Prince of Despair

Met haar handen in de zakken van haar jas gestopt liep de blondine door de straten van Santalune. Het was redelijk rustig op straat, maar dat had vast te maken met het feit dat het nou niet echt bepaald warm was buiten. Dat was ook de reden waarom Grell nu vredig in zijn warme Pokéball aan het rusten was en niet als een gek door de kou aan het stuiteren was. Vliegen ging eenmaal een probleem zijn in een stad zoals deze, want er was altijd nog de kans dat hij tegen een van de grote gebouwen aan zou vliegen. Het liefste had ze hem vrij gelaten, maar ze moest accepteren dat dat niet altijd zou kunnen. Met trage passen liep ze verder door de straat, af en toe om zich heen kijkend. Ze was nou niet echt bepaald goed bekend met het gehele gebied in Kalos, dus verdwaald raken zou makkelijk kunnen als ze niet zou oppassen waar ze heen ging. En liet het oppas gedeelte nou net op dit moment fout gaan... Doordat ze voor heel even niet oplette botste ze tegen één van de personen op straat aan waarna ze haar evenwicht verloor en op de grond viel. Auw...

Ze had zichzelf voorgenomen om op te letten waar ze naartoe ging, maar precies daar ging het juist fout. Doordat ze er heel even niet bij was met haar gedachten was ze tegen een van de personen die over straat liep aangebotst. De klap die ze had veroorzaakt was nou niet bepaald zacht te noemen en daarom had ze ook haar evenwicht weten te verliezen. Met een knal viel ze op haar stuitje om vervolgens een pijnlijk geluid te slaken. Verdomme. Even bleef ze op de grond zitten om te kijken naar de persoon waar ze tegenaan was gebotst. Het was dus een jongen, iets wat meestal niet veel goeds betekende. Haar vermoede over de jongen werd bevestigd toen hij enkel tegen haar sprak dat ze moest 'uitkijken waar ze liep' in plaats van haar te helpen. "Ook hallo," mompelde ze om maar overeind te krabbelen van de grond. Met een frons keek ze de jongen in pak aan om wat vuil van zich af te kloppen. Ze had gedacht dat jongens in pak als een gentleman waren opgevoed door pappie en mammie, maar blijkbaar was dat tegenwoordig dus niet meer het geval.

Ze had alleen overeind moeten komen, iets waar ze duidelijk niet tevreden mee was. Kom op zeg, er stond een gozer in pak voor haar waarvan ze dacht dat hij wel enkele manieren had. Blijkbaar niet dus, want de arrogantie was van hem af te spatten. Met een frons keek Charlie hem aan om vervolgens haar blik te richten op zijn Pokémon die wel het fatsoen had om haar te helpen. Kijk, zelfs een Pokémon was nog beter opgevoed dan hijzelf. "Dankjewel," sprak ze tegen te Sneasel om het beest een kortte aai over zijn kop heen te geven. Toen ze haar blik weer op de jongen richtte hoorde ze enkel hoe hij indirect vroeg naar een verontschuldiging. Pardon? Hij vroeg niet eens of het met haar ging en zij moest haar verontschuldiging aanbieden? Dacht het toch even lekker niet. "Waarom zou ik? vroeg ze dan ook om kinderachtig haar armen over elkaar heen te slaan. Het klopte dat zij tegen hem was aangebotst, maar dat gaf hem nog steeds niet het recht om zich zo te gedragen.

Kort samengevat, de jongen was nou niet echt bepaald het type wat ze gehoopt had tegen te komen. Hij was een arrogante klootzak gecombineerd met een niet goed opgevoede kakker. Zelfs zijn Sneasel was nog beter opgevoed dan hijzelf, hoe ironisch was dat. De jongen wilde nog steeds een verontschuldiging horen, maar no way dat ze hem die nu na dit alles ging geven. Nadat ze hem indirect had verteld dat ze zich niet ging verontschuldigen begon de jongen over dat ze wel het fatsoen moest hebben om dat te doen. Tsk, over fatsoen gesproken... "Jij had anders ook niet echt bepaald het fatsoen om mij overeind te helpen," kaatste ze terug om een wenkbrauw op te halen. Hij mocht dan wel boven haar uittoren met zijn lengte, ze voelde zich echt niet geïntimideerd daardoor.