In the depths of your despair~ (Floyd Duncan)

_{Floyd had nooit veel respect of bewondering gehad voor de hoogste schakels van Team Rocket. Hij had simpel weg het gevoel dat die mensen toch nooit niets deden. Nam Giovanni bijvoorbeeld. Die man deelde de bevelen uit en besloot alles wat ging gebeuren, maar verder zat hij in zijn stoel toe te kijken. Ze deden helemaal niets, maar toch mochten ze alles bepalen. ‘Ze maken de keuzes inderdaad en jullie volgen die heel braaf,’ zei Floyd weer als zijn kalme zelf. Hij zetten weer enkele passen naar haar toe. De echte vijandigheid was uit zijn lichaamshouding verdwenen, maar uiteraard kon je nog steeds wat woede zien al was dat niet alles. Floyd was nooit alleen maar kwaad geweest om de keuzes die gemaakt waren, maar ook verdrietig. Een emotie die je voelde en op dat moment misschien zelfs kon zien, maar wat hij nooit zou bevestigen. ‘Het is niet omdat ze boven je staan dat ze altijd gelijk hebben, weet je,’ ging hij nog verder. Hij bleef even staan waar hij stond en keek Riddle voor enkele seconden recht aan voor dat hij de stappen weer naar achter zetten en in diezelfde beweging zichzelf omdraaiden. Het was maar eens tijd dat hij een bar ging opzoeken en daar de rest van de dag en misschien zelfs nacht zou doorbrengen.}