{ Broken? Nah, I'm a shattered f*cking mess [Patrol]

Zijn woorden leken wel zeker effect te hebben op haar, want ze stopte. Het was bijna vanaf een kilometer te zien dat de kwaad was, iets wat hij dan wel weer geweldig vond om zo te zien. Wat erna gebeurde, dat had hij niet zien gebeuren. Nee, absoluut niet zelfs. De roodharige draaide haarzelf pissig om, om het pistool dat ze had getrokken op hem te richten en af te vuren. Het had allemaal in minder dan een seconde geduurd. De knal klonk het nog bijna na in zijn oren. Maar de pijn, die was zeker te voelen. Een enorme pijn in zijn schouder, alsof deze open werd gereten doordat er met honderden handen in een oude wond zaten, deze opentrekkend. Een kreet klonk van hem, een gekwelde kreet die enkel een ding uitschreeuwde. Onbeschrijvelijke pijn. Hij had met de hand van zijn andere arm ernaar gegrepen, om met een puur kwade blik naar Ragya te kijken. Dit was anders dan als hij normaal kwaad zou zijn, nee, hij was bloedlink nu. Dit was dan ook maar al te duidelijk te zien. "You bitch!" klonk er dan ook scherp van hem, met een totaal omgeslagen, vreselijk kwade toon. Nu trok hij zelf zijn eigen pistool, om deze op haar te richten. Er werden twee schoten gelost, hij keek niet eens of ze raak waren, en zo dit wel het geval mocht zijn, wáár ze waren beland. Zijn aandacht werd weer gericht op zijn eigen wond, waar ook nog steeds die kutkogel inzat. Een hele reeks aan gevloek klonk van hem. Want Arceus, wat deed het pijn. Hij zou echt of naar een ondergrondse dokter moeten, of het ding er zelf moeten gaan uithalen. Iets waar hij niet naar uitkeek, geen van beiden opties. Maar het moest echt, want het vervoorloven om het ding in zijn schouder te laten zitten, dat kon absoluut niet.

Zodra de roodharige sneerde dat hij nog steeds praatte, had hij haar een enkel koude blik gegeven. Op het moment was ze niet meer waard voor hem, dat zei wel genoeg. Jammer gneoeg miste de eerste kogel die hij had afgevuurd, maar de tweede was wel zeker raak geweest, ook in haar schouder. Er had geen kreet van haar geklonken, het was enkel een onmenselijk geluid. Maar toch deed het hem niets, helemaal niets. "De volgende gaat door je kop." klonk er pissig van hem, maar wie vond het raar? Wie vond het raar dat hij nu kwaad was erdoor? Hij was verdomme geraakt door een kogel, die nog steeds in zijn schouder zat. Ondertussen had ze ijzeren smaak van bloed zijn mond gevuld, welke hij een enkele keer weg spuugde. Het was toch niet dat het hem daarwerkelijk zou helpen, maar dit was voor nu het enige wat hij eraan kon gaan doen. Hij was ervan bewust dat die kogel er zeker uitgehaald moest worden, maar man, hij wou Ragya er nog even door laten lijden, zelfs al ging dat ook ten kosten van zijn eigen arm. En toen werd het zwart voor hem, niet een zwart die mensen zagen als ze gingen flauwvallen, eerder iets andes.
Ja, je kon het wel zeker zeggen dat Eric gewoon kwaad was. Eerder was het gewoon entertainment geweest, maar nu absoluut niet meer. Om een één of andere reden was hij minder kwaad dan Nathan, maar dat hield niet weg dat hij ook pissed was. Ragya leek haar pistool niet meer super snel bij de hand te hebben, dus wat was het dat we deden als je kwaad was en het iets veiliger was? Correct, je ging op de ander af om deze nog eens wat extra te geven. Eric kwam dan ook op de roodharige af, welke al in de richting van de base liep. Voor een tweede keer spuugde hij het bloed weg uit zijn mond, waardoor er nu een dikke, wat stroperige plek bloed op de straten, gezellig. In de eerste instantie kon het erop lijken dat hij naar haar zou gaan luisteren, maar oh, nu zou ze wensen dat dit enkel het geval zou zijn. Zodra hij namelijk bij haar liep, pakte de jongeman met zijn niet gewonden kant, haar vast bij wel haar gewonde kant, om zonder ook maar enige medelijden haar naar de grond probeerde te trekken. De schop die Eric ondertussen had gegeven tegen de achterkant van haar knieën was ook niet iets dat zou gaan helpen.

Als er een iets was waar Tawn een nacht voor door zou doen, dan was het werken in het lab. Ze was een kleine nerd en voor het eerst in haar leven had ze toegang gekregen tot het lab van Team Rocket. Als een klein voorproefje op wat ze mistte in haar eigen kleine labje in Hoenn. Ze moest ook nog es eentje hebben in kalos... En ze kon wel wennen aan dit ding hoor. Daar zou haar troon komen en daar kon ze mooi werken aan nieuwe producten... Okay nee, dat zou niet het geval zijn. Tawn was dood serieus als het draaide om haar passie en niks kon haar scheiden van dit. Ze haalde diep adel terwijl haar hand door haar paarse haren gingen ze deze even inbond in een staart zodat de haren niet in haar gezicht zouden komen. Ze boog zich over een witte tafel heen en legde haar handen erop terwijl ze even diep adem haalde. Wel meteen draaide ze zich om en wandelde ze naar de kasten met stofjes. Alles lag volgens soort. De bases bij de basen en natuurlijk het zuur bij het zuur. De zouten bij de zo-... Okay dat hoorde niet daar. Wel meteen kwam haar half autistische kant naar boven toen ze een verkeerde pot zag staan tussen de zouten. Ze opende de zilveren kast, nam het, bekeek de etikette nogmaals en rolde met haar ogen, voordat ze ook deze pot mooi terug zette in de kast van de zuren. Ah tja... Ze kende het hoor, maar zij was iemand die altijd en dan ook altijd alles na checkte voordat ze haar lab verliet. Daarom kon ze echt flippen van dit. Ze haalde diep adem en leunde even naar achter op een tafel terwijl ze haar ogen sloot en nadacht. Ze had niet veel zin in bepaalde dingen maken... Misschien kon ze wat aspirine maken, was niet al te moeilijk als je de juiste middelen had. Opnieuw was het niet zo imposant. Natuurlijk niet, tenzij je enkele mg teveel erin deed, dan was het dodelijk. OW YEAH. Wat was science toch leuk. Met een smile van oor tot oor draaide ze zich even om en wandelde ze naar de kasten toe... Dat was... Tot ze opeens een paar schoten hoorde.
Het lab zelf had niet al teveel ramen en werd vooral belicht door een paar sterke TL lampen. Het was vrij simpel waarom dit was; minder afleiding en veel duidelijker en scherper licht. Je moest immers altijd zien wat je deed. Met een zucht wandelde de vrouw, toch ergens in haar nieuwsgierigheid, naar de deur. Ze deed haar labjas wat open, aangezien ze het wat warm begon te krijgen en wandelde met snelle passen de deur uit, enkel en alleen om een gang op te komen. Meestal was er geen klink aan de buitenkant van zo'n dingen, vooral gevaarlijke labo's. Die kon je dan enkel opendoen voor noodgevallen, met een sleutel ofzo. Nou tja, dat was voor de veiligheid en opnieuw de concentratie. Bij haar thuis in Hoenn was het zo... Maar hier was het dus anders, tenzij ze andere labo's hadden waar gevaarlijkere shit doorging. Om eerlijk te zijn was ze al blij genoeg met dit. Het was als een lolly voor een klein kind, ze werden happy, tot het op was... yeah... Alleen labo's waren niet zo snel op... Aangezien het kon blijven aangevuld worden en vermaakt... Hoozah! Ze wandedle dus kalm naar buiten en wende zich meteen naar een reeks ramen. het licht op de gang was gedoofd, waardoor de straatverlichting hetgeen was wat alles liet oplichten. Een eindje verderop zag ze twee mensen staan en wel meteen fonkelden haar ogen wat toen ze twee uitsprekende kleuren zag; groen én rood. Een lachje van haar lippen, een tevreden uitdrukking. Blijkbaar was een van haar leuke speeltjes eindelijk begonnen met de dingen die zij wilde. Oh dit was ook het mooie. Zij bracht hell naar zichzelf. Dat was natuurlijk het beste van dit alles. Hahaha. Ze lachte even luider en legde een hand in haar gezicht. Ze moest dichter komen, dat moest gewoon. De vrouw draaide zich om, greep in haar sprint nog haar tas en rende zo de trappen af, ze leek zo opgewonden dat het amper nog normaal leek. Maar goed, wat zou je anders als dit een groots moment voor je was? Ja, ze voelde zich ergens trots, ondanks dat er niks was om trots over te zijn. Nou, wie hield ze hier voor de gek? Ze had Rag zo ver gebracht om haarzelf in de shit te helpen, daar kon toch even gevierd om worden. Maar eerst, geniet van de show.

Met snelle passen wandelde ze door de inkom heen, om daarna naar buiten te stuiven. Zo opgewonden was ze wel ja. Haar ogen stonden opgewonden, gevuld met een hernieuwde energie die dagen geleden verloren was gegaan. Nou... Ze had het hervonden... En dit... Prachtige moment in combinatie met een lab zoals die die ze niet voor haar ogen had gehad.... Nou mensen, je had een heel goede opgewonden Tawnee voor je. Ze slikte even en beet op haar onderlip, alsof ze een opgewonden piepje van haar lippen wilde onderdrukken. Was het eigenlijk wel veilig voor de meid om zomaar op straat te vliegen met twee vechtende mongolen? Ah, vast wel. Toen ze haar pas wat vertraagde en langzaam tot stilstand kwam, natuurlijk nog enkele meters van de beesten af, sloeg ze haar armen over elkaar. Haar tas was over haar schouder geslagen, waardoor handen en dus ook armen vrij waren voor gebruik. "Ik zie dat jullie veel plezier hebben op patrouille," klonk er even terwijl een zucht van haar lippen kwam. "Nathan... Eric... Ik moet echt naar die wonde kijken als je even de tijd hebt..." zei ze kalm terwijl ze naar zijn schouder keek en een zucht van haar lippen kwam. Wat een bende kleine kinders. Dit kwam er dus van eh... Nou tja, het was wel een enorm mooi en leuk zicht.. Hehe. Oh, ze genoot er in stilte van en ze zou niet klagen. Maar goed. Ze benaderde de andere even langzaam en keek schuin naar Ragya. "Stuk vuil dat het is," siste ze door haar tanden door. "Blijkbaar ben ik dus niet de enigste die je dood wil knallen..." ze snoof even luid. "Zie je, Ragya, ZWAK." en een grijns op haar gelaat. Oh, ze genoot er zo van, o zo veel... Oh Arceus.

Nog steeds was er het gevoel alsof iemand maar door en door en door op de wond bleef slaan. Het effect was er in welk geval wel voor, er kwam nog heel veel bloed uit en dus waren dan ook al vrij snel zowel zijn hand, als een deel van zijn kleding doorweekt met het bloed. Aan haar blik alleen al te zien, kon hij wel raden dat ze het had gehoord, en de dreiging die Nathan net had geuit ook begrepen had. Hij wist niet eens hoe het hem lukte, maar ondanks de vreselijke pijn die hij zelf voelde, was het hem gelukt om de roodharige op de grond te trekken. Het ging zo makkelijk, maar toch ook weer niet. Net alsof je een etalagepop op de grond wou trekken. Je werd niet gestopt erdoor. Toch was het wel dat hij al meteen spijt had van die actie, al was dit bij lange na niet naar Ragya toe. Nee, die bitch verdiende de pijn. Hij had er voor een kort moment spijt van, omdat zijn wond zich even nóg duidelijker liet maken om te laten zien dat deze er was. Fucking great. Niet. Om het nog even erger te maken, was het eerst dat hij nog in de eerste instantie op diezelfde schouder wou staan met een voet. Maar dit ging dan ook absoluut niet zoals hij had gehoopt. Natuurlijk niet. Want dat rotbeest van een vos van haar was er nog. Vreselijk snel vuurde ze een Fire Blast op hem af, waarbij Eric deze echt maar half kon ontwijken door snel opzij te stappen. Hierdoor was voor een enkele seconde het vuur over zijn andere arm gegaan. En Arceus wat was dat heet. Maar het deed bij lange na niet zoveel pijn als die verdomde schotwond. Weer vervloekte hij haar. Maar er veel verdere tijd aan besteden, dat was iets dat hem niet meer lukte. Want ook nog dat de vos op het afgesprongen, om hem te bijten. Nog voordat deze in zijn been kon gaan happen, draaide de jongeman wat, om daarna met zijn andere been het beest hard proberend te schoppen tegen diens lichaam. Beter maar als het raak was. Het ging zo snel voor hem, maar toch kon hij het op de een of andere manier wel bijhouden. Door de adrenaline? Door de pijn die hem de wond gaf? Hij wist het niet, maar het hielp hem wel. Dat was hetgeen dat hem maar het meeste uitmaakte, zolang hij maar niet bewusteloos viel door zoiets stoms als bloedverlies. Hij richtte zijn aandacht weer op Ragya, om wat naar haar toe te lopen. Die verdomde vos van haar, had ervoor gezorgd dat hij al iets verder was namelijk dan eerst. Alsof het al niet moeilijk genoeg was voor hem om enkel te staan, ademhalen. Of wat dan ook eigenlijk. Hij wist nu ook al dat de groenharige hier later veel last van zou krijgen. Het was niet een wond die zomaar even ik een kleine drie dagen genas. Nee, Het was een verdomde schotwond. En hij zette zijn voet op de wond van de roodharige, met een uitdrukking die meerdere dingen sprak. Kwaadheid, pijn, nog veel meer. Maar het viel allemaal wel in die categorie, vooral dan ook nog eens in de eerste. "Does it hurt? DOES IT HURT?!" ja, dat was niet meer dan zijn enige bedoeling hiermee. Haar zo een pijn laten voelen dat dit voorlopig dan ook het enige zou zijn. Het geluid van voetstappen klonk. Als eerste wou hij er niet eens op letten, tot er een stem had geklonken die hem wel heel erg bekend had geklonken. Eric draaide zijn hoofd dan ook wat, om inderdaad Tawnee te zien. Blijkbaar had dat wijf weer haar haren geverfd. Maar whatever, er waren andere dingen nu. Het was haar lik, haar blik die hem nog meer pissed of maakte dat hij al was. Het zou bijna onmogelijk lijken ja, maar toch werd hij het. Ze leek hier zo blij mee te zijn. Ja, geweldig he. Mensen die elkaar eerst beschoten en er nu even zo bijstonden. Oké, normaal zou hij het ook erg leuk zien om te zien. Maar nu niet, nu maakte het hem kwaad, puur omdat Nathan nu een van de 'pionnen' was, Om het dan maar even zo te gaan noemen. Hij balde zijn vuist licht bij haar woorden. Hoe kon hij het raden, natuurlijk was het deze gek die in de kop van andere mensen zat rond te poken. Hun zo laten traumatiseren dat ze zelfs tot.. dit konden gaan uitlopen. Maar hij ontspande iets toen er werd gesproken dat zij naar hun wond moest gaan kijken. iets. "Eric, and please." zijn stem sprak meer dan genoeg. Was het in welk geval als je het kon verstaan, voor nu was zijn accent namelijk gewoon bijna te diep. Zijn ogen volgde de paarsharige hoe ze dichterbij kwam, maar hield dan zo nu en dan wel de ander in de gaten. Niet dat ze waarschijnlijk veel kon doen. Hij stond immers op haar freaking wond. Alsnog, voor zowel hun veiligheid als van alles in het algemeen, pakte hij haar pistool om het ding in handen te nemen. "And I'll be taking that." Ha, echt niet dat hij mooi een tweede keer wou worden geschoten, haar kennende zou ze het ook nog eens serieus gaan doen als hij van haar wond zou gaan komen met zijn voet. "And look Ragya, this is what happens when you try to defy the truth. The pretty truth of that you're weak, useless... Garbage." ondanks alles wat er was gebeurd, gleed er een grijns over zijn gezicht. Bij lange na was dit geen 'normale' grijns, nee. Hij genoot van al deze negativiteit hier. "We might as well start calling you trash. It's not like there's that much of a difference between you and that anyway." al deze haat die hiervan zou komen, al deze wanhoop, ellende, frustratie, leed. Samen met nog meer onaangename woorden. "You're worthless." werd er nog als bijna laatste door hem gesproken. Dit allemaal was gesproken terwijl hij haar recht in de ogen keek, zijn blik er niet van weghalend. "Go hlfreann leat."

Oh wat een show. Hier konden mensen inderdaad wel van genieten. Zeker als ze zo gek waren als haar. Een zachte lach ontsprong aan de lippen van de paarsharige meid, die daarna overging in de stilte van de nacht. Nee, het was eerder de geluiden van de ander. Ze wist dat de twee groentjes het niet leuk zouden vinden als ze hier aan het lachen was. Daarbij kon ze hun wel vertrouwen, niet vuurmeid. Ze wist dat Nathan haar niet meer zou afschieten... En Eric leek wel een okay gastje voor iemand die een ander psycho overnam. Ik bedoel, alledaagse shit right? Right... Toch in de Pj world it seems. Het jonge meisje hield haar ogen strak op de twee gericht terwijl ze hen benaderde en liet het scenario gewoon afspelen. Het was iets om van te genieten, als een goede pasta... Weet je wel? Zoiets dat je nergens anders kan krijgen maar alleen daar en dat dan zo heerlijk is... Ok... Misschien moest ze geen twee gekken die vochten met geweren en andere shit vergelijken met pasta... Maar ah, het kon, niet? Pasta was daarbij iets dat in vele formaten kwam. Dus meerdere mensen konden ervan genieten. Net zoals... Deze prachtige show. Je had natuurlijk ook de niet pastalovers... Zo had je degen die afhaakten bij dit onderwerp en alle dat erom heen ging ongevere. Ergens wel te begrijpen, aan de andere kant een shame, want het was tenminste een stukje art doe je een stoort van verwierp, niet waar? De pasta... ook dit, maar de pasta was belangrijker. Lekerder en over het algemeen beter op de tong. Twee gekken daar...? Oh wait.... Right, dit was helemaal geen pasta subject om mee te beginnen... Lekker dan... Oh well, niemand zou klagen want het klopte ergens wel... Right? Right... Haar gedachten konden gewoon es afdwalen soms. Daarom was ze ook extreem onhandig, vergeetachtig en soms zat ze wat teveel met haar hoofd in de wolken. Maar dat was niet altijd... Als ze aan het werk was, was ze anders uiteraard en dat zorgde ervoor dat ze een serieus persoon kon zijn als het op het wetenschappelijke gebied aankwam.. Aangezien ze alleen keek naar science als iets van werk dan alle andere dingen. Serieus... Stelen, zag ze niet meer echt als iets en verder? Meh... Laat maar.
Uiteindelijk dwaalden haar gedachten weer af naar een meer logische plek; de echte wereld. daar waar Ragya en Nathan lekker aan het vechten was over wie het droogste gezicht had. Om eerlijk te zijn, was Nathan het. Rag was gewoon een grmpy old lady, niks droogs op aan te merken buiten een iets that is. oeps. Sawry not sawry. Om eerlijk te zijn zat ze vol met speelse gedachten voor het moment. Het was een van de dingen die haar gek maakte, maar niemand kon het haar kwalijk nemen als deze twee hetzelfde zouden doen in een gelijke situatie. Nu was het gewoon zo dat Tawn slimmer had gespeeld, om het zo maar te zeggen. Ragya zou haar niet aanvallen en Nathan en Eric ook niet. Rag was te bang en de groentjes wisten dat haar verwonden hun nergens zou brengen. Niet dat Riddle in de verste verte zou caren om zoiets, haar zus zou het niet eens erg vinden als ze zou afgeknald worden. Waarschijnlijk zou ze nog een mep krijgen omdat ze Nathan niet meteen had behaneld... geez,... echt zo'n voorspelbaar wijf. Opnieuw, bewijs van de geweldige relaties die Tanw bevatte. Niet veel dus, hooray hooray! "Eric, and please." Klonk er plots van de ander. oh yeah, dat zuou ze onthouden. Mister eh new was dus aan het controlepaneel, leuk om dat ook even op te klaren voordat ze verder ging met het genieten van de show. Uiteindelijk kwam het erop neer dat Eric het wapen van de ander afnam en daar keek tawn even blij van op. Ze had de hare namelijk de vorige keer genomen. Niet dat Tawn een wapen nodig had om mee te beginnen. Hell, ze deed het wel op haar manier. maar... Welk yeah, een gun zag er altijd beter uit dan iets anders dat mensen minder gebruikten. Wel meteen bij die gedachte werd ze overspoeld door nieuwe ideeën voor guns en andere dingen. Oh yesyes! "And I'll be taking that." Ze knikte kalm naar de ander, maar hield zich stil. Als de king boos werd zou zelf de nurse niet veilig zijn ofzo...? Ze was enkel een verzorgester die haar mannetje kon staan. En daarom bleef ze met een kleine grijns kijken naar het tafereel die zich voor haar ogen afspeelde. Werkelijk prachtig! "And look Ragya, this is what happens when you try to defy the truth. The pretty truth of that you're weak, useless... Garbage." Ze grinnikte even zachtjes bij de woorden van de ander, maar probeerde ze te onderdrukken door vingers langs haar lippen te zitten. Daar liet ze zich even gaan, maar dit was gewoon te mooi... En ze kon zich al voorstellen wat voor schade de ander hier nog van zou oplopen. "We might as well start calling you trash. It's not like there's that much of a difference between you and that anyway." Hm... Ze sloot even haar woorden en zette de tas neer waarna ze even schuin keek naar het vuurmeisje, die het duidelijk ook niet makkelijk had. Ze had het gevoel dat dit op een einde zou komen weldra en dan kwam haar rol om beide te verzorgen... Dat was als groentjes gaar toeliet om vonkje te verzorgen. "You're worthless." Hm? "Go hlfreann leat." Ohg natuurlijk, niet te missen, de rare woorden waar Tawn niks van wilde snappen, how great. Met een zucht en een rol van haar ogen leunde ze even naar hem toe. "Dus... hier je wonde verzorgen of binnen, baas?" klonk er even terwiijl ze haar blik langzaam van hem naar Rag wende. "Also, heeft zij behandeling nodig..?" klonk er even. "Ik bedoel, het zou een kleine moeite zijn, maar ik wilde horen wat je in gedachten had," zei ze even kalm terwijl ze haar schouders ophaalde en een hand door haar haren liet gaan. Ze stond er nu gewoon wat bij, kijkende naar het scenario... maar in haar ooghoek hield ze de vuurvos in de gaten... Haar hand lag op de ball van Kido. Je wist maar nooit eh... Je wist maar nooit.

Ze was al zowaar mentaal gebroken, daarbij had Tawnee al meer dan genoeg voor gedaan. Hoe hij het wist dat zij het was? Hoe moeilijk moest het zijn, de angstige blik die in Ragya's ogen te zien was toen Tawnee hier was gekomen. Het plezier die de paarsharige hier ook wel mee had en al wist hij dat dit wijf niet altijd helemaal goed was bij haar hoofd, was dit anders. Alsof ze genoot van een hel die zij voor de ander had gecreëerd. Was het niet dat Eric er nu zo bijliep, gewond, vol met pijn en haat, dan zou hij het zeker weten ook geweldig hebben gevonden. Nadat hij de vos had geschopt, was het te zien hoe deze dichterbij probeerde te komen, daarbij ook een verdomde Inferno op hem afvurend. Hij was zó dichtbij om de aanval helemaal te ontwijken. Maar nee, een deel van zijn gezicht werd wat geraakt door de vlammen, iets waarop er een letterlijk onverstaanbare stroom van scheldwoorden klonk. Die kutvos, Nog even en hij ging er echt voor zorgen dat dat beest doodging, en dat deed de jongeman dan nu maar al te graag. Al helemaal toen er een soort van pijn ineens was te voelen, en voor de verandering kwam het nu niet geheel van zijn schouder, eerder nu van een beetje alles in het algemeen. Hij wist gewoon dat dit het werk was van die vos, vooral omdat zij dit een keer eerder had geflikt, maar dan bij Nathan. Nog voordat de jongen Eric had gekend, dat wel, maar dat was ondertussen nu letterlijk ook zo een lange tijd geleden, echt, de tijd vloog voorbij zou hij net gaan denken. Maar het was gewoon geweest dat het toen druk was geweest. Nu ook uiteraard, maar nu gewoon op een wat.. andere manier. Zodra de pijn die hij door de vos had 'gekregen' wat weg was gegaan, keek hij met een blik vol met haat naar de vos, oh, als deze maar eens wist was hij nu maar al te graag wou gaan doen.
Ragya had hem voor een moment recht in de ogen aangekeken, waarbij hij de zijne ijskoud op de hare gericht hield. Tot hij Tawnee's stem hoorde, waarbij ze het hem vroeg of ze hier zijn wonden moest gaan verzorgen of binnen, in de headquarters dus. Hij keek voor een moment naar Ragya, die bleef hier nog wel even liggen. Ze leek er geen energie, geen put meer voor te hebben om overeind te komen. Toch vertrouwde hij haar niet, en al helemaal niet die vos van haar om achter te laten. Maar om zijn wond hier buiten te laten verzorgen.. Nee, dat werd het hem ook al helemaal niet. "Doe maar binnen, en met haar.." begon hij, nog steeds zijn blik scherp op de roodharige houdend. "Haar ook, maar daar zou je het zo pijnlijk mogelijk mogen doen. Hoe je wilt." eindige Eric tegen de paarsharige, haar ondertussen aankijkend. Want dat was dan ook een geweldig idee, iemand aan een mad persoon overlaten om deze te laten behandelen, en dan ook zo pijnlijk mogelijk of de vrijheid die te geven daarbij te hebben. En zijn taak om de roodharige weer wat in te drammen met woorden ging gewoon super gezellig verder hoor, niets aan op te merken hoor, echt vreselijk aardig was het. De groenharige had het wel zeker gehord dat Tawnee hem aansprak met 'baas', iets dat ze zowel bij Nathan nooit had gedaan en hij ook niet van de paarsharige had verwacht. Het kon nu liggen aan de situatie, een van de meest logische dingen -één kwade gast die zowel nu twee pistolen bij de hand had, als vier OP Pokémon. Iemand anders die er nu gebroken bijlag maar haar Pokémon die de roodharige probeerde te beschermde maar daar nogal in faalde. Ja, nu hij er dan zo over dacht, was het wel even heel erg logisch waarom ze hem aansprak. De kans dat hij nog kwader werd, haar zou geen aanvallen. Het kon zomaar eens gebeuren. Sterker nog, het was ooit zelfs gebeurd, ga maar eens na dan. Haar voorzichtigheid met woorden was te wel volledig te begrijpen ja. Hij had het toen maar amper gehoord, maar er had een heel zacht, enkel woordje van Ragya geklonken, en al kon hij amper verstaan was het was, doordat ze het zowel mompelde en in haar eigen taal sprak, was de betekenis er perfect van te begrijpen. Of nou ja, in welk geval heel goed. "And why do you still struggle? It's useless anyway. You're just a pest, nobody likes you, nobody wants you, nobody cares about you. You could just stop existing and people would be happy. You're a nobody. You'll never stand out, and never as someone 'strong'." voor een moment stopte hij, hierbij Ragya scherp aankijkend, of ze nog wel zijn woorden kon gaan verstaan en er niet al bewusteloos bijlag. Nee, ze moest nog veel en veel meer krijgen vond hij, de roodharige ging maar lekker leven in een hel die zij voor haarzelf had gemaakt en die anderen enkel groter hadden gemaakt. Hierna ging hij weer verder. "Aren't you just pathetic? I mean, just look at yourself. A pest that wants to get stronger, a pest that is just weak and can and never will be more. Just go on and die. Just think about it, you'll make so much more people happy then, crá croí." want wat was er nou beter om iemands leven helemaal kon gaan vernielen met een paar woordjes. Nee? Die paar woordjes waren niet genoeg? Of was het zelfs teveel juist? Hij deed er graag hoe dan ook nog even een extra schepje er bovenop, maar dan fysiek. Natuurlijk, als je iemand ging breken, doe het dan wel ook gewoon meteen goed en niet enkel mentaal. Ja, zoiets mocht vreselijk moeilijk zijn om ooit weer normaal te krijgen, maar dat hield niet in dat Eric het maar al te graag deed. Nomaal zouden de meeste mensen denken als ze dit deden, niet dat dit iets dat nou vaak voorkwam, maar het idee. 'oké, ik heb iemand In een hel gebracht met woorden, mentaal gebroken, haar half neergeschoten en sta nu op de wond van dit persoon. Dit moet voor nu even wel genoeg zijn.' Eric had die gedachtegang niet en zag hierbij dus ook maar enkel in dat hij door en door kon blijven gaan. Veel tijd had hij zelf eigenlijk ook niet, want nog steeds was hij ook hevig aan het bloeden. Maar goed, de jongeman had vertrouwen in de vaardigheden van de paarsharige en zat ze in welk geval de kogel eruit kon krijgen, dus dat kwam hopelijk goed.

Zo te zien ging Eric helemaal niet rustig om met haar toekomstige patient. Voor nu zou ze haar mondje mooi dicht houden tho, ze zou helemaal niet die grote bek van haar wild laten gaan als een pissed off monster hier een beetje iemand stond aan te vallen. Ze nam echter wel een stap terug toen ze in haar ooghoek de vos maar wilder zag gaan. Ze vernauwde haar ogen wat, keek naar Eric en toen terug naar de Ninetales, die duidelijk dingen aan het doen was. Eerst wat vlammen, gevolgd door nog een aanval die Tawn helemaal niet kende, voor nu dan toch. Wel meteen voelde ze een licht verantwoordelijkheid haar eigen beest boven te halen en de vos letterlijk met de grond gelijk te maken. Maar dan opnieuw wist ze niet hoe groentje action dit zou nemen. Ze wist ergens dat Nathan, aka groentje idontfuckingcare, er misschien minder om zou geven. Maar omdat ze de andere kant van het duo groentjes niet kende hield ze zich terug. Ze had namelijk genoeg mondelijk materiaal om de vos terug te houden van aan te vallen, zoals het leven van haar geliefde trainster, waar ze nu hopeloos leek voor te vechten. tawn wist beter dan wie dan ook hier hoe gevaarlijk deze wonden waren, maar ergens hield ze gewoon stijf haar lippen op elkaar, alsof ze wilde dat de schotwonde zijn genadeslag zou doen en een van de twee weg zou krijgen. Nathan weg, een voordeel voor haar. Ragya weg...? Voor haar geen voordeel, in tegendeel zelfs. Als ze goed nadacht was het beter groentjes uit de weg te ruimen dan vuurmeisje... Maar ze wist echt wel dat als je de groenharige weg wilde, je een doodwens moest hebben. Daarbij was ze te goed bevriend en was haar hart nog wat te zwak om dat te doen. Mentaal was ze er wel ok mee, maar een goede vriend aan zijn lot overlaten en enkel en alleen daarom? Zo erg was ze nog niet. Daarbij kon ze beter doen wat ze moest doen in de plaats van genieten vanaf een afstandje. Ze wist dat deze acties weinig effect zouden hebben op haar algemene status binnen de organisatie en dat ze hier weinig uit kon halen. Daarom hield ze zich nog terug, haar grijns veranderde langzaam naar een glimlach toen ze zich iets bedacht. Hij was zogezegd een hoog iemand, maar hij wist niet eens om te gaan met andere. Wat was dit? Het gevoel bekroop haar weer, het gevoel om Team Rocket voor eens en altijd achter haar te laten. Wat hield haar tegen? Haar rang als agent? Puh, alsof dat haar zou stoppen. Iedereen kon een agent worden, dat had Ragya bewezen. En enkel en alleen daarom wilde ze weg gaan, nu meer dan ooit. Het was niet dat ze bang was voor de aftermath, in tegendeel, ze kon evengoed naar de rangers gaan en zich aansluiten bij hen. Ze kon hun helpen bij hun onderzoek naar middelen. Daarbij was ze helemaal niet bang voor sterkere mensen, want de enigste die sterker dan haar was momenteel was Nathan. Ze knipperde even langzaam bij dat besef. Maar Nathan was haar vriend en daarbij ook iemand die werkte bij de organisatie waar alle goede mensen voor werkten. Ze wilde geen held zijn, maar een beetje meer spanning in haar leven kon wel aangenaam zijn. Weg gaan hm...? Het klonk nu aantrekkelijker dan ooit te voren. En ze wist dat een hell kon uitbreken zou ze kiezen voor de helden. Ze was geen held, ze wilde er geen zijn... Maar als dat betekende dat je een uitdaging kreeg dan zou ze er misschien nog voor gaan ook. Want wat was Team Rocket momenteel...? In haar ogen niks. Ze zag misschien meer dan andere omdat ze de organisatie anders bekeek. In hun jonge dagen waren ze zwak, ja. En misschien daarom had ze haar promotie toen gekregen. Ze slikte even en haalde diep adem. Ze wilde dit helemaal niet. Nog steeds vond ze het wat absurd ja. Daarbij leek niemand ook geen enkele Muk te geven om het wijf die haar botten aan het afwerken was om maar een stap binnen te mogen zetten in een gebouw dat ze toch al had. Ze had nooit gedacht dat dit zicht en dit gevecht haar enkel en alleen dichter zouden brengen bij een keuze die ze misschien weldra zou maken... Weg gaan uit Team Rocket. De rangers joinen. Er zat niks in Team Rocket, helemaal niks. Als ze dat misschien eens aan haar bewezen dan zou ze misschien wel blijven... Maar nee... Ze zuchtte even zachtjes bij de gedachte eraan. Een gesprek erover was voor haar uit de kwestie. Ze wilde niet praten over dingen zoals dit tegen de meest random persoon mogelijk. Voor haar was haar zus en daarbij ook de groentjes een random persoon. Weet je met wie ze moest praten over deze kwestie... Iemand die misschien hetzelfde dacht zoals zij hierover. Meteen kwam de naam Floyd aan haar voorbij. Hoe ze hem inschatte nu was precies wat ze zocht. Daarom knipperde ze even, blij met de conclusie die ze maakte. Als ze ooit weg zou gaan zou ze inderdaad niet stoppen met speeltjes uit te pikken. Ze hield nu nog rekening met het feit dat sommige team Rocket waren en ze ze gewoon met rust moet laten... Maar zodra dat wegviel waren de meeste agents en grunts en misschien zelfs hogere rangen niet echt meer veilig voor haar gekke manier van denken/.. Soms dan. Want nu dacht ze enkel logisch na niet waar? Wat wilden deze losers zelfs bereiken? Kijk dan naar ze. Met elke actie die ander deed voelde ze hoe ze meer en meer weg wilde gaan. Was ze bang...? Bijlange niet man. Ze was gewoon op haar hoede, dat was hoe ze namelijk was 89% van de tijd. Dus nee, als er echt iets was die haar hier weg zou krijgen, dan was het de dwaze acties die ze hier nu zag. Misschien moest ze wel eens praten met Riddle over deze kwestie... Misschien ook niet, natuurlijk. Het was enkel normaal voor iemand die zo op zichzelf was dat ze zich nogal probeerde weg te duwen. Ze wilde allesinds niet dat mensen nu al dachten dat ze een verrader kon zijn. Hehe. Ze haatte het zo hard. Wat een stelletje idioten ook. Zagen ze dan niet in dat ze zich verveelde? Dat het weldra wel eebs kon gebeuren dat ze iets zou doen om niet langer zich te vervelen? Natuurlijk keken ze er niet naar want ze hadden Nathan en ze hielden niet hun kop erbij dat anderen sterker konden worden. Niet alleen op het vlak van Pokémon, maar ook anders. Moest ze het van de daken roepen dan...? Hm...? Nee, dat zou enkel een dwaas doen. Voor nu moest ze gewoon verder doen met niks doen. De missions waren immers saai, patrols had ze al een stuk of duizend keer gedaan en alles herhaalde zich gewoon opnieuw en opnieuw en opnieuw. Ze vond het gewoon stom. Ze wilde helemaal niet werken zoals anderen deden... En als ze moest werken kon men het ten minste een keer interessant maken of niet dan? De helft van de missions die ze zag was echt gewoon belachelijk. Daarbij leken de idioten van Team Rocket het ook gewoon niet door te hebben. Ze gingen gewoon happy door, alsof dat allemaal alledaagse koek was. Voor hen wel, voor haar was het kinderspel. Een uitdaging, een uitdaging. Wanneer kwam er nu eens een uitdaging? Iets dat haar bloed liet koken, liet wild gaan. Haar emoties wat liet verlopen. Want, hoe je het ook draaide of keerde, ze was gevoelloos geworden. Niet meteen op vlak van alle emoties, maar je zag het langzaamaan komen. Je werd zo als je niks meer te doen kreeg. Als iets die je normaal zo opwond gewoon iets alledaags word. Ja, weldra zou er iemand opstaan uit de organisatie en weg gaan van deze domme mensen. Kijk ze dan bezig zijn. Als een bende beesten die hun feest aan het vieren waren. Ze sprak de waarheid, of niet dan? Iedereen leek een dwaas te zij, hier. Iedereen buiten wat individuen. En die eenlingen waren niet eens interessant. Ze moesten allemaal iets... En kom nu niet met 'niemand is perfect' want perfectie was iets dat ze niet zocht. Het was enkel een fabeltje, dat perfect zijn. En ze walgde er zo van. Ze wilde het kapot maken als dat kon... Hm, haar drang om dingen kapot te maken zouden haar misschien nog hinderen in een job zoals werken voor de rangers... Nee als een ranger. Met zo'n tol naar iemands hoofd gooien leek haar allesinds leuker dan heel de dag niks doen in een hoofdkwartier waar iedereen je hoofd ervan kon knallen omdat 88% van de mensen mentaal niet ok was. Ze zuchtte even zachtjes bij de gedachte eraan. Mentaal niet ok... hell, lichamelijk ook soms. En dat zorgde voor mentale problemen. Alles wat Nathan nu deed, het maakte haar ergens zo gek nu. Niet dat ze het zou laten merken. Ze genoot inderdaad van de show maar... Dit leek te ver gaan. Niet in normen van te ver gaan in actie, maar te ver omdat je hoger stond en een voorbeeldfunctie moest hebben. Eric had het heel goed verneukt deze keer. Misschien besefte hij het niet want al deze mensen hadden niet genoeg denkcapaciteit om dat te verwerken. Dat irriteerde haar ook. Er kwamen mensen die dachten dat ze slim waren, dat ze zielig waren, een geschiedenis achter zich hadden. Maar zij was iemand die in meerdere koppen had gezeten, zij was iemand die wist wat het was om ware pijn te zien. Daarom had ze geen medelijden voor wie dan ook. Wat hun history ook kon zijn. Maar dan opnieuw kon ze de schuld schuiven op het feit dat ze gevoelloos aan het worden was. geweldig niet...? En wie was de oorzaak ook alweer...? Moest ze echt terugkomen op die kwestie. Heh, inderdaad, zoals gedacht, niet iedereen kon even slim zijn. Ze was zo in gedachten weg gezonken over dit alles dat ze niet eens doorhad dat er enkel een seconde of twee voorbij was gegaan. Ze had immers alleen gedacht aan een simpel iets; weggaan uit de organisatie. En daaruit waren snelle gedachten ontsprongen, die elk op hun buurt een monoloog moesten hebben over hoe cruciaal zij wel niet waren in het idee die haar steeds bekender werd. Het zou haar niks verbazen als ze vanavond haat ontslag nog nam. Waarschijnlijk zou het wel andere verbazen. Maar dit was gewoon de werk van een dwaas. Kinderen zou ze haast zeggen. Ze was veranderd, ze begon volwassen te worden. Ze wilde serieuze zaken op haar bord, maar ergens wilde ze ook gewoon iets dat haar levendig liet voelen. Niet iets dat een kind kon oplossen, zoals een scientist ontvoeren. Of in nog een erger geval, iemand wegjagen. Leek ze op een of ander klein kind die dat niet kon? Waarom konden die grunts dat niet doen? Zij was in staat ene stad te vernietigen en dan kreeg ze taken zoals dat. Het was onder haar niveau, ver onder haar niveau. En nee, ze dacht helemaal niet hooghartig over zichzelf, ze dacht enkel realistisch. Het gevoel van lichte jaloezie bekroop haar weer. Ze wilde dat wijf laten zien wat het inhield. Nee, niet alleen dat wijf, maar al die stomme kinders van de organisatie. Als ze niet uitkeken zou ze elke agent breken. Nee, dat moest ze misschien maar doen. Dan zouden ze eens zien wat ze kon. Dan konden ze haar niet langer negeren, schuin naar haar kijken en haar raar aankijken alsof ze een of andere mislukking was die hier niet hoorde. Nee, een organisatie zoals deze had een serieuze leiding nodig... En wat kregen ze? Ze lachte even zachtjes. Een gek, een gestoorde. Hadden ze het dan nog niet gemerkt? Dit was zo grappig, maar ah... Zij stond maar machteloos, niet? Kijk dan. Ze stond er maar bij terwijl de twee hun zegje deden. En dat was waarom zij Ragya eeb grunt zou gemaakt hebben. Hoe kon je een nieuweling vertrouwen op dat gebied? Waren ze werkelijk zo dwaas? Waar zat hun kop zelfs toen ze daar aan dachten. Vast bij dezelfde gedachte als een minderjarige capo maken. Lol. Ze wilde wel eens zien wat dat onervaren ding kon doen. Ze zou zich echt amuseren als ze dat zag. Waarschijnlijk, in een van de betere scenario's, werd hij zoals meneer ik weet niet wie ik ben, aka Nathan. En dan zou de hele wereld naar shit gaan. Niemand hield zijn kop erbij, iedereen was hetzelfde. Jup, harde waarheid maar het was zo. Iedereen was maar een zwart schaap of niet dan. Hoorde de kudde  niet witter te zijn? Nee dat was blijkbaar niet mogelijk in deze wereld. Hier was iedereen anders, maar hetzelfde anders. Het maakte het eentonig en mensen die wel normaal dachten zoals haar... Begonnen ervan te breken. Zij werden uniek of niet dan? Opnieuw, ze dacht helemaal niet dat ze uniek was, maar als ze zo rond keek kon ze gewoon er niet anders over denken okay. Wat zag ze nu voor haar? Twee mensen die mentaal gebroken waren en ze wist dat mensen dachten dat ze 'gek' was. Nou nee... Ze deed wat ze wilde, dat maakte haar niet gek, dat maakte haar een activist en eentje die nogal vuil werk deed ook. Maar hoe je het ook draaide of keerde, ze was een activist, ze deed er iets aan. Zoals ze nu misschien zelfs zou doen. Als ze gewoon weg kon hier of als iemand haar even een opdracht toe toste. Het was niet zo moeilijk right? Nou blijkbaar wel. Allison was tenminste leuk geweest, nu was het gewoon belachelijk en ze kon er niks anders aan doen dan er gewoon bij te zitten. Ze kon meespelen met hun domme spelletjes en bij hun horen, maar diep vanbinnen was ze anders, zij was beheerst. Zij wist wat ze deed. De andere reageerde zoals beesten. Mocht zij neergeknald worden zou ze niet overeind komen en zelf vechten. Nee, dat zou enkel een idioot doen. Zoals deze twee hier. Ze waren zo dwaas. Moest ze ze wel behandelen? Ja, dat was momenteel nog haar taak... Maar niemand had haar gezegd hoe ze het moest doen en op welke manier. En daar zou het foutlopen. Ze wist dat Nathan wel wat ervaring had met schotwondes. Het zou raar zijn als hij dat niet had, hij was immers al langer dan vandaag een fucked up nostalgie bad guy. Die kregen wel eens een kogel in hun lijf. Ragya aan de andere kant zou naar haar gedachte minder bekend staan met dat soort dingen. Maar Tawn was helemaal niet van plan de ander meer pijn te bezorgen dan nodig was. Ze zou ook nog eens kijken naar de brandwonden van het zuur en kijken hoe zeer die hun best hadden gedaan. Opnieuw was dat de reden waarom ze het aanbood, uit eigen voordeel. Zo kon ze haar zuur misschien was beter maken met wat extra middelen die het brandend gevoel konden verhogen, of misschien zelfs iets dat het vlees helemaal kon weg eten. Maar dan zou ze meer een dodelijk middel dan een echt kwelmiddel maken niet waar...? Ze moest er niet meteen complexe gedachten bij gaan verzinnen. Het had zijn werk uitstekend gedaan toen en nu wilde ze gewoon de aftermath zien. ook wilde ze zien hoe achterlijk de ander werkelijk was. Het was duidelijk dat ze brandwonden van het zuur had willen verbergen voor de buitenwereld, maar als ze nu eens slim was geweest en het niet zo had gedaan... Dan kwamen er misschien mensen naar haar toe die haar uit vrije wil zouden helpen. Maar ze was niet zo slim, noch zo sociaal ingesteld om dat te doen. Dat wist het meisje maar al te goed. Waarom wist ze al deze dingen... Terwijl ze de jongste en waarschijnlijk minst ervarene was van het trio. Oh yeah dat was omdat de andere zo waren, zo raar en zo in zichzelf gekeerd. Ze kon hier nog dagen doorgaan, zagen en klagen in haar eigen geest over de dwaasheid van de mensen en vooral van degene die ze normaal moest helpen. Ze wilde gewoon dat er een keer iemand kwam met gezond verstand, een beetje intelligentie en een uitdaging in de hand. Maar al die dingen bestonden niet meer in een wereld van iemand die macht had in een bal zo groot als dat van een appel. Moest ze dat accepteren...? Moest ze dat noodlot echt aanvaarden? Om voor eeuwig en altijd laag te blijven hangen terwijl ze o zo hoog kon gaan uit eigen wil. Nee, natuurlijk niet. Nu pas besefte ze dat er een tijdbom actief was gemaakt en hij begon te tikken in haar. Elk moment, van elke dag... Wie weet wanneer... Kon de bom in haar hoofd ontploffen en haar helemaal door het lint laten gaan. En elk moment die dwaasheid en andere domme dingen benadrukte, zorgde ervoor dat er minuten verdwenen van de bom, als seconden smelten ze weg, alsof ze niet bestonden. Zo zou het gaan, ze kon het al voorspellen. Nee, ze wist het gewoon en elke logische geest zou het ook snappen. Dachten ze werkelijk iemand tevreden te houden die al zo lang dezelfde positie hield? Werkelijk, het indiceerde alleen maar hun idiote instelling. Idioten, dat waren ze ja. Elk van hun. Zelfs deze twee. En daarmee bedoelde ze inderdaad ook Nathan en niet alleen Eric die hier nu actief was en de verkeerde beslissingen nam. Wat een stom iets ook. Zo bleef het maar doorgaan, keer op keer op keer. Ze voelde hoe de jaloezie steeds meer groeide binnenin haar. Hoe en waarom, hoe kon het zelfs. Ze werd naar achter geduwd, ze was niks heh? Ze zou ze eens laten zien wat niks kon doen als het pissed was. Wat niks kon doen als het helemaal klaar was met de shit die alles negeerde. Ware woede, ware jaloezie. Het zou een plaats vinden en het zou weldra wel eens getoond kunnen worden. Had je ooit al eens een woeste Tawnee gezien... En daarmee bedoel ik, de Tawn waar je nu overal las, niet het meisje van vroeger. Nee, dat was er nog niet geweest. geen oprechte woede... Nee, nog niet. Het was toch grappig wat jaloezie met de geest kon doen...
Ze sloeg haar ogen van de twee dwazen af en keek even naar de gouden vos. Ze nam haar even in zich op en besloot uiteindelijk haar mond open te trekken. De vos was slim, ze zou wel de toon van haar woorden verstaan. Ergens dacht ze gewoon dat ze haar verstond, maar dat ze gewoon haar woorden niet wilde verstaan. De toon kon je echter niet mijden. Het zou haar oren bereiken en de ander zou dan wel moeten luisteren naar haar. Ze had geen andere keuze, want wat ze nu deed was enkel een indicatie dat ze hetzelfde doel voor ogen hadden momenteel. Dat maakten de twee, ondanks het uitzicht, geen rivalen. Maar ze zouden ook niet samen werken, in tegendeel. Misschien hadden ze hetzelfde doel, ze hadden duidelijk niet hetzelfde idee in gedachten. daar had ze geen Saiko voor nodig om dat te weten. Ze tilde daarom een hand op en haalde diep adem. De woorden rolden van haar tong af, dreigend maar ergens wel behoedzaam. Een tikkeltje van spot en ook van zorg was te horen in de woorden die kwamen. "Als ik jou was zou ik stoppen met aanvallen, vos. Ik ben de enige hier die weet hoe je Ragya moet redden en ik ben ook de enige hier die weet dat als er niet snel iets gebeurd, je niet langer een trainer zult hebben. Je aanvallen zijn nutteloos en lokken enkel en alleen maar meer pijn uit bij je trainster. Vervolg je daden en ik zal terug gaan van waar ik kom, maar verwacht dan ook geen hulp van mij of de skills die ik heb," klonk er dan ook op de toon zoals vooraf beschreven stond. "De keuze is geheel aan jou, want wat Eric nu ook zegt, ik heb nu ook nog steeds een eigen verstand," eentje die beter werkte dan dat van Nathan en Eric. "En als je nog een aanval waagt te maken, dan zal ik het doen," ze knipperde rustig. Hoe Eric haar behandelde, heh. Het was haast grappig hoe ze vocht tegen de pijn en het feit dat ze elk moment eg zou vallen door bloedverlies.  Maar dan opnieuw, als ze genieg doorzettingsvermogen had... Ah wie hield ze ook voor de gek, Ragya probeerde maar, maar ze was even dom bezig als degene die nu nog steeds bezig was met haar. Had ze daarbij ook al vermeld dat groentje verbrand was...? Heel goed natuurlijk van hem. Het was daarbij maar goed dat ze de vos een fikse waarschuwing had gegeven, want hem kennende zou hij gewoon doorgaan, dat was tot zij het commando zou krijgen. In haar ogen moest Ragya eerst behandeld worden. Maar als ze dan status gericht zou denken wist ze dat Eric haar zou bevelen hem eerst te doen. Een bitchslap en wat goede woorden zouden dan helemaal niet helpen, maar ze was ook helemaal niet van plan dat te doen om mee te beginnen. Ze was wel slim genoeg om de ander eerst te doen. Ze moest namelijk zelf geen preek krijgen en daarbij wilde ze ook helemaal geen kogel in haar lijf omdat de ander helemaal doorsloeg. Opnieuw, dit bewees hoe goed de ander wel niet was als leider. Helemaal niet dus. Zij was zelf ook geen leider, ze zou helemaal niet geschikt zijn als een, want ze was bot en kon gemeen zijn. Maar net zoals vele wijven had ze een zorgende kant. Zo wilde ze mensen die aardig waren wel helpen natuurlijk. Kijk maar naar dat groenharig grietje, die ze ook had geholpen. Ook een goede daad naar de organisatie toe. Niemand had haar bedankt om de destructie van de stad zo min mogelijk te houden. Niemand, niemand, niemand~ Bitches dat het waren, een voor een. oh wat ze het leven beterz ijn zonder al die zorgen aan haar hoofd. Daarbij zou ze haar eigen baas zijn en wie zou haar dan stoppen met wild gaan...? Niet dat iemand dat nu deed, maar als ze een keer zou doorslaan, dan zou het wel eens nasty kunnen worden. Niet omdat ze destructieve Pokémon had... Oh nee, ze had zoveel meer binnen haar handbereik. Zij kon wapens maken, explosieven, chemische wapens... Tot biologische wapens. Het zou maar een kleintje zijn TR uit te roeien nu ze daar aan dacht. Tja, als je ergens geen liefde meer voor voelde was het nogal moeilijk om er geen haat voor te ontwikkelen, althans voor haar dan. Kon ze hetzelfde zeggen voor Nathan en Eric? Jup. Dat kon ze zeker. Ze kon het zeggen over iedereen. Zij voelde niet langer die warme liefde die je bijvoorbeeld had bij vrienden of familie, want dat had ze gewoon niet meer. Ze had geen toevluchtsoord, dus maakte ze de wereld haar eigen uitlaatklep... En als dat zou eindigen in het maken van een ultiem wapen, then so be it. Opnieuw, iedereen twijfelde aan haar kennis en doen... Maar niemand leek slim genoeg te zijn om te weten wat voor minieme kennis je eigenlijk maar moest bezitten om een wapen te maken. En dan bedoelde ze de wapens die zij zo graag wilde hanteren. Maar tja, het moeilijk was de tijd, het geduld en de vaardigheden. Dingen die zij nog een beetje moest gaan leren. Als ze dan ook echt de organisatie zou verlaten, zou ze enkel nog haar lab in Hoenn hebben. Het was klein, maar ze kon er wel in werken uiteraard. Daar waar je leerde om te gaan met het vak was meestal ook de beste plek om je beste eindresultaat te maken. Jup... Maar ze dwaalde weer af. Ze kon er niet veel aan doen. De gedachte alleen al zorgde ervoor dat ze daar aan wilde denken, heh.

De paarsharige kantelde haar hoofd wat, enkel en alleen om haar licht rode ogen op de twee achterlijk mensen te richten. Opnieuw voelde ze een draaikolk van gevoelens opkomen. Gevoelens die ze helemaal niet had verdiend, dat vond ze toch. Zou het raar zijn als zij nu een kogel door de rug van de jongen zou jagen? Ze wist zeker dat dat zijn dood zou betekenen. Ze wist heel goed waar ze moest schieten. Hell, als het niet zijn dood was was het zeker wel het einde van zijn wandelavonturen. Want als er iets aan de rug was betekende dat vaak ook wel schade aan de delen eronder. Was het beangstigend te weten dat zo iemand achter je stond... En dat die persoon ook gewoon geen twijfels had of wat dan ook. Nathan uit de weg ruimen, daarna Ragya afschieten en hun pkm stelen. Het klonk allemaal als een fantasie, maar als je even logisch nadacht.. Kon ze dat nu met gemak doen niet waar? De grijns op haar gelaat groeide wat meer. Ze was nog steeds een agent van Team Rocket en als ze een voorbeeld moest nemen aan haar... Heh.... 'leader'... Dan zou ze dat ook doen. Niet beheerst dus, maar ervoor uitgaan. Alles neerknallen waarvoor je emoties wild gingen. Domme mensen, echt heel erg domme mensen. Ze haalde diep adem en keek even naar de groenharige. Niemand kon gelukkig in haar kop kijken, buiten de lezer uiteraard. Ze knipperde even kalm terwijld e grijns kleiner werd op haar gezicht. Ze was niet zo levendig als ze eerst had gedacht, wat jammer nu. De tijdbom tikte maar verder en verder. Gelukkig zou deze vandaag hopelijk niet ontploffen. "Doe maar binnen, en met haar.." Klonk er van Eric als voorstel dat ze had gedaan. Even keek tawn strak naar de jongen. Zijn antwoord zou dwaas zijn, iets met pijn gerelateerd. Daar moest je geen genie voor zijn. Ze was immers geen slim kind, ze dacht gewoon logisch. maar als je zo keek naar hen... Zij waren dom, echt waar. Werkelijk waar. Ze waren stom... Niet als in stom van je bent niet leuk, maar stom in, je bent gewoon achterlijk en niet slim en dat is hoe ik naar je kijk als ik eerlijk mag zijn, doei. "Haar ook, maar daar zou je het zo pijnlijk mogelijk mogen doen. Hoe je wilt." Zie je. Kreeg ze nu een koekje? Pretty please? Het was toch duidelijk dat ze gelijk had, niemand kon dat ontkennen verdomme. Toch knikte ze langzaam waarna ze even bukte en de tas die ze mee had open ritste. Een paar linnen werden meteen duidelijk. Ze haalde diep adem en rommelde even in de tas, op een ordelijke manier natuurlijk. Ze haalde even een rol uit en keek schuin naar Eric, die een hele uitbarsting stond te maken tegenover de roodharige. Wat een dwaas was het ook. Hij moest stoppen, wist hij niet wanneer dat moest? Nu was het genoeg, maar zij kon niks zeggen zolang ze onder zijn commando stond. In haar lijn van werk kon ze niemand wat maken uiteraard. Ze snoof dan ook even licht afkeurend op alles wat hij deed. Hoe moest hij haar nu nog zo oplappen...? Ja, zij moest de brokstukken opruimen, inderdaad... Ze luisterde echter wel nauwkeurig naar zijn woorden. "And why do you still struggle? It's useless anyway. You're just a pest, nobody likes you, nobody wants you, nobody cares about you. You could just stop existing and people would be happy. You're a nobody. You'll never stand out, and never as someone 'strong'." Hm? Ze kantelde opniauw haar hoofd wat en keek kort naar Ragya, maar haar reactie of expressie zouden niet meer veel veranderen. Als hij zo door ging zou ze sneller buiten westen liggen dan dat hij dacht. Hoe wist zij dat? Hell, was dat niet al ter sprake gekomen. Jup, als ze zich goed herinnerde wel. Ze haalde diep adem en kwam dichter, maar stond even stil toen Eric zijn bek terug open trok. Bijna in frustratie zette ze een stap terug, enkel en alleen om even rond te lopen, als een dier die gefrustreerde vastzat in een kooi ergens voor de een of andere reden. Ze snoof dan ook even zachtjes, het was duidelijk dat ze wilde dat hij een beetje doorwerkte. Ze wist ergens namelijk ook dat hij haar niet zou helpen met Rag naar binnen te krijgen. DE ander had nu wel even dat nodig, maar dat zou zijn kleine hersenspinsel niet verstaan, zo ver was ze wel al. Ze was tenminste iemand die de o zo gevaarlijke jongen had voorspeld. Niet dat het veel moeilijks was... Je moest gewoon je koppie erbij houden, simpelder dan dat was het echt niet. Daarom rolde ze ook lichtjes met haar ogen. Geez, sommige mensen konden zich echt aanstellen. En de grootste aansteller... Was dat niet Eric hier? Ja, hij was degene die hier helemaal wild ging en zich liet gaan in een waterval van emoties. Zij voelde ook emoties, ondanks dat ze leeg was vanbinnen, maar zij liet zich nog niet gaan. En al zeker niet door zoiets dat je zelf had veroorzaakt. Ze wist heel goed hoe Ragya naar Nathan had gekeken en als je even slim was geweest dan had de ander haar ook kunnen inschatten... maar blijkbaar was het dus niet het geval hier. De ander was niet slim en volgens hem waren ze wel met twee. Heel gezellig dus. Ze haalde diep adem en haalde een hand door haar haren heen. Eens horen wat heethoofd te zeggen had. Wat voor nonsens zou er nu uit zijn mond komen? Welke shitgolf moest ze nu weer aanhoren voor ze eindelijk haar job mocht doen? Hm? "Aren't you just pathetic? I mean, just look at yourself. A pest that wants to get stronger, a pest that is just weak and can and never will be more. Just go on and die. Just think about it, you'll make so much more people happy then, crá croí." Hm? Het leek erop dat de ander na deze woorden genoeg had gezegd en dus stil werd. Het paarsharige meisje wist heel goed dat een weerwoord van het vuurmeisje niet zou komen. Ze was te zwak, als ze nog kracht had zou ze dat beter sparen voor ademen dan nutteloze woorden. Daarom had ze haar rode ogen ook gericht op de blik van haar mede agent. Een blik die duidelijk maakte dat ze nu haar bek moest houden als ze wilde leven. Niet alleen om Eric een beetje in de hand te houden, maar ook gewoon om haar adem te sparen. Ze had het straks nodig. Niet om te janken of te schreeuwen of wat dan ook... Nee, het was gewoon om in leven te blijven. Straks zou ze wel kijken voor wat meer bloed voor de ander, als deze tenminste haar bloedgroepkaart op zak had, en zou ze haar aan een machine leggen op het ademen wat te bevorderen. Daarna zou ze de kogel eruit halen en deze dichtnaaien, om daarna de brandwonden een onderzoek te geven. Het was allesinds duidelijk dat tawn langer dan een dag met een gewonde zou opgescheept zitten. Ze zag nu al dat dingen zoals kleren aandoen, tanden poetsen, eten... Of eigenlijk de meeste dagelijkse dingen haar lastig zouden liggen. Nathan was een doorbijter, dat zag je aan zijn manier van doen. Daarbij zou hij het niet waarderen nog geloven als ze het zei. Ze stond lager, hij was blijkbaar slim... Als hij misschien die hersens van hem eens zou gebruiken dan was hij misschien slim ja. Maar in een ander geval dus helemala niet. Daarom snoof ze weeral. Het was steeds stil, amper hoorbaar en haar lach was van haar lippen gegleden. Met elke nieuwe gedachte die haar hoofd steeds weer binnen kroop kreeg ze steeds meer de neiging een gun te nemen en de ander dood te schieten. Maar die barbaarse actie zou ze niet doen, ze was nietv zoals hen en dat zou ze bewijzen door te doen wat een ander zou doen met een vleugje gezond verstand. Het zou de ander ook moeten raken, mocht ze nog goed kunnen denken... Hoe goed mentaal zij nog kon blijven in een situatie als deze. Waar woede en jaloezie haar vanbinnen aan het verzwolgen waren. Ze vocht natuurlijk terug, met alle kracht die ze in zich had. Maar als ze door zouden komen zou ze geen hopeloze reddingsactie doen. Ze zou ze laten en de bom zou ontploffen, einde verhaal voor iedereen die nog in de straat was. Nu ze eraan dacht... moest zij geen respect krijgen omdat ze hier zo stond als enige niet gewonde? Nope, blijkbaar niet. Natuurlijk niet! Fuckers. Respect kenden ze niet, enkel hun eigen fucking stomme ding moest hier gelden of niet dan? Geweldig, natuurlijk.
Ze schraapte even haar keel in lichte protest met haarzelf. Toch neeg ze haar lichaam wat te dalen nu, ze moest doen wat ze moest doen en niet uithalen zoals het monster voor haar had gedaan. Ze was niet bezig over haarzelf en de voorgaande acties die ze had geleverd aan deze wereld, maar ze doelde duidelijk op Nathan en Eric. Beide waren ze dus hetzelfde, hoeveel ze dat ook zouden negeren. Ze vond het ook belachelijk, eigenlijk... Maar als het zo door zou gaan had ze, opnieuw, geen recht om iets te vinden van iets als het hoger dan haar stond. Nou dat vond ze dan vrij amusant om aan te horen, aangezien ze anders zouden piepen als ze haar vuisten, haar Pokémon en haar middelen zou boven halen. Nou nee, niet meteen om het slaan zouden ze iets maken. Ze was zwak, lol, ze was niet de grote macho sterke man zoals 90% van team rocket. Nope, ze was gewoon een wijf, een gewoon gestalte, niet al teveel spieren en een gelaat die haar onschuldig maakte met momenten. Al bij al een goed meisje om goede daden te verichten. Dat gebeurde dus nooit, of eigenlijk niet vaak. Ze had wel eens goede daden gedaan, soms kon het wel eens goedkomen, maar vaak niet eigenlijk... Oh sigh... Wat zei ze nu...? Ze deed nu toch een goede daad? Tegen haar zin, ja, maar een goede daad was het zeker. ondanks dat het haar verdomde kutjob was. Ze legde een hand op de schouder van Eric, wat waarschijnlijk een beetje pijn zou doen. Maar omdat ze geen steun of druk uitoefende zou het enkel als een waarschuwing aankomen voor hetgeen dat ze vervolgens ging doen. Ze ging op een knie zitten, keek streng naar de ander en toen naar Ragya. "Ik ga je schouder even afbinden zodat je niet nog meer bloedverlies hebt," zei ze even als begeleidende instructie bij haar handelen. Ze legde even een stuk ven de linnen op de schouder en begonnen het stevig af te binden, Ze legde natuurlijk iets tussen de wonde en de linnen, zodat dat het bloed wat kon tegenhouden. het was niet de bedoeling dat het stopte met bloeden, maar dat het bloedverlies niet meer zo groot was. Zodra ze binnen was, betere belichting had en de instrumenten die ze nodig had om dat ding eruit te halen en de wonde dicht te doen, zou ze het eraf halen. Tot dan zou de ander met het stukje stof moeten rondlopen. Hoe verschrikkelijk het ook voor hem was. "Nu, ga even van Ragya af, dat kind gaat dood als je zo door doet," zei ze even op een dwingendere toon dat men eerst zou verwachten. "En je weet verdomd goed dat ik het beter weet op dit vlak, ze is al buiten westen. Doe je praatje zodra ze helder is, dat heeft meer schade," en houd je fucking kop er een keer bij in de plaats van te reageren wanneer dat onnodig was. Anders was Ragya niet de enige die een zure douche zou krijgen. Nee, geloof haar maar.