Lost in Kellogs

Het was waarschijnlijk wel laat, dat voelde hij aan de temperatuur... Hoe hij hier was gekomen? Nou 'hier' wist hij niet om eerlijk te zijn, het was eerder... Hij was hier gekomen doordat een massa mensen hem op de boort had gesleurd en van het een kwam het ander en nu zat hij in een regio genaamd Kellogs? Ja hij had verstaan dat dit Kellogs noemde, dus hij had geen enkel idee waar hij was en dat maakte hem zorgen. Als kers op de taart was zijn holo caster nergens te vinden, had het joch zijn geldbeugel thuis vergeten en was hij hopeloos opzoek naar hulp... Natuurlijk wist hij niet dat hij op de verkeerde plek was in deze cornflakesregio.
Het was zo stil op straat en de koude wind gierde langs zijn oren heen, wat hem liet rillen. Hij was bang, maar zou er helemaal niet aan toegeven. Uiteraard wist Lyan niet van het bestaan van de avondklok en daarboven wist hij ook niet dat het al 1u 's nachts was. Hij had honger, was moe en wilde gewoon naar huis... Maar hij was zo verdwaald in dit rotding. Verdomme...

Uhum OOC;; Open voor mensen die hem willen irriteren EN/OF TR leden die hem en/of willen pesten en proberen wegjagen en/of iets aan hem willen doen EN/OF ranger/behulpzame geesten die deze arme stakker willen helpen c:
Dit topic staat open voor zoveel mogelijk mensen ^^ Also maybe laat ik iemand een pkm van hem stelen als dit lekker loopt ^^

En daar kwamen de vervelende patrouilles weer waar hij normaal niet meer aan deed. Meestal lag hij om dat uur al binnen op zijn zetel en voor de tv. Dat was wat hij wilde. Niet buiten lopen rondwandelen met een jas om zichzelf warm te houden terwijl de kans om iemand tegen te houden minimaal was. Iedereen kende de regels van de avondklok. Iedereen buiten één iemand.
Floyd zijn blik bleef hangen op een jongen die rustig door de straten aan het wandelen was. Als hij zich niet vergiste was het ondertussen al na de avondklok en de tijd op zijn horloge bevestigde dat. ‘Jij daar!’ riep hij luid genoeg zodat de andere hem zou kunnen horen. Nee, hij was niet niet om hem meteen weg te gaan jagen, als hij dat deed zou hij het Team namelijk een dienst bewijzen en dat was niet zijn plan. Met enkele grote stappen liep hij dan toch naar de jongen toe, met zijn handen in zijn broekzakken. ‘Ook aan het genieten van deze o zo prachtige avond?’ vroeg hij sarcastisch waarbij hij zijn armen even spreiden om te gebaren naar de omgeving.

Hij kon voetstappen horen, wat voor het eerst was sinds hij hier was. De zwakke, totaal niet mentaal voorbereide, blinde jongen keek ietwat verwilderd rond. Alsof hij een aanval verwachtte. Het was als een hond in een nauw duwen, alleen was de hond blind dus wist hij niet wat te doen. ‘Jij daar!’ Uh. Hij balde meteen zijn handen tot vuisten, een uitstekend gehoor ja, dus hij voelde het al aan dat het niet als te... Vriendelijk was. Muk Floyd en zijn hugs >:c ‘Ook aan het genieten van deze o zo prachtige avond?’ eh... Hij zette meteen een stap terug, draaide zich om en wilde weg stappen. Uiteraard wist de arme stakker niet van het bestaan van huizen hier. Natuurlijk wist hij dat wel... Maar well... Het duurde gewoon niet lang voordat hij tegen een muur aanliep en op de grond viel, wat hem vast een geweldig impressie gaf... Hij kreunde wat en legde een hand tegen zijn hoofd terwijl zijn onderlip wat trilde. Verdomde kutmuur. Wie had besloten hier een huis neer te zetten?! Hij ging hier verdomme lopen en dan hadden ze hier een fucking muur van een fukcing kuthuis gezet... Verdomme, dat werd een klacht indienen bij... Idk, de regiopolitie??? Al snel hoorde hij nog voetstappen en als een klein, bang wezentje sprong hij recht. Natuurlijk resulteerde dit in een tweede keer zijn kop stoten tegen DEZELFDE muur. Hij kreunde even, maar bleef overeind staan -voor de een of andere magische reden-. Hij leunde even tegen de muur aan... Nu helemaal niet goed door twee maal diehard zijn kop te stoten tegen een bakstenen muur... auw... “Woah gezellig hier” klonk er van en vrouwenstem af... Hij knipperde langzaam waarna zijn ogen langzaam begonnen rond te dwalen en hij zich omdraaide en even probeerde te wijzen naar waar ze stonden. Natuurlijk wees hij de verkeerde kant op, natuurlijk. "ik uh... Ik ben verloren gelopen...?" na de eerste twee worden, die zo vol met kracht hadden weerklonken, leek hij zijn moed te verliezen en zakte deze langzaam weg in zijn schoenen, waardoor de rest van zijn zin haast hopeloos klonk. Nja, als dat nog niet duidelijk was na zijn twee kopstoten tegen de muur dan wist hij het ook niet om eerlijk te zijn. Verslagen liet hij de hand zakken, zijn mond trilde wat terwijl zijn mondhoeken maar niet konden kiezen of ze neutraal moesten blijven liggen, of als een soort fishmouth naar beneden moesten gaan in een trillende motie. Na enkele seconden gebeurde het echter toch. Zijn mondhoeken zakten met trillerige snokjes naar beneden, tot ook zijn hoofd langzaam werd afgezakt en zijn benen ook begonnen te trillen. Het tengere lijfje van de jongen trilde wat terwijl nogmaals de koude wind door de straten heen kwam. Hij was het warme weer in Hoenn gewoon en nu stond hij hier in een van de koudste regio's... Toch? Hij slikte even, legde een hand tegen zijn hoofd en besloot maar weg te gaan. De beslissing van de blonde, blinde jongen kwam als een plots iets aan, aangezien ie gewoon opeens rechtdoor begon te wandelen en daarmee als een of andere idioot richting de ene liep. Alsof hij wist, in dit moment van lichte paniek en zorg, waar de stemmen precies vandaan kwamen. Het kon hem werkelijk geen barst schelen waar hij uitkwam. met een beetje moeite tuimelde hij vast terug in de zee, dan spoelde hij vast terug aan in zijn eigen land, verdomme. Dat zou echt het beste zijn voor hem en de mensen die hem blijkbaar voor een of andere dwaze reden hadden benaderd. Opnieuw, hij wist niks van een zogenaamde avondklok... Nog had hij ooit gehoord over iets zoals de overname van Lumiose. Hij was blind verdomme. Al die shit was vast gebeurd toen ie in het ziekenhuis lag en toen waren zijn problemen het middelpunt van de wereld. Hij was als een klein kind geweest die alle aandacht nodig had... En nu zelfs nog deed hij het... Zonder het te beseffen welliswaar... Maar het gebeurde wel. Of het de rest irriteerde...? Waarschijnlijk wel... Maar dan opnieuw kon hij niks doen als ze niks zeiden gvd. Hij was blind, niet doof. Hij kon wel horen wat je zei en je emoties misschien zo inschatten, maar tegenwoordig was liegen en sarcasme meer van de partij dan simpele woorden van oprechtheid brengen. Hij klemde dan ook zijn kiezen op elkaar, lichtjes aangedaan bij die gedachte eraan. Hij haatte het zo hard dat mensen tegen hem aan het liegen waren... Hij haatte het zo... Zo hard. Hij slikte even langzaam, maar al snel kwam een zachte zucht van zijn lippen af, eentje die eindigde in het ontspannen van zijn houding terwijl hij met een soort van valse moed aan het rondwandelen was.
Eerst was hij als een dwaas cirkels aan het lopen, voordat hij besefte dat hij eigenlijk dat echt aan het doen was. Hij spreidde zijn armen wat en begon te blozen aangezien hij wist dat er mensen aan het kijken waren. "Hey! Hey! Kijk niet wil je! Ik probeer mijn weg naar huis te vinden! Nu Muk off!" klonk er plots van het kereltje af alsof hij heel wat was. Als hij werd aangevallen had hij geen verdediging, wist hij niet welke kant hij moest op vluchten en wist hij al helemaal niet wie hem aanviel. Met andere woorden, hij kon helemaal niks maken. Hij kon natuurlijk de stem een beetje beschrijven, maar dan opnieuw vroeg de kerel zich af of ze nog veel hun dikke bek zouden opentrekken. Hij kreeg na enkele passen een onweer op zijn gezicht. Hij draaide zijn kop even fel naar de andere kant, helemaal niet richtende naar de personen in kwestie. "Ik kan het best wel! En excuseer me nu," hij wandelde kordaat weg, recht op de man af. Zijn pas werd meteen versneld en als de onhandige, blinde hond als hij was, knalde hij tegen de ander aan tuimelde hij omver en keek hij meteen verdwaasd rond. "Hoeveel zijn er wel niet wtf!?" hij was helemaal in de war, ja, hij wust helemaal niet wat dit was...

<sub>Floyd had een rustig gesprek willen aangaan met de jongen, zijn frustraties misschien wel wat willen uiten, maar hij had hem niet weggejaagd. Dat was het plan geweest toch. Hij bezat over genoeg frustraties dat hij een hele nacht had kunnen door gaan, maar de situatie zelf nam al een wending waar hij nooit voor had kunnen zorgen. De knul leek duidelijk niet door te hebben waar hij heen moest en een grijns kwam op Floyd zijn lippen wanneer hij hem richting een huis zag lopen. Geamuseerd sloeg hij zijn armen over elkaar en een gemene glimlach kwam op zijn gezicht wanneer de blonde jongen volop tegen de muur aan liep. ‘Auwsh, dat moet je gevoeld hebben,’ zei hij met dezelfde geamuseerde stem. Hij had in het verleden nooit veel emoties getoond, maar zelfs dat boeide hem niet meer. Het was door zijn hoofd geschoten dat hij de andere had kunnen waarschuwen, maar waarom zou hij dat ook doen. Daarmee verpeste Floyd alleen maar zijn eigen plezier meer.
Een tweede keer kwam de jongen met zijn hoofd tegen de muur aan wanneer er duidelijk nog iemand af kwam. Damn, was het iemand die de bolde zou willen helpen? Zo ja was het plezier al snel gedaan. Losjes sloeg Floyd zijn armen over elkaar en de glimlach was alweer verdwenen omdat hij slecht gezind was omdat er nog iemand bij kwam. Vanuit zijn ooghoeken keek hij opzij, maar het had niet nodig geweest. Floyd kende de vrouwelijke stem maar al te goed. ‘Ragya,’ begroeten hij haar. Klopt, zij was ook een deel van het team geworden. Wat fijn toch. Dadelijk ging ze hem zeggen dat ze ook ineens Elite was. ‘Voor één van de partijen toch,’ sprak Floyd uiteindelijk wel kalm. Hij vermaakte zich prima en het was nog best gezellig om de andere tegen een muur zien aan te lopen.

Zijn hoofd draaide Floyd weer om naar de blonde jongen wanneer die vertelde dat hij verloren was gelopen. Nee echt? Dat had niemand kunnen raden. Die zelfde kerel wees ook naar ergens, maar het was niet duidelijk naar waar. Even had Floyd de vinger gevolgd, maar daar werd hij helaas niet wijzer van. Als hij echter niet beter wist, zou hij het rare gedrag linken naar de twee kopstoten die hij gekregen had, maar de ogen spraken een ander verhaal. Ze hadden zo maar eens met een blinde te maken. Nu dat kon nog interessant worden. ‘Nee hoor, je loop volledig juist,’ zei Floyd, maar de sarcasme droop er bijna vanaf. Hij had daarbij ook gewoon veel te veel plezier met dat alles.
Hoe de andere erbij zat had echt wat zieligs, maar wanneer had hem dat ooit wat gedaan? Het kon hem niet schelen of de knul dadelijk in tranen zou uitbarsten om welke reden dan ook. Als hij het koud had zou hij absoluut zijn jas al niet afgeven. Maar de jongen begon weer te wandelen en even keek Floyd zelf opzij naar Ragya. Misschien dat zij wist wat er hier precies aan de hand was, maar tijdens al zijn patrouilles had hij nog nooit zo een situatie meegemaakt. Dit leek gewoon te gek voor woorden te zijn. Maar langs de andere kant was dit juist wat een patrouille er tegenwoordig uit zag. Allemaal gekke mensen die rond liepen over straat.

De jongen was eerst op hen af komen wandelen, maar het eindigde uiteindelijk in cirkels. ‘Dit is het beste dat ik al gezien heb in dagen,’ zei hij met een oprechte grijns op zijn gezicht, maar die was nog steeds duister. Je kon het geen vriendelijke grijns noemen. Hij keek even naar Ragya om te weten wat haar reactie was. Om te zien of ze het ook zo geweldig vond of dat zij het eerder belachelijk vond. Voor hem was momenteel alles goed dat hem wat opvrolijkte. De blonde jongen die duidelijk blind was en eigenlijk hulp verdienden liet hem zijn eigen zorgen vergeten en dat was wat Floyd echt nodig had. De afgelopen dagen had hij zich alleen maar druk gemaakt en was hij kwaad geweest op alles en iedereen. Zijn avond was ook zo begonnen, maar de jongen zo zien maakten hem weer gelukkiger. Natuurlijk was hij zijn rang kwijt en stelde hij ineens veel minder voor, maar nog steeds was hij beter dan de blonde. Hij was beter dan de jongen en alleen al dat maakten hem gelukkig. De jongen had nog meer problemen en was vast nog ongelukkiger dan Floyd of toch zeker wanhopiger dan hem op dat moment.
De jongen wist natuurlijk dat er naar hem gekeken was en Floyd grinnikte even wanneer dat de jongen zei dat ze niet mochten kijken. ‘And you are doing a great job at that,’ zei hij weer geamuseerd De jongen had even zelfzeker geklonken, maar het paste absoluut niet bij de situatie. Eigenlijk maakten dat alles alleen nog maar beter. Momenteel had hij toch geen spijt meer dat hij op patrouille had moeten gaan. Zelfs wanneer de jongen op hem af kwam gewandeld bleef hij staan en bleef hij stil. Zoals verwacht liep de jongen tegen hem aan, maar Floyd zelf had zich gelukkig kunnen voorbereiden. Wanneer de jongen tegen hem aan kwam zetten hij zelf een stap naar opzij en duwde daarbij de jongen van hem weg naar de andere kant. ‘Dat wil je niet weten,’ beantwoorde hij de vraag.
Met wat geluk konden ze de jongen doen denken dat ze hier met tien talle mensen stonden die allemaal naar hem aan het kijken waren en aan het lachen waren. Nu ging het lachen gedeelte moeilijk worden omdat ze nooit zoveel stemmen konden nadoen en daar had hij ook geen zin in. Het feit dat de jongen al dacht dat er meer dan twee mensen waren was al goed genoeg voor Floyd. De jongen maakten het er zo in ieder geval niet beter op, voor zichzelf in ieder geval. Misschien werd hij zelfs nog wel kwaad als dit zo verder bleef gaan, als die al niet kwaad was. Misschien ging hij nog wel een gevecht aan gaan met hem en Ragya. Dat moest vast ook goed aflopen, alleen niet voor hem. Ze gingen hem toch echt wel de stad nog moeten uitkrijgen en momenteel vond Floyd het niet eens erg als hij dat moest doen. Wie weet waar ging de jongen dan wel niet aankomen.</sub>

‘Auwsh, dat moet je gevoeld hebben,’ klonk er toen hij tegen de muur was op geknalt. Verdomme. Niemand toonde wat respect voor zijn blinde medemens. Verdomzels! Nee, hij was niet blind, wat een absurde gedachte was dat nu weer?!Hij slikte even, zijn handen trilden van de pijn, maar ergens ook van de woorden die hij nu had gehorod. Hij had een te goed gehoor. Hij slikte even terwijl zijn ijsblauwe ogen even rondkeken, maar niks zagen. het was een hopeloze actie op een lichtpuntje hoop. Als hij er maar een kon vinden was hij gelukkig, echt waar.
‘Ragya,’ Klonk er plots. Hij wist meteen dat het de naam was van de andere, een vrouw die erbij was gekomen. Ja zo ver was hij wel al gekomen. Hij kon een mannen en een vrouwenstem dus wel uit elkaar houden, want zo moeilijk was dat nu ook weer niet. Zeker als ze zoveel verschilden. Mocht een vrouw een diepe stem hebben zou hij het niet echt kunnen nemen, maar dit was te duidelijk om er anders naar te kijken ja. “Sólskin” Klonk er als begroeting terug van de vrouwenstem. Was dat zijn naam? Damn dat was een ingewikkelde kutnaam. Heh... ‘Voor één van de partijen toch,’ Had hij beantwoord op wat de ander had gezegd. Ondertussen was hij maar bezig met tegen harde dingen op te lopen. het waren muren ja en ze deden heel veel pijn. AUW. Straks zou hij janken en -op de een of andere manier- de politie bellen van deze Kellogs. Hij zou gewoon echt naar huis willen gaan please... Ugh. “Gelukkig dat we aan de goede kant van de show staan” verdomme. Wat een aardige mensen waren dit... helemaal niet dus. Hij voelde al dan meer het zelfvertrouwen wegzakken, steeds dieper zijn schoenen in... Tot ze zelfs daardoor zakten en in de grond verdwenen... geweldig gewoon. Bye bye vertrouwen, het was leuk je te hebben.

Er volgde wat spot, van de man af. Eentje die hem vanbinnen liet grommen où van alles en nog wat. Het was belachelijk hoeveel vertrouwen de ander had, maar als hij straks een klacht tegen zijn stem zou hebben zou hij wel anders piepen. ja. Lyan kon moeilijk het uiterlijk van een persoon onthouden die hij niet eens kon zien. Like, dat zou pas een magisch trucje zijn ja. Maar helaas kon hij niks, want hij was zo goed als nutteloos als het daarop aankwam. ‘Dit is het beste dat ik al gezien heb in dagen,’  klonk er plots... terwijl hij als een of ander hulpeloos wezen aan het rondlopen was. Nog steeds werd hij als een hulpeloze puppy in de steek gelaten. Heel aardig natuurlijk. Wat een kutmensen kon je de dag van vandaag wel niet op strata vinden, het was haast belachelijk. Het kwam tevoorschijn als onkruid in je gras en het bleef gewoon als je de wortel liet staan blijkbaar. Nu wist hij niet of ze hetzelfde type mensen waren, maar zijn blindesensoren zeiden van wel. Heel erg sterke radars die dingen, niemand kon er echt aan twijfelen. Ja echt, ze waren geweldig, dus als je eraan twijfelde was je een blinde, domme doos... Ja, okay doei. Dit waren de gedachten van een blinde, hopeloze gozer, niemand kon er zich echt anders op wenden. Maar ah, hij dacht anders over zichzelf en zolang dat zo bleek en hij niet naar zich keek zoals de andere zou het wel goed komen. Ja, daar was hij wel degelijk van overtuigd... “Een idioot op straat maakt iedereen z’n dag beter” Klonk er plots van de vrouwenstem. Van Ragya dus... eh. HIj gromde even en draaide boos zijn hoofd in de richting van de vrouw die dit zojuist had gezegd. "Ik ben geen idioot, dus houd je bek!" zei hij, totaal niet op zijn mondje gestoten toen de woorden van zijn lippen rolden. Hij sloot het echter snel en slikte even ongemakkelijk, ergens niet echt op zijn plaats over het feit dat deze mensen misschien sterker waren dan hem. Hij kon niks opmaken uit stemmen. Hij kon enkel voelen en horen en jammer genoeg voor hem was er nog steeds geen manier zo te zien hoe mensen waren. Dat was dus even balen. Hij slikte even en al snel vervolgde hij zijn acties en manieren van doen, ronddwalen dus.
Na een tijdje kwam zijn kleine uitbarsting dus. “Misschien genieten we wel van de prachtige omgeving? Je zou het verschil niet kunnen zeggen right” Hij gromde even en stak zijn hand op, opnieuw een soort van houdvast op zijn onzeker actie hier. "Houd je bek! Ik weet heus wel dat je een bitch bent en naar me kijkt," zei hij even half van zijn stuk hebracht. Verdomzels. Uiteindelijk was hij tegen iemand aangelopen en lag hij nu prachtig op de grond. geweldig gewoon... Toen zijn spontane vraag van zijn mond was gevlogen, klonk er meteen weerwoord van de andere  ‘Dat wil je niet weten,’ klonk er van persoon A, de man en de ingewikkelde naam. Hij hoorde plots gegrom en klemde zijn tanden op elkaar... Wat was dit? Waarom waren ze zo gemeen tegen hem? Wat hij hen ooit verkeerd gedaan eh? Hij snapte het niet zo goed en hij wilde een verklaring als dit zo voort zou duren. dan zou hij echt boos worden. En dan konden ze misschien wel een dood op zich geweten hebben, want de ander was niet de meest veilige als hij boos werd. Toen voelde hij plots tanden wegzakken in het vlees rond zijn enkel. Hij trilde wat en klemde zijn kaken op elkaar maar gilde het meteen uit van de pijn terwijl er tranen in zijn ogen sprongen en hij even muisstil bleef liggen. Hij trilde wat en kneep zijn ogen toe waarna hij zijn hoofd op het beton legde en zijn handen in zijn face duwde. Het werd warm... Hij voelde hoe de vlammen zo weer konden opkomen... Hij hijgde wat en begon heviger te trillen terwijl hij de traumatiserende gedachtes uit zijn hoofd probeerde te krijgen. Maar dat lukte niet. Hij kon enkel nog even schreeuwen van de pijn... Er kwam zelfs geen actie van verdediging, niks kwam er gewoon... Tja. Hij voelde zich o zo zwak in deze positie. Het huis zou weer instorten. Hij zou instorten. Dit was net als toen. Een snijdende pijn in zijn enkel... En toen een klap tegen zijn hoofd. Straks zouden weer mensen sterven. Nee... Ga niet dood... Ga niet dood... Hij gilde even luider en pakte zijn haren vast. Hij voelde de pijn weer op zijn huid, alsof de vlammen terug waren. Hij kon het niet verbannen uit zijn gedachten... Niet als het voor eeuwig in zijn gehuegen was gebrand.