Half dead, need meds.

Ragya keek nog half dood naar haar Holocaster voordat ze het ding door de ruimte gooide. Iets wat ze vaker deed, eigenlijk om de zoveel minuten. Ze was het ding ook vrijwel altijd kwijt. Aangezien ze niet eens had gekeken waar ze naartoe gooide moest ze maar van het geluid afgaan waar het was geland. Omdat er geen luide klap of brekend geluid weerklonk, besloot ze dat hij op het bed geland moest zijn. Wat een geluk zeg. Eigenlijk gaf ze nergens meer wat om, insomnia hielt haar wakker, en als deze al eens ophielt had ze wel nachtmerries dat werk over te nemen. Normaal had ze er medicijnen voor die zeer goed werkte, maar om de zo veel tijd moest ze een break nemen zodat ze er niet aan verslaafd raakte. De roodharige gokte dat ze waren gefaald in dit doel, als ze naging hoe ze zich nu voelde. In ieder geval was er koffie onderweg, wat geweldig was aangezien ze dan niet van de bank af hoefde te komen. Daar zat ze dan ook, op de bank, in haar pyjama en met haar haren nog wild van de mislukte slaappoging. Ze zou zich eigenlijk moeten omkleden of een poging doen eruit te zien alsof ze niet van de dood was opgestaan. Maar in alle eerlijkheid, Nathan was de moeite niet waard. Hij kwam toch alleen zijn meds ophalen en koffie dumpen? Vast wel. Het was wel handig dat ze dezelfde medicatie hadden, vooral als er een zonder kwam te zitten. Ze pakte de afstandsbediening van de tv en zette haar serie weer aan. American Horror Story was haar go-to serie geworden voor nachtbraken. Ze vond het nog best leuk ook. Zelfs Aldrei leek het leuk te vinden, die natuurlijk samen met haar wakker bleef de helft van de tijd. Uiteindelijk viel deze wel in slaap. Er moest een van de twee nuttig zijn. Hoe dan ook, toen er geklopt werd keek ze even naar het beest naar haar. “Doe jij open?” Vroeg ze, maar toen de vos geen aanleiding deed stond ze maar op en opende de deur. “Yo, doe de deur achter je dicht” Was haar enige begroeting, en zonder een goede gastvrouw te zijn liep ze hierna terug naar de bank en plofte hier weer neer, deze keer een plek overlatend voor de jongen om te zitten. Er was immers geen andere zitplek en de hotelkamer was vrij klein. Er zat genoeg in om van te leven samen met een tv, en dat was hun luxe. Ach, het maakte haar weinig uit. Niks maakte haar nu uit, ze was geen nachtmens, of een ochtendmens, of middagmens. Eigenlijk was ze altijd humeurig als ze de kans kreeg. Al begon ze hierna wel te rommelen in een lade naast haar, waar ze de meds uit haalde en even keek welke de goede moesten zijn. Ze wou Nathan immers niet aan de anti-depressie of anti-manie zetten, of wat er ook nog meer tussen moest zitten.

Ragya had geen ene f meer om te geven in deze situatie. Het was te laat om dit ook nog te doen. Insomnia was veel minder leuk dan dat ze het lieten denken in films en liedjes. Je was gewoon moe, maar slapen ging niet. Dat somde de hele situatie op. Nathan gromde naar haar maar ze had geen zin erop in te gaan. Sorry, ze sprak alleen groms als Aldrei het deed, dodo leek nog niet onder haar skills te zitten. Ach, zat ook niet in de prioriteiten. De deur werd dichtgegooid en meer dan een korte blik naar die richting kwam er niet als reactie. Ze pakte de koffie van tafel af en nam een grote slok hiervan. Dit leek haar genoeg kracht te vinden de juiste pillen te vinden en deze richting Nathan te gooien. Ze gaf niet eens een waarschuwing. Nah, als het viel zou hij wel bukken. Ze had hem dan ook heel gul genoeg verpakking gegeven om een dag of twee mee vol te houden, aangezien ze wel wist hoe lang het kon duren voor je nieuwe geregeld had. Vriendelijkheid. Bij de vraag van de ander keek ze even opzij “American Horror story, een horror serie. Geweldig entertainment” Klonk er zonder al te veel emotie in haar stem. Best grappig hoe dit uitgeschakeld leek voor het moment. In haar kop was minder, daar was ze in een manische mood, heel random. Maar praten was best veel moeite dus tja.

Ragya was gewoon weer terug gaan zitten in haar geweldige positie. Ze had het koud, niet eens van gevoel maar haar lichaam. Het was vreemd, nu hielp het ook niet dat het tijdstip alles erger leek te maken. Ach ze klaagde niet. Weet je dat zeker? Shut up. De roodharige besteedde ook weinig aandacht aan haar gast, voornamelijk omdat hij niet bij haar prioriteiten lag op het moment. Ze had een serie om te kijken en koffie in haar handen, je kon niet anders verwachten. Dat was tot de jongen zichzelf uitnodigde om te blijven. Ze snoof als reactie en accepteerde haar lot tot sociaal doen maar. Zelfs Aldrei deed er niks tegen, die links tussen haar en de rugleuning in lag. Ze waren hier echt een paar hoopjes energie zoals te merken was. De ander deed zijn bekende hoody geval uit na de verklaring en gooide het ding op de bank, waardoor Ragya het simpelweg overpakte en over haar schouders hing. Dit begon ondertussen een slechte gewoonte te worden. Maar tja, het kledingstuk was comfortabel en warm, daarbij hielp het ook dat het veel te groot was en daardoor lekkerder zat zo op de bank. Het was gewoon een enorme voorverwarmde deken. Ze waren ook voorbij het punt om dingen te vragen. De roodharige nam een slok drinken en richtte haar blik weet op de tv. Al moest ze toegeven dat ze kort verlangend naar de sigaret keek toen deze opgestoken werd. Want. Nee, ze had geen sigaretten nodig, ze had zelfbeheersing. Maar wat was er nu leuk aan zelfbeheersing? Ze besloot haar gedachtes weg te spoelen met meer koffie.

Dit was goed. Dit was heel goed. Het kon natuurlijk beter als ze die slaapproblemen kon skippen. Samen met natuurlijk de inwendige struggles. En nog de pijn. Het was beter, misschien was dat een betere verwoording. Maar het was warm, zacht en gaf gewoon een comfortabel gevoel. Vooral omdat ze erin zou kunnen verdwijnen als ze wou, het ding was immers een stuk langer en breder dan zijzelf. Bij de opmerking keek ze schuin naar de ander, en trok het ding wat meer omhoog. “Ja, heel erg eigenlijk.” Kwam er even droogjes terug. “Misschien dat je voor een andere jas moet gaan zoeken” Ze zou het niet erg vinden dit ding te houden, al was het maar voor lui bankhangen. Niet dat ze hierin kon lopen, ze zou zo struikelen als ze zichzelf genoeg kende. Hierna vroeg de ander of ze ook een sigaret wou, waarop haar normale koppigheid toch weer de overhand kreeg. “Ik rook niet” Besloot ze resoluter dan dat ze zich voelde. Eigenlijk was de roodharige aan alles verslaafd waar ze maar mee in contact kwam, haar mentale beheersing was al lang niet meer de beste en iedere uitweg was gewenst. Haar verklaring was dus ook al meerdere malen tegengewerkt, zelfs met Eric erbij. Maar ze zou nooit toegeven. In ieder geval niet zo snel… daarbij wist ze nog niet dat de sigaretten in haar nieuwe vondst zaten wat ook kon helpen in haar beslissing. Ondertussen drong de spanning weer aan in de serie, waardoor ze weer naar voren keek. Ze was niet eens zo’n tv kijk fan, veel te onrustig voor, maar wat slaaptekort allemaal niet kon bereiken.

Als je iemand zocht die nog werkelijk wat om je of directe omgeving gaf moest je niet bij haar zijn. Alles behalve zelf. Ragya had een nieuwe vorm van eerlijkheid bereikt in deze bui en ze wou mentaal niks meer dan gewoon opgekruld zitten en Netflix kijken. Dat was lichtelijk gelogen, ze wou slapen. Maar slapen stond gelijk aan nachtmerries of gewoon de pijn van na 5 minuten wakker worden, dus bleef ze wakker met het alternatief. De ander leek nog vrij makkelijk te accepteren dat ze de hoodie claimde tot haar eigen. “Accept your faith” mopperde ze terug, al was het al minder goed hoorbaar door de stof om haar heen. Charmant tot het bot Rag, niet normaal. De ander ging hierna in op haar claim dat ze niet rookte. Ragya had vaker de neiging gewoon iets te claimen zonder dat het eens waar was. Misschien had ze een probleem met liegen, al gokte ze eerder dat ze gewoon graag ruzie maakte en dingen uitlokte. “Die telde niet” En waarom niet? Geen idee, ze telde gewoon niet omdat ze zei dat ze niet telde, meer was het niet. In alle eerlijkheid zou ze best graag willen roken op het moment. Eigenlijk wou ze alles doen wat de harde kantjes er wat vanaf zou halen. Toen de ander haar de vrijheid gaf in de zak te kijken moest ze deze optie natuurlijk uitbuiten. Dus rommelde ze wat in de zak tot ze een pakje vond. En nog wat andere rotzooi, die ze schaamteloos begon te onderzoeken maar al snel de interesse voor leek te verliezen. Ondertussen floot Eric, iets wat haar aandacht ook naar de tv trok. Bij de vraag moest ze ondanks alles even schuin grijnzen. “Dat is Tate, psychopaat, stalker en obsessed met iemand anders uit de serie. Maar hij is al geclaimd, en toch te jong voor je, perv” Het laatste kwam er wat sarcastisch uit. De jongen was in de serie maar een tiener, wat Eric wel uit de hitzone sloeg. Maar damn wat was het leuk uitzicht. De slechte eigenschappen en rol hielpen ook niet bepaald.

De roodharige had het normaal nooit koud, dit was dan ook echt een bijwerking van de medicatie en slaaptekort die haar dit gevoel gunde. Het was voor haar ook enorm onwennig hiermee te leven. Ze had dan ook geen enkele warme kleding in haar bezit en laat staan wat normale dekens betrof. Ze had Aldrei, die was warm, en zacht, maar ook enorm humeurig en niet in de mood om warmtekruik te spelen. Al lag het beest nu wel naast haar. De hoodie was een goed alternatief. Het hielp, dat zeker. Toch leek de kou eerder van binnen te komen dan van buiten af, ze had dan ook nog steeds een koud gevoel rond haar botten hangen. Urgh. Waarom nam ze nog die pillen in? Het hielp toch maar eens in de zoveel tijd… Aan de andere kant, wie weet hoe erg ze het zou hebben zonder de medicatie. Kon ze niet normaal zijn? Nee. Nee, ze was al normaal. iedereen had zulke problemen. Zeker. Uiteindelijk ging haar aandacht naar de enorme zakken van de hoodie, met interessante rotzooi erin. Ragya was van natuur nieuwsgierig aangelegd, vooral als het om spullen van andere ging. Ze bekeek dus enkele voorwerpen tot het haar interesse los liet en ze weer verder rommelde. Uiteindelijk voelde ze een bekende vorm, wat een aansteker bleek te zijn. Terwijl ze antwoord op de vraag nam ze dus ook de vrijheid het ding open te breken en met het wieltje en knopje te frummelen. “…. Geen idee. Ik rook alleen wanneer direct aangeboden? Dat is dus niet écht roken” Hierna keek ze lichtelijk gefrustreerd naar haar werkje in haar handen, eerder omdat ze zoals altijd makkelijk opgefokt bleef. Daarbij wou ze gewoon haar gelijk hebben terwijl ze geen gelijk had. Hoe dan ook, ze klapte het ding weer in elkaar en opende de vlam, die met enige moeite kwam. Nu begon ze deze ook langzaam groter te maken. Want waarom niet. De ander accepteerde zijn verlies van Tate best goed, waardoor ze even snoof. Echter leek de aflevering nu klaar te zijn waardoor ze naar de afstandsbediening keek die bij Eric zijn kant lag. “Kan je die intro skippen? Als je wat anders wilt kijken kan je het gewoon opzetten, mij interesseert het weinig”