Rush Hour [T-Wheel]

Rag liep rustig door haar vertrouwde straatjes heen. Hoe langer ze hier woonde hoe meer ze ermee vertrouwd werd. Zelfs al was ze alles behalve een stadsmens. Ze woonde er, ze werkte er. Het was niet alsof ze nog een andere keuze had dan hieraan wennen. Vergeleken met de andere dagen ze achter zich had voelde ze zich nu… rustiger. Ze had voor de verandering eens slaap gehad, meer uit pure vermoeiing dan wat anders, en het was meteen merkbaar. Toch had ze zich weer opgegeven voor een nacht patrouille, iets wat haar toeverlaat begon te worden. In ieder geval, hoe beter het met haar ging hoe meer ze terug begon te trekken naar haar oude vertrouwde zelf. Oftewel humeurig en agressief op alles. Al was dat zwakke nog steeds als een tumor in haar te vinden. Een keer slaap maakte niet alles goed. Ze zag nog steeds dingen die er niet waren en haar hersenen dachten vreemd na, als ze uberhoud al nadachten. Zo kwam het dus ook dat toen ze iemand zag, naja, een lopende hoody zag, ze ernaar toe liep en deze ineens omhelste. Meteen na deze actie leek ze weer een vlaag normaal nadenken te vinden, waardoor ze spontaan losliet. “What the hell man” Snauwde ze dus ook naar het mens toe, deze ruw van zich af duwend, alsof het allemaal haar schuld was. De blik in haar ogen was nog vastberaden ook. Toegeven dat dit haar fout was? Nooit.

Dit was zeker een manier om je dag door te brengen. Dat was zeker. Ragya had het de laatste tijd wel vaker, dat ze ernaast greep. Wat deed je eraan? Iets in haar hoofd had besloten dat dit een goed idee was en tja, hier stond ze dan. Natuurlijk was haar reactie op haar eigen uiting van liefde agressie geweest, want dit loste al je problemen op nietwaar? De meid reageerde pissig, en ze bekeek de ander even zorgvuldig. Iets in haar hoofd besloot zonder enige reden dat ze dit persoon aan zou kunnen als het zou moeten, bedankt manisch hoekje voor je inbreng, waardoor ze zonder enig gevoel van twijfel terug reageerde op de pissige reactie. “Kijk waar je loopt zeg, dat zou al helpen” Probeerde ze dit nu af te schrijven als een ‘ik botste tegen op totaal geen hug?’ Yes. Dit probeerde ze inderdaad. En probeerde maar het tegendeel te bewijzen. Ragya straalde dan ook een en al zekerheid uit over de zaak.

Ontkenning, er was niks beters in de wereld dan ontkenning, dat was zeker. Ze was er ook zo goed in. Ze ontkende haar problemen constant en er kwamen alleen goede dingen uit. Oké, misschien ook niet. Maar dat hielt haar nog niet tegen om het toe te passen waar ze ook kon. Bij de woorden van de ander hielt ze dus ook haar gefrustreerde en agressieve houding aan. “Ik heb niemand omhelst” Beet ze de ander toe. Waar ging dit uberhoud naar toe? Ondertussen besloot ook Aldrei zich ermee te bemoeien, die had besloten dat ze hier al veels te lang stil bleven staan. De Ninetales liep dus ook richting de ander toe en trok haar lip op, zo haar tanden te laten zien. Een diep gegrom rees op vanuit de gouden vos en het was duidelijk dat deze hier helemaal geen zin in had. Rag leek het niet eens erg te vinden. Geweldige back up als je het haar vroeg.

Haar pigmentloze ogen kregen een lichtelijk ongeduldige uitdrukking bij de reactie van de ander. In ieder geval waren ze de eerste cliam al kwijt, iets wat Ragya als een persoonlijke overwinning besloot te zien. Alleen nog maar dit afsluiten right? Misschien dat de waarheid hier nog wel van pas zou komen. "Wat maakt het uberhoud uit?" was haar snauwende reactie echter. Leek erop dat haar natuurlijke reactie nog aan stond. Met een zuchtje lostte ze dit dus op om hierna weer naar de ander te kijken. "Is vermoeidheid een antwoord waar je genoegen mee neemt? Want daar moet je het maar mee doen" vriendelijk zeg. In ieder geval gaf ze nog een reactie dat was beter dan dat ze had verwacht.

Aldrei negeerde het geneerd worden en ging dus moeiteloos door met haar dreigende gegrom. Zelfs nu het gesprek weer de betere kant op liep maakte dit nog niet dat ze stopte. Nee, ze kon gewoon zonder reden blijven grommen, kostte geen extra moeite. Rag had uiteindelijk een antwoord gegeven waar de meid het mee eens kon zijn, waardoor ze triomfantelijk zuchtte, dat was immers een manier waarop je kon zuchten. De ander zuchtte op dezelfde tijd mee waardoor ze een mooie combo vormde. Bij de vraag die echter terug kwam gleed weer een blik van irritatie door haar heen. “Als het maar zo makkelijk was” snoof ze humeurig. Zeker, als ze gewoon kon liggen en slapen was het geweldig geweest. Maar zo werkte moeder natuur natuurlijk niet. Nee, die zorgde ervoor dat haar kop vol bleef met alles wat ze wou ontwijken en ontkennen. Daarbij mochten haar tabletten geweldig helpen tegen haar moodswings maar minder om haar slaap te voeden. Uiteindelijk zou ze wel neer moeten vallen right? Insomnia zou nooit winnen. Nee. Ragya liet even haar hand over haar gezicht glijden. “Ik hou het wel op koffie, druivensuiker en veel afleiding” Het leek erop dat ze zelfs te koppig was om te slapen. Wow. Dat zei genoeg of niet soms?

Haar blik bleef rustig op die van de ander hangen, en concludeerde bij diens woorden dat het gesprek nu wel over was. Zonder dan ook wat te zeggen richtte ze zichzelf af en wenkte Aldrei. Ragya was niet het persoon om te blijven staan en kletsen zonder dat het een rede had, net iets te sociaal als je het haar vroeg. De behoefte om nog gedag te zeggen leek ook niet in haar op te komen. De Ninetales leek nog het meeste iets in die richting te doen met een laatste bedreigende grom richting de vreemde en zich hierna weg te draaien en rustig haar trainster te volgen. Dat was ook weer eens gezellig geweest zeg. Ze ging even met haar hand door de loshangende rode plukken en zuchtte. Nu focussen en niemand omhelsen, dat moest te doen zijn of niet soms? Vast wel. Hoopte ze.

Ragya was nog eens zo ver gekomen voor ze ineens snelle voetstappen hoorde. Een tikte op haar schouder volgde en ze fronste even bij de verklaring van de ander. Probleem? Wat nu wee- Ragya draaide zich om en zag een flinke hoop Snorlax hun kant op komen. Ze kwamen nog best snel dichterbij.. eentje leek zelfs te rollen hun kant op. Wat hadden hun ooit die beesten misdaan? Hadden ze nu snoeppapiertjes en een pen vast? Het leek erop dat ze fanatiek met elkaar aan het overleggen waren en soms leken er een paar bijna sqeekende geluidjes te maken en op en neer te springen. What the-? Fronsend keek ze opzij naar de ander. “Weet jij wat dit uberhoud voor moet stellen?” Ze liep ook langzaam achteruit, terwijl Aldrei had besloten dat fanboys gevaarlijk waren en dat ernaar grommen de oplossing moest zijn. Want was het niet altijd de oplossing? De vos leek wel te begrijpen wat hun motivatie was, maar zag niet in waarom ze dan naar hun drie toe kwamen lopen. Attack of the fanboys, take cover.