Don't argue with the devil, merci

Hij had vandaag zijn dag niet. Opnieuw hadden ze hem vuile klusjes op laten knappen in de organisatie en hij had ook te horen gekregen dat hij binnenkort weer naar Hoenn moest gaan om daar een opdracht uit te voeren. En elke keer deed hij dat weer, dingen uitvoeren die ze hem lieten doen zonder hem promotie te geven, en het maakte hem er serieus ziek van. Khaleesi lag in een hoek van de kamer en het was stil, iedereen had wel een beetje door dat Lucian niet bepaald in een goed humeur was. "Waarom is het zo dat jij eigenlijk al mijn grote geheimen weet, maar ik die van jou niet?" Okay, great way om een gesprek te starten Lucian.

{ & mon amour }

Lucian was op het bed gaan zitten terwijl Ragya op de bank zat. De roodharige schoot vrijwel meteen in de verdediging. "Gewoon, zo erg is het toch niet dat ik dat vraag?" kaatste hij vrijwel meteen terug. Khaleesi had haar kop opgeheven en haar oren licht onzeker naar achter gedraaid, terwijl ze kort een blik op Aldrei wierp waarna ze haar kop weer neerlegde op de grond.

Hij was best geërgerd door de reactie van de roodharige, al was hij hier de persoon die was begonnen met stoken. Hij was opgestaan vanaf het bed en was naar de keuken gelopen. "Ik voel dat je iets geheim houd voor mij," zei hij terwijl hij een klap met zijn vuist op het aanrecht gaf. "Heilige Arceus Rayata, hoe kan ik je helpen als ik niet weet wat je achterhoud."

Dingen achterhouden voor een rede? Wat voor groter geheim kon zij nog hebben wat zo belangrijk was hem niet te vertellen. "Een groter geheim dan ik jou hebt verteld? Als je dat van mij naar buiten zou brengen, verdwijn ik levenslang in de gevangenis!" zei hij zonder haar aan te kijken. "Dus wat in de heilige naam is er nou zo veel erger?"

Hij keek toe hoe de roodharige opsprong en vervolgens in de richting van de deur stormde. Hij voelde hoe zijn hart in zijn keel klopte, woedde. Vervolgens sloeg de deur dicht, en weg was ze. Aldrei sprong meteen op en jankte, deze wilde natuurlijk met haar trainer mee. Met een koude blik in zijn ogen stond de donkerharige op en smeet kort de deur open voor Aldrei, zonder nog een woord te zeggen.

Lucian was - geen idee voor hoelang - op zijn bed neergevallen. Er was een vaas van het hotel gesneuveld tegen de muur en ook een appel had het moeten ontgaan. Ja, een appel, heilig eten, zo pissed was hij nu dus, dat zelfs eten hem niet meer boeide. Boos op Ragya, boos op zichzelf, boos op Khaleesi, boos op de hele wereld met alles erop en eraan. Hij was zijn spullen bij elkaar aan het rapen, propte zijn kleding in tassen, zijn filmcollectie en een deel van de voorraden uit de kastjes. Hij had geen idee waar hij heen ging, maar hier kon hij niet langer blijven. Twee tassen met persoonlijke spullen, kleding en eten had hij uiteindelijk. Hij pakte zijn leren jasje van de kapstok, zocht zijn pokeballs bijeen en stopte wat andere dingen in zijn rugzak. Zijn blik viel op het boek van Ragya op de bank, wat hij dus ook in zijn rugzak erbij stopte. Onder zijn bed vandaan haalde hij zijn opgevouwen kampeerspullen, maakte dat alles vast aan zijn tas en zocht zijn sleutels. Met een dreun liet hij de deur achter zich dichtvallen, na gewacht te hebben op Khaleesi, en ging naar beneden. Het sleuteltje van zijn kamer smeet hij neer bij de verbaasde receptioniste. Eenmaal buiten maakte hij de tassen vast op zijn motor, liet Khaleesi terugkeren en zette zijn helm op. Binnen een minuut scheurde hij de straat uit, weg uit Lumiose City.

Lucian was de hele avond door blijven rijden, tot hij een heel eind buiten Lumiose City was. Uiteindelijk had hij vaart geminderd en was hij afgestapt, om vervolgens van de route af te wijken en een klein bosje in te lopen. Hier kon hij beter zijn kamp opslaan voor de nacht. Zijn motor werd tegen een boom geplaatst, hij haalde Frigg, Rhaegal en Khaleesi eruit en vroeg hen om brandhout te gaan zoeken voor een vuurtje en zette ondertussen zijn tent op. Hij had altijd in het ding geslapen, enkel was hij gewend geraakt aan de luxe van een warm bed in het hotel.
Later die avond zat hij daar dus, met een natte stok wat in het vuurtje te porren wat Khaleesi eerder had aangestoken. Frigg lag op zijn schoot te slapen, terwijl Lilith tegen Freya aan in slaap was gevallen die zich helemaal om het onhandige kuiken had gewikkeld om haar warm te houden. Judith zat tegen een boom aan geleund en staarde naar de vlammetjes van het vuurtje. Khaleesi en Rhaegal waren nog wat meer brandhout aan het zoeken. Zijn tassen had hij in de tent gelegd, maar hijzelf zou waarschijnlijk wel buiten slapen, samen met zijn pokémon. Want nu Ragya weg was, begon dat gevoel van eenzaamheid weer naar boven te komen. Plots herinnerde hij zich het boek van de roodharige, misschien kon hij er een beetje in bladeren in de hoop wat troost te krijgen ervan. Daarom pakte hij het boek uit zijn rugzak en legde het op de helft van zijn schoot waar geen Chimchar lag te slapen. Hij sloeg het open op de laatste bladzijde die ze had geschreven en begon te lezen.

“Nieuwe update, eindelijk het nieuws gehoord dat ik bij Team Rocket hoor. Blijkbaar hebben we ons nog redelijk bewezen bij Mossdeep City, vooral omdat we gelijk Agent zijn. Het is wel wennen, de laatste dagen heb ik mijn kop er weinig laten zien, op mijn eerste bezoek aan de base na. Waar ik eerst gewend ben in mijn eentje te werken bij de fokkerij zit ik nu ineens bij bekende. Gelukkig weet ik er al wel het een en ander vanaf, dus helemaal blind begin ik niet. Ben nu nog vooral benieuwt hoe het zit met leidinggevende, Kaito had gezegd dat het wel meeviel. Maar ja.. hoe lang geleden is Kaito nu al weer? Ik zie het wel. Aldrei vertrouwd het allemaal niet, wat te begrijpen is aangezien zij en Sleipnir beiden gestolen waren. Daarbij heeft ze het nooit op een vaste plek gehad, laat staan groepswerk. Het word nog wat, dat is zeker. Ik heb het ook aan Lucian verteld, naja, verteld. Het was eerder hem een kleine hartaanval geven door ineens op te dagen bij zijn mission. Hij leek het best goed op te vatten, maar ik had ook niks anders kunnen verwachten van hem. De quest zelf ging best soepel, ik denk dat ik meer moet gaan inkijken op dat acteren. Naja, doen alsof je iemand anders bent. Het was leuk, misschien als ik er beter in word dat het ook minder moeilijk is. Al was het agenten bedreigen ook verspilde moeite, vooral niet met Lucian aan mijn zijde. Waarom val ik op degene waar ik niet op moet vallen? Waarom zijn mensen 10x zo hot met een wapen in hun handen en een koude blik? Ik vraag me af hoelang het gaat duren voor Lucian dit ook in begint te zien, want hij lijkt er zich nu nog niet van bewust. Misschien-“

De bruinharige slikte en voelde tranen opkomen in zijn ogen. Wat had hij gedaan.. waarom had hij zijn slechte humeur op deze manier op haar af gereageerd? Hij bladerde terug en kwam op een pagina waar hij een duo zag dansen, tango. Vrijwel meteen begon hij weer te lezen.

“…. De contest is afgelopen, en hoewel het vrij goed ging is het duidelijk dat mijn team hier niet voor is gemaakt. Op zich is het niet al te erg, want nu weet ik wel met zekerheid te zeggen dat Aldrei en Fenrir met elkaar om kunnen gaan zonder elkaar de nek door te bijten. Wat zeker een voordeel is. Toch was de dag geen verspilling, want toen we klaar waren wachtte Lucian op ons buiten. Ik had hem niet eens in de zaal gezien, en nog steeds vraag ik me af of hij alles gepland had of dat het gewoon toeval was. Hij leidde me terug naar binnen, zeggend dat hij een verassing had klaargezet, en deze kreeg ik ook. Hij wou een tango dansen. Voor ik verder ga, laten we duidelijk maken dat ik absoluut niet kan dansen. Ik heb er nooit les in gehad, doe het nooit in mijn vrije tijd en de enige reden waarom ik de passen wist was dankzij deze show. Sceptisch had ik ja gezegd, toch benieuwt hoe het zou gaan en of de ander er wat van kan. Maar vanaf het moment dat hij me naar hem toe trok en de muziek startte was het ineens wat anders. Het gevoel is niet te omschrijven maar ik vertrouwde hem, zijn handen terwijl hij me opving of begeleidde en ik had het gevoel dat ik nooit iets anders had gedaan in mijn leven dan die dans. Cliché, ik weet het, maar het is de waarheid. Ik probeerde het te haten, het niks te vinden, meer te kijken naar mijn vermoeide lichaam dan naar de adrenaline die ik voelde. Maar het lukte me niet. En toen kwam het moment dat Lucian weer zijn armen om me heen had. Ik had niet eens gerealiseerd wat er nu kwam tot hij me zoende. Het was vreemd geweest, beiden bezweet, moe en toch was er een duidelijk lust. Ik had al terug gezoend voor ik wist wat er gebeurde, en hoe graag ik het ook wil, ik voel geen spijt hierover. Alles in die dans had die vreemde connectie, maar ja, het was ook een tango. Ik zal de details besparen, maar het was Aldrei die me terug bij zinnen bracht toen ze binnen kwam. Maar na dat alles, en de manier hoe hij hierna gewoon weg liep zonder ook maar twee keer te moeten kijken. Hij was een casanova, hij zou iedereen kunnen krijgen en dat realiseer ik me evengoed als mijn pokémon dat doet. Blind ben ik immers nog niet. En toch heb ik de rest van de dag bij mijn holocaster gezeten, is dat vreemde gevoel niet over gegaan zelfs uren na die dans. Ik haat mezelf erom, om het toe te geven. Maar daar is dit alles voor of niet soms? Dingen toe te geven? Goed, ik voel iets voor Lucian Lannister dat zowel bekent als nieuw is. En.. Ergens hoop ik dat die casanova zijn woord houd en me belt.”

Uiteindelijk bladerde hij helemaal terug, om te beginnen met lezen vanaf het begin.

Hoe lang hij aan het lezen geweest was wist hij niet, misschien een uur of twee omdat de maan nu hoog aan de hemel stond en het enige verdere licht van het vuurtje kwam. Uiteindelijk klapte hij het boek dicht en stopte hij het weg in zijn tas die hij in de tent schoof. Rhaegal kwam net terug uit de bosjes en gooide wat stokjes op het vuur. Lucian zuchtte en ging met zijn handen door zijn warrige haar heen.