Rush Hour [T-Wheel]

Ze kreeg meer vragen in zich op dan dat ze ooit antwoorden zou krijgen. Maar ook mogelijke situaties vulde haar wazige kop. Wat zou er gebeuren als ze bleven staan? Ze zouden dan toch weg moeten gaan als ze zich realiseerde dat ze de verkeerde hadden? Zelf was ze immers niet bekend onder de mensheid en de meid naast haar leek ook niet wereldberoemd te zijn. Of Aldrei moest ineens een heel populaire vrijetijdsbesteding hebben of ze hadden gewoon een misverstand. Maar tja, wouden ze het er wel op wagen? De ander leek het even min te weten als haar, wat zowel een min als pluspunt was. Het minpunt omdat ze nu niet wisten wat te doen. Het pluspunt, het lag dus niet aan haar dat ze zich zag, wat een opluchting was. Haar kop had haar al veel vreemde dingen laten zien maar ze stond niet te popelen om dit bij de collectie toe te voegen. Echter hoorde ze hierna een voorstel van degene naast haar. Waardoor ze een dun grijnsje op haar gelaat kreeg. “Vechten. Agressie is de oplossing op al je problemen” Merkte ze tevreden op waarna ze naar Aldrei knikte, die zich meteen voor hun opstelde en een hyper beam afvuurde op de rollende Snorlax, die wel héél dichtbij gekomen was. Misschien moesten ze ergens medelijden hebben, de fanboys wouden niks verkeerds doen. Maar tja, als je alle leuke dingen liet tegenhouden door zoiets saais als een geweten kon je ook nooit wat leuks doen.

Het zou zeldzaam zijn als Ragya eens niet de agressieve oplossing zou kiezen op een probleem. In haar ogen was het ook echt een van de weinige acceptabele dingen om een situatie op te lossen. Zo ook deze. De Snorlax mochten dan helemaal niks misdaan hebben behalve een fanboy te zijn, ze zouden in de fik komen te staan. Naja, vanaf haar kant dan. Ze had geen idee wat die ander voor moest stellen als het in een team betrof. De ander grijnsde dus ook bij haar opmerking en simpel als dat besloten ze te gaan vechten. De nog altijd vreemde leek meteen na haar aanval te volgen met een Ice Beam en nog een of andere boost. Het interesseerde haar net iets te weinig om op te gaan merken wat het voor moest stellen. Hoe dan ook leek het te werken. Ze grinnikte even, deels omdat haar humor verslecht was geworden dankzij slaap tekort. “Nog even en het zingt ‘let it go’” Smooth Rag, zo ging de ander totaal niet denken dat je gek was. Maar wat was er nu mis met gek zijn? Was toch enorm sweergevend. Altijd een gespreksonderwerp bij de hand. Hoe dan ook bleven de Snorlax zonder genade doorgaan, waardoor het een beetje een ‘walking dead/fanboy’ gevoel kreeg. “Inferno” Want tja, Muk ijs, vuur was leuker. Had je al door dat Rag niet zo’n teamplayer was? Misschien omdat ze net de vorige aanval van de ander kapot maakte? Ach, who careees. De roodharige zeker niet dat was te merken.

Toen de ijsdansende Snorlax iemand in zijn prachtige glijkunsten meenam kon de roodharige het niet laten even hardop te lachen, duidelijk met leedvermaak. Dan moest je maar aan de kant gaan als je zag dat Snorlax on Ice een nieuwe attractie was geworden, moest eigenlijk logica zijn of niet soms? Hoe dan ook, hierna kwam weer ten sprake hoe geweldig ze was in teamwork. Ze dacht simpelweg niet na over andere, en ook nu het duidelijk was wat het effect van haar aanval. Hoe dan ook, vuur was toch vele malen beter dan ijs, daar kon Ragya het mee eens zijn. Samenwerken was dan helemaal niet de prioriteit. Aldrei leek hetzelfde te vinden, deze gromde dan ook uitdagend naar de Weavile toen deze haar vlammenzee niet leek te waarderen. De teef had even goed een hekel aan samen werken, eigenlijk aan algemeen andere levensvormen was de haat enorm. In tegenstelling tot de ander deed de roodharige geen enkele poging Aldrei tegen te houden in haar gedrag, ze gaf de Ninetales helemaal gelijk in haar doen. “Confuse Ray en Flamethrower” Beiden aanvallen moesten toch wel goed zijn deze vreemde Snorlax weg te houden? Vast wel. Daarbij begon ze lichtelijk pyromanische kriebels te krijgen en had ze de behoefte wat meer dan alleen pokémon af te branden.. dit kon nog interessant worden…

Ragya vond het wel grappig om beiden van haar eigen ‘team’ te irriteren. Ze deed het niet eens helemaal expres. Het was gewoon de manier waarop ze dacht, alleen aan haarzelf en Aldrei. Andere deerden gewoon niet in haar ogen. Ze vond het dan ook altijd entertainment om te zien hoe andere hierover dachten, tot zover je dit kon zien dan. Hoe dan ook, hun taak leek bijna volbracht te zijn, op nog twee van de enorme pokémon na. Hierna kon ze wel koffie gaan halen.. ze had het verdiend. Nog meer? Ja, altijd meer. Aangezien de twee Snorlaxen net iets te dicht bij haar hachje leken te komen, en Aldrei nooit snel genoeg hier kon komen zonder spontaan teleport te leren, besloot ze een tweede pokémon erbij te pakken. Er waren immers geen regels in oorlog, liefde en de perfecte combi van beiden; fanboys. De bal die open klapte was dan ook die van Sleipnir. Een show ervan makend zoals altijd kwam de hengst neer op de straat en schudde zijn stormgrijze manen even uit, om hierna tevreden naar de vreemde meid te kijken, alsof hij een applaus verwachte. Het paard liet graag zijn ego strelen. Echter merkte hij ook de pokémon op nadat Ragya even haar keel had geschraapt. De hengst duwde zijn oren dus ook naar achteren en hinnikte ‘dapper’ om hierna als bescherming voor de andere te gaan staan. “Stomp als ze in de buurt komen”

Sleipnir snoof even dramatisch en theateraal bij de afwijzing, om hierna op een bijna sassy manier zijn manen uit te schudden en hoofd af te wenden. Pff. Hij had haar niet eens nodig. Natuurlijk, een hallo of staande ovatie was ook een leuk welkom geweest. Maar het leek erop dat niet iedereen de pure schoonheid van een magisch wezen zoals hijzelf kon waarderen. Eigenlijk zou hij medelijden moeten hebben met het wezen dat het niet eens op kon brengen van hem te genieten. Iedereen zou een moment van zijn liefde moeten ervaren om gelukkig te zijn, het leek erop dat sommige gewoon niet geholpen wouden worden. Echter was hij nog te geraakt om om haar verlies te rouwen, daarbij had je ook nog het punt dat er Snorlax heel erg snel op hun af kwamen en o my… moest hij het daar tegen op nemen? Waarom werd hij altijd onaangekondigd uit zijn bal gehaald enkel en alleen om de problemen van zijn mens op te lossen? En waarom kwam ze altijd in aanraking met problemen van….. deze omvang… Misschien kon hij het leegprikken? Hij had geen idee. De laatste tijd was hij vooral vervoersmiddel geweest. Wat ook zeer onredelijk was als je het hem vroeg. Koop dan een fiets. Al was een fiets wel veel minder aantrekkelijk als hijzelf, waardoor hij het wel kon begrijpen. Hoe dan ook kwam er een commando en al snel kwam de situatie waardoor hij deze kon uitvoeren, toen de Snorlax in de buurt kwam draaide hij zich dus ook om en trapte met al zijn kracht met zijn achterbenen tegen de ander. Deze werd dus ook meteen naar achteren geworpen, waardoor Aldrei weer een Inferno gebruikte en het braadde. Ragya grijnsde ondertussen geamuseerd. Bijna klaar, wat waren ze toch productief.