In the depths of your despair~ (Floyd Duncan)

Een dagje rust, een dagje niks doen en een dagje niemand om je heen hebben. Echt helemaal geweldig... tot op zekere hoogte dan. Voor nu was het rustig en kalm. Ze was naar Shalour City afgereisd en had zelfs niemand uit zijn of haar pokéball gehaald gewoon omdat het op die manier nog wat extra rustig was en ze had niet de need om een van haar lievelingetjes eruit te halen. Ze had ze altijd wel gewoon bij, want ja who knows. De roodharige liep rustig langs de winkeltjes die te vinden waren in Shalour City. Soms kwam ze tot een halt en keek ze bij verschillende winkels naar binnen. Op zoek naar iets wat haar oog interessant genoeg vond. Bij een winkel met leuke kleding bleef ze even staan en bedacht ze toch maar om naar binnen te gaan. Na wat rondjes gelopen te hebben en heel veel soorten kleding in haar handen te hebben gehad, gaf ze het maar gewoon op. De roodharige maakte zich dan ook weer een snelle weg uit de winkel en eenmaal buiten snoof ze even de buitenlucht op. Het rook hier een stuk frisser dan in Lumiose City als ze er zo over nadacht. Veel te bevuild door de mensen, blegh. Naja genoeg daarover, let's go. Riddle draaide zich om en begon vervolgens weer te lopen. Haar stappen werden steeds groter, want... ze voelde iets... iets wat haar volgde? Was het misschien haar verbeelding? Ze fronste en schudde lichtjes haar hoofd. Niet te veel over dingen moest ze nadenken, ze had een rust dag, dus calm yourself woman. Ze zuchtte lichtjes en ging dus ook automatisch wat langzamer lopen. Haar handtas pakte ze er even bij om daar een flesje water uit te vissen en het flesje vervolgens aan haar mond te zetten en er wat van te drinken. Hierdoor lette ze niet echt op en werd ze bijna om ver gelopen door een of andere hardloper. Ze kon nog net de dude ontwijken, door uit te wijken een steegje in. Ze haalde het flesje van haar mond en stond dus even beduusd te kijken. Ze zuchtte lichtjes opgelucht "Dat ging bijna fout..." mompelde ze terwijl ze haar flesje dicht draaide en het weer in haar tas deed.

Oke, dit keer was het wel op zich haar fout geweest dat ze in de weg had gelopen, want ze was met haar water bezig geweest. Al had de hardloper ook wel aan de kant kunnen gaan, maar goed dat er een steegje op het goede moment was, anders had ze nu tegen de persoon aan gezeten of tegen de muur van een gebouw. Had zij even geluk. Ze had haar flesje water in haar tas gestopt en de tas dicht geritst. Haar Holo Caster had ze dit keer ook in d’r tas gedaan. Ze wilde immers rust. Haar blauwe ogen schoten echter op, terwijl ze nog steeds in dat steegje stond toen ze ineens haar naam hoorde. Wait… haar naam?! De stem had ze lichtelijk herkent, maar omdat ze bezig was geweest met haar water en tas, had ze niet opgemerkt dat er iemand was verschenen. Haar helderblauwe ogen stonden ondertussen op de dude gericht die verschenen was… of te wel het was Floyd…?! Ze trok gelijk een wenkbrauw op toen ze merkte dat die over blije stem van Floyd was gekomen en hij nu op haar af liep met zijn armen naar haar uitgestrekt en een glimlach op zijn gezicht. Ze fronste lichtjes… for some reason vertrouwde ze dit niet. Ze verwachtte namelijk niet dat Floyd op deze manier op haar af zou lopen, zeker na het nieuws. Ze snoof lichtjes en zette onbewust een stapje naar achteren terwijl haar blauwe ogen hem aan bleven kijken. Ze vroeg zich af waarom hij haar zou volgen een steegje in uberhaupt. Hmpf… Ze had vervolgens immers gelijk, want de jongen stopte voor haar neus en liet gelijk zijn armen zakken en die glimlach verdween ook gelijk van z’n gezicht. Hierdoor werden haar ogen wat lichtelijk en kort wat groot, maar ze keek weg en zette nog een stap naar achteren. Personal space… thank you very much. Haar blauwe ogen keken Floyd echter weer snel aan, ze mocht zich niet zo opstellen dat ze toch wel lichtelijk geïntimideerd was door de jongen op deze manier. Hij sprak dat hij het ‘leuk’ vond om haar te zien met een sissende stem, waardoor haar uitdrukking nu plaats maakte voor een glimlach. Wat een masker weer. “Ik vraag me af of je dat echt zó leuk vind, Floyd” sprak ze met diezelfde glimlach. Ze deed de tas om haar schouder wat beter en eigenlijk wilde ze dit steegje uit. Probleem was dat het steegje dood liep en Floyd voor d’r neus stond. En helaas voor haar was ze niet de grootste dus het was alsof hij ook een muur was waar ze eerst langs of doorheen moest. Ze haalde een hand door haar rode haren en deed vervolgens maar een poging, wie weet. “Maar… ik moet helaas gaan, want ik heb business” loog ze als de beste. Nee, ze was hier voor haar rust en niet om een confrontatie met een persoon als Floyd. “Excuseer mij” sprak ze met diezelfde opgezette glimlach terwijl ze langs hem heen probeerde te glippen.

Ondertussen was er een grijns bij de jongen op zijn gezicht verschenen. Nee, het gaf haar géén goed gevoel dat hij hier was, absoluut niet zelfs. Dat was ook de reden waarom ze met een glimlach sprak dat hij het niet echt ‘leuk’ vond om haar hier tegen te komen. Met nog steeds die grijns op zijn gezicht, had hij gewoon terug gesproken… en wat er uit zijn mond kwam beviel haar totaal niet. Dat ze elkaar beter moesten leren kennen? Ze vroeg zich af op wat voor een manier dat dan wel niet ging gebeuren… Goddamnit, waarom komt ze hém nu precies hier tegen! Waarschijnlijk was het toch een slecht idee geweest om alleen op pad te gaan. De roodharige had maar een poging gedaan om weg te komen hier door te spreken dat ze ‘business’ had en dus moest gaan. Helaas faalde die poging compleet, want er verscheen heel snel een arm voor haar neus tegen de muur aan. Muk. Hierdoor stond ze echt veel te dichtbij Floyd en voordat ze erop kon reageren was hij ineens met zijn mond bij haar oor verschenen om iets in haar oor te zeggen. Of te wel dat ze ‘business’ had met hém. Haar ogen vergrootte wat en er verscheen zelfs een lichte blos op haar gezicht. Hij verdween gelukkig snel met zijn hoofd en ze keek hem aan met een flinke frons. Haar helderblauwe keken recht in de zijne, maar ze gleden weer naar zijn arm die nog steeds de weg blokkeerde. Ze had een paar opties, maar zijn arm weg duwen ging waarschijnlijk niet goed komen, ze moest hem niet gaan aanraken dan ging het fout. Ze wilde echter niet naar achteren stappen, het was een teken van angst. Ze snoof geïrriteerd en keek Floyd weer aan “Ligt het je echt zó dwars?” kwam er misschien iets te snauwend uit. Ja ook hij begon op haar zenuwen te werken op deze manier. Ze weigerde echter om naar achteren te stappen, maar ook om verder iets te doen om langs hem heen te gaan. “Je kan het voor ons beiden heel makkelijk maken, Floyd” sprak ze weer, haar toon wat gedempter “Als je gewoon je arm weg haalt, kunnen we ieder ons eigen ding doen” sprak ze verder terwijl ze hem in de ogen aan bleef kijken. Oke, hij was wat intimiderend op het moment, maar ze gaf niet zo snel toe en misschien daagde ze hem hierdoor heel erg uit, maar goed, ze moest eerst nog maar zien wat de jongen hier mee wilde bereiken. Op dit moment vond ze het dan wel weer vervelend dat ze er niet uit zag als ‘veel’ en dus eigenlijk gewoon een hulpeloos meisje was, Muk.

Dit had haar nu moeten gebeuren natuurlijk. Misschien moest meneer gewoon naar een psycholoog voor z’n woede of zo? Net zoals dat Marcus was gaan afkicken. Hij had het soort van goede voorbeeld kunnen zijn voor meneer hier. Maar helaas was ze nu hier in dit gedoe terecht gekomen. Hij had zijn arm voor haar neus geplaatst toen ze een poging deed om te verdwijnen van deze nare situatie waardoor ze geen kant op kon. Ze weigerde echter weer afstand te nemen, zo koppig was ze dan ook wel. Ze had naar hem gesnauwd of hij het echt zó ernstig vond, maar ze beet op haar lip toen hij terug sprak dat ze alleen maar vragen stelde waar ze het antwoord al van wist. Ze snoof en bleef hem aan kijken, want hij was duidelijk niet uitgepraat, dat was ze zelf ook niet. Gesproken had ze dat ze beiden hun eigen ding moesten gaan doen, maar hij kaatste de vragen terug en voegde daar aan toe dat ze dan nog meer rangen van mensen ging afpakken en nog dat ze toch maar rangen ging geven aan nutteloze personen. Ze snoof weer even en bleef hem aan kijken na al die woorden. De manier waarop het eruit kwam maakte haar enorm pissig, maar ze moest en zou kalm blijven. Ze zag het niet zitten om met Floyd een confrontatie aan te gaan, laat staan dat zoiets waarschijnlijk dan heel fysiek zou gaan worden, niet goed dus. De roodharige zuchtte even lichtjes. Haar blauwe ogen keken even de andere kant op, maar wat ze niet had verwacht was dat de jongen ineens recht voor haar neus ging staan. Oke, nu was het wel heel moeilijk om te blijven staan, want ze stond bijna tegen hem aan. Ze zette uiteindelijk maar wat stappen naar achteren, maar ze bleef hem fronsend aan kijken. Echter voordat ze haar mond kon openen om op zijn woorden in te gaan, had hij ineens een mes tevoorschijn gehaald. Haar blauwe ogen keken nog even naar het mes wat hij vast had, wanhopige poging om niet oncomfortabel te worden en zelfverzekerd te blijven. Al ging dat nu ook wel bergafwaarts verdomme. “Ik ben niet de gene die compleet beslist de rang af te pakken van een persoon” sprak ze duidelijk, daar kwam nog heel veel van bovenaf bij, dat zou meneer Floyd hier moeten weten. “Daarnaast geld dat ook voor het vergeven van rangen” kwam er nog achteraan. Ze keek even weg en toch nog even naar het mes. To be honest wilde ze niet gewond raken en ugh… why moest zij precies in deze situatie belanden?! Ze zag duidelijk aan zijn gezicht hoe hij zich voelde “Wat ik mij voornamelijk afvraag is wat jij op deze manier probeert te bereiken” sprak ze vervolgens, haar ogen strak op de zijne gericht.

The devil is not a little red man with horns and a tail

Beide kanten probeerde kalm te blijven en bij Floyd lukten het op dat moment nog redelijk. Hij was kwaad, zeker uit op wraak, maar toch had hij nog steeds een kalme uitstraling. Dat kwam doordat hij wist dat hij momenteel alles in handen had en dat hij de ‘leiding’ had. Nadat hij ook voor haar was gaan staan, was het hem gelukt om haar weer enkele passen naar achter te laten zetten. Wanneer ze zei dat het van bovenaf kwam, schudden hij traag zijn hoofd, klakte daarbij ook afkeurend met zijn tong. Zijn schouder plaatsen hij voordat hij reageerde nog tegen de muur waar hij eerder zijn hand tegen geplaatst had. ‘Maar je hebt inbreng, of wil je dat het team verpest wordt omdat ze van bovenaf dat willen?’ reageerde hij op wat ze gezegd had. Daarbij maakte het hem weinig uit, ze was daarbij net een makkelijker slachtoffer dan Giovanni, maar niemand was onbereikbaar. Gaf Floyd de tijd en hij vond de man wel, maar dat zou voor de organisatie pas slecht zijn. Hij reageerde niet op haar vraag, in plaats daarvan zetten hij zich af van de muur om enkel passen weer naar haar toe te zetten. ‘Is het niet lastig? Je hebt zoveel macht binnen deze organisatie nu, vooral hier in Kalos, maar toch totaal geen controle over één simpele persoon,’ sprak Floyd en wanneer hij ‘één’ uit sprak hield hij het mes even uitgestoken. Het was in de plaats van het opsteken van een vinger. Enkel maakten het zijn punt alleen nog maar duidelijker. Al snel liet hij het mes weer open en dicht klappen.

coded by blair of shine & ooc

[/quote]

Het kalm blijven ging nog vrij goed tussen de twee. Of naja beide leken nog vrij kalm, al begon Riddle wel een vervelend gevoel te bekruipen. Een heel vervelend gevoel to be honest. Toen de jongen echter voor haar neus stond en vervolgens zijn hoofd schudde en zelfs klakte met zijn tong kon ze het niet laten om wat geïrriteerd te snuiven en hem hierbij in zijn ogen aan te staren. De jongen leunde nu echter tegen de muur aan waarna hij sprak dat ze toch inbreng had en dat ze dus wilde dat het team verpest wilde hebben. Godverdomme Floyd. Hij wilde dus tegen Giovanni opgaan? Ze snoof weer en reageerde niet op die woorden. Hij had namelijk nog genoeg te zeggen, maar reageerde haar vraag compleet, pfft. Hij kwam van de muur af en zette weer stappen haar kant op, ugh kon hij geen afstand blijven houden?! Hij ging verder over het niet lastig was? Want ze had nu een rang waar ze véél macht mee had, zeker in Kalos, maar ze had nu dus geen macht over één persoon of te wel over Floyd. Ze snoof weer, ugh hij begon haar op haar zenuwen te werken, maar ze moest nog oppassen ook. Zeker toen dat mes haar kant uit op gestoken werd, maar hij zijn arm weer liet zakken. De roodharige had dan ook geen stap verzet. “Nu stel je zelf ook een vraag waar je het antwoord op weet” sprak ze, doelend op zijn vorige woorden. Normaal gesproken had ze nu een glimlach op haar gezicht gezet, maar dat was misschien iets te uitdagend. Riddle wilde daarnaast voorkomen dat ze nu op zijn tenen ging staan, figuurlijk natuurlijk, letterlijk moest ze het ook niet doen, want dan had ze ook een probleem. Al stond hij op het moment zo dichtbij dat personal space niet meer van toepassing was. “Lastig… ja…” sprak ze simpel “Maar ik weet dat ik niet iedereen onder de duim kan houden” ging ze verder, doelend op Floyd die nu dus voor haar neus stond. “Maar…” begon ze weer “Je moet ergens beginnen” sprak ze vervolgens, maar nu verscheen die glimlach wel op haar gezicht “Jij hebt blijkbaar wel controle? Toch?” sprak ze vervolgens “Waarom doe je er dan niks mee?” ging ze verder “Waarom zorg je er dan niet voor dat de dingen op jouw manier gaan binnen TR en dat je een hogere rang krijgt en misschien zelfs Giovanni van zijn troon gooit?” begon ze, ze keek hem aan met haar blauwe ogen en een glimlach op haar gezicht. Was het een uitdaging? Who knows?

De jongen wilde het uit haar mond horen komen. Ze moest dus persoonlijk gaan zeggen of ze het Team wilde verpesten of niet. Haar vraag en dus de herhaling van zijn vorige woorden wilde hij dus niet horen. De roodharige was verder gegaan met zijn andere woorden over dat het inderdaad lastig was om iedereen onder de duim te houden. Zeker als je een meid was van negentien jaar oud en niet de grootste bent. En ondanks dat ze goed kon vechten en op zich sterke pokémon had kon dat niet altijd helpen, helaas voor haar. De roodharige stond naar haar doen veel té dichtbij de jongen en misschien was het slim om ruimte te gaan creëren, maar daar was ze voor nu toch wel wat té laat mee. De roodharige kon gek genoeg haar woorden uitspreken zonder onderbroken te worden door de kwade Floyd die voor haar neus stond. Ze snoof na dat ze al haar woorden had uitgesproken, maar het volgende zag ze niet bepaald aankomen, ondanks dat hij het mes nog steeds vast had gehad en er mee aan het ‘spelen’ was door het steeds open en dicht te klikken. Dat geluid verging haar trouwens compleet, omdat ze nogal diep in gesprek was met deze meneer hier. Ze had gehoopt dat dit niet op deze manier zou verlopen en helaas werd het nog erger, want ineens werd ze bij haar kraag van haar blouseje gegrepen en voelde ze niet veel later het koude metaal tegen haar keel. Haar blauwe ogen waren groter geworden en ze kon alleen maar Floyd recht aan kijken. Ugh, ze had echt haar lengte niet mee. De jongen sprak een ‘had’… of te wel hij ‘had’ controle. De uitdagende klank was compleet verdwenen uit zijn stem en zijn toon was nu wel oncomfortabel geworden. Ze haalde even diep adem, maar probeerde niet te veel te bewegen. Ze had ondertussen wel zijn armen zachtjes vast gepakt, om het mes maar zover mogelijk bij haar nek weg te houden. Wat zeer moeilijk ging in deze situatie. Ze slikte even “Weet je zeker dat je het ‘had’?” sprak ze vervolgens, haar stem was een beetje bibberend geworden. “Volgens mij zou je heel goed weer je ding kunnen doen” sprak ze verder, doelend op het feit dat hij weer macht en controle kon krijgen. Ze kneep vervolgens wat meer in zijn armen. Aangezien zij niet de grootste was begon het wat oncomfortabel te worden en daarnaast was het ademen op deze manier ook niet de allerbeste manier. Kalm blijven in deze situatie was misschien toch wel heel ernstig moeilijk.

Het hielp niet… de woorden hielpen niet. Verdomme. Ondertussen had ze een oog dicht geknepen, want deze houding was alles behalve comfortabel you know. De roodharige had haar handen om zijn armen geplaatst, al kon ze met haar kleine handjes niet veel. Weg trekken ging niet werken, laat staan dat het mes nog veel te ongemakkelijk in de buurt was, want ze voelde het nog steeds tegen haar huid aan drukken. Ze durfde amper te slikken to be honest. Haar woorden waren echter eenmaal gesproken en ze kon alleen maar hopen dat hij niks verkeerd deed. Het liefst was ze vandaag nooit d’r huis uitgekomen, maar dan was ze hem misschien op een ander verkeerd moment tegen gekomen? Of samen met Nathan… dat zou niet veel beter geweest zijn, want dat ging sowieso knokken worden. Hij sprak dat als hij misschien eerst iedereen in elkaar zou knokken… en dat ze wel wist hoe iedereen in het team was. He… Riddle was waarschijnlijk de meest ‘normale’ en ‘vriendelijke’ in het Team. Iedereen had woedeproblemen en iedereen moest beter zijn de andere… maar was dat niet altijd overal in deze samenleving? De roodharige moest er niet te veel over nadenken. Ze moest eerst uit deze situatie zien te komen. De jongen sprak vervolgens hoe het er bij de pokémon aan toe ging. Of te wel de pokémon vochten allemaal met elkaar en degene die overblijft is de leider. Bij verandering word de leider verslagen en neemt de overwinnende pokémon het leiderschap over. Ze snoof en keek met haar helderblauwe in de gele ogen van Floyd. “Dus…” begon ze “Ga je mij nu dan van kant maken zodat je je rang terug kan krijgen?” kwam er vragend uit. Ze vroeg zich legit af of hij het überhaupt zou doen, haar vermoorden. Ze zat nu echter wel in een situatie waarbij hij het zo kon flikken of het zelfs per ongeluk kon doen. Hij ging namelijk echt geen 112 bellen voor haar… laat staan dat ze een lid van Team Rocket op zouden nemen in het ziekenhuis. Ze snoof even “Of ga je het op de andere manier doen, zoals je eerder hebt gedaan?” sprak ze vervolgens weer. Hij had het eerder gedaan, dus waarom deed hij het niet gewoon nog een keer? Oke, het was nogal een weg, maar toch. Als hij zó graag wilde… “Ik ben het met je eens dat het hele team bestaat uit koppige mensen… maar zonder de koppige mensen werd er niks gedaan” ging ze even verder. Ze keek weg, misschien was het gevaarlijk om dit te zeggen, maar ze deed het toch “Jij behoort daar voor nu ook nog toe namelijk… je bent koppig genoeg om tegen de mensen in te gaan die hoger staan…” kwam er nog uit waarna ze haar blauwe ogen op de jongen gericht hield. Ondertussen probeerde ze grip wat losser te krijgen zodat ademen beter ging.

De jongen schudde zijn hoofd toen ze hem de vraag had gesteld of ze nu ging sterven. Al vroeg ze zich af of hij dat überhaupt van plan was geweest, het leek namelijk van niet. Anders had hij het allang geflikt. Maar goed, ze had gelijk, maar waarop de woorden er bij hem uitkwamen zinde haar niet. ‘onder jullie’… hij had zich duidelijk al van hun ‘gescheiden’, ze kon daarom alleen maar even snuiven. Ja, hij was gewoon hartstikke koppig. De roodharige had hem al meerdere keren duidelijk proberen te maken dat het nu niet de einde van de wereld was en dat hij gewoon weer opnieuw zou kunnen beginnen als hij wilde. Die woorden zinde hem echter niet en ze merkte hoe hij kwader leek te worden, ze voelde het gewoon in de spanning die rees. De jongen begon vervolgens dat het ‘vorige keer’ van hogerop kwam hierbij het mes eindelijk van haar keel halend. Gelijk nam Riddle een hap lucht, maar volgden haar blauwe ogen zijn hand met het mes erin. Hij stak het in de lucht. Waar hij echter op doelde was, dat het vorige keer de mensen van hogerop waren die de potentie zagen en hem dus promoveerde. Oke… was hij nou serieus?? Het was nu ook van hogerop, of te wel diezelfde hogerop had hem gedegradeerd. Ze snoof dan weer even en was dus niet onder de indruk van zijn woorden. Echter had hij nog steeds haar kleding was, waar ze alleen maar nors van kon kijken. De roodharige was echter wel een stuk meer opgelucht toen dat stuk metaal van haar hals weg was. Riddle keek ondertussen Floyd weer aan toen hij sprak dat hij nu maar ‘niks’ ging doen en toe ging kijken hoe het in elkaar ging storten. Pfft…. het kwam dus erop neer dat meneer hier iets te hoog over zichzelf dacht? Wat was het toch met al die self centered en egoïstische mensen in Team Rocket. Ze werd los gelaten, maar hij deed dat op zo’n manier dat ze wat naar achteren werd geduwd en dus stappen naar achteren moest zetten om niet achterover op d’r kont te vallen. Helaas voor haar stapte ze net wat verkeerd en viel ze nog steeds achterover op d’r kont. Ugh… fijn. Gelijk keek ze met een flinke frons omhoog naar Floyd “Het hogerop zijn nu ook nog steeds de mensen die alles beslissen” sprak ze nors “Verder… je doet maar wat je niet laten kan” ging ze nors verder. Mensen die zich op deze manier gedroegen waren in Riddle’s ogen niet interessant genoeg. De roodharige deed vervolgens een poging om weer omhoog te komen van de grond af. Eenmaal recht klopte ze wat vuil van haar kleding. Ja, ook Riddle begon nu geïrriteerd te raken.