Down the river +Justin

Er was gewoon niets te doen, iets dat dan ook nog wel eens zwak uitgedrukt was. Een klein zuchtje kwam uit Nathan's mond, waarna hij voor zich uitkeek. Het was bij lange na niet een van de eerste keren dat hij weer op een stoel van een terrasje bij een café zat, het zou ook zeker weten niet de laatste keer worden. Met een kop koffie in de ene hand en de ander op te tafel geleund, hield hij zijn blik op de mensen die langs bleven lopen. Desondanks dat het een niet heel groot dorpje was, was het er wel verrassend druk. De jongen had letterlijk geen idee waarom, maar blijkbaar had Eric het nodig gevonden om diens gitaar mee te nemen. Of eigenlijk, dat waren zijn gedachten zodra hij zich ineens er bekend vsn was dat Nathan hier zat en een gitaarkoffer naast hem lag, tegen de voet van de tafel. Ach, het was in welk geval goede koffie die de anders had besteld -Irish coffee, zoals te verwachten was. Het was maar zelfs te hopen dat niemand ineens naar hem zou gaan lopen en vragen om een stukje gitaar te spelen, want in tegenstelling tot de ander, kon hij er echt niets van. In andere woorden, zichzelf voor gek zetten was liever iets dat hij oversloeg. Het leek hem eigenlijk wel weer heel sterk dat dit zou gaan gebeuren, dus zorgen erover maken? Nee, dat deed de jongen niet echt.

Er leek niets bijzonders te zijn, mensen die langsliepen, stilstonden en wat dan ook deden. Normale dingen in welk geval. Tot zijn blik viel op het bloemenperkje iets verderop, waar iemand euh, inzat..? Oké dan. Gewoon negeren, dat was het beste dat iemand kon doen daartegen. Maar nee, natuurlijk kon het niet zo gaan aflopen. Dit persoon namelijk, sprong uit het perkje, schreeuwde iets en was richting Nathan gegaan... Wát? Hij keek even naar dit persoon knipperde een enkele keer met zijn ogen om te zichten. Nope, hiervoor was hij te nuchter. De ander leek om Arceus weet wat trots te zijn, en nog iets anders wat vrijwel niemand zou weten te bevestigen. Oké, dit was echt een van de simpelweg mentaal rare mensen in de wereld. Niet dat de groenharige zoveel beter was, maar dit was dan weer op een zeker andere manker. Hierna beweerde de bruinharige dat Nathan degeen was waarmee de ander ging 'avonturieren'. Wat? Was Nathan aan het hallicuneren ofzo? Hij zou het wel gaan denken. De jongen keek hem nig steeds droogjes aan. Echt, dit gebeurde serieus en hij was niet aan het hallicuneren? Oh. Jammer, nu had hij het namelijk wel eens gehoopt dat zoiets kon gebeuren. "Nee." sprak hij dan, hier geen zin in hebbende.

In welk geval had hij de trotse blik van het joch's gezicht kunnen afmepoen, jammer genoeg niet helemaal letterlijk. Natuurlijk, de bruinharige moets nog eens tegenover hem gaan zitten. Urgh. Kon hij niet iemand anders gaan lastig vallen? Vast er zeker dat er een kind was die dit leuk zou vinden. Dan maakte die meteen twee mensen blij, de een dat hij nu werd rust werd gelaten, de ander dat die iets te doen zou hebben. Nee, natuurlijk leek dat niet te kunnen. Er werd nog wat gesproken in het vreemde taaltje van de ander, het was nederlands, maar absoluut niet correct nederlands. Ja leuk, iemand die niet super goed het kon spreken, ook nog eens zo irriteren hiermee. Nathan had een ijskoude blik^TM opgezet en keek dan ook hiermee heel.. 'aardig' naar de ander. Niet dus. "En ik wil dat niet, pech voor je." des te meer redenen om zijn koffie heel langzaam te gaan opdrinken. Misschien als hij sloom genoeg was, dat de ander het saai vond en iemand anders ging lastig vallen.

Zijn antwoord liet de ander in de lucht kijken, oké, kon hij als weggaan of wat? Nee, het werd enkel 'erger'. De onbekende pakte namelijk diens Pokédex erbij, om er ijverig iets in te gaan opzoeken. Urgh. Als hij een dag eerder of later had gekozen, dan had hij dit vast en zeker kunnen vermijden. Maar daar was het nu te laat voor, veels te laat zelfs. Er werd wat gevraagd, iets waarover de groenharige enkele tellen had moeten doen om het te ontcijferen wat er ook maar gezegd mocht worden. Ondertussen werd er een foto gelaten zien van een Dragonite maar dan.. groen? Oké dan, maar hij wist dat die beesten normaal een oranje/gelige kleur hadden, of hoe het dan ook beschreven mocht worden. Dus dit was een shiny vorm ervan? Het was dat hij geen zin had om nog een Pokémon te vangen, anders had hij het misschien nog wel eens gedaan ook. "Nee, ik hoef geen shiny Dragonite." hij had al bijna genoeg shinies om een heel team van te maken, het was niet dat hij er meer wou.

Blijkbaar had de bruinharige er echt geen flauw idee van wat de naam van de Dragonite was, gezien er weer in diens raadsel taal had geklonken dat hij het nu wist. Op een andere manier dan, maar toch. En toen ging de ander.. slapen? Oké dan? Als hij snel was, kon hij zijn koffie opdrinken, betalen en dan was de jongen zo weg hier. Want van plan om hier langen te blijven had hij ook niet, nee, absoluut niet. Hij keek even hoeveel koffie er nog over was, ongeveer een kwart vol nog. Oké, dat was wel te doen in een teug. Hij pakte het glas, om het ding aan zijn mond te zetten en het op te drinken. Oké, dat mocht niet het beste idee zijn geweest als er in je drinken freaking whiskey zat. Tot zijn ongeluk, duurde het enkel een tijdje voordat er iemand langskwam. Maar toen het eenmaal zover was, kon hij gelukkig wel vrijwel meteen gaan afrekenen. De bedienster moest namelijk nog weer terug naar binenn, om daar waarschijnlijk te kijken wat hij allemaal had besteld. Niet veel, het was letterlijk enkel dat kopje koffie.

Het was te zien hoe de onbekende van diens stoel afviel, maar door bleef slapen. Nou, dat scheelde in welk geval, hetzou dus niet al te erg zijn als hij wat teveel geluid maakte. Als je naging dat deze zelfs na een klap van de harde straatstenen op diens gezicht bleef slapen, was geluid vast niet al te erg. Een vrouw gilde bij het zien van de gevallen knul, dit zorgde ervoor dat meteen letterlijk alle anndacht op hun twee was gericht. Great. gewoon great. Zodra hij op zijn schouder werd getikt door wie dan ook, keek hij koud naar dit persoon, om vervolgens zijn schouders op te halen. "Nee, en het maakte me ook niet uit." dit antwoord leek de man wat te laten schrikken, of in welk geval te verbazen. "Maar wat als hij iets ernstig heeft?" ja nou en, al viel er iemand hier per plekke dood neer zou het hem niets kunnen uitmaken. "Dus?" klonk er ongeïnteresserd van Nathan, welke enkel meer en meer prikkelbaar werd, ging goed zo zeg.

Iemand had geschreeeuwd dat deze een dokter was, maar of dit nou goed was..? Het voelde zeker weten niet zo. Een man in een blauw pak en een bruine jas was te zien, samen met een één of ander.. stokje in diens hand. Oké nee, dit ging niet helpen. De man stelde zich voor als 'The Doctor', het werd enkel vager en vager hier dan. "Doctor Who?" er werd wat gemompeld door de gast. Het was bijna wartaal die de onbekende man uitsloeg, maar toch was het op een bepaald niveau weer te verstaan. Wat er hierna werd gedaan, dat maakte dit hele gebeuren nog aparter, was dat de oudere man met het stokje ineens ergens op klikte, al wijzend in het oog van het joch, en het stokje aan de top wat licht begon te geven. Euh, wat. "Wat is dat ding?" hij werd raar aangekekeken, alsof hij iets heel raars had gevraagd. "Dat is een sonic screwdriver." sprak de onbekende, alsof het compleet logish was. Euh, juist ja. Geen idee wat of waarom, maar ineens begon deze ineens aan Nathan's haar te ruiken. Kon hij geen ondertiteling krijgen van iemand die wist wat er hier aan de gang was? Nee? Verdomme. Het werd hem gevraagd om de bruinharige te tillen, als het hem hieruit zou halen -waarschijnlijk niet- ja dan. Hij stond dan ook op, om hierbij het joch te gaan optillen. "En waar gaan we heen dan?" ja echt, dit was allemaal echt zo freaking vaag. "Naar de waterval natuurlijk. Allons-y!"