Door het raam dacht Lynn haar bestemming al te kunnen zien, zij het nog maar als een stipje aan de horizon. Hoewel dat voor haar ogen een te verre afstand was om ook maar enkele details te ontwaren, betekende het dat ze binnenkort al aan zouden komen; de trein waarin ze zat raasde als een metalen flits door het landschap en zou de nog af te leggen kilometers in enkele minuten overbrugd hebben. Ook de andere passagiers leken zich hier langzaam bewust van te worden, als Lynn op de toename aan geroezemoes en beweging af moest gaan. Tassen werden uit bagagerekken gehaald en een enthousiaste enkeling liep al naar de deur van de coupé. Het werd tijd dat ook zij zich klaarmaakte voor de aankomst, bedacht Lynn zich. Het zwartharige meisje ging verzitten, er hierbij op lettend dat haar knieën niet tegen die van de man tegenover haar stootten, en richtte haar blik op de stoel naast haar. Daar lag haar maatje, opgerold tot een bijna perfecte, paars-met-gele donut. Haar rustige ademhaling beroerde het vest waar ze op lag en liet een plooi in de zwarte stof lichtelijk heen en weer bewegen. Een vertederde glimlach vormde zich rond Lynns lippen. De intens vredige aanblik maakte dat ze de rust van de Liepard niet durfde – of wilde – verstoren, ook al kwam Kiloude City met de seconde dichterbij. Ze gunde haar maatje alle rust die ze kon krijgen, zeker omdat ze normaal gesproken hele dagen te voet op pad waren. Dit uitstapje, deze uitzondering, wilde ze zo aangenaam mogelijk maken, zeker voor Zara. Tijdens hun korte bezoek aan Hoenn, dat pas enkele dagen geleden tot een einde gebracht was, was veel gebeurd. De aanvaring met een Wailord, Zara die op het nippertje niet vanaf grote hoogte de zee in gestort was na een aanvaring met een Duskull, het gevecht tegen een Trainer met teveel arrogantie en te weinig mededogen en de serie gevechten in het Battle Maison.. Het had het deel van haar teamleden dat deze dingen met haar doorstaan had uitgeput, wist Lynn. Haarzelf ook, al wilde ze dat niet graag toegeven. Ze hoopte dat deze dag hen zou helpen om weer op krachten te komen.
Uiteindelijk wachtte Lynn met het wakker maken van haar maatje totdat de trein volledig tot stilstand gekomen was, de deuren sissend open waren gegaan en het grootste gedeelte van de passagiers – inclusief de man die tegenover haar had gezeten – het perron op gestroomd en door de uitgangen verdwenen waren. Voorzichtig stak het meisje haar hand uit en aaide de katachtige Pokémon over haar kop. De oren van het wezen bewogen lichtjes.
"Zara, we moeten gaan," sprak Lynn zacht. Eén gifgroen oog opende zich. Lynn glimlachte toen de Liepard ook haar andere oog opende en haar kop hief om te gapen.
"Goeiemorgen." De miauw die ze als reactie kreeg, klonk precies zo slaperig als diens brenger eruitzag. Lynn ging staan en liep, na haar rug gestrekt te hebben, het gangpad in om haar benen wat oefening te geven. Ondanks dat de trein snel was geweest, was het een lange zit geweest en voelden haar ledematen stijf aan. Zachte poten landden naast haar op de grond en een paar ogen keek haar afwachtend aan; Zara had zich uitgerekt, was wakker en klaar om te gaan. Haar Trainer griste haar nog warme, met haar overdekte vest van de stoel waarop de Liepard gelegen had en begaf zich naar de uitgang.
Toen ze knipperend het felle zonlicht in stapte, was Lynn nog steeds bezig met het van haar vest afkloppen van paarse en gele haren. Met een zucht besloot ze dat het zo wel goed genoeg was en bond ze het kledingstuk met een snelle knoop om haar middel. Ze was geen schoonmaakfreak, maar eruitzien als iemand die noodgedwongen op straat sliep, wilde ze ook weer niet. Dat was ze niet meer. Het beeld van Zara die haar zijde verliet om door een zwerm Swablu te kunnen rennen en de vrolijke kreetjes die hierbij gepaard gingen, deden Lynn haar lichte irritatie echter meteen vergeten. Dit was waarvoor ze hiervoor was. De wezentjes stegen verdwaasd op, zwevend op hun vleugels van wolken. Lynn keek een moment toe hoe ze door de lucht dartelden en voegde zich daarna bij Zara, die haar uitgelaten blik net van de Swablu losgetrokken had.
"En?" Voordat ze vertrokken had Lynn niet gezegd waar ze heen ging, zoals ze normaal gesproken wel deed. Ze had al het vermoeden gehad dat Zara deze onbekende plek, met haar onbekende Pokémon en nieuwe geuren, leuk zou vinden en had de Liepard ermee willen verassen. Het leek haar enthousiasme nog groter gemaakt te hebben; de katachtige Pokémon knikte wild.
"Dit is nog niet alles," vervolgde Lynn, haar toon expres mysterieus houdend.
"Ik wil een speciale plaats bezoeken vandaag." Kort nam ze de omgeving in zich op om zich te kunnen oriënteren. Al snel viel haar oog op een wegwijzer die precies datgene aangaf waar ze naar op weg waren. Met een plagende grijns beantwoordde ze de vragende blik van haar maatje, waarna ze begon te lopen.
"Je zult het nog wel zien." De Liepard miauwde verontwaardigd – haar nieuwsgierigheid was verre van tevreden met dit antwoord – maar volgde haar verder zonder veel te mokken op de voet. Lynn grinnikte, haar blik al op de volgende wegwijzer gericht.
Een stuk of tien behulpzame bordjes en een wandeling door wat leek op een klein stukje Hoenn in Kalos later, en ze stonden voor een klein maar statig gebouw. Rustig opende Lynn de deur en liet Zara naar binnen gaan, waarna ook zijzelf over de drempel stapte. Het interieur van de ruimte was haast identiek aan dat van een landhuis, was het niet voor de balie die om een deur in de verste muur geplaatst was. Terwijl de aandacht van haar maatje vooral getrokken werd door de geuren die ze bij het deurtje dat toegang gaf aan de ruimte tussen balie en deur kon ruiken, werd die van Lynn getrokken door de man achter de balie die een professioneel-nette begroeting liet horen zodra haar blik die van hem kruiste. Vlug sloot Lynn de deur achter zich en begaf zich naar de balie. Toen haar gevraagd werd of ze hier was om de velden te bezoeken, knikte Lynn. Ze kreeg een formulier en een pen toegeschoven. Snel toog ze aan het werk. Haar handschrift was slordiger dan normaal; ze had al veel over deze plek gehoord, en wilde zo snel mogelijk met eigen ogen zien hoe het nu was, wat maakte dat ze het schrijven wat afraffelde. Een moment later kon ze het papier, ingevuld en al, teruggeven en opende de medewerker de deur in de balie voor haar. Lynn bedankte de man en gebaarde Zara om haar te volgen, hoewel dat waarschijnlijk niet eens nodig was geweest aangezien de katachtige Pokémon voor haar door het poortje en naar de deur schoot in achtervolging van het vreemde geurspoor dat ze opgepikt had. Al snel botste Zara echter op het volgende obstakel dat haar achtervolging bemoeilijkte: de deur. Gelukkig was daar Lynn met haar duimen om deze met een grijnsje open te doen. De Liepard stortte zich naar voren en kwam abrupt tot stilstand, gras onder haar poten. Dit keer was er niets voor haar te vinden dat haar de weg versperde. De vele en verschillende geuren van Pokémon op één plek die haar achter de deur hadden staan wachten, kwamen alleen als een verassing.
Grinnikend liep Lynn achter de Liepard aan. De Pokémon draaide zich met grote ogen naar haar om. De vraag 'Wat is deze plek?' was er duidelijk in te zien.
"Dit—" De zwartharige maakte een gebaar naar de omgeving, gevolgd door twee gifgroene ogen
"—is de Friend Safari." Zara knikte alsof ze het begreep, al was duidelijk in haar blik te zien dat dit niet het geval was. Lynn lachte en schudde haar hoofd. In de daaropvolgende minuten vertelde ze de Liepard alles wat zij zelf over de instelling wist. Dat het in feite een soort park was, en dat de Pokémon die erin verschenen per Trainer verschilden. Wat daarachter zat, wist ze niet. Naast dat ze het erg bijzonder vond, hoefde Lynn er ook niet meer over te weten. Nu was ze vooral benieuwd naar welke Pokémon ze zou zien, en het leek erop dat Zara die mening deelde. Ze stond te popelen om te gaan, zag Lynn, maar wachtte op instemming.
"Ga maar, ik volg je wel." Nog voordat de Trainer uitgesproken was, was haar Pokémon al meters van haar verwijderd, haar neus tegen de grond. Lynn keek het met een glimlach aan. Van Zara's uitgeputheid was in ieder geval al niets meer te merken.
Het volgende half uur bracht het zwartharige meisje achter haar Pokémon aan kuierend door. Ervoor zorgend dat ze in de verte altijd nog de sikkelvormige staart van het katachtige wezen kon zien, bewonderde ze de natuur en de rust en de gedachten aan weinig. Het voelde goed om weer eens te lopen zonder een bestemming te hebben. Op Zara na had ze nog weinig Pokémon gezien, echter. Een glimp van een groot, insectachtig wezen was het enige teken van ander leven geweest. Lynn begon zich zo langzamerhand af te vragen of ze misschien iets verkeerd deden toen ze een enthousiaste miauw hoorde. Even verderop stond Zara, haar blik op haar maatje gericht, ongeduldig met haar poten bewegend. Ze wachtte op haar, constateerde Lynn. Met versnelde pas liep ze verder.
| ENCOUNTERED ENCOUNTERED |  | ENCOUNTERED ENCOUNTERED |
Het leek wel alsof deze plek het feit dat ze tot nu toe zo goed als geen Pokémon tegen waren gekomen wilde compenseren. Lynns mond viel open.
"Wow.." Voor haar, in de weidse, open grasvlakte die zich voor haar uitstrekte, stond een kudde aan vlammen en zachte vacht. Het grootste gedeelte van de paardachtige wezens hadden haar en haar maatje nog niet opgemerkt en stonden rustig te grazen, maar enkele hadden hun hoofden opgeheven, hun oren alert in hun richting gedraaid. Nog nooit had Lynn zoiets gezien, en voor enkele minuten bleef ze dan ook gewoon waar ze was om het tafereel beter in zich op kunnen te nemen, haar Pokédex – die gepiept had zodra ze in de buurt van de kudde gekomen waren – ondertussen in de hand nemend. Ze schatte dat er ruim twintig van de vlammende wezens waren in deze kalme, groene vlakte die alleen onderbroken werd door het blauw van een meertje dat Lynn en Zara met het zetten van enkele passen al konden bereiken. Het apparaat dat Lynn vasthield, vertelde haar dat de wezens Ponyta heetten. Ze was van plan de rest van de informatie ook door te lezen, maar ze werd al snel afgeleid door een verraste miauw van Zara. De aandacht van de katachtige Pokémon was getrokken door bubbels in het water van het meertje, waar ze nu intens naar staarde. Ook Lynn hield de kleine luchtbellen in de gaten, die zich naar de oever aan de kant van de Ponyta bewogen en plots doorbroken werden door een blauwe vin. De vin werd gevolgd door een bol hoofdje met opvallende, feloranje vinnen aan weerszijden. De nieuwe verschijning leek voor de kant even te aarzelen, maar krabbelde uiteindelijk toch aan wal. De Pokédex identificeerde het wezen als een Mudkip – een starter uit de Hoennregio. Lynn was blij verrast, maar desondanks veranderde dit haar plan om niet met een extra Pokémon op zak de trein terug te nemen niet. Ze had wel gehoord dat bijzondere Pokémon zich soms toonden aan de mensen die de Friend Safari betraden, maar ze had niet verwacht dat ook zij zoveel geluk zou hebben. Geluk kwam immers niet vaak niet haar leven voor. Ze keek toe hoe de kleine Mudkip enkele stappen vooruit waggelde. Meteen schoten de hoofden van de Ponyta die het dichtstbij stonden omhoog en werd een vijftal vurige blikken op de Water-type gericht. De Mudkip verstarde, twijfelde en waagde toch nog een stap in de richting van de kudde. Dat was de verkeerde keuze; één van de Ponyta brieste boos en denderde op het wezentje af om een voorbeen hoog op te heffen zodra ze dichtbij genoeg was. Geschrokken zag Lynn hoe de Mudkip de trap nog net wist te ontwijken en de eerst zo rustig lijkende kudde veranderde in een dreigende, woeste massa. Verschillende vuurstralen schroeiden het gras waarop de Mudkip net nog stond. Zara miauwde verontwaardigd. De Water-type had zijn dappere poging om te socialiseren afgeblazen en haastte zich terug naar het meertje. Dit leek de kudde Ponyta genoeg te kalmeren om het rustig kauwen van gras te hervatten, maar één van de wezens, degene die als eerste op de Mudkip afgestormd was, was iets anders opgevallen. Lynn.
De paardachtige Pokémon schraapte geïrriteerd met haar hoef over de grond, haar blik even vlammend als haar manen. Het trok de aandacht van enkele soortgenoten, die nu ook hun aandacht op Lynn richtten. Het zwartharige meisje zag het vol verbazing gebeuren en verstarde, bang dat ze mocht ondergaan wat de Mudkip overkomen was als ze ook maar één verkeerde beweging maakte. Deze wezens waren erg territoriaal, dat was haar wel duidelijk geworden, en op het moment bevond ze zich in hun gebied, of op het randje ervan. In ieder geval was het beter om te gaan. Langzaam, erop lettend dat ze geen onverwachtse bewegingen maakte, zette Lynn enkele passen naar achteren. Haar maatje had andere plannen, echter. De Liepard bleef waar ze was en siste waarschuwend. De reactie van de Ponyta op de Mudkip had ze al niet oké gevonden, maar dat nu haar Trainer bedreigd werd, duldde ze zeker niet. Langzaam begon de Ponyta om het meertje te lopen, gehoorzaam gevolgd door een paar soortgenoten, de kant van de katachtige Pokémon op. Ze leek vastberaden om met deze mogelijke bedreiging voor haar groep en leefgebied af te rekenen. De Liepard zakte door haar poten, haar spieren gespannen.
"Zara," fluisterde Lynn dwingend,
"kom." Ze luisterde niet. Lynn vloekte binnensmonds. Dit was beslist geen goed moment voor koppigheid. De Liepard was geen gemakkelijke tegenstander in een gevecht, maar een krachtmeting tegen drie Ponyta was te hoog gegrepen.
"Zara," siste de zwartharige Trainer opnieuw. Niets. Lynn stond net op het moment om weer naar voren te stappen en de katachtige Pokémon mee te trekken, toen de Ponyta aanvielen. De leidster van het groepje, degene die hen ook gespot had, was de eerste om een Inferno op Zara af te sturen. De withete vlammenzee kwam als een muur op Zara af, die snel reageerde met een Aerial Ace. Windvlagen vormden een dunne barrière om de Liepard heen terwijl ze zich door de vlammen stortte en op de Ponyta sprong, haar klauw heffend. De klap deed schade, maar tegen een prijs. De twee Ponyta die tot nu toe alleen dreigende blikken Zara's kant op geschoten hadden, vuurden nu tegelijkertijd Embers op de Liepard af. De vlammetjes raakten doel en Zara liet zich van haar tegenstander afvallen in een poging de vlammen te doven en een burn-status te voorkomen. Het hielp niet. De vlammetjes die zich over Zara's vacht verspreidden, bleven koppig branden. De Liepard liet een gepijnigde grauw horen, hierbij de aandacht van de rest van de kudde Ponyta's trekkend. Dit ging de verkeerde kant op, voelde Lynn, ze moest ingrijpen. Zara moest naar een Pokécenter om geheeld te worden, zeker omdat ze na de Hoenn-reis niet op haar sterkst was, maar met de drie Ponyta in haar buurt kon zij niets doen.
Grimmig greep Lynn in een van de binnenzakken van haar vest en haalde daar een Pokéball uit. Ze nam niet eens de moeite de capsule op te gooien en drukte in plaats daarvan gehaast op het knopje. Atlas landde met een dreun die de twee meeloop-Ponyta in elkaar deed krimpen op de grond. Voor enkele milliseconden was er een verwarde blik in de ogen van de Carracosta te zien, maar al snel had hij door wat de situatie was.
"Atlas, ik moet bij Zara kunnen komen!" Riep Lynn, al enkele stappen in de richting van haar maatje zettend. De prehistorische Pokémon knikte en spreidde zijn grote flippers uit. Water stuwde achter hem op en met de hoge snelheid die Aqua Jet creëerde, schoot hij op het groepje Ponyta af. De Pokémon probeerden nog uit te wijken, maar werden opgevangen in Atlas' flippers en meegevoerd tot enkele tientallen meters verderop. Snel kwam Lynn in actie. Ze spurtte naar voren, haar vest ondertussen van haar middel trekkend. Bij Zara plofte ze neer in het gras, het kledingstuk onder het wezen schuivend zodat de vlammetjes haar minder snel zouden verbranden. Met enige inspanning wist Lynn haar maatje op te tillen en over de onzichtbare grens van het Ponyta-territorium te brengen.
"Gaat het?" De bezorgdheid was duidelijk in Lynns stem te horen. Haar maatje knikte dapper, maar het was te zien dat ze het lastig had. Normaal gesproken zou haar Trainer zich niet al teveel zorgen maken; Zara had ergere dingen weten te doorstaan, maar de gebeurtenissen van de afgelopen tijd lagen nog vers in haar geheugen. Ze wilde geen risico's nemen. Een trillerige zucht verliet Lynns lippen.
"Doe dat nooit meer." De Liepard gaf geen reactie; wanneer haar maatje in gevaar was, zou ze handelen. Ze kon het niet beloven dat niet te doen. Op het moment dat Lynn op het stille antwoord van de katachtige Pokémon in wilde gaan, klonk het geluid van hoefgekletter op. Het meisje keek op, om te zien dat de twee Ponyta die hun aanvoerder – of in ieder geval, die rol leek ze te hebben – eerst gevolgd hadden, zich bij de rest van de kudde voegden en met hen verder de grasvlakte op galoppeerden. Een brul gevolgd door een waterstraal gaf aan wat deze plotselinge verandering in gedrag teweeg had gebracht: Atlas was niet zo gemakkelijk weg te jagen als een kleine Mudkip, en daarom werd nu afstand gegeven. Lynn wilde al opgelucht zuchten, blij dat het nu klaar was en ze voor Zara de zorg kon regelen die ze nodig had, maar toen viel haar oog op een achterblijver. Het was de Ponyta die dit alles ontketend had. Het wezen stormde van achteren op de Carracosta af, omhuld door vuur.
| FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT |  | V.S. | | FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT FIGHT |
Lynn vloekte. Ze had geen tijd voor een gevecht, maar kon Atlas ook niet terugkeren omdat Zara anders opnieuw het doelwit werd en zijzelf niet snel genoeg zou kunnen rennen met de Liepard in haar armen om de paardachtige Pokémon voor te blijven. Ze moest zorgen dat dit gevecht zo snel mogelijk tot een einde gebracht werd. De prehistorische Pokémon draaide zich om en zag de vlammen op hem afkomen. Wetend dat hij niet snel genoeg kon reageren om de aanval te ontwijken, kruiste de Carracosta zijn flippers voor zijn lichaam en zette zich schrap voor de klap. Zijn tegenstander botste op hoge snelheid tegen hem op en schudde verdwaasd met haar kop. Blijkbaar had de Ponyta geen rekening gehouden met dat het pantser van de prehistorische Pokémon erg hard was.
"Snel, Crunch en Rollout!" Atlas beet zich vast in de nog bijkomende Ponyta en een laag van rotsen kroop over zijn lichaam, dat zich oprolde. Met de Ponyta in zijn greep, begon de Carracosta te rollen. De Ponyta kon zich niets doen en werd enkele malen tussen de grond en haar tegenstander platgewalst. Al snel begon de stenen laag om Atlas af te brokkelen, echter, waarop de Fire-type haar kans zag en de Carracosta een goed gemikte, harde trap verkocht tegen een gedeelte van zijn lichaam dat niet bedekt werd door een hard pantser. De prehistorische Pokémon kromp in elkaar en opende reflexmatig zijn bek om te brullen. Met een plof kwam de Ponyta op de grond terecht en krabbelde overeind, haar blik vurig en vastberaden. Een cirkel van vlammen ontschoot onder haar hoeven en steeg een stukje op, de lucht in, waar hij steeds sneller rond begon te draaien. Zodra de individuele vlammen niet meer onderscheidbaar waren en een soort ring vormden, stormde de Ponyta op Atlas af.
"Hydro Pump!" Atlas opende zijn bek, en een 'WHOOM' was te horen toen een onmogelijke hoeveelheid water deze verliet en door de muur van vuur brak. De Ponyta werd op de grond gedwongen door het water en de hoge druk die erachter zat. Lang bleef ze echter niet liggen; het gemak waarmee haar aanval tenietgedaan was, had haar alleen maar meer gemotiveerd om haar tegenstander de baas te worden. De vlammen op haar rug laaiden hoog op en zonken weer in op het moment dat de Ponyta haar mond opende. Een gigantische bol van vuur werd gecreëerd en schoot op Atlas af. Gezien de korte afstand tussen de twee en het feit dat de Carracosta nog ietwat uitgeput was vanwege de sterke aanval die hij net uitgevoerd had, was het onvermijdelijk dat de aanval raakte. Dat zou Lynn niet zomaar laten gaan, echter.
"Aqua Jet!" Water welde op en Atlas schoot vooruit. De Ponyta reageerde snel. Ze zakte iets door haar achterbenen en sprong. Hoe hoog ze de lucht in kwam, was indrukwekkend. Haar tegenstander schoot onder haar door en kwam tot stilstand, ietwat verward om zich heen kijkend. Ondertussen begon de Ponyta aan haar afdaling, gericht op de prehistorische Pokémon.
"Atlas, Smack Down, boven je!" Snel bracht de Carracosta zijn flippers bij elkaar, waartussen een rotsblok van aardig formaat verscheen. De steen werd slordig de lucht in geslingerd bij gebrek aan tijd om goed te richten. Het voorkwam niet dat de aanval raakte, maar zorgde er wel voor dat de aanval geen voltreffer was en in plaats daarvan de Ponyta alleen uit haar koers bracht. In ieder geval was het genoeg om de Bounce niet te laten raken, en bevond de Fire-type zich nu weer op de grond.
"Surf!" Onder Atlas begonnen kleine golven te klotsen, die in een razend tempo in grootte toenamen. Toen een van de golven eenmaal enkele meters boven Atlas uitstak, maakte de prehistorische Pokémon een voortstuwende beweging met zijn flippers, die de golf naar voren bewoog. Paniekerig zette de Ponyta enkele stappen achteruit toen de hoog boven haar uittorende golf op haar afkwam. Het maakte geen verschil. De schuimkoppen aan de top van de golf begonnen aan hun afdaling en de grote hoeveelheid water stortte over de Fire-type heen.
Op hun hoede wachtten zowel Atlas en Lynn totdat het water verdwenen was en de Ponyta onthuld werd. Het wezen lag stil in het gras, haar vlammende manen bijna gedoofd. Even leek het erop dat het gevecht over was, maar toen laaide het vuur weer op en ging er een rilling door de Fire-type. Moeizaam hees ze zich weer op haar binnen en wierp een woedende blik op Atlas. Hoewel ze liever had gehad dat de Ponyta was blijven liggen, moest Lynn zeggen dat de vechtlust van de paardachtige Pokémon bewonderenswaardig was.
"Atlas, Rock Slide!" Nog voordat de Carracosta aan de aanval kon beginnen, schoten de vlammen om hem heen omhoog en omhulden hem. Vuur deerde de prehistorische Pokémon normaal gesproken niet, maar een hoeveelheid vuur zo groot als deze kon niemand helemaal weerstaan. De Pokémon liet een gepijnigd gerommel horen voordat hij met een Aqua Tail de vortex van vuur doorbrak en de eerder opgedragen waterval aan rotsen op zijn tegenstander afvuurde. De Rock Slide boorde op de Ponyta in en sloeg haar voor de tweede keer tegen de grond. Weer kwam ze overeind. Het ging wankel, maar het lukte. Na boos gehinnikt te hebben, vuurde de Fire-type een Ember af. Een benauwd geluid leidde Lynns aandacht van het gevecht af nadat ze gezien had dat de kleine vlammetjes Atlas raakten. Zara had haar poten tegen haar lichaam getrokken en haar ogen gesloten. Ze was er slecht aan toe. Lynn balde haar vuisten, waardoor ze voor het eerst opmerkte dat er enkele brandwonden op zaten. Toch drong dit gegeven niet echt tot haar door; het enige waar ze aan kon denken, was dat ze haast moesten maken. Haar stem was verbeten toen ze haar ogen weer op het gevecht richtte en riep:
"Atlas, Brine!" Het was een aanval die flink meer schade deed als de tegenstander erg verzwakt was, en was in dat geval ook Atlas' sterkste aanval. De Carracosta opende zijn bek, waarin een kleine bol water ontstond en groter werd. Alsof de bek van de prehistorische Pokémon een geiser was, schoot er plots een grote hoeveelheid water uit, recht op de Ponyta af. De Fire-type schoot opzij, maar wist niet de gehele aanval te ontwijken. Met een Fire Spin kwam ze op haar tegenstander af, al leek ze een paar keer bijna te struikelen. Lynn wierp een snelle blik op Zara en haalde diep adem. Dit moest de laatste aanval zijn.
"Incasseer en gebruik Ancient Power!" De Carracosta plantte zijn achterpoten stevig in de grond, een harde blik in zijn ogen. De Ponyta rende tegen hem aan en Atlas gromde. Toch ging hij meteen op de aanval over en hief zijn poten, die met een mysterieus, paars aura omgeven waren. De grond rommelde en plots schoten er brokken steen uit omhoog, omgeven door eenzelfde aura. De stenen bleven een milliseconde stil in de lucht hangen en schoten toen allemaal tegelijkertijd op de Ponyta af, die door de stenen omringd was en niet op tijd een uitweg kon vinden. De kleine rotsen beukten op haar in, en ze zakte op de grond. Lynn was er al van overtuigd dat ze klaar waren toen de Fire-type langzaam, heel langzaam een poging deed haar benen weer onder haar lichaam te krijgen. Een gefrustreerd geluid verliet de keel van de Trainer. Ze moest haar maatje naar een Pokécenter brengen, dit gevecht kon niet langer doorgaan. De Ponyta stond al half overeind toen iets haar te binnen schoot. Snel knielde Lynn bij Zara neer en zocht in het vest dat nog steeds onder haar lag naar een lege Pokéball. Met één van de capsules in de hand, richtte ze zich weer op. Het was misschien niet de beste manier, maar op het moment kon ze niets anders bedenken. Dit gevecht moest afgelopen zijn. Met veel kracht wierp Lynn de Pokéball naar de Ponyta. Het voorwerp raakte de Fire-type en zoog haar op, om vervolgens op de grond te vallen. Gespannen keek Lynn naar het wiebelen van de rood-met-witte bal, proberend het ding met haar gedachten te dwingen om sneller klaar te zijn. Ze had geen tijd te verliezen.
