Don't argue with the devil, merci

Ragya was uiteindelijk weer de stad uitgegaan, ze had haar paard weer erbij genomen en op een rustig tempo ging ze verder. Aldrei hielt haar strak in de gaten, al dwaalde ze soms weg in het beboste gedeelte naast de weg. De roodharige maakte het weinig uit, zonder veel van zichzelf te laten merken volgde ze de weg en staarde voor zich uit, soms met een hand door de grijze vlammen van haar hengst gaand. De Ninetales was dus ook de enige die de bekende motor opmerkte, gehuld in de schaduwen van de boom. Na nog een keer gekeken te hebben of haar trainster nog vooruit ging wendde ze helemaal af en volgde haar route. En zoals gedacht kwam ze uit op een vuurtje, het kamp van de jongen. Geluidloos liep ze naar de vlammen toe, en ging aan de andere kant ervan staan, haar amberen blik op Lucian gehouden.

Aldrei wachtte geluidloos tot de ander haar had opgemerkt. Voor een seconde hielt ze oogcontact, om hierna weer om te draaien en terug naar de weg te lopen in een snelle draf. De teef zou het nooit toegeven, maar ze wou dat Lucian haar voorbeeld zou volgen. Ragya keek even opzij toen ze haar vos weer de weg op zag komen. Toch ging haar aandacht snel naar achteren toen Aldrei die richting op gromde, naar de jongen die uit de struiken kwam lopen. Verbaasd stopte ze Sleipnir door naar achteren te leunen. Meteen draaide de hengst zich een kwartslag om. "Lucian?" kwam er uiteindelijk met moeite uit. Haar stem was zacht en bijna pijnlijk kwetsbaar, maar in de stilte nog te verstaan. Wat deed hij hier? Maar nog belangrijker, wat gingen ze nu doen?

De andee stond er maar gewoon. Ze zuchtte even diep en keek naar de ander. Hij stond er gewoon bij. Zelf had ze ook geen idee meer. Deels wou ze nu haar woede doorspelen, haar paard aansporen en bewijzen dat ze het meende. Maar die kant won het niet, helemaal niet zelfs. Ze hoorde de sorry van de ander en de rest van zijn woorden. Ze voelde haar blik wazig worden. Nee, ze wou hem gewoon niet missen. Voorzichtig gleed ze van de rug van Sleipnir af. Met haar hand op de schoft van het paard gaf ze antwoord. Haar blik recht in die van de ander. "Het spijt me ook Lucian, ik had zo niet moeten reageren" twijfelend bleef ze staan.

Bij de ontkenning van de ander verbrak ze het oogcontact en keek weg. Hij wist het. En ze verwachtte dat hij nu weg zou gaan, het onderwerp zou gaan ontwijken of doen alsof hij het nooit had gelezen. Ze schaamde zich ervoor, dat ze zo heavy was, dat ze iemand anders haar problemen meegaf. Onrustig haalde ze adem, waarna ze de troostende snuit van haar vos tegen haar been aanvoelde.. Aldrei was er immers bij geweest. Echter kwam de rest als een verassing voor haar, voorzichtig en met tranen in haar ogen keek ze op. Weer haar oude naam, nu begreep hij waarom die zo gevoelig voor haar lag. “Het spijt me, echt. Maar ik wist niet hoe ik erover moest beginnen… hoe ik het uberhoud moest gaan zeggen. Lucian, niemand weet dit, ik heb het altijd voor mezelf gehouden” Het klonk schuldig en ze liep voorzichtig naar de ander toe. “Ik schaam me ervoor Lucian…”

Ze voelde de bekende handen van de ander over de hare. Ze vroeg zich af hoe hij van iemand kon houden die een hekel had aan zichzelf. Aan wat ze geworden was in zo’n korte tijd. Normaal drukte ze het weg, het was immers iets waar alleen zij weet aan moest hebben. Maar voor een deel voelde het goed dat Lucian het gelezen had, dat ze het niet zelf hoefde te zeggen. Zelfs al was het boek een letterlijk schrift van haar gedachten geweest. Bij zijn woorden keek ze omhoog in zijn bekende gouden ogen. Zacht reageerde ze, al was opluchting in haar stem te horen. “Bedankt.. I-“ Hierna kwam ze niet meer uit haar woorden, in ieder geval niet degen die de ander zou verstaan, dus besloot ze maar gewoon haar armen om hem heen te slaan. Iets waarvan ze een uur geleden nog had gedacht dat ze niet meer zou doen

Ze had haar hoofd tegen de borstkas van de ander gehouden en liet zich hier wat tot rust komen. Nu pas begon ze te merken hoe ongelofelijk uitgeput ze was. Haar schouders zakte ook lichtelijk in, maar alsnog keek ze opzij naar het struikgewas toen haar iets werd gevraagd. “Natuurlijk, ik zou je kamp niet willen missen, vooral niet omdat ik me herinner dat je niet van de wilde natuur hielt” Het laatste klonk lichtelijk plagelijk. Hierna nam ze echter weer lichtelijk afstand en zocht diens blik weer op “Je hebt me trouwens een hartverzakking bezorgd toen alles weg was..” Het klonk niet beschuldigend, nee, maar het was duidelijk dat ze hier zowel schuldbewust als gekwetst was. Ondertussen ging Aldrei hun voor naar het kamp toe, duidelijk de locatie wetend. Ook Sleipnir kwam nu hun kant op, al bleef hij duidelijk meer in de buurt van Ragya. Ze gokte dat hij bang was van de boze struiken.

Ragya kneep zachtjes in de hand van de ander terwijl ze hem volgde door het struikgewas heen. "Ik zou er geen seconde aan twijfelen" toch bleef ze stil bij de volgende woorden. Ze vroeg zich af of ze nog terug gingen.. Want tja, ze was best gehecht geraakt aan hun hotelkamer. Hierna kwamen ze echter al aan bij het kamp, die zeker vol zat aan pokémon. Zelf keek ze naar Sleipnir, die bij het vuur ging liggen. Rustig volgde ze dit voorbeeld en zakte naast het paard neer, zodat ze tegen hen aan kon leunen en zijn warmte had. Haar tas belandde ergens aan de zijkant en ze wachtte nu tot Lucian ook naast haar, en tegen de Rapidash, ging zitten. Er was immers genoeg ruimte. Aldrei stond ondertussen op de plek van eerder en hielt de omgeving in de gaten.

De ander leek nog echt voorbereid te zijn ook. Hij had een tentje waar nu ook haar tas in stond en al snel kwam de jongen terug met een slaapzak. Ze voelde meteen de warmte al van de zak, Sleipnir en Lucian. Daarbij duurde het niet lang voor er meer pokemon kwamen aanzetten. Aldrei ging tegen haar aanliggen en de hengst legde zijn hoofd naast haar neer. Zich veilig en uitgeput voelend leunde ze tegen de ander aan en legde haar hoofd op zijn schouder. Langzaam dreef de kou haar lichaam uit.