Happy Mother's Day

‘Je bent ontslagen!’ Zomaar, uit het niets, op een snikhete en voornamelijk zonnige Moederdag morgen. De deur werd vlak voor zijn gezicht dichtgesmeten en nog net ving hij nog het zicht op van een mislukte oogst aan wortels die een Ranger het gebouw insleurde. Maanden werkte hij al als tuinier en plotseling was hem dit overkomen, ondanks dat hij pogingen had gedaan te integreren, overleven met dronkenlappen. Met nog net zijn mond openvallend liet hij zijn hoofd hangen, zijn handen onder de aarde. Zo had hij zijn dag niet zien verlopen, zelfs als een niets betekende NPC die ooit weggegooid zou worden om ruimte te besparen. De dag was begonnen als vele anderen, dus met de alcoholgeur in zijn kamer, blikjes en de onaardige blikken die op hem geworpen werden. Hij had zelfs niet kunnen ontbijten, wegens zijn té vroege beginnende werkdag op een feestdag. In het Rangergebouw was het vanzelfsprekend rustiger dan normaal en helaas, was hij ouderloos en had hij geen thuis om naar terug te keren. En enkel omdat hij een minuscule oogst binnen had gehaald was het voorbij. Geen geld, geen onderkomen, niets meer. Hij kon het nog niet helemaal bevatten en bleef op handen en knieën zitten met zijn gezicht hangend en een donkere aura om hem heen hangend. Dat betekende dus… geen eten meer, in de regen staan en zijn Pokémon moeten laten verhongeren. En dat terwijl eentje nog een donker gekleurd ei was, die hij eens tijdens zijn werk onder een wortelplant had gevonden. Of het leefde? Dat wel nog maar hij stond er niet langer bij stil. Het geluid van een opgeslagen deur weerklonk en hoopvol keek hij op. Zonder na te denken boog hij naar voren met zijn gezicht vlak boven de grond. “N-Neem mij t-terug, i-ik heb P-pokémon en g-geen andere t-thuis! A-alstublieft! I-Ik zal h-harder werken e-en…. Z-Zorg anders m-minstens voor mijn P-Pokémon!” Een zucht volgde en… Paf! Een volle oude tas kwam recht tegen zijn gezicht aan. “A-Au!” kreunde hij, gelijk grijpend naar zijn hoofd. W-Wat was d-dat nou w-weer voor een b-behandeli-“A-Aaah…..!” Aiks! Het deed steeds meer pijn! W-Wat had hem zonet geraakt: een rots of een collectie mensen in –e-en tas? Moeizaam opende hij zijn ogen, enkel om zijn vertrouwde tas te zien liggen. Al was hij compleet volgestopt met zijn minuscule garderobe, manga, gameboy en Trainerspullen. ‘Verdwijn,’ werd er simpel gezegd en hij voelde nog net iets tegen zijn achterhoofd drukken. W-Waarom werd hij eerst van voor en nu van boven door onbekende spullen aangevallen? Hij had al niets meer, dus waarom wilde deze Ranger dat nog extra benadrukken? Het werd echter al zwart voor de jongen en op tijd ving hij de glimps van Timmie’s gezicht en zijn voet op hem rustend.

Het gezicht van de jongen botste tegen de collectie Pokéball’s aan die in de tas zat. En het duurde niet lang of alle drie de Pokémon stonden al op de rug van hun Trainer, verward naar Timmie kijkend. ‘Pff wat een zwak stelletje, passend bij zijn Trainer,’ sprak de donkerblonde jongeman met een minachtende blik, ‘Kan geeneens genoeg wortels oogsten, pff, ik heb medelijden met jullie… Alhoewel,’ De jongen hief zijn handen de lucht in en zuchtte vol trots, ‘Soort zoekt soort,’ Tromp was de eerste die dreigend zijn tanden aan de knul liet zien. Wat dacht hij wel om de rol van het beledigen van Otis over te nemen! Dat was zijn taak en niemand anders. Zwaaiend met zijn staart spande hij zijn spieren aan en liet zijn lichtgevende klauwen aan de knul zien. Hij liet hem weleens merken, waarmee hij concurreerde. Het was echter Drum die de Grass type tegenhield door haar poot op zijn schouder te rusten en haar kop licht te schudden. Ze vond het geen goed idee dat de Pansage op geweld over ging… Ze opende haar bek en vuurde een krachtige waterstraal recht in het gezicht van Timmie. Tromp mocht niet vechten… zónder haar hulp. ‘Jullie, rot koters!’ Timmie haalde gelijk al een Pokéball tevoorschijn maar Harm stapte voorbij het ei wat ook tussen hen in lag en gaf zijn meest charmante smakkerd aan de knul. Compleet verward en lichtelijk rood aangeschoten dwaalde hij over de tuin rond, tegen een hark aanknallend. Daar hadden ze dus even geen last van maar er was nog wel het probleem dat Otis in Verweggistan zat en ze duidelijk geen onderkomen meer hadden. ‘Dus… wat is het idee?’ vroeg Drum met een frons aan de twee met haar armen strak over elkaar heen. Bedenkelijk keken Tromp en Harm elkaar aan, ideeën als wonen in een kartonnen doos of Otis’ tas voorstellend. Dat waren echter niet de meest geweldige opties: ze moesten ook rekening houden met dat ei. Diep nadenkend zat de drie met het ei tussen hen in op de rug van de nog bewustloze Trainer. Al hun andere ideeën werden al vlug afgewezen, puur om hoe onrealistisch het was. Gefrustreerd door de hele toestand lag Tromp, bijtend op zijn onderlip op Otis’ rug, kijkend naar de blauwe lucht. Hij had eigenlijk door al dat zon aardig veel energie maar met al dat denken kwam er nets van om dat te benutten, tenzij… Energiek sprong hij overeind en er volgde een kreun uit Otis’ mond. Alert keken de drie naar hun Trainer en haalde opgelucht adem toen hij er nog uitgeteld bij lag. Drum was voornamelijk blij dat ze niet van zijn rug af moest: het zat net zo lekker.

Maar goed, Trump vertelde zijn idee en de rest stemde met volle overtuiging in. Ze sleurde eerst Otis’ lichaam richting de schaduw en verder van het gebouw af, richting een andere stad, voordat ze te werk gingen. Gericht gingen ze te werk met Tromp die het heftouw nam en met Vine Whip’s en Razor Leaf het fundament aanlegde. Spoedig volgde Drum die een poging waagde cement-achtige substantie te maken, terwijl Harm deze op elkaar plaatste. Het ei zat daarentegen veilig onder Otis’ hoofd. Uren gingen voorbij en langzamerhand vormde zich een huisje, zonder fatsoenlijke ramen in een bos, vlakbij een vestiging waar Otis eens verdwaald was geraakt. Slim waren zijn Pokémon ook niet te noemen. Tegen drie uur in de middag was het af en sleurde ze Otis en het ei, het huisje in. Voldaan keken ze naar hun Trainer, verwachtend dat hij gelijk zou ontwaken. Dat gebeurde immers altijd in zijn manga’s in zulke situaties maar... Niets. Zelfs het ei kwam niet uit. Ongeduldig besloten ze maar te slapen en een paar uur later ontwaakten ze alle drie en was de situatie nog hetzelfde. Serieus? Uit honger legde ze uiteindelijk een minuscule ‘achtertuin’ aan en aten ze maar enkele lokale bessen, waarna ze terugkeerde naar het huisje. In hun ogen leek Otis wel Doornroosje en dat ei maakte het er niet beter op. De drie besloten maar weer te slapen, totdat het ei na de laatste zonnestralen open was gebarsten. Het eerste wat de donkerblauwe met zwart gehulde bevachtte Deino zag waren vier uitermate charmante slapende gezichten. Die van Otis was wel het ergst. De Deino jammerde angstig en beet direct in de neus van Otis. “Aaaah!” De jonen sprong haast de lucht in en van de schrik liet de baby Pokémon los. Zonder er verder bij na te denken had hij de Pokémon vastgegrepen. W-Wat was dát voor een ding?! Het leek gek genoeg op zijn eigen haar maar het was… levend! Bijna liet hij haar los. “E-Een levende Otis haarbal?!” Het gegil van hun Trainer maakte de drie wakker die droog naar de twee keken, samen op de conclusie kwamen dat het een droom was en verder sliepen. Pas een uur later besefte ze dat het té toevallig was een gedeelde droo te hebben. Tot dan sprong Otis als een stuiterbal alle kanten op en ontdekte hij uiteindelijk waarom hij zich in een huis bevond en een tuintje was aangelegd. Het enige wat hij niet begreep was zijn akelige rugpijn. Met een frons keek hij de jonge vrouwelijke Deino aan. “Weet jij er iets van?”