen tot amper indruk achter te laten, iets dat hem dan ook niets deerde. Heerlijk ging het zo zeg, tussen die twee. Maar dat was niet het voornaamste probleem, nee, verre van. Het was de roodharige die nu.. zó deed. Zodra ze buiten stonden en het hem was gelukt haar schouder te pakken, stond de roodharige stil. Hij werd niet aangekeken, iets dat hem nu opviel dat ze het gewoon weigerde. Verrassend genoeg of niet, er was een antwoord op zijn vragen gekomen, natuurlijk was het super aardig. Enkel ook deels de manier waarop het werd gesproken, het klonk als een dode vis nog meer leven had. Er had iemand in haar kop gezeten, Echt, dat was het? Nathan reageerde niet eens op de bijtende toon, behalve dat de jongen dan met een koude blik terug keek. Hij, uiteraard niet hebben meegemaakt wat er toen was gebeurd, had haar dus dan ook zo aangestaard, maar tegelijk een 'droog' gezicht getrokken, voor zover dat kon met zijn koude blik. "Welcome to the club, wat wil je, een welkomscadeau waarop staat 'Er zit iemand in m'n hoofd'?" had er dan ook hard van hem geklonken. Heerlijk he, die moodswings. Maar nee, het deed hem niets dat ze dit sprak, want zo aardig was hij wel weer natuurlijk.. niet. Nee, het zou hem toch niets uitmaken als er dan ook echt iets was gebeurd, daarvoor had hij nu al helemaal geen zin meer in, iets wat zíj had veroorzaakt. Ondertussen had de groenharige wel alweer haar schouder losgelaten.

Een voordeel wat ze nu begon te merken van mensen niet aankijken was dat je ook hun koude blikken niet zag. Je voelde ze echter nog wel, maar wat maakte dat nu uit. De woorden van de ander gleden zonder schade van haar af. Nee, ze had op het moment niemand meer in haar kop zitten. Ze had geen alter in haar lichaam leven die haar over zou nemen en aflossen. Ze had gewoon een gek in haar kop gehad, voor niet eens al dat lang, en toen die er weer uit was had ze enkel de schade nog. “Kúkalabbi, hou gewoon je bek en ga mee die patrouille lopen” sprak de roodharige enkel als reactie. Ze was niet gek zoals hij, wat de roosharige ook zou zeggen, ze was niet zoals Nathan. Ze moest toegeven dat dit een duidelijke manier was om te laten merken dat je het er niet mee eens was. Vermoeid zuchtte ze dus ook terwijl ze zich omdraaide toen ze werd losgelaten en op een normalere pas verder liep. Je baas uitschelden was daarbij altijd een goede manier de nacht te beginnen. Voor iedereen aan te raden. Nee, hij wou antwoord, hij kreeg antwoord. Nu wist hij nog niet wat hij eigenlijk wou weten. Maar ze hoefde echt geen informatie door te spelen dat hij nu een van haar vaste flashbacks had. “Laten we opsplitsen, ik pak het dak wel ofzo” Ze veegde een pluk uit haar gezicht, terwijl ze strak naar de daken keek. Wat nou geen quality time met Nathan willen? Hoe kwam je erbij? Daarbij moest iemand even zeggen dat ze nu niet in staat was behendige dingen te doen zoals klimmen. Ze wou gewoon van de jongen wegkomen en ondertussen deed ze er niet al te subtiel meer over, dat bleek toch niet haar beste punt te zijn.

Wat hem irriteerde, was dat zijn woorden in de mist werden geslagen. Wat hem nog meer irriteerde, was het feit dat dat de roodharige hem een grote bek gaf, daarbij hem nog wat noemend in het Ijslands. Uiteraard had de jongen geen idee wat het betekende, maar enkel al aan haar toon te horen, was het vast en zeker dat hij werd uitgescholden. Enkel was dit niet iets dat hij pikte, absoluut niet zelfs. Zijn blik hield hij dan ook strak op haar. "En wie heeft jou het recht gegeven om een grote bek op te zetten? Laatste keer dat ik keek, mocht jij geen bevelen uitdelen aan wie dan ook." Nee, het was inderdaad dat Nathan nog steeds geen idee had met wat de ander nou precies bedoelde, want ja, het leek hem wel wat sterk dat zij nu ook ineens zoiets had als hij. Er niet zeker van zijnde of het nou een goed idee was, had hij de roodharige enkel even koud aangestaard bij haar 'voorstel', ha, mocht ze willen. "Je word met iemand aangewezen voor een reden, dus niet om alleen op iets af te gaan." Als ze het liet merken dat ze niet in de buurt van iemand wou zijn, op het moment dan vooral bij hem, dat deed ze dat wel heel duidelijk. Nog net aan niet had ze geen vlag ervoor. Zou het te maken hebben met wat ze net had bedoeld? Het zou hem voor nu niets meer verbazen.

Ze was al bijna trots op ziczelf, een flinke snauw geven was immers een stap in de goede richting. De volgende keer met wat meer passie erin maar dan moest ze er wel komen. Toch? Dan was ze al normaal. Yeah. Op het punt na dat ze om de zoveel seconden een moordscene voor haar zag maar dat was maar een detail. Het maakte niet uit. Als Nathan nu maar weg ging. Ze zou wel weer vrede met hem vinden als ze zichzelf weer was en niet meer de neiging had van een gebouw af te stappen. Want Arceus wat voelde ze zich leeg zeg. Zelf dit potje bekvechten vulde haar niet op en het was normaal haar favoriete bezigheid op vuur maken na. "Sinds wanneer moet je dat recht krijgen?" kwam er koud uit, niet eens antwoord willend op de vraag. Ze wou dat dit voorbij was. Ze wou slapen. Bovenal: ze wou weg van de groenharige. Het was lichtelijk oneerlijk. Want voor de verandering had hij helemaal niks verkeerds gedaan. Maar als je naging hoe Rag zich voelde kon je het haar ook niet kwalijk nemen. Bij haar poging tot vrijheid kreeg ze weer een koude blik toegeworpen, een trilling ging kort door haar ruggengraat. Zijn woorden zorgden ervoor dat ze zich stil hielt, haar blik star voor zich uit en doelbewust wat meer naar buiten richten. Alsof ze in de motivatie was ergens alleen op af te gaan. Daarbij had ze- wacht waar was Aldrei? Niet nu kom op. De roodharige stopte dus ook en keek achterom. Het leek erop dat zelfs haar vos in de gaten houden uit het pakket was gegooid.

Echt, nu was het enkel dat elk woord van haar, hem wat meer pissed off maakte. Dat ging echt super nu zeg, niet normaal. "Als je het tegen je baas zo hebt, al een tijdje. En het is toch dat jij niet bepaald beter ergens in gaat worden, niet als je zo in welk geval. En wou je dat niet, hm? Mevrouw zwak die sterker wou worden, ik zou het bijna als een grap gaan zien." hij liet zich misschien ietsjes meeslepen met zijn woorden, maar het was wel weer dat hij echt helemaal klaar was ermee. Of hij het meende? Wie weet, misschien meende hij er iets van, misschien niet. Het was niet dat hij dat ooit zou gaan vertellen ofzo. Al zag hij hoe de roodharige was gaan stoppen met lopen, liep hij zelf nu wel door. Echt wel dat ze hem ging volgen. En anders? Hij zag nog wel, het zou hem enkel niets gaan verbazen als hij zelf nog eigenlijk Ragya kon gaan optillen. Dat zou wel een manier zijn om haar mee te krijgen, veel van een response zal hij er waarschinlijk toch niet op krijgen, het leek er namelijk nogal op dat zij een beetje dood was qua reacties.

En dan nog denken dat hun normale gesprekken al goed liepen. Was er ooit een vorm van haar die niet in een ruzie kwam met de ander. Normaal vond ze het niet eens zo erg, maar nu kostte het meer dan dat het haar opleverde. De woorden van de ander interesseerde haar zichtbaar niet, in ieder geval, die eerste zin. Daarna werd er redelijk hard op zowel haar oude als nieuwe wonden getrapt. Ze voelde het misselijke gevoel weer oprijzen terwijl ze weg keek. Haar lichaam trilde, al kon ze dit nog vrij goed verbergen. Iets in haar ademhaling was te vergelijken met die van iemand die neergestoken werd, al vertrouwde ze op de kille wind dit te verbergen. Echter ging het ergste er onzichtbaar aan toe. Hoe het slikken onmogelijk leek te worden, de drang om hier weg te komen. Ze was gestopt, opzoek naar Aldrei, die nu rustig ergens achter hun bezig was. Er gleed kort een twijfel door haar lichaam terwijl ze terug keek richting de groenharige, die gewoon doorliep. Het opgekropte gevoel groeide verder uit tot ze haar keuze maakte. Wederom besloot ze toe te geven aan zowel haar zwaktes. Ze had geen put meer zichzelf recht te trekken en te doen alsof er niks aan de hand was. Ze had gevochten, en het was er voor nu uit geslagen. Nu wou ze voor de verandering eens voor vluchten kiezen. Dus draaide ze zich zonder een woord te hebben gezegd om en liep de andere kant op. Ze moest toegeven aan deze reacties, ze moest de ander ontvluchten die tot nu toe alles erger had gemaakt. Hij was degene die de beelden weer had uitgelokt. Ze werd er gek van. En zo liep de roodharige weg, in de richting van Aldrei verderop. Met een beetje geluk zou het de ander niet eens interesseren.

Er had geen hoorbare reactie geklonken op zijn kleine uitbarsting, niet met woorden in welk geval. Wel dat ze was gestopt met lopen, iets waarop de jongen toch bleef doorlopen. Hij zou eillen gaan zeggen dat het hem niet meer uitmaakte, maar nee, dat klopte ook niet helemaal. Het was nu enkel even dat.. Nu was het gewoon dat hij puur kwaad was. Er waren weer voetstappen te horen, maar het klonk niet ernaar dat ze Nathan's kant opkwamen. Absoluut niet zelf, juist de andere kant op. Er kwam een zucht uit zijn mond, adem in en adem uit, waarna de jongen stil stond. Hij draaide zich wat om, zodat hij Ragya recht kon gaan aankijken, voor zover dat dan nu mogelijk was. "Wat ga je nu doen? Wegrennen van de waarheid zeker. Alsof dat zou gaan helpen, nee, het maakt je enkel zwakker. Ga rennen zou ik dan zeggen, run, little girl." ja, als ze dan ook nog echt ging wegrennen ook, zou hij het maar al te graag willen zien, in plaats van enkel te gaan horen. Er was ondertussen een grijns gekomen op het gezicht van de jongen, terwijl hij met zijn gelen ogen de ander strak aan bleef kijken. De woorden die hij het had gesproken waren bijna nog te zien op zijn lippen. Run then.

En ze liep de andere kant op. Het was hetgene wat zowel goed als slecht voelde om te doen. Maar ze moest gewoon weg. Rust terug vinden. Ondertussen griste ze weer medicijnen uit haar zak en nam de pillen klakkeloos in, niet eens erop lettend hoeveel het er uberhoud waren. Als het maar werkte right? Als ze maar weer wijs kon uit die berg van moeilijke emoties. Ze keek naar Aldrei, die kalm op haar wachtte en naar haar toe keek. Op dat moment hoorde ze de voetstappen van Nathan stoppen. Rag klemde haar kaken op elkaar en bleef doorlopen, tot de jongen weer begon met spreken. Meteen stopte ze in haar pas en voelde die bekende agressie weer opkomen. Kon die gast niet voor drie seconden zijn kop houden? Wat interesseerde het hem nou wat ze hier deed? Als ze wegging was het toch háár probleem? Ze hoorde de grijns, die verschrikkelijke grijns in zijn stem. En zoals ze gewend was van zich eigen kon ze zichzelf niet meer inhouden. Maar ze had zeker haar lesje geleerd wat vechten betrof. Als gebeten draaide ze zichzelf om en greep naar het geweer in haar riem. Meer instinctief dan doelbewust richtte ze de loop op de ander en haalde de trekker over. Ze had niet eens gericht op een bepaald deel van Nathan, gewoon algemeen zijn lichaam was voor haar al genoeg. Hij hoefde ook niet dood, nee, gewoon stil. “Hou. Eens. Je. Kop.” Beet ze hem toe, haar stem koud van woede. Haar ademhaling was gejaagd, maar het idee was duidelijk.

Gesponsorde inhoud

» I always mess this things up..
» Are you f*cking kidding me?! (Nathan Malone)
» Shattered into pieces. [&NATHAN MALONE]
» Open - Maybe it is broken?
» We are made from broken parts