[open] Happy

Een tafeltje met twee stoelen was ingenomen door een jongvolwassen figuur en haar Shuppet. Er stond een grote beker koffie op tafel en een laptop, terwijl de persoon zelf een pen in haar mond beet had. Ze keek bedenkelijk naar het apparaat wat voor haar lag, waarna ze de pen uit haar mond verwijderde met een simpele beweging.
“Tay, wat denk jij?” vroeg ze aan de Pokémon tegenover haar. Ze leunde achterover, zodat ze het spook goed kon aankijken. “Moet ik zelf iets schrijven, of kan ik beter eerst wat covers opnemen?”
De Shuppet keek vervolgens net zo bedenkelijk als haar trainer. Ze verplaatste zichzelf naar de kant van haar mens, om naar haar scherm te kunnen kijken. Er stond een document open met enkele woorden geschreven, maar veel was het niet. Het waren twee lijstjes. De bovenste van onderwerpen voor eigen nummers, de onderste van songtitels die ze kon coveren. Enkele titels waren al doorgestreept, als teken dat ze deze nummers al uitgewerkt waren. De Shuppet draaide zich om zodat ze haar trainer aan kon kijken, en brabbelde toen wat woorden. Haar menselijke gezelschap knikte begrijpelijk. Voor anderen was het waarschijnlijk pure onzin wat de Pokémon uitte, maar voor haar niet. Elke trainer had wel zo’n Pokémon waarmee hij of zij zo’n sterke band had, dat zijn of haar woorden te begrijpen waren. Je moest letten op toon, op snelheid van de gesproken tekst, en op lichaamstaal. De zwartharige had ongeveer door hoe haar Shuppet met haar communiceerde, en kon daarom begrijpen wat haar advies was.

“Oké, en hoe denk je dat ik dat het beste aan kan pakken?” vroeg Lori toen haar Shuppet was uitgepraat. Deze vraag ontketende een nieuwe stroom aan Pokémon-taal, en opnieuw lette Lori goed op wat ze te vertellen had. “Hmm. Dat klinkt eigenlijk niet verkeerd.”
Lori ging terug rechtop zitten en stopte de pen terug in haar mond. Iemand anders zou zich waarschijnlijk afvragen waarom ze het voorwerp bij zich had. Zijzelf wist dat dit puur was om iets in haar handen te hebben. Ze had zo’n soort tic dat ze het fijn vond om iets vast te houden, of het nou met haar handen was of haar mond.
Driftig schreef ze de woorden op die haar Shuppet haar had toegesproken. De Pokémon sprak zelfs nog meer terwijl ze typte. Dit was iets lastiger om bij te houden voor de zwartharige, maar ze kreeg het voor elkaar, en als ze iets niet begreep, stelde ze gewoon een vraag. Zo moeilijk was dat niet.

“Perfect!” sprak Lori trots, nadat ze de pen weer uit haar mond had gehaald. Ze pakte de beker koffie van het tafeltje terwijl ze zich weer achteruit liet leunen in haar stoel. De warme drank voelde heerlijk aan in haar lichaam. Dit was haar favoriete plek om koffie te halen, en ze stelden haar nooit teleur. Vaak nam Lori de tijd om aan een tafel te zitten met anderen, maar deze keer wilde ze zich goed kunnen concentreren, dus had ze voor een enkel tafeltje gekozen. “Taylor, je bent een heldin.” Een brede grijns werd haar Shuppet toegeworpen, die een trotse glimlach terug liet zien. Pokémon waren soms veel beter gezelschap dan mensen. Die deden tenminste niet moeilijk over je geslacht of hoe je er uit zag. Lori had echt wel door gehad dat er een jongen en meisje ergens anders in het café waren gaan zitten die haar hadden aangestaard en over haar hadden zitten fluisteren. Of ze zich afvroegen of ze een jongen of een meisje was, of dat ze haar gewoon ‘ongemerkt’ zaten te beledigen, boeide Lori weinig. Ze was het wel gewend om dingen tegen zich geroepen te krijgen. Daar kon ze zich inmiddels wel voor afsluiten.

Dat ze er aan gewend was, betekende echter niet dat Lori het niet leuk vond om met dat soort mensen te klooien. Wat dat betreft was het een voordeel dat ze een spooktype Pokémon bij zich had, want die wist altijd wel raad met vervelende mensen. “Staarders op 2 uur,” meldde Lori, waarna ze nonchalant een slok van haar koffie nam. Taylor begreep de hint meteen en verdween in het niets. De zwartharige verroerde zich niet, behalve om van haar koffie te drinken. Ze keek niet eens naar het stel wat haar had zitten aan te staren. Daar vond ze zichzelf te goed voor. Pas toen ze gegil hoorde, keek ze met een opgeheven wenkbrauw op. Het stel was gillend van hun tafel opgestaan en het café uit gerend. Oké, misschien was het niet zo lief van Lori om klanten bij haar favoriete café weg te jagen, maar ze moest het hier wel naar haar zin kunnen hebben. De eigenaar had zelf tegen haar gezegd dat hij dat soort mensen helemaal niet fijn vond. Bovendien deed Taylor niets als de staarders niet gemeen bleken te zijn. Ze hadden er dus om gevraagd.
Het enige wat Lori zich soms af vroeg, was of de eigenaar wist dat het haar schuld was dat het café langzamerhand bekend begon te worden als een behekste locatie. Zolang ze er niet op aangesproken werd, zou ze er echter niks aan doen.

“Oké,” begon Lori toen Taylor teruggekeerd was, alsof er niks was gebeurd, “dus een live optreden. Het enige wat ik moet doen is akkoorden en lyrics leren, en een gepaste locatie vinden. Moet te doen zijn. Al enig idee voor een plek?” De zwartharige keek haar Shuppet aan, die helaas haar kop schudde. Nou ja, ‘kop’ – haar hele lijf schudde zowat mee. Lori haalde als reactie haar schouders op. “Nou, dan zit er maar één ding op. Improviseren.”
De zwartharige klapte haar laptop dicht, pakte haar spullen in en dronk haar laatste beetje koffie op, en verliet vervolgens met een tevreden gevoel het café.

Een klein bankje in het midden van de stad was de plek die Lori koos voor haar mini-optreden. Songteksten uit haar hoofd leren was geen probleem. De nummers die ze had opgeschreven kende ze grotendeels al uit haar hoofd, en weinig mensen zouden het opmerken als ze iets verkeerd zong. In plaats van op de zitting te gaan zitten van het bankje, plaatste ze haar achterwerk op de rugleuning. Ze had niet ver van haar vandaan een camera opgezet, zodat ze haar optreden kon opnemen en op het internet kon plaatsen. Enkele mensen hadden haar al zien zitten en vroegen zich duidelijk af waar ze mee bezig was, zelfs al was het door haar ukelele best duidelijk wat er ging gebeuren. Waarschijnlijk vroegen ze zich voornamelijk af welke nummers ze zou gaan spelen, wat ze nog wel kon begrijpen. Met de camera aan, haar kont op het bankje, de ukelele in haar handen en de tas van het instrument open met een bordje met 'alle donaties gaan naar het goede doel' er op geschreven op de grond voor donaties, begon ze te spelen.


Het geluid trok aandacht. Enkele mensen herkenden het lied en bleven bij haar staan. Als ze haar handen niet vol had gehad, zou ze hebben geklapt, in de hoop het publiek wat aan te sporen. Helaas kon dat nu niet.


Het klappen begon nu toch een beetje te beginnen bij wat mensen. Enkele omstanders besloten ook een kleinigheidje te doneren. Veel was het niet, maar het bracht een glimlach op Lori’s gezicht. Ze deed het eigenlijk niet voor het geld, maar elk beetje was gewaardeerd.

-- open! <3

Wat was het toch prachtig om te zien hoe makkelijk mensen bij elkaar te brengen waren met muziek. Natuurlijk liepen er ook veel mensen zonder enig interesse voorbij, maar dat was hun keuze. Lori deed dit immers meer voor haar eigen plezier dan voor de andere mensen, maar dat anderen met haar mee genoten was alleen maar een pluspunt. Het gaf haar alleen maar motivatie om beter te spelen, dus wat dat betreft was het een win-win situatie.

Inmiddels was Lori aangekomen bij het laatste refrein van het lied. Hier werd ze zelf zo meegesleept met de muziek, dat ze nu met één been op de rug van het bankje stond. Ze zag verschillende mensen geamuseerd naar haar glimlachen, en ze wist vrijwel zeker dat één van hen hoopte dat haar voet zou wegglijden en ze zou vallen, dus knipoogde ze speciaal naar hem. De jongen vond dit minder leuk, want zijn glimlach viel meteen van zijn gezicht.

Lori sloot enthousiast het lied af en maakte een buiging toen er voor haar geklapt werd. Nog een paar mensen gooiden een muntje in haar gitaartas, waar ze erg blij mee was. Ze zag echter ook dat mensen wegliepen, en dat was niet helemaal haar bedoeling geweest. Ze moest snel op het volgende onderdeel over gaan. “Alright, dank u wel, dank u wel,” sprak ze, terwijl ze weer met haar kont plaats nam op de rug van het bankje. Ze begon zachtjes op haar ukelele te tokkelen, om te laten merken dat de show nog niet voorbij was. “Heeft er iemand verzoekjes? Een nummertje wat ik kan spelen? Of misschien juist niet kan?” Ze keek de kleine groep mensen rond die er nog stond, en spotte een jongen en een meisje vooraan. “Eén van jullie misschien? Enige suggesties?”

Lori was lichtelijk teleurgesteld dat beide personen voor haar het moeilijk vonden om een lied te bedenken voor haar. Ze begreep het echter wel, want sociale gebeurtenissen waren voor heel veel mensen moeilijk. Zijzelf had het zich af moeten leren om bang te zijn voor contact met andere mensen. Heel lang was ze dat wel geweest, omdat ze overal waar ze kwam nagekeken of geroepen werd omdat ze niet binnen één van de twee standaard geslachten viel. Ook speelde het mee dat ze slecht voor zichzelf zorgde omdat ze gewoonweg niet van zichzelf kon houden. Wat was ze dankbaar dat ze die tijd achter zich had gelaten, zeg. Nu hoefde ze er alleen maar voor te zorgen dat meer mensen begrepen dat ze geen man of vrouw was, ondanks dat ze een vrij vrouwelijk gezicht had en nog altijd een meisjesachtige stem. Dat tweede had er momenteel waarschijnlijk voor gezorgd dat iedereen die aanwezig was haar als vrouw zag. Bij wat persoonlijker contact had ze er op door gehamerd dat dat niet zo was, maar nu kon het haar niet zo veel schelen. Deze mensen zouden haar waarschijnlijk toch niet terug zien, en hoewel ze een groot voorstander er van was om mensen te leren dat agender zijn een ding was, was ze hier niet aanwezig om die reden. Dat kwam een andere keer wel weer.

Van de twee mensen die Lori speciaal om een verzoekje had gevraagd, was het de jongen die uiteindelijk de naam van een liedje noemde. Een bijzonder droevig nummer in vergelijking met wat ze hiervoor had gezongen, maar ze kon er mee werken. Vervolgens zong hij zelf een stukje van het lied, wat Lori de tijd gaf om de juist akkoorden te zoeken op haar ukelele. Net voordat hij stopte had ze de goede te pakken, waardoor ze nog even met hem mee kon spelen. Dat hij stopte vond ze jammer, maar ze begreep dat hij hier niet was gekomen om te zingen. Zij wel. Dus pakte ze het over.

“Easy come, easy go
That's just how you live, oh
Take, take, take it all
But you never give
Should've known you was trouble
From the first kiss
Had your eyes wide open
Why were they open?”

Het was totaal geen lied wat Lori zelf zou kiezen om te zingen. Liefde was nou eenmaal een onderwerp waar ze niks mee had. Ze begreep echter dat de wereld nou eenmaal een obsessie had met het onderwerp en dus ook de meeste liedjes liefde als onderwerp hadden, of het nou het positieve of negatieve beeld er van was. Zolang ze kon zocht ze nummers uit die buiten het onderwerp vielen, en dan vond ze het op een moment als nu ook niet heel erg om er wel over te zingen.

Zingen voor geld was allemaal leuk en aardig, en ook geld er mee verdienen was geen slecht iets, maar Lori merkte wel keer op keer dat je je ogen goed open moest houden. Ze zag dat sommige mensen in het publiek die niet samen waren aangekomen wel een beetje een babbeltje begonnen te houden, en dat deed haar eigenlijk wel goed om te zien. Echter was haar oog ook op een wat minder sociaal uitziend persoon gevallen. Lori hield hem vanuit haar ooghoek in de gaten terwijl ze het lied vervolgde. Ze kon natuurlijk niet door één persoon stoppen omdat ze een bepaald vermoeden had. Haar vermoedens waren wel vaker fout geweest, dus kon ze geen risico’s nemen.

Dat haalde niet weg dat ze hem extra goed in haar blikveld hield toen de jongen zich naar voren bewoog om een donatie te doen. Lori wilde hem al met een vriendelijke glimlach bedanken, maar was daar iets te vroeg mee. De jongen doneerde namelijk geen geld, maar stal het. Hadden de andere omstanders het ook gezien, of was ze de enige geweest? De jongen wist dat Lori zijn actie gezien had, want hij draaide zich om en zette het op een lopen. Lori liet dit niet gebeuren. Ze legde haar ukelele met zorg maar toch zo snel mogelijk op het bankje waar ze op had gezeten, en deed toen iets wat misschien meer een impuls was dan een rationele poging om de dief tegen te houden: ze sprong. Ze sprong recht van het bankje tegen de jongen aan. Het zag er vast idioot uit, zo’n klein persoon wat door de lucht vloog bovenop een ander, maar het was effectief genoeg om hem te vloeren. Ze bezeerde zichzelf in het proces, maar dat was het waard. “Hoe durf je!” riep ze boos. “Zomaar andermans geld jatten! Ik eis dat je het teruggeeft, nu.” Ze stond voorzichtig op, er op lettend dat ze haar eigen pijnlijke plekken vermeed. Ze gaf de jongen genoeg ruimte om op te staan, maar schijnbaar ook om weer verder te rennen, want hij snelde – met een hink elke keer als hij op zijn rechter been landde – recht op de twee mensen af wie Lori eerder had aangesproken. In plaats van zich zorgen te maken om het welzijn van de omstanders, kon ze alleen maar denken aan het geld wat ze wilde doneren wat nu tussen haar vingers weg glipte. “Hou hem tegen!”